Morgunblaðið - 04.10.2003, Blaðsíða 4

Forsaga
UPPHAF Hljóma má rekjatil ársins 1963 en það árvar starfandi í KeflavíkHljómsveit Guðmundar
Ingólfssonar. Sem ungur maður hafði
Guðmundur flust frá Vestmannaeyj-
um til Keflavíkur og stofnað þessa
hljómsveit með ungum hljóðfæraleik-
urum í bænum.
Hljómsveitin starfaði í mörg ár við
miklar vinsældir, spilaði í samkomu-
húsi Kvenfélags Njarðvíkur, sem gekk
undir nafninu „Krossinn“, og einnig
fyrir varnarliðsmenn í ýmsum klúbb-
um á Keflavíkurflugvelli.
Eins og gengur og gerist urðu
nokkrar mannabreytingar í hljóm-
sveitinni á starfstíma hennar, en ásamt
Guðmundi spiluðu menn eins og Þórir
Baldursson á píanó, hann starfaði með
bandinu um tíma, greinarhöfundur,
Eggert V. Kristinsson (Eddi Kristins),
spilaði á trommur í allmörg ár, Erling-
ur Jónsson (listamaður) var á kontra-
bassa og Einar Júlíusson sá um söng-
inn ásamt Engilbert Jensen. Fleiri
hljóðfæraleikarar komu einnig við
sögu eins og Rúnar Georgsson og Þrá-
inn Kristjánsson, en þeir komu og fóru
á stuttum starfstíma.
Ungur og upprennandi gítarleikari,
afskaplega látlaus og hógvær í fram-
komu, bættist í hópinn síðustu tvö árin
sem hljómsveitin starfaði. Þessi piltur
hét Gunnar Þórðarson og spilaði hann
sem rytmaleikari. Veturinn 1962–1963
var síðasta starfsár hljómsveitarinnar.
Eitt sinn er við vorum að spila uppi á
velli, eins og það hét í þá daga, til-
kynnti Guðmundur að hann ætlaði að
leggja niður hljómsveit sína. Liðs-
mennirnir þá voru Guðmundur á sóló-
gítar, Gunni Þórðar á rytmagítar, ég á
trommur, Erlingur Jónsson á bassa og
María Baldursdóttir var söngvari
þetta kvöld, en Einar Júlíusson var
fastráðinn söngvari hljómsveitarinnar.
Ég var ekki sáttur við að hætta al-
veg að spila því spilamennskan var
ástríða og óhemju skemmtileg iðja,
sem borgað var vel fyrir. Ég ákveð því
að stofna og setja saman aðra hljóm-
sveit sem fyrst, svo halda mætti áfram
á þessu sviði.
Sama kvöldið og Guðmundur til-
kynnti þessa ákvörðun sína spurði ég
Gunnar Þórðarson hvort hann vildi
vera með í því að stofna aðra hljóm-
sveit sem yrði starfhæf fyrir næsta
vetur. Gunni var samstundis til í það.
Við ræddum nokkuð um hvernig tón-
list við vildum leggja áherslu á og vor-
um alveg sammála um að breyta um
áherslur og spila meira af suður-amer-
ískri tónlist. Ný tegund tónlistar hafði
borist til Íslands á þessum tíma og var
kölluð „Bossa Nova“.
Þetta var latínutaktur sem féll okk-
ur vel í geð svo við ákváðum að spila
mikið af þessum lögum ásamt cha cha
cha, sömbum, rúmbum og mambó.
Það átti sem sagt að verða áherslu-
breyting frá öllu rokkinu sem við höfð-
um spilað undanfarin ár.
Þegar ungir menn leggja upp með
nýtt verkefni verða þeir að sjálfsögðu
að setja sér stefnu í verkefnavali, sem
við og gerðum, en þetta verkefnaval
kom reyndar aldrei til framkvæmda
því tíðarandinn í tónlistinni tók af okk-
ur öll ráð. Um það höfðum við ekki
hugmynd er við vorum að leggja línur
með nýju hljómsveitina.
Liðskipan
Við fórum strax að horfa í kringum
okkur með fleiri liðsmenn og vissum
báðir af ungum og efnilegum gítarleik-
ara sem átti heima á Brekkugötunni í
Keflavík og hét Erlingur Björnsson.
Við vorum sammála um að hann væri
gjaldgengur í bandið. Söngvarinn Ein-
ar Júlíusson var sjálfkjörinn, því hann
var okkar besti söngvari í Keflavík þá
stundina.
Nú vantaði okkur einungis bassa-
leikara til þess að mynda hljómsveit-
ina, sem átti að vera í anda hljómsveita
sem störfuðu erlendis og voru skipaðar
rafmagnsgíturum, rafmagnsbassa,
trommum en engu píanói, sem fram að
þessu hafði ávallt verið ómissandi í
hljómsveit. Þetta var því létt útgáfa af
hljómsveit, skipuð ungum mönnum á
aldrinum átján til tuttugu og tveggja
ára og með þessu nýja sniði rafmagns-
hljómsveita. Að baki var hefðbundnara
form af hljóðfærum, svo sem kontra-
bassi, píanó, klarinett og saxófónn
ásamt gítar að sjálfsögðu.
Við ætluðum að hafa þetta léttara og
frjálslegra í þetta sinn. Úr vöndu var
að ráða með bassaleikarann, því aðeins
einn slíkur var í Keflavík og var sá
nokkru eldri en við strákarnir. Þetta
var Erlingur Jónsson, en við vildum fá
yngri mann í hans stað og fátt var um
fína drætti í þeim efnum. Eitthvað vor-
um við að vomast með þetta mál ég og
Gunni í svo sem eina viku, en þá segir
Gunni allt í einu upp úr þurru: „Ég vil
fá hann Rúnar Júl. vin minn í þessa
hljómsveit.“ Ég lít á hann og segi:
„Rúnar spilar hvorki á bassa né annað,
hvernig leysum við það?“ „Ég kenni
honum bara á bassann,“ segir Gunni Þ.
Og ég svara að bragði: „Þá tekur þú
alla ábyrgð á honum og sérð um að
þjálfa hann til verksins.“ Þá var það
ákveðið.
Rúnar Júlíusson á því vini sínum
Gunnari Þórðarsyni að þakka að hann
varð allt í einu tónlistarmaður og sett-
ur inn í það embætti af honum þennan
bjarta vordag í Keflavík árið 1963. Þar
með var búið að leysa vandamálið með
bassaleikarann því Rúnar var alveg til
í þetta verkefni undir leiðsögn vinar
síns Gunnars.
Þegar þetta er í burðarliðnum
snemma vors 1963 var ekki enn komið
neitt nafn á hljómsveitina. Við Gunni
vorum búnir að ganga frá mannaráðn-
ingum og það var ákveðið að fara að
æfa upp tónlistardagskrá eftir að ég
kæmi úr sumarfríi mínu, sem var að
hefjast.
Hin erlendu tengsl
Ég og frændi minn, Jón Grétar Har-
aldsson, höfðum verið í enskunámi í
Bournemouth um sex mánaða skeið
veturinn 1961 og ákváðum að fara
saman til Englands í frí í lok maí 1963.
Við dvöldum í góðu yfirlæti hjá vina-
fjölskyldum, sem við höfðum verið hjá
tveimur árum áður. Þegar ég hafði
verið þarna í fáeina daga vekur athygli
mína plötualbúm, sem dóttir hjónana
hafði nýlega keypt sér. Þetta var
fyrsta 12 laga plata Bítlanna, sem hét
„Love Me Do“.
Ég spurði stúlkuna, sem hét Diane,
út í þessa plötu og hún tjáði mér að
U P P H A F O G A R F L E I F Ð H L J Ó M A
Hljómar frá Keflavík fagna 40 ára afmæli
sínu á morgun. Eggert V. Kristinsson (Eddi
Kristins) trommuleikari segir fáa þekkja
sögu hljómsveitarinnar í réttu samhengi.
Sjálfum er honum atburðarásin í fersku
minni og segir hana frá sínum sjónarhóli.
1964 Önnur útgáfa Hljóma: Fremstir e
og Erlingur Björnsson og efstur er Egg
Tíðarandinn
tók
ráðin
DAGLEGT LÍF
4 B LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
E
GGERT V. Kristinsson,
eða Eddi Kristins, eins
og hann er jafnan kall-
aður, var fjórtán ára
þegar hann byrjaði að
spila í Hljómsveit Gagnfræðaskólans
í Keflavík ásamt Þóri Baldurssyni,
sem þá var aðeins tólf ára. Árið var
1956 og Edda Kristins segist svo frá:
„Þannig var að einn nemandi í
efsta bekk, Agnar Sigurvinsson, spil-
aði á saxófón og vildi stofna hljóm-
sveit í skólanum. Í þá daga var allt
svo yndislega einfalt og fábrotið.
Einn góðan veðurdag var ég kall-
aður úr tíma upp til skólastjórans,
Rögnvaldar Sæmundssonar. Mér
varð ekki um sel enda með ýmis
brellibrögð og hrekki á samviskunni
og hélt að nú væri eitthvað komið
upp. Rögnvaldur tók vel á móti mér
og sagði að ég ætti að ganga í skóla-
hljómsveitina, sem var að byrja að
æfa niður í Tjarnarlundi. Ég eigi að
spila á trommur, segir hann, því að
stóri bróðir minn Júlíus, kallaður
Lolli, sem var trommari, spilaði í
átta manna hljómsveit í Keflavík og
á vellinum á þessum árum.
Ég mætti niður í Tjarnarlund og
þar er komið nýtt einfalt trommusett
sem skólinn hafði keypt. Þórir Bald-
ursson var sestur við píanóið, Aggi
kominn með saxófón, Hörður Jón-
asar með klarinett og Magnús Sig-
tryggsson á harmoniku ásamt Ragga
Lúðvíkssyni (Ragga Bakara) á gítar.
Aggi taldi í fyrsta lagið og allir byrj-
uðu að spila nema ég. Ég sat bara við
settið og fylgdist með hinum spila.
Nokkur lög voru æfð með ýmsum
aukahljóðum og næsta æfing ákveð-
in í næstu viku. Enginn amaðist við
því að ég gæti ekkert spilað á fyrstu
æfingunni. Ég hljóp heim hið bráð-
asta til þess að segja bróður mínum,
Lolla, að hann yrði að kenna mér á
trommur hið snarasta því ég væri
kominn í hljómsveit. Hann sagði að
sér yrði ekki skotaskuld úr því og
kenndi mér tvennt, annars vegar að
slá á symbalann réttann takt með
hægri hendi og hins vegar að slá á
sniðtrommuna eða snerilinn rétt
högg einu sinni í hverjum takti.
Þetta var nú auðvelt svo að á næstu
æfingu spilaði ég á trommusettið í
takt við það sem hinir spiluðu. Meira
þurfti bróðir minn ekki að kenna
mér því þetta kom síðar af sjálfu sér.
Síðan varð ég að finna út úr því
hvernig ég notaði afganginn af
trommusettinu og það tók allt nokk-
ur ár.
Reyndar kynntist ég amerískum
trommara af vellinum, sem tók mig í
einkatíma og kenndi mér allar und-
irstöður í trommuleik. Þetta var
Gene Stone, mjög klár náungi, sem
spilaði í stórhljómsveit hersins.
Ég varð sem sagt trommari af því
að bróðir minn var trommari. Menn
ályktuðu greinilega að úr því að einn
í fjölskyldunni gæti spilað á tromm-
ur þá hlytu fleiri að geta það.
Raunar erum við þrír bræðurnir,
sem höfum spilað á trommur, því ég
kenndi yngri bróður okkar, Inga-
berg, að spila á trommur. Hljóm-
sveitin GK, en hún hlaut nafnið
,,Hljómsveit Gagnfræðaskólans í
Keflavík“, starfaði í nokkur ár
og spilaði alltaf á árshátíðum
skólans ásamt skólaböllum.
Engilbert Jensen söng með
hljómsveitinni ásamt Einari
Júl.
Þannig var upphafið að
trommaraferli mínum í Kefla-
vík. Síðar spilaði ég með fleiri
hljómsveitum, t.d. Spútnik
Tríóinu, hljómsveitinni Beat-
nik, hljómsveit Guðmundar
Ingólfssonar og loks Hljóm-
um.
Í allt hefur tónlistarferill
minn spannað yfir tuttugu ár
því ég spilaði áfram með öðr-
um hljómsveitum eftir að ég
kom heim frá námi í London,
m.a. í Heiðursmönnum, sem
léku í Þjóðleikshúskjall-
aranum í mörg ár, Nátt-
hröfnum sem störfuðu í ein tíu
ár og spiluðu út um borg og bý. Ég
hafði spilamennsku alltaf sem auka-
starf ánægjunnar vegna.“
Trommari verður til Ánægjunnar vegna:Eggert V. Kristinssonhafði spilamennskunalengi sem aukastarf
ánægjunnar vegna.
Morgunblaðið/Jim Smart