Vísir Sunnudagsblað - 21.01.1940, Blaðsíða 8

8
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
hring á götunni hvað eftir ann-
að. Göturnar voru aðeins rudd-
ar og mátulega þunt leðjulag
til þess að bíllinn hefði enga við-
spyrnu. Ofan á alt þetta sprakk
hjá okkur, og varð Finnemann
að skifta um hjól í forinni. Til
Tres Arroyos komum við kl.
3%. Frétti Finnemann þá það,
serm hann reyndar hafði sagt
fyrir, að Simonsen mundi ekki
aka Guðmundi til Tres Arroy-
os vegna færðarinnar, heldur til
stöðvar nálægt búgarði hans og
Guðmundur mundi svo koma
með lestinni, og kl. 4% kom
Guðmundur. Við settumst inn
og drukkum kaffi, en kvödd-
um meíð virktum kl. 5 og báð-
um að heilsa. Þeir sendu okkur
með svefnvagni og kom það sér
vel, því 14 tíma vorum við í
lestinni til B. A., komum þang-
að kl. 7. Við keyrðum í bíl á
hótehð og börðum upp okkar
menn og urðu fagnaðarfundir.
Buenos Aires kvödd.
Það hefði ekki munað miklu,
að við Guðmundur yrðum degi
lengur eða svo þar syðra, þvi
fólkið ætlaði varla að sleppa
okkur, en það hefði getað orðið
alvarlegt, því það fyrsta, sem
þeir hinir sögðu okkur, var að
ferðinni hefði verið flýtt um
einn dag og við færum daginn
eftir, fimtudaginn 28. Við fór-
um nú að útrétta það nauðsyn-
legasta. Það var ekki lítið strið.
Svo var mál með vexti, að all-
mikið ólag var komið á fjár-
málin. Ríkið hafði stöðvað
greiðslur á styrknum til Skák-
samb. Argentínu, að því er sagt
var, af því að við endurskoðun
hafði þeim þótt peningarnir
vera látnir í hitt og þetta, sem
ekki ætti rétt á sér. Sú upphæð,
sem sögð var eftirstandandi,
var 70.000 pesos, meira en
100.000 kr. Varð þetta til þess
að ferðaskrifstofan afhenti
ekki farseðlana, og endaði þetta
mál með því þá um eftirmið-
daginn og morguninn eftir, að
útlendu sendisveitirnar voru
komnar í málið og réðust á rík-
isstjórnina, og var þetta loks
komið í lag um hádegið daginn
sem við áttum að fara.
Annað var það, sem við átt-
um við að stríða. Við höfðum
ekki fengið Argentinubikarinn
afhentan, þar eð eftir átti að
grafa á hann og fórum að vitja
um hann á skrifstofu Skáksam-
bandsins og var sagt að koma
á morgun. Og þá var okkur
sagt, að hann væri ekki tilbúinn
og yrði sendur ineð næstu ferð.
Við vildum ekki sætta okkur
við það, og settu þeir okkur þá
i samband við dansk-islenska
sendiráðið og lofaði chargé
d’affaires, sendiherrann var
ekki i bænum, okkur því, að
sendisveitin skyldi sjá um að
bikarinn yrði sendur með næstu
ferð til Kaupmannahafnar, með
diplomatiskum pósti, og vorum
við að nokkru leyti fegnir að
vera lausir úr þeim vanda, að
flytja gripinn. — En þessa daga
fengum við að þreifa á orðtaki
Argentínumanna: „Maiiana“.
(„Á morgun“!) — Við lögðum
úr höfn kl. 4 fimtudaginn 28.
september, fegnir að vera
komnir af stað heim.
Hetja í leikriti (við „skurk-
inn“): — Herra minn, þér haf-
ið stolið öllum eigum mínum,
sprengt hjarta hinnar öldruðu
móður minnar og lilaupist á
brott með konu mína. Eg að-
vara yður! Þér getið gengið of
langt.
*
Hann: — Þú skilur það auð-
vitað, góða mín, að vegna versl-
unarástæðna verðum við að
halda trúlofun okkar leyndri.
Hún: — Það segi eg líka öll-
um.
Ritstjórinn var hamslaus af
reiði. — Eruð þér asninn, sem
skrifaði um héraðsmótið í gær?
spurði hann einn blaðamanna
sinna. — Já, svo það voruð þér.
Og hvernig stendur þá á því, að
þér skrifið annað eins og þetta:
„Meðal liinna fegurstu kvenna
á mótinu var Tímóteus sýslu-
maður“. Er sýslumaðurinn ekki
karlmaður ?
— Jú, svaraði blaðamaðrinn.
— En þarna var hann nú samt.
*
Tveir gamlir leikendur liitt-
ust.
-—- Hvernig gengur þér, lags-
maður? spyr annar.
— Þolanlega. Eg hefi hlut-
verk.
— Og launin eru sæmileg,
geri eg ráð fyrir.
— Ekki sem verst. En ef satt
skal segja, þá eru þau engin, en
það er jólaveisla í öðrum þætti.
*
Kennari: — ýJr hveírju eru
skórnir þínir?
Óli: — Leðri.
K.: — Hvaðan fáum við leðr-
ið?
Ó.: — Af nautum.
K.: — Og hvaða dýr er það
þá, sem lætur okkur bæði hafa
leður í skó og kjöt til að borða?
Ó.: — Pabbi.
Hún: — Þú talaðir upp úr
svefni i nótt.
Hann: — Já, einhverntímann
verð eg að fá að hafa orðið.
*
Kennari: — Af hveírju má
dæma aldur hænsna?
Nemandi: — Af tönnunum.
K:.— Hænsni hafa ekki tenn-
ur.
N.: — Nei, en það hefi eg.
*
Hún: — Nei, ef satt skal
segja, þá geðjast ykkur karl-
mönnunum alveg eins vel að
málóðum konum eins og hin-
um?
Hann: — Hvaða hinum?
★
„Sú grunna lukka ... .“
Jón Ólafsson frá Grunnavík,
hinn mikli eljumaður í víngarði
islenskra fræða, var fæddur i
ágústmánuði 1705 að Stað í
Grunnavík og andaðist í Kaup-
mannahöfn 17. dag júnímánað-
ar 1779, farinn að heilsu og
vafalaust saddur lífdaga. Hann
var ekki allskostar gæfumaður
og fann mjög til einstæðings-
skapar síns, er ævinni tók að
halla. Drakk nokkuð mikið með
köflum og lenti stundum í
vandræðum af þeim sökum.
Misti snemma minni og ruglað-
ist margt fyrir lionum úr því.
Slcapsmunirnir munu hafa ver-
ið í erfiðara lagi og er sagt, að
þunglyndi hafi sókt á hann,
einkum síðara liluta ævinnar.
Ætla sumir jafnvel, að hann
hafi verið geðbilaður áratugum
saman. Hagmæltur var hann
nokkuð og skemti sér stundum
við að setja saman vísur, en
ekki þykir kveðskapur hans
bera vitni um mikla skáldgáfu.
Árinu áður en hann andaðist,
kvað liann svo um skifti sin og
haming j unnar:
Sú grunna lukka frá Grunnavík
(gefast og so dæmin slík)
sjötíu og þrjú ár sært hefur mig
sannlega og valið mér raunanna
stig.
En það gleður mig, að endinn á
öllu því buldri er nærri mér hjá.
*
Erindi þetta
er eftir Jón frá Grunnavík,
kveðið er hann hafði lengi unn-
ið að nýrri útgáfu Snorra-Eddu
og taldi verkinu Iangt komið.
Þykir eklci laust við, að þar
kenni nokkurs yfirlætis:
Eddu hefi eg i kápu klædda,
kvaddi vel og orðum gladdi,
meidda sinna meina græddi,
mædda dryklc og fæðu gæddi,
rudda eg burtu rauna göddum,
reiddi sæng og þar í leiddi,
breidda eg síðan Boðnar kodda
beddann á. Sof vel, frú Edda!
f VARNARSKYNI GEGN L JJbTÁRÁSUM. — Myndin er tek-
in í hinni heimsfrægu dómkirkju í Canterbury á Englandi. Hef-
ir verið mokað sandi yfir ýmsa merka gripi, sem í kirkjunni eru,
þeim til verndar ef svo skyldi fara, að flugmenn nazista skyldi
varpa sprengikúlum á kirkjuna. Fremst á myndinni sést færan-
leg járnbraut, sem notuð liefir verið til sandflutninganna.