Pressan - 03.03.1994, Síða 2

Kaffibarinn er
orðinn stór
Eftir margra mánaða baráttu
við gleðispiUa kerfisins um
veitingaleyfi heíur Kaffibar
Frikka og Dýrsins nú loks haft sig-
ur fyrir sína hönd og kúnna sinna.
Staðurinn hefur verið á einhvers
konar bráðabirgðaleyfi í þrjá mán-
uði sem þýddi að þar var aðeins
opið til tvö um helgar og tólf á
virkum dögum. Ölfum venjuleg-
um skilyrðum kerfisins hafði fýrir
löngu verið fullnægt og aldrei
fengust haldbærar skýringar á
tregðunni í leyfisveitingu, nema þá
helst að óttast væri að nágrönnun-
um á Níunni þætti gleðin of ffeist-
andi. En nú er fullt leyfi sem sagt
komið og engin ástæða lengur til
að flýja út í hríðina á meðan nóttin
er enn ung...
Væringar í skemmtanalífinu
Túri veður í drottningum
Abaksíðu DV á þriðjudag mátti lesa að Ásta R. Jóhannesdóttir ætl-
aði sér að biðja um skýringar á vinnubrögðum varðandi vaktaáæd-
anir hjá þulum Sjónvarpsins. Síðan fylgdi sá ffóðleiksmoli að sam-
býliskona Arthúrs Björgvins Bollasonar héti Svala Björk Amardóttir.
Þetta er alveg nýtt í stöðunni, því eftir því sem best er vitað heitir þulan
hans Túra Gunnffíður Svala Amardóttir. Nú er hvort hann sé með þær
báðar heima hjá sér eða nýbúinn að skipta, en Svala Björk er fegurðar-
drottning Islands 1993. Eða þá að blaðamaður DV hefiír tekið að sér —
svona rétt til að milda hans geð — að ljúga undir hann fegurðardrottn-
ingum. Annars hefur ekki verið hægt að sjá betur í gegnum tíðina en að
Arthúr sé fullfær um sín kvennamál sjálfúr, slíkur gleði-, nautna-, og
kvennamaður sem hann er.
Kiddi „Bigfoot" med nýjjan stað
Góðir skemmtanastjórar eru
taldir virði þyngdar sinnar í
gulli af eigendum skemmti-
staða. Kiddi „Bigfoot“ er af þeim
sem til þekkja talinn ein skærasta
stjarnan á sviði skemmtanastjórnar
um þessar mundir. Hann hefur
verið skemmtanastjóri á Berlín, LA
Café og víðar. Nú síðast var Kiddi á
Casablanca en sagði upp starfi sínu
þar sökum ósættis við eigandann,
Sigurð Ólason. Kiddi var búinn að
rífa upp aðsóknina en nú æda
menn að stemmningin hverfi með
honum en hvert?
„Ég er að fara út í að útfæra nýj-
an stað ásamt strákunum á Pizza
’67. Það er þar sem Borgarvirkið,
Zanzibar, Cancun og nú síðast
Kolagrillið voru, nánar tiltekið á
mótum Þingholtsstrætis og Banka-
strætís. Þar hafa verið mjög tíð
skipti en nú er ætlunin að breyta
því. Við vorum að kaupa staðinn
og erum að fara út í róttækar breyt-
ingar, — staðurinn verður pöbb,
dans- og matsölustaður. Við kom-
um til með að opna effir þrjár vikur
og erum ekki búnir að ákveða
nafnið enn. Ætli staðurinn verði
ekki bara látínn heita BIGFOOT!
Við erum að hanna lógó núna og
þrjár tillögur eru í gangi.“
Kiddi er 28 ára að aldri en þrátt
fyrir ungan aldur hefur hann starf-
að við veitingabransann í fjórtán ár;
sem klósettvörður, barþjónn, að-
stoðarmaður í eldhúsi, skemmt-
anastjóri, diskótekari o.s.ffv.
Hvaða stíll kemur til með að ráða
á nýja staðnum?
„Það sem ræður ferðinni er ein-
faldlega að gleðja kúnnann. Það er
númer eitt. Tónlistarstefnan t.d.
hefur alltaf verið sú sama hjá mér;
blanda spiluð effir hendinni og því
fólki sem er inni á staðnum hverju
sinni, þ.e.a.s. að fara milliveginn.
En það verður hiti í loffinu.“
Hver er uppskriftin að góðum
skemmtanastjóra?
„Ekki vita betur, hlusta á fólk —
það er málið. 90% af fólki sem
gengur um á götunum hefúr hug-
myndir um hvað gerir góðan
skemmtistað. Málið er að útfæra
það þannig að hægt sé að meðtaka
það. Samböndin koma í kjölfarið."
Kj öts vimi í listum
I SANNLEIKA SAGT
IIXIDRIÐI G.
ÞORSTEIIXISSOIM
„Affordildarleg-
um ástœðum
hefur verð-
launaafhend-
ingu DVverið
komið þannig
fyrir, að helsti
„verðlaunahaf-
inn“ er sjáljur
stórsteikarstjór-
inn, ritstjóri
DV“
á er verðlaunavertíðinni í list-
um lokið þetta árið. Bók-
menntaverðlaun bókaiðnað-
arins hafa verið veitt, en þau fékk
Hannes Pétursson skáld, sem situr
í kyrrðum suður á Álftanesi á ein-
tali við sjávarfúgla, sem ber yfir hin
görnlu útræði þar á nesinu. Verð-
launafárið bjargaðist í ár fýrst
Hannes gaf út ljóðabók. Annars
verður ekki séð hvemig farið hefði.
Flóra bókmenntanna er nefnilega
ekki það fjölskrúðug, þótt mikið sé
skrifað og rnikill hvalablástur
standi gjarnan um útgefnar bækur,
að það taki því alltaf að vera með
verðlaunafé á loffi. En þeir sem
reka menninguna eins og bissness
þekkja auðvitað ekki neinar gæða-
takmarkanir, svo allt eins getur far-
ið eitthvert verðlaunaárið, að
markaskrá Sunnlendinga hljóti
æðstan og réttmætan heiður.
Annað verðlaunalottó er í gangi,
en þar er fjöldi manns verðlaunað-
ur í einu og veit enginn hvaðan
sumt af því ágæta fólki er drifið til
að snæða hádegisverð undir stjóm
og ráðgjöf Jónasar Kristjánssonar
ritstjóra. Af fordildarlegum ástæð-
um hefur verðlaunaafhendingu
DV verið komið þannig fýrir, að
helsti „verðlaunahafinn“ er sjálfur
stórsteikarstjórinn, ritstjóri DV. Að
vísu verður að geta þess að stund-
um er étinn fiskur, en þá er það
einhver tískufiskur ef ekki mar-
hnútur, sem er sagður bragðast
eins og humar. Stærsta myndin er
alltaf af Jónasi við borðhald með
verðlaunahöfum, þar sem hinn
landsfrægi matgoggur stendur yfir
hlöðnu veisluborði við að lýsa fyrir
listamönnunum því lostæti, sem
safnað hefur verið saman ýmist af
Sporðagrunni eða úr kjötgeymslu
mörkónga KÞ.
Engin hætta er á að lotið verið að
hrossakjöti í þessum árlegu menn-
ingarveislum DV, enda er Jónas
Kristjánsson orðinn ágætur fröm-
uður í hrossarækt. Hann hefur
komið sér upp tölvuforriti um ætt-
ir hrossa og að sjálfsögðu kenning-
um um hvernig þau eigi að vera.
Þannig fær ritstjórinn mörg heit
áhugamál hvert á fætur öðru enda
af sterku áhugafólki kominn og
mjög færu í sínum störfúm, sam-
anber Jónas Kristjánsson lækni,
sem margir Skagfirðingar áttu líf að
launa á meðan hann var héraðs-
læknir í Skagafirði. Og skipti hann
sér þó af fleiru en sjúkdómum sá
sæmdarmaður.
Veður hér að segja sögu af Sauð-
krækingum, þar sem Jónas var
lengi einn af helstu borgurunum.
Jón Björnsson skólastjóri átti góða
mjólkurkú, en hún var vitíaus í róf-
ur eins og aðrar kýr. Nú gerðist það
einn daginn að kýrin gleypti rófu
og stóð hún föst í hálsi hennar.
Dýralæknir var á staðnum, Guð-
mundur Andrésson, laginn maður
en ekki mikið menntaður í faginu;
hafði verið einn eða tvo vetur í
Hólaskóla. Hann var sóttur, en þá
var farið að draga af kúnni, sem
Jón skólastjóri vildi ekki fýrir
nokkurn mun missa, enda átti
hann mörg börn og sum smá.
Dýralækni leist ekkert á þetta.
Hann vappaði í kringum kúna og
tautaði í sífellu skólastjóranum til
hrellingar: Bara skera, bara skera.
En Jón var ráðagóður og bað nú
um að héraðslæknirinn yrði sóttur.
Hann var á spítalanum og kom að
vörum spori. Þegar Jónas hafði litið
á kúna sá hann utan á hálsinum
hvar mótaði fýrir rófunni. Svo
hann brá við; setti fingur við háls
kýrinnar og renndi þeim þétt og
snöggt fram hálsinn. Rófan spýttist
út úr kúnni með nokkrum hvelli
og sögðu strákar að hvellurinn
hefði verið eins og fallbyssuskot
Þeir ortu líka um atburðinn, sem
þótti merkilegur:
Jónas skýrgat ógnum eytt
Á þeim svírafundi,
en Gvendur dýri gat ei neitt
gamla kýrin stundi.
Menn höfðu skemmtun af ýmsu
í þá daga.
En við vorum að tala um vertíð
menningarverðlauna. Merkilegt er
hvað þessi litla þjóð, íslendingar, á
mikið af listamönnum. Þó er alveg
ljóst, að samkvæmt höfðatölureglu
geta þeir ekki verið nema örfáir
listamennimir, sem skipta ein-
hverju máli. En okkur varðar ekk-
ert um það. List er bissness segja
menn og halda áffam að svífa um
málverkasýningar, leikhús, ópemr,
tónleika og bókenntaverðlaun al-
veg eins og hér byggju hið minnsta
fimm milljónir manna. Guð gefi að
við eigum alltaf einhveja frambæri-
lega listamenn, en þeir verða varla
til fjölnota og óvíst hvort nokkur
veit af þeim vegna allra hinna, sem
berjast fast um í fjölmiðlum og á
verðlaunapöllum og í bisnesslífinu.
Listasviðið er svo viðkvæmt, að
komi einhver gagnrýnandi, sem
hefur nenningu til að segja frá sín-
um bæjardyrum kost og löst á list-
aspranginu, er honum tekið eins
og manni yrði tekið í niðursuðu-
verksmiðju, ef hann skrifaði illa
um niðursoðnar gulrætur. Það ger-
ir bissnesseðli allra þessara umsvifa.
Svo vill til að ritstjóri DV er sér-
fræðingur í matargerð og hefúr
ferðast víða, bæði hér og erlendis
vegna bragðlauka
sinna. Afi hans var
áhugamaður um
hollustufæði og varð
faðir Náttúrulækn-
ingahælisins í
Hveragerði. Jónas
yngri er líklega ekki
eins nákvæmur í
hollustunni. Hann
sullaði í borðvínum
og blað hans Dag-
blaðið fékk af því
nafnið Rauðvíns-
pressan. En upp-
spretturnar þornuðu
og hrossaræktin
kom í staðinn. Hins
vegar hefúr ritstjór-
inn ekki látið af þeim vana sínum
að láta útbúa einhverja sérlega
matarrétti handa hinu árlega verð-
launafólki DV í listum. Matarveisla
ritstjórans er eflaust verðlaunaverk
út af fýrir sig. Listamenn áttu að
vera fátækir og eru það eflaust enn
og margs þurfi. En ritstjóri DV sér
um það, að einu sinni á ári fái sex
eða sjö listamenn ofan í sig. 1 það
eina sinn er ljóst, að þeir geta yfir-
gefið samkvæmið með einskonar
þægilegri ölvunarkennd, sem kem-
ur eftir digrar máltíðir og nefnist
kjötsvimi. Sumir hafa svo vel að
borða, að kjötsviminn er þeirra
daglegi fýlgifiskur. En hstin er fá-
gæt og eðlilegt að þar finnist ekki
kjötsvimi nema þegar ritstjóri DV
býður í mat.
2B PRESSAN FIMMTUDAGURINN 3. MARS 1994