Vísir Sunnudagsblað - 02.07.1939, Blaðsíða 4

4
VISIR SUNNtJDAGSBLAÐ
ótrúlegum liraða. Nóttin lvkur
borgina í arma sér, kælir brenn-
andi sár liennar og græðir þau,
faðmar bana að sér og gælir
við hana eins og ástrik móðir.
Hér vanfar röklcur norðursins.
Hann þekkist ekki þessi tengi-
liður milli dags og nætur, sem
róar og syæfir okkur íbúa
tempruðu beltaima. Hér er ann-
aðhvort nótt eða dagur — ann-
að livort svart eða hvítt.
Klukkan sjö er borgin lifnlið
til fulls. Og lifið í henni líkist
mest lífi i býflugnabúi, það suð-
ar og iðar. Miðstöð næturlifsins
er borgargarðurinn. Það er
gaman að vera þar á kvöldin,
inni i allri þessari endalausu
bringiðu, fjöri og eðlilegu lífs-
gleði.
Umhverfis borgargarðinn
standa allar helslu byggiiigar:
dómkirkjan, skólaliúsin, ríkis-
byggingar, kvikmyndahús, og
öll þau kaffihús sem til eru í
borginni. Garðurinn er hjarta
borgarinnar, þangað og þaðan
liggja lífæðar hennar. Hann er
gullfallegur þessi litli garður,
sannkölluð paradís skrýdd
fögrum og fjölskrúðugum hita-
beltisgróðri. Hann blómstrar í
öllum hugsanlegum litum. Rós-
irnar anga, hrönugrösin ljóma
mitt á milli grannra hávaxinna
konungspálma, og í miðjum
þessum töfragarði stendur lítill
hljómskáli. Tvisvar í viku leik-
tir lögreglusveit á lúðra i þess-
um liljómskála, en íbúarnir
safnast saman i garðinum og
hlusta á.
Fastur hlustandi á hljóm-
leikunum er sauður einn, sem
gengur við hlið lögreglustjór-
ans. Hann keniur vegna þess, að
hann á erindi, og erindið er að
bera trommuna. Það er fast
starf sauðargreysins. Hljóm-
sveitin leikur i tvær ldukku-
stundir samfleytt — að síðustu
leikur hún skilnaðargöngulag
og fer svo hurt — sauðurinn
líka. — En fólkið heldur áfram
að skemta sér undir krónum
pálmatrjiánna, uns svefn og
þreyta ásækir það og það fer
heim i háttinn.
Það er sagt, að það húi dul-
armáttur í Caboclunum og jarð-
fræðingur nokkur, Carlos Kohl-
er að nafni segir svo frá:
„Þegar eg, fyrir nokkurum
árum síðan kom til Brasilíu og
heyrði ekki að eins Caboclana
sjálfa, heldur líka Norðurálfu-
búa er þar bjuggu, segja alls-
konar kynjasögur af dular-
skynjun íbúanna, hugði eg þær
vera heilaspuna að eins, sem
stafaði af lamandi áhrifum
hitabeltissólarinnar á hugsana-
lif fólksins. En von hráðar
komst eg að raun um alt annað,
og eg sannfærðist þá um, að
]>etta fólk, sem svo mjög er háð
og tengt móður náttúru, skynjar
hluti, sem standa utan við
mannlegan skilning, og • hefir
reynst olckur livítum mönnum
óleysanleg ráðgála til þessa
dags.
Það bar eilt sinn við, er eg var
að störfum langt inni í landi og
langt frá öllum mannabygðum,
að matsveinninn minn sýndi
slíka dulargáfu af sér. Hann var
Gabocli, hæglátur maður og svo
þögull, að hann talaði varla
aukatekið orð. Einn morguninn,
þegar liann kom með kaffið til
mín, spurði hann — aldrei
þessu vant hvert eg ætlaði að
fara um daginn. Eg var óákveð-
inn hvort heldur eg færi niður
með ánni, eða upp i hhðina til
tveggja starfsmarma minna,
sem voru þar að verki, en eg
sagði matsveininum mínum
samt, án Jress að bugsa frekar
út i það, að eg ætlaði upp i hlíð-
ina. Þá hristi bann böfuðið:
„Farðu þangað ekki. Eg bið
þig um það.“
Eg fór að ráðum hans, og fór
m’ður með fljótinu, og það þeim
mun fremur, sem eg átþ brýnt
erindi þangað. Þegar eg kom lil
tjaldsins míns aftur, voru báðir
starfsmenn mínir, þeir sem
unnu i hlíðinni, komnir þahgað
og var mikið niðri fyrir. Þeir
sögðust ekki hafa komist inn í
vinnuskálann fyrir skellinöðru
sem varnaði þeim að komast
inn.
Eg leit spyrjandi á matsvein-
inn. „Eg veit,“ sagði liann „að
þú hefðir ekki lagt á flótta,
heldur reynt að drepa hana, en
það hefði orðið þinn eigin bani.“
Þegar eg spurði, hvemig hann
hefði vitað, að slangan var
þarna, svaraði hann með lágri
röddu: „Eg veit það sjálfur
ekki, en eg veit hara að hún
hefði orðið þér að hana.“
Þetta var alt og sumt sem eg
fékk að vita um orsakir þessar-
ar kynlegu viðvörunar.
Árið næsta á eftir vann eg í
strjálbygðum héruðum á
ströndinni. Dag nokkurn kom
eg að bæ landnema eins og sett-
isl niður fyrir framan dvrnar.
Eg sá þá lílið sfúlkubarn koma
með gamla, tötralega konu,
sem hún leiddi.
„Gamla konan er nærri
hundrað ára gömul,“ sagði gest-
gjaffinn mér. „Hún er stein-
blind á báðum augum, en hins-
vegar hefir hún verið álitin fjöl-
kunnug. Þeirri gáfu hefir samt
hrakað til muna, síðan hún
misti sjónina.“
Gamla konan og telpan voru
komnar að garðshhðinu. Telpan
skelti saman lófunum, sam-
kyæmt þarlendum sið þegar
beðið var um eittbvað, eða
einhvers var óskað. Húsbóndinn
bauð þeim að koma nær. Þegar
þær áttu á að giska 20 mtr. eft-
ir að húsinu, settist gamla kon-
an niður, en barnið hað um
valn handa henni að drekka.
Meðan húsbóndinn fór inn
eftir vatni, virti eg þær fvrir
mér. Eg steinþagði allan tím-
ann, telpan þagði líka. Hún
liafði sest i skugga eins trésins,
spöl frá þeirri gömlu.
Alt í einu bóf gamla konan
höfuðið og byrjaði að tala með
skýrri og einkennilega djúpri
röddu: „Hér er ókunnur maður
staddur, sem komið hefir frá
framandi löndum. Hann á á
hæ.ttu að missa sjónina. Þrisvar
— með stuttu millihili. En
Tupan (þ. e. guð) verndar
hann.“
Þó mér stæði engan veginn á
sama um þessa hrakspár, bærði
eg samt ekki á mér og þagði
eins og steinn. Gamla hróið
drakk vatnið sem henni var
fært, þakkaði fyrir sig og fór.
Þegar hún var horfin úr aug-
sýn, sagði eg gestgjafanum
mínuin, hvað fyrir mig hafði
horið. Hann ])agði nokkura
stund, svo sagði hann: „Þér
munið komast úr hættunni.
Orðum þessarar konu er óhætt
að Jreysta.“
Þegar eg spurði hvernig kon-
an hefði getað vitað af mér
svona steinblind, svaraði gest-
gjafinn: „Hún veit alt sem ger-
ist í mörg hundruð metra fjar-
lægð i kringum hana.“
Vikurnar næstu á eftir kom
mjög einkennilegt atvik fyrir.
Eitt kvöldið var félagi minn að
fægja byssu sína heima við
tjöldin.Skyndilega hljóp skot úr
byssunni og lcúlan fór svo ná-
lægt augunum í mér, að eg fann
þytinn af lienni við augnalokin
mín. Fáeinum dögum seinna
reið eg á múlasnanum mínum
eftir frumskógagötu, meðfram
heiini óx gras, og þetta gras er
svo hárbeitt að það er venjulega
kallað „rakhífur apanna", (Na-
valba do macaco). Múlasninn
straukst við einn þessara gras-
runna, sem geta orðið alt að
fimm metra háir, og eg skarst
um þvert og endilangt andlitið.
Kinnar mínar og enni var flak-
andi i sárum, en augun sakaði
ekki, og fanst mér það furðu-
leg mjög.
Réjt á eftir skeði þriðja at-
vikið. Eg var á gangi í gegnum
skóg. Þá flæktist eg í vafnings-
jurtum og datl svo ólánlega, að
þyrni stakst upp í vinstra aug-
að. I Ivö ár var augað blóðhlaup-
ið og bólgið, en sjónin skertist
ekki vitund.
Þannig hafði spá hinnar
hundrað ára konu komið fram,
og Tupan verndað sjón mína
Jirisvar í röð á mjög skömmum
tíiua. En þetta fólk sem slíkri
spágáfu eða forskynjan er gætt,
veil ekkert um andatrú og ekk-
erl um dultrú. Það gerir engar
lilraunir til að vita um orsök
eða uppruna dulargáfu sinnar,
beldur tekur henni eins og
hverri annari guðsgjöf eða gáfu
sem þar er gætþ“
TVEIR RÍKISFORSETAR.
Það er Anastasio Somoza, ríkisforseti í Nicaragua, sem sit-
ur við hlið Roosevelt forseta. Var myndin tekin, er ríkisforseti
Nicaragua kom í oþinbera heimsókn til Washington. Maður-
inn i einkennisbúningnum er E. M. Watson herforingi.