Vísir Sunnudagsblað - 19.02.1939, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Litla stúlkan frá Tékkó-Slóvakíu, sem þessi mynd er af, fékk
fyrstu verðlaun fyrir þjóðbúninginn sinn, í Adamov, á fegurð-
arkepiii barna, sem þar var haldin. Telpan, Marianne Lanze,
fékk að fara á Sokol-leikana í Prag, sem þar eru lialdnir ár-
lega og 60—70 þús. manns laka þátt í.
sér við hið föla ljós kertis-
stubbsins, sá hann, sér til mik-
illar undrunar, að liún var ung
kona. Og hann veitti fegurð
hennar eftirtekt, en smekkur
hans var ekki á því stigi, að það
hneykslaði hann hversu óhrein
hún var.
„Hvað er klukkan?“ spurði
hún alt í einu áfjáð, eins og hún
vidli fá svar sem fljótast. Hann
tók gamalt úrskrifli upp úr
vestisvasanum og leit á það.
„Hún er tuttugu minútur
gengin í þrjú,“ sagði liann.
„Guð minn góður,“ sagði kon-
an. Hún varð svo einkennilega
æst í einni svipan.
Hún fölnaði upp — svo mjög,
að fölvinn var greinilegur, þrátt
fyrir óhreinindin. Og Iiún fór
að hríðskjálfa eins og henni
væri ekki lengur skjól að fata-
görmunum.
Maðurinn var áhyggjufullur
á svip.
„Hvað er að?‘ spurði hann.
„Óttastu manninn þinn?“
Hún svaraði engu.
„Er langt síðan er hann fór?“
sagði liann þrálega.
„Hann fór hérna niður veg-
nn,“ svaraði liún. „Hann ....
hann kemur aftur.“
Hún réri ákaft —- þar sem
hún sat, eins og i sálarangist.
Uti stappaði asninn hófunum í
frosna jörðina og maðurinn
kiptist við og sagði:
„Heyrðirðu þetta?“
Konan svaraði engu. Hún
stóð á fætur og gekk út úr lcof-
anum. Hún gekk til asnans og
talaði til lians — eins og mað-
urinn hennar hafði kent henni
að tala við skepnur, sem enn
voru á æskuskeiði. Og asninn
fór að kyrrast. Hann stóðjíyrr,
hríðskjálfandi, en hann hætti að
stappa fótunum i frosna jörð-
ina.
Konan geklc langa stund fram
og aftur meðfram þyrnigerðinu
og við og við gekk hún að asn-
anum og talaði til lians — og
nú var rödd hennar mjúk og
hlý og i samræmi við fegurð
hennar. Loks kom maðurinn út
úr kofanum til þess að gefa
gætur að henni. Hann hafði
sofnað við að stara á kertaljósið
og hugsa um hana, en svo hafði
hann vaknað skyndilega, er
kertið var að hrenna út, og þá
gelck hann út til þess að svipast
eftir lienni.
,,Komdu inn úr kuldanum,
kona,“ sagði hann og var röddin
alKskipunarleg.
Ilún hlýddi og' gekk inn og
settist á sama stað og fyrr.
„Hvað er klukkan núna?“
spurði hún, undir eins og hann
var húinn að loka kofaliurðinni.
Hann sagði henni livað klukk-
an var. Hún var orðin liálf-
fjögur.
„Guð minn góður,“ sagði
konan, næstuin hvíslandi. Hún
riðaði þar sem liún sat, og mað-
urinn hélt, að það ætlaði að liða
yfir hana. Hann ávarpaði liana
hlýlega.
„Kemui- maðurinn þinn hráð-
lega ?“
„Hann kemur aftur,“ svaraði
hún stuttlega og nú var röddin
hás og hörkuleg.
Hann liorfði á liana af með-
aumkun. Hann liorfði á likama
hennar. Hún vissi livað honum
var i hug. Vegna þess, að hún
skýldi sér með gamla g>ræna
sjalinu, gat hann ekki séð
hversu grönn liún var. En hann
gat hugsað það, sem liann vildi.
„Fór maðurinn þinn langt?“
spurði hann enn, hlýlega.
„Láttu mig í friði,“ sagði liún
reiðilega. Hún var orðin þreytt
á spurningum hans. Ef að eins
maðurinn liennar væri hérna,
til þess að taka liana í faðm
sinn, liugga hana, orna lienni!
— Klukkan var að verða fjögur.
„Guð minn, ó, guð minn,“
sagði hún alt i einu i angist, og
það var eins og hún liði ógur-
legar líkams og sálar kvalir.
Maðurinn var orðinn næsta
órólegur. Hann trúði ekki leng-
ur því, sem liún liafði sagt um
manninn sinn. Hann hugði, að
hún væri ung kona, sem mundi
brált verða móðir. Hann vildi
ógjarnan lenda í erfiðleikum
eða vanda hennar vegna, en
hann fann til sárrar meðaumk
unar með henni. Hann leitaði
að nýjum kertisstubb og kveikti
á honum.
En konan vafði um sig sjal-
inu, eins og til þess, að bægja
honum og hugsunum hans frá
sér. En alt i einu fór hún að
stara á liann með ótta i augum
og honum geðjaðist ekki að því
og lolcaði augunum og brátt
fór höfuð hans að drjúpa og eft-
ir stutta stund var hann sofn-
aður þungum svefni.
Hann hraut liátt. Og undir
þyrnigerðinu, þrátt fyrir kuld-
ann, liafði asninn lagst niður og
sofnað, þótt kalt væri. Konan
horfði eins og í leiðslu á andlit
hins sofandi manns. Slim seitl-
aði út um munnvik hans og
neðri vörin lafði niður. I andliti
hans voru hundrað lirukkur og
hann liafði teygt úr öllum lim-
um. Ef ekki hefði verið vegna
])ess að hann dró þungt andann
og hraut hefði hann litið út eins
og kaldur nár. En við og við
hraut hann hátt — og hroturn-
ar voru engu liávaðaminni en
hrotur asnans undir þyrnigerð-
inu.
Loks áræddi konan að rísa á
fætur og læðast til hans — út í
liornið. Hún smeygði hendinni
liðlega í vasa Iians og lók úrið
hans. Svo læddist hún aftur á
sinn stað og seltist þar með úr-
ið i höndunum, og þótt það væri
gamalt og óásjálegt liélt hún
um það og horfði á það, eins og
það væri mesti dýrgripur.
Hún starði á úrið með skelf-
ingu í augum. Klukkan var að
verða fimm. Varir liennar
hreyfðust hægt — hún þuldi
bænir í hálfum hljóðum. Og
um leið starði hún án afláts á
stóra vísinn. Hver mínútan leið
af annari. Og hún hélt áfram að
hafa yfir bænir og hún liækkaði
röddina smám saman.
Klukkan sex vaknaði maður-
inn. Hann sá, að hún var að
gi'áta. Hann leit í kring um sig,
eins og liann vissi ekki við
hvei-ju nxætti búast.
„Hvað er að?“ spurði liann.
„Er maðurinn þinn eklci kom-
inn?“
„Hann kemur,“ sagði hún og
horfði á hann grátbólgnum aug-
um, en það var ögi'un í svip
hennar. Hún sá, að liann horfði
á úrið í hendi lxennar og hún
sagði:
„Mig langaði að fylgjast með
hvað tímanum liði.“
„Það er alt í Iagi,“ sagði hann.
„Vitanlega kemur hann aftur.
Það er engin ástæða til þess að
vera með vil og vol.“
Hún hoi'fði á hann með and-
úð i svipnum, vegna óréttmætr-
ar athugasemdar hans. Kofa-
hurðin gjökti. Hann var að
hvessa. Maðui'inn lilustaði um
stund og sagði:
„Hann lxefir breytt um átt.
Líklegast fer hann að rigna.“
Korian sagði ekkert.
„Jæja, það hlýnar þá. En þeg-
ar jörðin er frosin er greiðara
yfirferðar. Og svo er þurt i
þokkabót.“
Enn svaraði konan engu. Og
enn reyndi liann að koma henni
á skrið.
„Það fer að liða að dögun,“
sagði liann.
„Nei, nei,“ sagði konan biðj-
andi rómi, eins og liún vildi
biðja liann að leiðrétta einhverja
missögn. „Ekki — enn ekki
enn“. Það liljómaði eins og bæn
í neyð. Maðurinn furðaði sig á
þessu — þetta kom honum alls-
endis á óvart. Hann vissi ekki
livað segja skyldi. Hann klóraði