Alþýðublaðið - 15.03.1922, Page 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
-— Bolsivikar voru búnir að
stökkva öllum' hvitu uppreiatar
nuösnum butt úr Kytjálum 30. jan.
— Við alþjóða skautakspp
hiaupin í Hetsingfors í Fínnlandi
í niiðjum íebrúsr varð Finnina
Flumberg íyrstur, annar Norð
rnaðurinn Ole Olsen og þriðji
Fianinn Wallenius
— No ðmenn eru aitaf að safna
fé til hjslp r i hungursneyðarhér-
u.iuun í Rússlandi og taka allar
stéttir þátt í því. Fyrir einu
bögglakvö'di stóð b.zta núliíandi
Ijdrðskáld Norðtnanna, Heimann
Wildetway og kornu inn 15 þús kr
— öil auðvaldsblöð Evrópu
voru fuli af sögum um það núna
seint í desetaber, að það mundu
vera íússueskir sjóræningjar í
Eyitrasaiíi Morgunblaðið flutti
liira söguna f janúar, löngu eftir
að búið var að skýra máiið. Það
var estniska gufuskipið „Sarena”
sem átti að hafa orðið fyrir sjó
ræningjunum, en það rakst á
tússneska ísb jótinn .Vjúga* nótt-
ina inilli 8. og 9 desember og
Sökk þegar. Sökum óveðurs varð
hvorki skipshöfn cé farþegum
bjargað. .Sarena* hafði engin
í,ósker uppi þegar .Vjúga* rakst
á hana.
Bílstjórar.
Víð höfum fyrirliggjandi ýmsar
stærðir af Willard rafgeymum í
bíla. — Við hlöðutn og gerum
við geyma. •— Höfum sýrur.
Hf. Rafmf. Hlti & Ljés'
Laugav. 20 B. Simi 830 Aðai
umboðsm. fyrir Wiliard Storage
B&ttary Co Cieveland U. S A.
handá sjómönnum:
Olíukápur.
Olíubuxur.
Sjóhattar.
Trébotnaskór.
Færeyskar peysur.
íslenzkar peysur.
tslenzk ullar nærföt.
Sjóvetiingar.
Sokkar.
Treflar.
XaupjéL Reykvíkiuga.
Pósthússtræti 9.
Alþbl. er biað allrar alþýðu.
Aígreidisla
blaðsíns er í AJþýðuhúsinu við
Ingólfsstræti og Hverfisgötu.
S í mi 0 88.
Auglýsingum sé skilað þangað
eða i Gutenberg, í siðasta lagi
kl, 10 árd gis þann dag sem þær
eiga að koma í blaðið.
Áskriítagjaid ein kr. á mánuði.
Auglýaingaverð kr, 1,50 cm. eind.
Útsölumenn beðnir að gera skil
til afgreiðslunnar, að minsta kosti
ársflórðungalega.
eru ódýrastar og beztar f
Kaupfélaginu.
Laugav. 22 og Pósthússtræti 9.
Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
Ritstjóri og ábýrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Frentsmiðjan Gutenberg.
Nýkomið
Edgar Rice Burroughs'. Tarzan^
á hann. Llka tók hann eirhring er var um ökla Kul-
onga og setti hann um ökla sinn.
Iiann skoðaði og dáðist að því sem málað var á
brjóst hans og enni. Hann var hissa á hvað tennurnar
voru hvassar. Hann leysti fjaðurskrautið og tók það til
sfn, því næst bjóst hann til starfa, þvi Tarzan apabróðir
var svangur, og hér var kjöt; kjöt af .veiði, sem venjur
skógarins heimiluðu honum að éta.
Hvernig getum vér dæmt hann? Þó hann hefði vöxt
og heila siðaðs manns, var hann þá ekki alinn upp meðal
villidýra ?
Hann hafði drepið Tublat, sem hann hafði hatað og
sem hafði hatað hann, í heiðarlegum bardaga, og þó
hafði honum aldrei dottið í hug að éta hann. Honum
hefði þótt það eins heimskulegt og okkur þykir mann-
4t viðbjóðslegt.
En hver var Kulonga, ef ekki mátti étá bann eins
og Horta, göltinn, eða Bara, rádýrið? Var hann ekki
eitt af villidýrum skógarins, sem veiddi önnur dýr sér
til matar?
Alt í einu, kom honum ókunn hugsun 1 hug. Höíðu
bækur hans ekki sagt honum, að hann væri maður?
Og varbogmaðurinn ekki líka maður ?
Átu menn menn? Æ, það vissi hann ekki. Hvað átt
þá þetta hik að þýðal Aftur ætlaði hann að byrja, en
honum bauð einhvernveginn við því. Hann boinaði
ekkert í því.
Hann fann bara, að hann gat ekki étið kjötið af
þessum svertingja, og þannig forðaði raargra alda erfða-
venja honum, án þess hann vissi af því, frá því'að
brjóta reglu forfeðra hans.
Hann slepti skrokknum af Kulongá skyndilega til*
jarðar, leysti snöruna, og fór aftur upp í trén.
X. KAFLI.
Hræðau.
Tarzan horfði á kofana hinum megin við akrana.
Hann sá, að skógurinn lá á einum stað fast að kof-
unum. Þangað hélt hann. Hann þráði svo mjög að
kynnast lifnaðarháttum síns eigin kinflokks, og gren-
unum hans.
Honum datt ekki annað í hug, en að þessir menn
væru óvinir. Líf hans á meðal villidýranna kendi hon-
um það. Ekki datt honum í hug, að þeir mundu bjóða
hann velkominn með öðru en spjótum og eiturörvum.
Tarzan apabróðir þekti engin hugtök um bróðurþel
mannanna. Allir, sem stóðu utan hans eigin flokks
voru óvinir hans, að undanteknum fllnum.
Enginn illmenska eða hatur var þessu samfara. Að
drepa voru þau heimslög sem hann þekti. Hann átti
fáum skemtunum að fagna, en sú bezta var að veiða
og drepa, og hann vissi að sama gilti um aðra, og
hann láði þeim það ekki, jafnvel þó væri að ræða ujn
hans eigið líf.
Hann var hvorki illur eða blóðþyrstur. Þó hann
skemti sér við dráp, og bros léki um varir hans, bar
það ekki merki um neina ilsku. Hann drap oftast sér
til matar, en af því hann var maður drap hann stund-
um að gamni sinu, en það gerði ekkert annað dýr.
Maðurinn einn hefir þann Ijóta sið, að drepa hugsun-
arlaust og miskunarlaust til þess eins að skemta sér
við dauðastríð fórnardýrsins.
En þegar hann drap til hefnda, eða i sjálfsvörn,
gerði hann það með köldu blóði, og eins og það væri
sjálfs&gður hlutur.
Þegar hann nú nálgaðist þorp Monga v&r hann því
reiðubúinn, annaðhvort að drepa eða verða drepinn,