Vísir Sunnudagsblað - 02.07.1939, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Útsýn yfir Þingvelli.
hittuni á leið okkar, sögðu að
hellirigning niundi austur á
Mosfellsheiði, en við létum eng-
ar hrakspár á okkur fá og héld-
um ótrauð áfram. Bara nú ekk-
ert til tíðinda þar til við kom-
um að Geithálsi, annað en það,
að við piltarnir vorum að smá-
tína á okkur haktöskur þær og
pinkla, sem dömurnar voru
með. — Var nú ákveðið að fá
sér hressingu á Geithálsi, og
panta þaðan gistingu fyrir allan
hópinn að Kárastöðum. Þess
var getið, live margt var í hópn-
um, en ekkert nefnt hvfe margt
var af hvoru kyni. Var nú lagl
af stað frá Geithálsi og voru
allir glaðir í anda og ólúnir, og
her nú ekkert til tíðinda, fyr en
kemur austur undir heiðina, á
móts við Miðdal, þá fer að rigna
og herða á kuldanum, og þegar
austur á heiðina kom, fengum
við hellirigningu og afspyrnu-
rok. Veðurhæðin og úrfellið var
óskaplegt, en sæmilega hlýtt í
veðri. Bráðlega var ekki þur
þráður á nokkrum manni eða
konu, en verst var þó með fóta-
búnaðinn. — „Boxcalf“-skórnir
mínir gegnblotnuðu fljótt og
siðkápan hlífði litið eftir að
hvesti. Svona þrömmuðum við
áfram, matarlaus og gegndrepa
og óðum aurhleytuna i ökla,
þar sem vegurinn var verstur.
Enginn okkar hafði farið leið-
ina fyr, og okkur kom saman
um að þctta væri leiðinlegasta
og lengsta lieiði á landinu. Loks
komum við að litlum timbur-
skúr austarlega á heiðinni, en
þar var litla hressingu að fá.
Undanfarin sumur hafði maður
dvalið i þessum skúr og sell
ferðamönnum gosdrykki og öl,
og var þar ekkert að sjá nema
tóma ölkassa og flöskur. Veðr-
inu slotaði lieldur, er austar dró
á heiðina, en rigningin hélst. —
Sumum fór nú að kólna, en aðr-
ir að þreytast. Kusu flestar
stúlkumar að velja sér lieiðar-
förunaut og styðja sig við arm
hans, og dreifðist hópurinn nú
nokkuð. Þau, sem voru létt á
sér og köld, lilupu þegar hallaði
austur af og drógu langt fram
úr, en þau, sem voru þreytt og
heit, settust á vegbrúnina og
hvíldu sig. Enginn óttaðist að
setjast á blautan vegkantinn,
þvi að meira var ekki hægt að
blotna en orðið var, þar sem
allir voru eins og af sundi
dregnir. — Klukkan rúmlega 11
um kvöldið vorum við að tín-
ast heim túnið á Kárastöðum,
holdvot og að þrotum komin af
sulti, eftir rösklega 11 klukku-
tíma göngu. Á Kárastöðum
fengum við hinar bestu viðtök-
ur. Lá nú ekki annað fyrir en
jafna fólkinu niður í rúmin, og
draga af því vosklæðin, en þá
vandaðist málið. Rúmin voru til
fyrir 10, — en þannig var her-
bergjum Iiáttað, að í einu stóru
lierhergi voru tvö tveggja
manna rúm, í þremur litlum
herhergjum voru tvö eins
manns rúm, mjó eins og prjóna-
stokkar, og þarna stóð nú
hnífurinn í kúnni. Stúlkurnar
voru fimm og piltarnir voru
fimm, og ekki var liægt að jafna
þessu öðru vísi í rúmin, að ann-
aðhvorl piltur og stúlka yrðu
að sofa i tveimur rúmum í sama
herbergi, eða saman í tveggja
manna rúmi, ef það þætti betra.
Nú var úr vöndu að ráða. Hús-
móðirin spurði mjög kurteis-
lega hvort engin hjón væru i
liópnum eða persónur, sem
gætu að minsta kosti sofið í
sama herbergi. — Allir þögðu.
Þetta leit ekki vel út. Vatnið
streymdi úr fötum okkar, læk-
irnir runnu eflir gólfi stofunn-
ar, tennurnar glömruðu i
munninum á okkur, allir vildu
komast sem fvrst í rúmin, en
enginn vildi kveða upp úr með
neitt. Endirinn varð sá, að við
tveir, sem grenstir vorum, buð-
umst lil að eiga tveggja manna
sæng i tveggja manna herbergi,
og urðum því þrír í þvi her-
bergi,, en ein stúlkan fékk tvö
rúm til umráða í næsta her-
bergi. Rúmið okkar var hræði-
lega mjótt og engin leið
að sofa nema andfæting,
og varð okkur þá að
hugsa til auða rúmsins í næsta
herbergi, en hóf er best í hverj-
um lilut hugsuðum við og
hreyfðum okkur ekki úr
prjónastokknum. Allir urðu að
tína af sér innri og ytri flikur
og afhenda til þurkunar, og
hreiðra sig niður í rúmið í þeim
klæðum einum, sem Adam stóð
forðum í Paradís, fyrir synda-
fallið. -—- Eftir mikið orða-
skvaldur sofnaði loks allur hóp-
urinn, og vöknuðu allir vel
hressir morguninn eftir i sæmi-
legu veðri. En þegar eg fór að
athuga mína fínu „boxcalf“-
skó, þá voru þeir svo útleiknir
efíir gönguferðina, að ekki kom
lil mála að hægt væri að setja
þá upp. Eg sendi þá eftir hús-
móðurinni og hún bjargaði mál-
inu og lét mig fá grænlitaða
sauðskinnsskó, og á þeim skóm
skoðaði eg Þingvöll þann dag.
Um hádegið kom séra Magnús
og nokkrir nemendiir með hon-
um í þeim eina bíl, sem þá var
í lagi í Reykjavík. — Það, sem
ekki komst í þann bil, varð að
sitja heima með sárt ennið.
Þingvellir.
Þennan dag skoðuðum við
hinn merka sögustað, með leið-
sögn sr. Magnúsar, og er mér
sú leiðsögn minnisstæð. Munu
fáir honum jafnsnjalhr að gera
löngu liðna atburði lifandi með
frásögn sinni, og söguþekking
hans er með afbrigðum. Veðr-
ið var fremur leiðinlegt og velli
sá eg enga, aðeins gráa móa og
grjót og gjár, en það var sem
hver blettur og hver steinn fengi
líf og lit, er sr. Magnús sagði
frá. Eg hef oft komið á Þing-
völl síðan og stundum í yndis-
legu veði’i, en þessi fyrsti dagur
þar er mér minnisstæðastur. —
Heimförin.
Þegar á daginn leið var farið
að ræða um ferðina heim. Var
ákveðið að kvenfólkið, sem í
förinni var, skyldi fara til
Reykjavíkur i bilnum þá strax
um kvöldið, og auk þess það af
karlmönnum sem hægt væri i
bílinn að troða, — Þá voru eng-
in lög um hleðslu bila, — en
þeir, sem ekki koniust í bílinn,
skyldu gista á Kárastöðum
næstu nótt, og yrðu þeir svo
sótlir daginn eftir, ef bílfært
yrði en á þvi lék nokkur vafi.
Það var strax samþykt að eg
skyldi fara í bílnum, ef mögu-
legt væri, þar sem mínir grænu
sauðskinnsskói’ voru illa út-
leiknir eftir daginn og lítið eftir
af þeim nema vörpin. Ferðin
heim gekk erfiðlega, en bílstjór-
inn sýndi mikinn dugnað, og
farþegar gerðu sitt til þess að
bíllinn yrði ekki eftir uppi á
Mosfellsheiði, en mikið þurft-
um við að ýta og strita, áður en
þrautin væri unnin. Loks kom-
umst við þó á færan veg — og
ókum með hraða til Reykjavík-
ur. — Á miðju Austurstræti
var okkur hleypt út úr bílnum,
og litum við þá allskringilega
út, eftir aursletturnar frá bíln-
um, en enginn var þó ver sett-
ur á fjölfarinni götunni en eg,
á mínum grænu skóvörpum.
Þeir, sem eftir urðu.
Vegurinn reyndist þannig á
heimleiðinni, að ekki var við-
lit að reyna að fá bíl til að fara
austur daginn eftir, og voru nú
góð ráð dýr. Séra Magnús skóla-
stjóri hafði orðið eftir. fyrir
austan og ekki gátum við unað
því, að liann þyrfti að fara
gangandi til Reykjavíkur.
Jónas Tómasson, bóksali á
ísafirði, hafði komið með mér
i bílnum frá Þingvöllum, og var
einn i gönguförinni austur.
Ilann tók nú að sér að fara upp
í Mosfellssveit og reyna að
safna saman hestum. Undir
morguninn lagði hann af stað
með nokkra hesta, en þó ekki
eins marga og mennirnir voru.
Austarlega á lieiðinni mætti
Iiann Þingvallaförunum. Voru
þeir allir á göngu til Reykjavík-
ur, og þar á meðal sr. Magnús,
]>ótt aldraður væri. Fór nú sr.
Magnús á hestbak og svo marg-
ir hinna, sem hestar voru til
fyrir, en þeir traustustu lögðu
enn land undir fót og komu
gangandi til Reykjavikur
nokkru á eftir reiðmönnunum,
siðla um kvöldið. ■—- Voru þá
loks allir þátttakendur komnir
til Reykjavíkuf, eftir þriggja
daga ferð og gang, og höfðu
•nokkrir gengið háðar leiðir.
Rreytingin mikla.
Eg hýst við þvi, að sumir
þeirra, er þetta lesa, einkum
vngra fólkið, haldi að þessi frá-
sögn sé eintómar ýkjur. Svona
frumlegar samgöngur og sam-
göngutæki hafi ekki verið hér
á landi fyrir 25 árum. — Breyt-
ingin hefir verið svo hraðstíg,
að þeir, sem hafa liorft á breyt-
ingarnar, hafa naumast áttað
sig á þeim. Nei, frásagan er
ekki ýkt. Svona gekk þetta til.
Eg hef í þessum línum sem
næst sagt söguna eins og hún
gerðist, þótt ef til vill hafi 25
ára minningin glatað einhverju,