Morgunblaðið - 09.01.2001, Side 4

FIMLEIKAR
4 B ÞRIÐJUDAGUR 9. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Ruslan Ovtsinnikov var 17 áraþegar hann yfirgaf Eistland í
ágúst 1994 og flutti til Íslands í fylgd
með þjálfara sínum, Mati Kirmes, og
fjölskyldu hans. Kirmes hafði verið
ráðinn þjálfari hjá Gerplu í Kópa-
vogi. Ruslan taldist til rússneska
minnihlutans í Eistlandi, var án
vegabréfs og sótti því íslenskan rík-
isborgararétt fljótlega eftir komuna
hingað til lands. Umsókn hans í árs-
lok 1994 var hafnað en árið eftir var
hún samþykkt og hann tók upp ís-
lenskt nafn: Rúnar Alexandersson.
„Eigum við ekki að tala saman á
ensku?“ spurði Rúnar þegar hann
hitti blaðamann Morgunblaðsins á
dögunum. „Ég get alveg talað ís-
lensku en ég er svo seinn og verð svo
mikið að hugsa þegar ég tala ís-
lensku að það er hætt við því að við
verðum á spjalli í allan dag,“ sagði
Rúnar sposkur á svip. Og enskan var
samþykkt. Rúnar vildi hvorki þiggja
vott né þurrt á meðan setið var og
rabbað, en blaðamaður stóðst ekki
mátið, fékk sér kaffi og jólaköku.
„Árið 1992 var þjálfaranámskeið í
Tallinn í Eistlandi og á það komu
tveir Íslendingar, Heimir Gunnars-
son og annar til sem ég man ekki
lengur nafnið á. Í framhaldi af nám-
skeiðinu var einum þjálfara frá Eist-
landi boðið að koma til Íslands og
síðan einum fimleikamanni. Þegar
mér stóð til boða að koma lét ég slag
standa þar sem þjálfarinn minn var
þegar farinn til Íslands og fimleikar
stóðu höllum fæti í Eistlandi,“ sagði
Rúnar er hann rifjar upp ástæður
þess að hann kom til Íslands.
„Eftir að hafa verið á Íslandi um
tíma var mér boðið að keppa fyrir Ís-
lands hönd og um leið var athugað
hvort ég gæti fengið íslenskan rík-
isborgararétt. Þegar það virtist geta
tekist sagði ég: já, takk.“ Var ekki
erfitt að yfirgefa heimalandið? „Nei,
það fannst mér ekki,“ segir Rúnar en
vill að öðru leyti ekki mikið út á það
gefa né viðurkenna að það hafi verið
erfitt að kveðja fjölskylduna og
standa á eigin fótum í ókunnu landi.
Í Tallinn búa foreldrar Rúnars
ennþá og einnig bróðir hans sem er
þremur árum yngri. „Ég fer ein-
stöku sinnum í heimsókn til þeirra í
Tallinn og eins tala ég við þau í síma
við og við.“ Móðir Rúnars er frá
Hvíta-Rússlandi en faðir hans er
rússneskur frá borginni Smolensk.
Þar fæddist Rúnar 28. mars 1977.
Þegar Rúnar var eins árs flutti fjöl-
skyldan til Tallinn. Rúnar segist ekki
fylgjast vel með framvindu þjóð-
félagsins í Eistlandi. Hann hafi ekki
lært eistnesku að neinu gagni og vin-
ir hans og kunningjar í landinu séu
allir afkomendur rússneska minni-
hlutans. En þrátt fyrir að halda ekki
miklum tengslum við landið segist
hann geta hugsað sér að setjast að í
Eistlandi í framtíðinni. „Ástandið í
Eistlandi hefur skánað og hver veit
nema ég setjist þar að þegar fram
líða stundir.“
Líkar ekki veðrið
Um komu sína til Íslands fyrir
rúmum sex árum segir Rúnar; „Það
var erfitt fyrst, en síðan jafnaði ég
mig og fór að líka vel. Á þessum tíma
langaði mig bara að komast að
heima, standa á eigin fótum og halda
áfram að þróast sem fimleika-
maður.“
Rúnar segir að margt hafi
komið sér spánskt fyrir sjónir á
Íslandi. Auk þess hafi hann
ekkert um landið vitað.
„Tungumálið reyndist mér
hvað erfiðast. Ég skildi ekki
eitt orð í íslensku og auk þess
skildi ég heldur ekki neitt í
ensku og gat ekki mælt eitt
orð. Þá líkaði mér lítt við veðrið
og ég hef aldrei sætt mig við
það. Fólk var hins vegar afar
indælt við mig þannig að mér
líkaði vistin vel.“ Kom aldrei til
greina að yfirgefa Ísland og
halda heim? „Nei, ég vildi
stunda fimleika og það gat ég
gert á Íslandi, en ekki í Eist-
landi. Hefði ég farið heim má
telja sennilegt að ég hefði mátt
gefa fimleikana upp á bátinn.
Fyrstu misserin fóru í æf-
ingar og aftur æfingar og ég
kynntist fáum utan þeirra sem voru
að æfa eða starfa fyrir Gerplu í
Kópavogi. Ég dvaldi hjá Heimi
Gunnarssyni þjálfara. Þegar á leið
fór ég meira út á meðal fólks og
kynntist landinu, kom meðal annars
að Gullfossi og Geysi svo eitthvað sé
nefnt.“ Eftir að hafa fengið íslenskan
ríkisborgararétt öðlaðist Rúnar
keppnisrétt á Ólympíuleikunum í
Atlanta 1996. Þar fékk hann dýr-
mæta reynslu og árangurinn var við-
unandi.
Er kallaður Ruslan
Þegar Rúnar fékk íslenskan rík-
isborgararétt tók hann upp nafnið
Rúnar, af hverju Rúnar? „Nafnið
skipti mig ekki meginmáli þar sem
allir mínir vinir og kunningjar kalla
mig eftir sem áður Ruslan. Þegar ég
varð að taka upp íslenskt nafn bentu
margir á að Rúnar væri líkt Ruslan
svo ég tók það upp. Ég spáði ekki
mikið í þetta og mér fannst það ekki
hafa mikið að segja.“ Hefðir þú viljað
halda þínu nafni? „Ég veit ekki, hef
ekkert velt því fyrir mér. Þegar ég
tók upp íslenska nafnið Rúnar hafði
ég ekki skapað mér neitt sérstakt
nafn í fimleikaheiminum svo það
hafði ekkert að segja upp á ferilinn.
Ef nafnbreytingin hefði eitthvað haft
með ferilinn að gera þá hefði ég
reynt að halda upphaflegu nafni.“
Rúnar ætlaði sér að vera í fremstu
röð í sinni uppáhaldsgrein, æfingum
á bogahesti, á Ólympíuleikunum í
Sydney, en vopnin snerust svo sann-
arlega í höndum hans þegar hver
mistökin ráku önnur og hann varð á
meðal þeirra sem ráku lestina.
Gífurleg vonbrigði
„Ég varð fyrir gífurlegum von-
brigðum á Ólympíuleikunum. Ég féll
í tvígang við æfingar mínar. Það er
nokkuð sem ekki hafði gerst í meira
en ár og ég átti síst von á að það
myndi henda mig þegar mest á
reyndi. Þarna var ég að gera æfingar
sem ég hafði gert dag eftir dag
í að minnsta kosti eitt ár. Allt
hafði gengið vel en þegar á
hólminn var komið gekk mér
allt í mót,“ segir Rúnar þegar
hann rifjar upp þátttöku sína á
Ólympíuleikunum í Sydney sl.
haust.
„Það að þetta skyldi koma
fyrir olli mér mikilli undrun og
um leið ólýsanlegum vonbrigð-
um. Margra ára vinna fór fyrir
lítið.
Markmið mitt fyrir leikana
var að verða á meðal átta efstu
í æfingum á bogahesti. Ég
spennti ekki bogann um of því
ég er á meðal þeirra átta bestu
í heiminum í þessari grein.
Frammistaða mín fram að leik-
unum benti ekki til annars en
að markmið mitt væri raun-
hæft.“ Í Sydney sagði Rúnar í
samtali við Morgunblaðið að
líklega hefði hann ætlað sér um
of, verið of spenntur. Nú þegar nokk-
uð er um liðið frá leikunum og hann
hefur fengið tækifæri til að velta
frammistöðunni á leikunum fyrir sér
segist hann ekki sjá aðra ástæðu fyr-
ir hrakförum sínum en þá sem hann
gaf strax að keppni lokinni. „Ég var
bara of spenntur og kannski of ákaf-
ur að gera mitt besta. Eftir að hafa
velt öllu fyrir mér finn ég enga aðra
skýringu á að allt fór í handaskolum.
Í Sydney var ég í eins góðri æfingu
og kostur var á, fann ekki fyrir nein-
um meiðslum eða þreytu. Því til
sönnunar má segja að mér hafi geng-
ið eins vel og vænta mátti á í öðrum
greinum í keppninni. Mér brást að-
Morgunblaðið/Sverrir
Rúnar Alexanderson og þjálfari hans, Mati Kirmes spá í spilin. Rúnar segir Kirmes vera besta þjálfara sem völ sé á.
„Ég er
Íslendingur“
Rúnar Alexandersson í gólfæfingum sínum á Ólympíuleikunum í Sydney.
Rúnar Alexandersson
segist vera að jafna sig
eftir að allt gekk honum
í mót í Sydney. Hann
ætlar að sanna á HM í
fimleikum á árinu að
hann sé meðal þeirra
bestu í heiminum á
bogahesti. Rúnar var
staddur í stuttu leyfi á
Íslandi á dögunum og
Ívar Benediktsson not-
aði tækifærið og rabbaði
við Rúnar um fortíðina
jafnt sem framtíðina.
Svíar vilja fá
Rúnar Alexandersson
til liðs við sig