Vísir Sunnudagsblað - 19.02.1939, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
GRACE MOORE
sést liér á myndinni með manni sínum, Valentin Parera, er
þau voru nýlega á leið frá Evrópu til Ameríku.
póstsleðum, en þeir voru sex
talsins í ferðinni með póst og
farþega. Þegar þeir voru komn-
ir nokkuð áleiðis varð fyrir
þeim geysihá fanndyngja, sem
reyndist vera nýfallin snjó-
skriða. Þarna urðu allir far-
þegar að stíga af sleðunum og
hjálpast til að troða braut í
snjóinn svo hestarnir fengju
fótfestu í honum. Með fyrsta
sleðann gekk erfiðlega, en þó
ver með þann na^sta, því að einn
hesturinn steig út fyrir troðn-
inginn og söklc á kaf niður 1
snjóinn. Ilöfuðið eitt stóð upp
úr. Ekki varð hestum komið
við til lijálpar, svo að mennirn-
ir urðu að toga hestinn upp með
handafli, sem tók mjög langan
tíma. Með næstu þrjá sleða gekk
sæmilega, en sá síðasti kantraði
og var næstum kominn niður í
hyldjúp gljúfur, en fyrir at-
orku hestanna tókst að hafa
hann upp aftur. Það sem eftir
var leiðarinnar var umbrota-
ófærð, svo hestarnir áttu fult í
fangi með að komast lausir á-
fram. Farþegarnir gengu á eft-
ir og ef þeim varð það á, að
stíga út fyrir meiðaförin, sukku
þeir upp í mitti í lausamjöllina.
Þetta sagði Haeckel, að hefði
verið það óþægilegasta á allri
ferðinni; sér hefði kólnað svo
á fótunum í snjónum, að hann
hefði ekki fundið til þeirra, en
af áreynslunni gegnblotnaði
hann að ofan af svita. — En
ferðin gekk seint. -- Stundum
urðu þeir að grafa braut í gegn-
um snjóskafla eða krækja óra-
leiðir fyrir snjóskriður, sem
falhð höfðu niður. Þegar leið á
daginn gerði á þá hlindbyl, svo
svartan, að þeir sáu ekki nema
ifáa faðma fram fyrir sig, og
það var aðeins öryggi og at-
orku fararstjórans að þalcka, að
þeir náðu gistihúsinu á Gott-
hardskarðinu, eftir sex klukku-
stunda ferð í fárviðri og blind-
hríð. Þannig lýsir Haeckel ferð
sinni, og þannig munu margar
aðrar vetrarferðir hafa verið.
Gotthardslcarðið er 2112 m.
yfir sjó eða í mjög líkri hæð og
tindur Öræfajökuls, en fjöllin
umliverfis það eru rúmlega
3000 m. liá. 1 margar aldir voru
Gotthardtindarnir álitnir hæstu
'fjöll Alpafjalla, eða jafnvel
hæstu fjöll veraldar. Af þessari
ástæðu voru þeir kallaðir „guð-
ir fjallanna“ þangað til Sauss-
ure liélt því fram á 19. öld, að
mjög margir tindar Alpafjall-
aima væru hærri, og sumir
miklu hærri en Gottliardf jöllin.
Þessari staðhæfingu var illa
tekið af almenningi, því hann
þolir venjulega illa að hróflað
sé við aldagamalli trú, án nokk-
urs tillits til réttmætis liennar.
Hérna uppi er landið eyðilegt
og hrjóstrugt. Þó er grás svo
mikið, að 40—50 kýr og um 100
geitur liafa þar næga beit yfir
sumarmánuðina. En annars er
landið svipað þvi, sem maður
sér víða á íslenskum öræfum.
Fjöllin eru grá og sundurskor-
in, og víða eru skaflar seni
hverfa ekki árið um kring. Of-
an úr klettasnösunum liafa fall-
ið hjörg og stórir klettar niður
á skarðið og' rísa þar eins og
hulduborgir upp úr grastónum.
A Gotthard er mikill vatnsagi,
þar er fjöldi lækja og tjarna,
og' í Gottliardölpunum eiga
þrjár ár upptök sín sem falla til
þriggja hafa. Ein þeirra fellur
suður í Miðjarðarhaf, önnur
fellur vestur í Atlantshaf og sú
þriðja fellur norður í Norður-
sjó.
Gotthard er óefað einhver
evðilegasti blettur í allri Sviss
og likastur íslensku öræfalands-
lagi. En ef til vill gerir þetta
skarðið enn eftirsóknarverðara
fyrir ferðalanginn, þvi það er
ennþá ein sönnun fvrir hinni ó-
endanlegu fjölþættni hins sviss-
neska landlags.
Þegar maður stendur uppi á
skarðinu, dregur fjarlægðin
mann að sér og þráin eftir liinu
ókunna og fjarlæga brennur.
Þar uppi eygir maður djúpa
dali og ógagnsæja blámóðu
langt i suðri. Þessi blámi suð-
ursins er dularfullur og lokk-
andi, þvi hann hylur fyrirheitna
landið við himinblátt haf, land-
ið þar sem glóaldin vaxa og
vorið er eilíft.
Eftir því sem ,,Gula Tidend“ seg-
ir, mun verða reist líkneski af
Snorra Sturlusyni í Bergen. Á það
að vera eftirmynd af líkneski því,
sem Vigeland gerði og reist mun
verða i Reykholti.
*
Ameríski járnbrautakongurinn
og auðkýfingurínn Frederick Van-
derbilt, sem dó í júlímánuði síð-
astl., lét eftir sig ca. 390 miljónir
króna. Af þessari upphæð verður
að greiða nærri 145 milljónir króna
í erfðafjárskatt.
Móðirin: ,,Hvar ættum við að
geyma afmælisgjöfina hans
Arna litla svo að liann finni
hana ekki.“
Faðirin: „Ætli það sé ekki ör-
uggast að geyma liana í baðher-
berginu?“
I kenslustund.
Kennarinn: — Getur nokkurt
ykkar nefnt vökva, sem ekki
frýs?
Löng þögn, loks réttir einn
nemandinn upp hendina.
Kennarinn: — Það var rétt,
Fred! Hvaða vökvi er það?
Fred: — Sjóðandi vatn.
Hjá rakaranum.
Sá, sem rakaður er, sér að
hann hefir hlóðgast og segir:
„Heyrið þér rakari!“
„Hvers óskið þér?“
„Hafið þér ekki annan rak-
linif ?“
„Jú, til hvers ?"“
„Til þess að eg geti varið mig
með honum“.
•
Löreglumaðurinn: „Þegar að
logar ekki á ljóskerinu, verð-
urðu að ganga og teyma hjólið.
Skilurðu það?“
Hjólreiðamaðurinn: „Eg hefi
l’eynt það, en það logar ekki
samt.“
Kaupmaðurinn: „Þér hafið
ekki borgað mér ennþá sláttu-
vélina, sem þér keyptuð hjá
mér í fyrra“.
Bóndinn: „Auðvitað ekki. Þú
sagðir mér að hún borgaði sig
sjálf, og það er eg að hugsa um
að láta hana gera?“
•
Sérkennileiki.
„Það er skrítið, að þú skulir
vera örfliendur“.
„Já, við höfum allir einhver
sérkenni“.
„Nei, ekki eg“.
„Nú, einmitt það. Hrærir þú
ekki með hægri hendinni í
kaff ibollanum ?“
„Jú“.
„Þarna sérðu! Þetta er þinn
sérkennileiki. Alt annað fólk
hrærir í bollunum með teskeið".