Morgunblaðið - 09.08.2001, Qupperneq 5

HM Í EDMONTON
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2001 B 5
„Sennilega til Norðurlandanna eða þá
sunnar í Evrópu. Bandaríkin koma
ekki til greina, þau eru of langt frá Ís-
landi. Það er sjálfsagt að skoða alla
kosti og kanna hvað er í boði.“
Er þetta fjárhagslega mögulegt?
„Ekki nema að hafa öfluga styrkt-
araðila á bak við sig, þess vegna er
maður bara að skoða málið, sjá hvað
býðst. Markaðurinn heima er hins
vegar svo lítill að það er mjög erfitt að
fá styrktaraðila, jafnvel þótt fólk vinni
bronsverðlaun á Ólympíuleikum.“
Reiknar þú með að keppa meira í
sumar?
„Ég verð að sjálfsögðu með félög-
um mínum í Breiðabliki í bikarkeppn-
inni.
Síðan verður að koma í ljós hvort ég
fæ boð frá Talence eða ekki. Hvað
sem því líður þá er næg vinna fram-
undan við að leggja grunn að því að
koma sér í æfingu á nýjan leik sam-
kvæmt annarri uppskrift.“
Ætlar þú að gefa þér mörg ár til
viðbótar á fullri ferð?
„Ég tek bara eitt ár fyrir í einu, en
útiloka ekki að halda áfram í tvö til
þrjú ár. Um það er ekki hægt að
segja. Eitt er víst og það er að það er
bjart framundan þótt margir skuggar
hafi verið leiðinni upp á síðkastið.“
tíma var þetta hreinasta martröð. Nú
tel ég mig vera kominn yfir þennan
kafla þrátt fyrir atvikið í Edmonton.“
Fer Jón Arnar í víking?
Hefur þú ekkert velt því fyrir þér
að æfa á ný undir stjórn þjálfara, eða
að minnsta kosti undir eftirliti manns
sem veitti aðhald og þú gætir leitað til
varðandi ráðleggingar?
„Ég hef verið að velta því fyrir mér
og í raun þarf ég þess, ég er bara
þannig gerður að ég þarf á aðhaldi eða
umsjón að halda. Ef til þess kemur þá
myndi ég leita til fleiri en eins manns,
til dæmis ræða við einn um sprett-
hlaupsþjálfun, annars vegna kasta og
svo framvegis. Slíkt samstarf er alveg
mögulegt, það fer allt eftir því hvort
ég fer utan til æfinga eða ekki. Ég vil
hins vegar ekki fá einn sérfræðing
sem væri með alla greinar, ég hef séð
að það gengur ekki.“
Kemur til greina að fara utan og
æfa?
„Alveg eins, það er annaðhvort
núna eða aldrei. Ég er hins vegar með
fjölskyldu og get því ekki tekið
ákvörðun um slíkt upp á eigin spýtur.
Því er hins vegar ekki að leyna að ég
hef velt þeim kosti fyrir mér.“
Hvert kæmi þá greina að fara?
standa undir þeirri byrði sem ég og
aðrir í mínum sporum bera.
Hjá mér snýst þetta um þrá og
þrjósku, ég vil ekki gefast upp við
þessar aðstæður því ef maður gerir
það þá gefst maður upp á lífinu sjálfu
þegar á móti blæs.
Annað er það sem breyst hefur hjá
mér síðasta árið og það er að ég er
ekki lengur algjör atvinnumaður í
íþróttum, það eru ekki allir sem hafa
áttað sig á því. Nú skila ég fullum
vinnudegi áður en ég fer að æfa. En
það hefur líka sína kosti því ég hef
fengið að æfa í stöðinni hjá Birni í
World Class þar sem ég vinn.“
Frá 1994 til og með 1998 féllstu að-
eins einu sinni úr keppni. Frá þeim
tíma hefur þú lokið einni þraut. Hvað
gerðist eftir 1998 þegar þú varst á há-
tindi ferilsins?
„Þá var ég kominn upp ákveðna
brekku og spurning var hvort ég héldi
áfram upp þá næstu eða rúllaði niður.
Og það má segja að ég hafi rúllað nið-
ur. Ég var á þessum tíma undir miklu
álagi og æfði mikið. Síðan fóru ýmis
meiðsli að gera vart við sig og í stað
þess að hvíla mig æfði ég meiddur.
Það gerði illt verra. Þar með fór
ákveðin keðjuverkun í gang sem erfitt
hefur verið að sjá fyrir endann á. Um
Á síðustu árum hef ég gert ýmislegt
á annan hátt en ég hefði viljað vegna
þess að ég var í samstarfi við annan
mann. Nú vil ég og ætla að gera allt á
mínum forsendum, eftir eigin höfði.“
Vil ekki gefast upp
við þessar aðstæður
Eftir óhöpp undanfarinna ára, Jón,
hlýtur þú að hafa orðið var við að fyrir
vikið ertu orðinn skotspónn og margir
henda gaman að þér. Þetta hlýtur að
vera erfitt fyrir sálartetrið?
„Fyrst tók ég þetta allt saman ákaf-
lega nærri mér, en síðan hef ég leitt
þetta hjá mér, leyft mönnum að hafa
þá skoðun sem þeir vilja, ég læt ekk-
ert bíta á mig. Þeir sem láta svo vita
ekki hvað maður er að gera og hvað
býr að baki.
Ég er ekki einn um lenda í þessu.
Kristinn Björnsson skíðamaður hefur
fengið sinn skerf og Vala Flosadóttir
einnig nú þegar hún er í vissu milli-
bilsástandi og gengur ekki sem skyldi.
Ég vildi bara gjarnan að það fólk sem
gerir grín að okkur gengi í gegnum
það sama og við undanfarin ár. Við
höfum lagt allt í sölurnar og síðan
kemur eitthvað upp á og þá fer allt í
baklás um tíma. Ég leyfi mér að efast
um að þeir sem hæst láta myndu
Eftir nokkurn tíma fór ég að velta fyr-
ir mér hvað gera skyldi, þá fór ég að
keppa og hafði ánægju af. Í byrjun
sumars var ég slakur og meðal annars
tapaði ég fyrir þessum og hinum sem
ég hef næstum því aldrei tapað fyrir
áður. Þá komst ég að þeirri niður-
stöðu að það væri rétt að halda áfram,
ég gæti ekki sætt mig að hætta í þess-
um sporum. Þar af leiðandi tekur það
sinn tíma að komast í fyrra form og
um leið vissi ég að þetta ár yrði slakt
og sætti mig við það þótt ég hitti á
milli á góðan árangur. Á Landsmótinu
náði ég mérvel á strik og var að nálg-
ast fyrra form.“
Á landsmótum berðu höfuð og
herðar yfir flesta en á heimsmeistara-
móti ertu frekar einn af jöfnum hópi
margra tugþrautarmanna. Er ekki
ólíku saman að jafna að keppa á lands-
móti eða á heimsmeistaramóti?
„Vissulega hefur maður litið á það.
Oft hefur maður verið í basli við at-
rennuna í langstökki og skiptir þá
engu máli á hvaða mótum maður er.
Síðan breytti ég um aðferð í henni á
Landsmótinu í sumar og þá gekk allt í
sögu og það hefði verið eins núna ef
þetta óhapp hefði ekki átt sér stað,
þar sem gaddar brotnuðu undan
skónum.
Morgunblaðið/Ásdís