Vísir Sunnudagsblað - 07.08.1938, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
3
Sveinn lögnmður
í dulbúningi
vatn lianda þeim þjóðflokki,
er land þetta bygði, en Ethio-
piumenn lögðu landið undir
sig, eyðilögðu flóðgarðana og
lögðu með því þetta mikla riki
í rústir, ef til vill hið auðug-
asta riki, sem veraldarsagan
yeit deili á.
I umhverfinu öllu fundum
við fornar rústir, grafnar að
nokkru eða mestu i sand eyði-
merkurinnar, og eg get ekki
lýst hinni kitlandi ánægju, sem
gfreip okknr, er við stóðum
þarna andspænis þessum ómet-
anlegu verðmætum og minj-
um gleymdrar menningar. Hit-
inn, þorslinn og allir erfiðleik-
arnir hurfu eins og dögg fyrir
sólu, er við tókum að grafa
upp gamlar, upphleyptar og á-
letraðar marmaraplötur, sem
ekkert mannlegt auga liefir
séð i 20 aldir.
Við komumst að lokum, —
eflir heila eilífð, — sem þó var
ekki nema nokkrar vikur, —
að rústunum, sem eg liafði séð
í flugleiðangri mínum árið
1935, og okkur til ósegjanlegr-
ar ánægju, hlasti þarna við
okluir lirein fornfræðileg sönn-
un fyrir tilgátum minum, —-
liálfgrafin musteri, — liallir og
lislaverk, og eg liafði svalað
þeim metnaði, sem eg liefi þráð
alla ævi, —- að finna borg
drotningarinnar af Saba.
Þvi' miður varð gleði okkar
skamrnæ, og starf okkar við
fornleyfarannsóknirnar fór út
um þúfur, þar eð verðirnir til-
kyntu okkur, að njósnarlið
konungsins i Yemen væri i ná-
munda og fylgdist með gerð-
um okkar. Við kusum heldur
að hverfa af hólminum, en að
eiga pyntingar og dauða yfir
höfðum okkar, og flýttum okk-
ur því að binda hagga okkar
og yfirgefa þetta stórfelda við-
fangsefni. En kúlur umsáturs-
mannanna þutu umliverfis
okkur á nóttum og fáninn okk-
ar yar a.llu'r orðinn götóttur
leftir kúlujr, og íþvi var ekki
til setunnar boðið, þótt vél-
byssurnar okkar liéldu óvinun-
um i hæfilegri fjarlægð, með
þvi að syngja mestan liluta
dagsins. Við læddumst því á
burtu eina nóttina, eins og vof-
ur, úr liinni dauðu horg, en
úlfaldarnir okkar voru klyfj-
aðir fornum gersemum, er við
höfðum meðferðis.
Viðstaða okkar í þessu hálf-
gleymda landi var of stutt. En
í febrúar 1939 vonum við að við
getum farið þangað aftur og
grafið þar í 6 mánuði, — ef
Allah leyfir, — verndaðir af
herfylkingu grjárri fyrir járn-
um.
Á dögum Sveins lögmanns
Sölvasonar á Munka-Þverá var
hallæri mikið og mannfækkun,
svo margir bæir eyddust, en
fólkið flæktist víða, einkum
vestur, og settu menn sig þar
niður. Voru þetta afleiðingar af
fjársýkinni og jarðeldunum og
öskufallinu. Um þessar mundir
bjuggu lijón ein á næsta bæ við
Munka-Þvená. Þau höfðu nóg
af öllu og þurftu ekki að liða
skort á neinu, en mjög voru
þau harðbrjósta, og þvi meir,
sein liarðindin uxu, því meir
óx einnig miskunnarleysi
þeirra, og var þar engum fá-
tækum hjálpar að leita. Þegar
einliver fátækur kom og beiddi
að lofa sér að vera, vísuðu þau
honum að Munka-Þverá; sögðu
þau að löginannsf jandinn væri
nógu ríkur; en þegar rikismenn
og höfðingjar komu til þessara
lijóna, skorti ekkert. Buðu þau
aldrei neinum, sem þau héldu
að ekki gæti boðið þeim aftur.
Einu sinni á áliðnum degi bar
svo við að karl einn, illa til fara,
kom á bæ þenna; hafði hann
ofanfletta mórauða liettu, eins
og þá var siður til, og vondan
hattgarm þar ofan yfir; liann
var í götóttri og stagbættri
úlpu, og mátti heita svo, að í
hann skini beran. Karl þessi
guðaði i dyrunum; kom þá
stúlka fram, sem karlinum leist
vel á; spurði karlinn liana livort
hann mundi ekki fá að vera
þar um nóttina; stúlkan sagði
að það væri óvist, því honum
mundi líklega verða vísað að
Munka-Þverá, eins og öðrum;
en karlinn sagðist ekki mundu
komast þangað, þvi liann væri
bæði kaldur og svangur og
mundi hann örmagnast á leið-
inni; liann sagði, að ekki væri
það heldur víst, að Sveinn lof-
aði sér að vera; mundi hann
verða leiður á fátæka fólkinu,
eins og aðrir; fór karlinn þá að
skjiálfa ákaflega og bað stúlk-
una um fram alt, að fara til
hjónanna og leggja til með sér,
að liann fengi að vera. Fór þá
stúlkan inn, en kom fram litlu
seinna og sagði, að liann kvnni
að fá að slanda inni; fór liann
þá með stúlkunni inn á bað-
slofugólfið' pallskálc var öðru
megin i baostofunni, eins og þá
var siður. Þar var rúmflet
vinnukonunnar, og bauð liún
honum að setjast þar. Enginn
talaði orð við hann; leið svo
rökkrið. En loksins, þegar húið
var að kveikja, kom konan of-
an á gólfið; spurði hún þá karl-
inn að, hvort það væri ekki
skemtilegra fyrir hann, að
halda á einhverju; þeir vildu fá
að éta og drekka, en nentu þó
ekkert að gera; spurði hún hann
hvort hann gæti ekki linuðlað
neðan við sokk; karlinn sagðist
skyldi reyna það. Fékk hún
honum þá þurra neðanprjón-
inga; spurði karlinn hvort ekki
væri betia að væta þá, en hún
sagðist halda, að hann væri ekki
ofgóður til þess sjálfur, og vís-
aði honum á þvæliker og gekk
svo burtu. Tók þá vinnukonan
sokkana, og vatt þá upp fyrir
karlinn; fór hann þá að þæfa.
Að löngum tíma liðnum kom
konan að slcoða þófið, og hafði
það engum framförum tekið;
varð liún þá reið og veitti hon-
um mörg hrakyrði Loksins,
þegar luáttatími var kominn,
var lionum visað að liggja á
reiðingstorfu á pallskörinni
móti stúlkunni, og lítið eitt af
flautum var honum gefið til
næringar En þegar liáttað var,
kom stúlkan til hans, að lilynna
að honum; léði liún honum þá
koddann sinn og hempu sína
ofan á sig, og það, sem henni
var skamtað, gaf hún lionum.
Undir eins og dagur kom, fór
karlinn af stað, og vissu menn
ekkert, hvað af honum varð. —
En snemma þenna dag koni
lögmaðurinn riðandi; gekk þá
bóndi lit að fagna honum; bauð
liann lionum í skemmu sína og
veitti lionum ágæta vel. Fóru
þeir nú að tala um harðindin,
og livað bágt væri að haldast við
vegna fátæklinganna; sagði þá
bóndi, að einn djöfullinn hefði
verið hjá sér i nótt, en hann
hefði farið snemma af stað um
morguninn. Síðan gerir lögmað-
ur boð eftir vinnukonu, og
þakkar henni fyrir alla að-
hjúkrun fyrirfarandi nótt; sagði
liann að hún væri of góð til að
vera lijá þvílíkum húsbændum,
og skyldi liún koma með sér,
því sig langaði til að launa
lienni góðsemi hennar. Síðan
gerir liann húsbændum hennar
harða áminningu, og svo brá
þeim við það, að þau gerðu
jafnan fátækum gott eftir það.
— En stúlkan fór heim með
honum og gifti hann hana vel.
SUSAN HAYWARD
kvikmvndadís, sem ýmsir munu
kannast við, sýnir liér á mynd-
inni nýjasta sundbolinn sinn.
Hann er í lieilu lagi, úr livítu,
upplilevptu „satini“, með á-
prentuðum rauðum blómmn.
HITT OG ÞETTA.
Borgarstjóriim í Miskoll í
Ungverjalandi, Geza Eles að
nafni, liáði nýlega einvigi við
tvo blaðamenn, sem höfðu gert
árás á hann í blöðum sínum. —
Fvrra einvígið stóð í liálftíma
og særðust báðir í andliti. Hvíldi
Eles sig síðan í 10 mínútur, en
lióf síðan síðara einvígið. I því
varð liann óvígur og var fluttur
á sjúkrahús. En liann var samt
ekki af balci dottinn, því að þar
skoraði hann þriðja blaðamaim-
inn á hólm. — Það virðist ekki
vera neitt sældarbrauð, að vera
blaðamaður í Ungverjalandi!
Það er aðallega breskum
skipafélögum að þakka, hve
mikið þýskar skipasmiðastöðv-
ar hafa að gera. Liggja fyrir
pantanir á sldpum, er eru rúml.
1 milj. smál. að stærð, en þar
af eiga Bretar 250 þús. smál.
Eru þau skip í smiðum í Ham-
borg, Iviel og Bremen. — Auk
þ'ess smíða Þjóðverjar skip fyr-
ir Tyrki, er nema 45 þús. smál.,
fyrir Ilollendinga 31 þús., fyrir
Noreg 26 þús. smál. o. s. frv.