Morgunblaðið - 05.03.2004, Blaðsíða 4

Dramatískari
og fyndnari en
ég bjóst við
Verslunarmiðstöðvar verða æ stærri partur af íslenskum veruleika og nú hefja þær innreið sína í
kvikmyndir. Um helgina verður boðssýning í Háskólabíói á heimildarmynd Róberts Douglas
Mjóddin: Slá í gegn. Stefnt er að því að hefja almennar sýningar á myndinni innan skamms. Lengi
hefur staðið til að gera myndina, en hugmyndin kviknaði áður en Róbert Douglas leikstýrði Ís-
lenska draumnum og Maður eins og ég.
„Ég ætlaði fyrst að gera myndina í Hagkaupum í Skeifunni; ég vann þar í sumarvinnu,“ segir
hann í spjalli yfir mislitum kaffibollum á Kaffi Strætó.
– Við hvað vannstu?
„Við að stafla Cheerios-pökkum og svoleiðis. Það var áður en ég sló í gegn,“ segir Róbert og
hlær innilega. „Annars er þetta það harður bransi, að ég er að hugsa um að fara aftur í Hagkaup,“
bætir hann við og brosir. „Það var allavega betur borgað.“ Enn veltir hann vöngum: „Nei, nei,
þetta er ágætt.“ Loks klykkir hann út með löngu „hummmmm …“
– Af hverju tókstu myndina í Mjóddinni?
„Hugmyndin fólst í því að gera heimildarmynd í kjarna með flóru af mismunandi fólki, ekki
ósvipað því sem gert hefur verið í Bretlandi, t.d. í Airport. Ég vildi fylgjast með starfsfólkinu í sinni
daglegu sápuóperu. Það heillaði mig að fjalla um meðal-Íslendinginn og þess vegna hentaði
Breiðholtið vel. Það er fjölmennasti staður á Íslandi og það rímar vel við úthverfishugsunina sem
ég hef verið upptekinn af í myndum mínum og hugmyndum. Forsvarsmenn Mjóddarinnar voru líka
mjög áhugasamir um myndina.“
– Fannstu það sem þú bjóst við?
„Ég fékk miklu meira drama. Það var alltaf markmiðið að myndin gæti farið út í raunverulega
sápuóperu meðalmennskunnar, en mig óraði ekki fyrir því að ég fyndi svona sterkar persónur. Fyr-
ir vikið varð myndin bæði dramatískari og fyndnari, svo er hún sorgleg á köflum. Ég náði líka að
gera sögu, sem fylgir þræði og er með strúktúr og útkomu. Að því leyti er hún bíómyndarleg. En
persónurnar standa upp úr. Ef ég hefði skrifað þær í handrit hefði enginn trúað mér. Þetta er
gamla klisjan að raunveruleikinn er oft ótrúlegri en fantasían.“
– Er íslensk þjóðmenning að færast inn í mollin?
„Já, samt sem áður veit ég ekki hvort það er Mjóddin,“ segir hann brosandi. „Ég get tekið undir
að það sé Kringlan eða Smáralind. Maður sér unglingana og menntaskólakrakkana hanga þar.
Þegar ég var í menntaskóla fórum við bara út í sjoppu. Mjóddin er frábrugðin að þessu leyti; ung-
lingarnir sækja ekki þangað. Enda er Mjóddin í engri samkeppni við Kringluna eða Smáralind; hér
gilda önnur lögmál. Á meðan þróunin hefur verið sú að kaupmaðurinn á horninu er að hverfa og
öll verslun að færast inn í mollin, þá er Mjóddin eiginlega orðin kaupmaðurinn á horninu í þessum
geira.“
– Heimildarmyndir virðast vera í sókn hér á landi?
„Já, menn eru farnir að gera meiri tilraunir með formið. Mjóddin: Slá í gegn hefur t.d. meira
skemmtanagildi en fræðslugildi. Þetta er ekki dæmigerð íslensk heimildarmynd af hesta-
mannamóti úti á landi. Ég held að þessi mynd hafi mun víðari skírskotun, enda gerist hún í Breið-
holti, stærsta úthverfi landsins, og fjallar um líf fólks í þjónustustörfum, sem margir geta sam-
samað sér við. Mér er svo sem sama þó að fólk geri myndir um sín áhugamál, en það eiga bara
ekki allir hesta. Auðvitað er það ekki í lagi að Sjónvarpið eyði öllum sínum fjármunum í íþróttir og
nokkrar myndir um íslenskt dýralíf og geti ekki keypt myndir af íslenskum kvikmyndagerð-
armönnum og sinnt því hlutverki sínu að styðja við kvikmyndagerð í landinu.“ |pebl@mbl.is
4 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 5|3|2004 MORGUNBLAÐIÐ
Ég er nemi á fyrsta ári í skóla hérna í
London og eins og margir aðrir nemar bý
ég á heimavist. Hér búa margir skemmti-
legir karakterar og getur lífið hérna orðið
ansi skrautlegt.
Náunginn sem býr á móti mér er hins
vegar einhver magnaðasta týpa sem ég
hef hitt á ævinni. Hann er frá Bradford
og finnst honum Bradford vera besti
staður í heimi og er hann þess vegna
bara kallaður Bradford. Bradford er al-
veg mögnuð manneskja og líkist her-
bergið hans meira ruslahaug en her-
bergi, en honum líkar, að eigin sögn,
vistin þar vel. Hann á það til að koma út
úr herberginu sínu skælbrosandi, með
einhverjar myglaðar matarleifar sem
hann hefur fundið undir rúminu sínu, og
segist loksins vera búinn að komast að
því hvaðan vonda lyktin kom, en þrátt fyr-
ir það vill lyktin ekki fara. Ég þori hrein-
lega ekki að benda honum á að prófa
kannski að fara í sturtu, þvo fötin sín og
senda meindýraeyði inn á haugana og
sjá hvort lyktin batni ekki eitthvað við
það, en eitthvað þarf að gera.
Bradford hefur aldrei eldað, þó hann
hafi einu sinni gert heiðarlega tilraun til
þess þegar hann stal af mér tveimur
eggjum og skellti þeim í örbylgjuna. Eins
og flestir vita þá sýður allt sem sett er í
örbylgju og þess vegna hélt okkar maður
að hægt væri að sjóða þar egg, en hon-
um til mikillar undrunar sprungu eggin í
tætlur. Þegar ég fór á fætur morguninn
eftir og ætlaði að nota örbylgjuna var
eins og hún hefði lent í sprengjuárás,
hún var heiðgul að innan og eggjaskurn
út um allt. Ég vissi reyndar ekki hvað
þetta var í fyrstu, en síðan var mér sagt
það og spjótin voru ekki lengi að beinast
að Bradford, sem játaði við yfirheyrslur.
Eftir þetta hefur Bradford látið eldhúsið
vera og er hann fastagestur í mötuneyt-
inu sínu, sem er sveitt kjúklingabúlla
sem heitir Dixy Chicken, en þar sem
hægt er að kaupa dýrindis djúpsteikt
hveiti með kjúklingi. Bradford er þeirra
stærsti viðskiptavinur og dásamar Dixy
við hvert tækifæri og það er svo orðið nú
að allir af heimavistinni fara þangað eftir
óheyrilega áfengisneyslu og láta renna
af sér yfir rjúkandi hveitinu.
Bradford er semsagt kyndugur fýr,
einn af þessum kynlegu kvistum sem
svo oft er talað um. Þessi drengur er
samt hvers manns hugljúfi og væri
heimavistin ekki söm án hans, allir þurfa
að hafa einhvern svona karakter í kring-
um sig, Friends hafa Joey og Simpsons
hafa Hómer, við höfum Bradford.
SVEINN BIERING JÓNSSON
LÍFIÐ Í LONDON