Vísir - 14.11.1978, Side 6

Asmundur
Björn
Magnús
Vísitala og kjaramál
Verslunarmannafélag Reykjavikur held-
ur félagsfund að Hótel Loftleiðum,
Kristalsal, miðvikudaginn 15. nóv. kl.
20.30.
Fundarefni:
Visitala og kjaramál
Frummælendur:
Ásmundur Stefánsson hagfræðingur
Björn Björnsson viðskiptafræðingur
Magnús L. Sveinsson formaður
samninganefndar VR .
Félagsfólk er hvatt til að fjölmenna.
Verslunarmannafélag Reykjavikur
Þriöjudagur 14. nóvember 1978
Vlfi
Umsjón Guðmundur Pétursson
J
15 AR I FREMSTU RÖÐ
Pierre Robert
HERRASNYRTIVÖRUR
PIERRE ROBERT hefur á boðstólum allt,
sem karlmenn þurfa til daglegrar snyrtingar.
ÁRATUGA REYNSLA
TRYGGIR GÆÐIN.
Svíar og meðókvörð-
unarrétturínn
Eitt af stærstu vanda-
málunum, sem þykja
blasa við Ola Ullsten,
hinum nýja forsætis-
ráðherra Sviþjóðar, er
ný lagasetning á sænska
vinnumarkaðnum og þá
fyrst og fremst varðandi
vinnuskilyrði trúnaðar-
manna veritalýðsfélaga
og rétt til að sinna
félagsstörfum sinum i
vinnutimanum.
Gunnar Nilsson forseti ASl
þeirra I SviþjóB, landssambands
verkalýðsfélaganna,hefur ráöist
harkalega gegn lagafrum-
varpinu, sem hefur verið lengi i
deiglunni, en ekki enn komiö
fram á þingi. — ,,Ef nýja stjórnin
leggur fram óbreytt þetta frum-
varp eins og fjjrri rikisstjórn
hafði orðið ásátt um, mun verka-
lýðshreyfingin lita á það sem
striösyfirlýsingu,” sagði Nilssoty
en hann á sæti I Rigsdagen sem
þingmaður sósialdemókrata.
Og ekkieruundirtektirnar betri
hjá atvinnurekendum. Curt Ni-
colin formaöur sænska vinnuveit-
endasambandsins hefur sagt um
frumvarpiö: „Tillaganmun kosta
atvinnurekendur mörg hundruö
milljóna og leiöa til þess að 15.000,
að minnsta kosti,missa atvinnu
sina.”
I höfuöatr»um gengur frum-
varpið út á það að allir launþegar
hafi rétt til þess aö verja átta
launuöum vinnustundum á ári hjá
fyrirtæki sinu til starfa að félags-
málum sinnar stéttar. Trúnaöar-
menn á vinnustöðum skulu hafa
rétt til þess að taka sér 40 klukku-
stundir ári fri til félagsstarfá án
launaskerðingar.
Þetta segja atvinnurekendur aö
séalltofdýrt.enfyrir utan það er
vitað aö ágreiningurinn ristir
miklu dýpra en hvað varðar
kostnaöarhliðina viö vinnutap
vegna félagsstarfa launþeganna.
Hann varðar i rauninni alla upp-
byggingu vinnumarkaöarins i
Sviþjóð.
Meðákvörðunarrétt-
urinn
Þaö er sjálfur meöákvöröunar-
rétturinn sem leiddur var i lög 1.
janúar 1977 og hefur tvimælalaust
veriö mál málanna I Sviþjóð
þennan áratuginn því að um
MABfflfflBTM
Þ.Jónsson&Co
SKEIFUNNI 17 REYKJAVIK
SIMAR: 84515/ 84516
annaðhefurekki veriö meirarætt
eða skrifaö. — Olof Palme lýsti
þvi yfir 1976 i blaöaviötali aö
meðákvörðunarrétturinn væri
stærsta skref sem stigiö væri á
lýðræðisbrautinni i Sviþjóð, siðan
innleiddur var almennur
kosningaréttur.
Meö meðákvörðunarréttinum
voruafnumin sérréttindi atvinnu-
rekandans til þess að stýra fyrir-
tæki sinu, deila út vinnunni og
segja mönnum fyrir verkum.
Stéttarfélögunum var veittur
réttur til að hafa fullanaðgang að
öllum upplýsingum varðandi
rdcstur fyrirtækja og til þess aö
taka þátt I samningum og vera
meö i ákvöröunartökum.
Lögin um meðákvörðunarrétt-
inn voru þó einungis ramma-
ákvæöi/ markandi heildarstefn-
una meðan aöilum vinnu-
markaðarins var látiö eftir að út-
færa þau i stóru og smáu eftir
samkomulagi. — Þaö hefur hins-
vegar reynst þrautin þyngri og
leitt til viðræöna, sem engan endi
virðast ætla aö fá.
Hvergi hefur fengist neinniður-
staöa nema þá hjá starfsmönnum
þess opinbera. En jafnvel þar
virðist ekki hafa verið betur
gengiö frá hnútunum en svo, að
túlka megi samkomulagið á ýmsa
vegu. Eitt smádæmi: Tveir lekt-
orar við Stokkhólmsháskóla
fengu fyrirmæli um aö fara og
kenna heldur I einu úthverfi
borgarinnar, en það töldu þeir
ekki koma heim og saman við
ráöningu sina. Þeir visuöu til
meðákvöröunarréttarins og
fengu sitt sjónarmiö viðurkennt.
Starfsbræður þeirra ILundi, sem
lentu isvipuðu, urðu hinsvegar að
hlita fyrirmælum og flytja sig á
milli skóla.
I einkarekstrinum rikir hins-
vegar alger ringulreið og óvissa
og bólar hvergi á samkomulagi
um, hvernig aö hlutum skuli
staðið.
Skriffinnskubáknið
Verst af öllu þykir skriffinnsku-
báknið sem meðákvöröunarlögin
hafa leitt af sér. Skýrt dæmi um
það er Volvo-samsteypan.
Þegar Volvo þarf að taka ein-
hverja mikilvæga ákvörðun um
reksturinn veröur fyrst aö tala
viö fulltrúa allra stéttarfélag-
anna. Þar er um að ræöa hvorki
meira né minna en 150 stéttar-
félög viösvegar.-um Sviþjóö. Það
kostar I peningum litlar 20
milljónir sænskra króna, auk
svifaþungrar og umfangsmikillar
skriffinnsku. Hvert stéttarfélag
velur sér fulltrúa og þessir 150
fulltrúar skipa sér i fimmtán
manna nefnd . En viö hverja
spurningu sem vaknar, þurfa
þessir fimmtán að snúa sér til
fulltrúanna 150 og kynna þeim
nýju hugmyndina, og þessir 150
fulltrúar þurfa aftur aö ráðfæra
sig við stjórnir félaganna 150,
sem taka afstöðu, kynna hana svo
fulltrúunum 150 og fimmtán
manna nefndin kemur svo loks
meðsvariðá fundinum hjá Volvo.
Ef svarið felur I sér einhverja
breytingartillögu getur hugsast
að málið fari þessa hringrás
nokkrum sinnum.
Meðákvörðunarlögin hafa veriö
i gildi i hálft annað ár og á þeim
tfma hefur Volvo þrisvar sinnum
þurft að snúa þessari myllu.
Vegna SAAB-Volvosamrunans,
vegna endurskipulagningar innan
fyrirtækisins og loks vegna
samninganna viö Norömenn. —
„Lýðræðislegt, seinlegt og drep-
andi þunglamalegt,” lýsti vinnu-
löggjafarráðunautur Volvos þvf.