Vísir Sunnudagsblað - 25.02.1940, Blaðsíða 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Á þjóSveginum.
bestu íþróttum og konungsdæt-
ur gæddar óumræðilegum ynd-
isleik og fegurS þiggja heilagt
sakramenti af hendi frægra
biskupa, sem teknir voru siSar
í hélgra manna tölu. Og frá
kirkjuturnunum hafa klukkna-
hljómar horist út yfir sléttuna
og boSaS starfsömum bændum
öryggi og friS.
En nú eru hvelfingarnar
hrundar, þökin fallin inn. Kast-
alaveggurinn annar er brotinn
niSur í miSju og grasiS grær
upp meS grjóthrúgunni, þar
sem veggjabrotin liggja. ÞaS
eru ummerkin um heimsókn
Breta á dögum Cromwells. Og
upp um turna og veggsvalir eru
ferSamenn aS príla þennan dag.
Einn hópurinn er frá Englandi.
Hann dregur athygli aS sér á
næsta óþægilegan hátt, því siS-
astur í hópnum fer hengil-
mænulegur sláni meS vesældar-
legt Anthony-Edens-skegg é efri
vör og gaular danslagiS Chest-
nut tree meS frámunalega
andstyggilegri viSrinisrödd í
staS þess aS hlusta á fróSlegar
skýringar leiSbeinanda, sem
fylgir fólkinu um rústirnar. Og
mig furSar þoIinmæSi stein-
anna í þessum fornlielgu must-
erisveggjum, aS þeir skuli ekki
heldur ln’ynja en bergmála
jarm þessa manngemlings.
NeSri vörin á honum stendur
fullan enskan þumlung fram
fyrir hina efri.
ViS hröSum okkur frá Cas-
hel norSaustur veginn, og ber
þar fátt til tíSinda. Menn, sem
viS mætum, heilsa meS þeim
hætti, aö halda höfSinu 45° frá
lóSlínu. Þannig heilsa menn al-
ment á þjóSvegum Irlands, aS
minsta kosti austan til í land-
inu. Vestan til minnir mig, aS
þaS sé ekki eins algild regla.
Hér í Reykjavík gerir maSur
þetta stundum, þegar maSur sér
sér þaS fært, og er altaf eitt-
hvaS þægilegt og kumpánlegt
viS þá kveSju.
Vegurinn liggur nú um renni-
slétt land, þar sem skiftast á
grösugar engjar, akurreinar og
toppóttir bithagar girtir torf-
görSum, trjálundum og lim-
girSingum. — EinhversstaSar
þarna komumst viS í kynni við
sex unga menn, sem hjóla eins
og viS, tveir þeirra eru á tví-
menningshjóli. ÞaS er einkenni-
leg þessi viSkynning á þjóSveg-
inum. Þegar regnskúr dynur yf-
ir, flýtir maSur sér undir næsta
kastaniutré, því laufkrónur
slíkra trjáa eru besta regnhlíf
nema í aftakaveSri. Og fyrr en
varir, er þarna samankominn
hópur af fólki. Menn talast ef
til vill ekkert viS undir fyrsta
trénu. En svo kemur aftur
skúr, og þá er aftur leitaS slcjóls
undir laufprúSu tré. Þar hittist
máske sama fólkiS aftur, og nú
fer þaS aS tala saman, og er
upp frá því samferSa spöl og
spöl, og víkur síSan kunnuglega
hvaS aS öSru þaS sem eftir er
dagsins, ef um svo langa sam-
leiS er aS ræSa. En þessir sex-
menningar urSu okkur ef til
vill minnsstæSaslir fyrir þaS,
aS viS höfSum þá langan tíma
dagsins fyrir einskonar „log“
eSa hraSamæli. Þeir voru rösk-
ir og auSsjáanlega þaulvanir
lijóIreiSamenn, og meSan viS
vorum öSru hvoru aS ná þeim,
yissum viS, aS áframhald okk-
ar mætli teljast sæmilegt, enda
þótt viS tefSum hér og þar til
aS veita þvi athygli, sem okkur
þótti einlivers um vert.
Um skeiS liggur leiSin um
víSlendar mómýrar. Þar sem
þær eru óhreyfSar, eru þær
brúnar á lit af hávaxinni
plöntu einni af hrossanálarkyni.
En þótt mór hafi veriS tekinn
upp úr þeim, sjást þess ekki
lengi merki, því þær eru grædd-
ar upp jafnliarSan. ViS sáum t.
d. víSa, hvar kartöflur höfSu
veriS settar niSur í móruSning-
inn frá síSasta ári. Virtust þær
þrífast mæta vel í þeim jarS-
vegi.
Upp úr hádeginu förum viS
aS svipast um eftir álitlegum
sveitabæ, þar sem hægt sé aS
kaupa sér mjólkurglas meS
nestinu, sem viS höfum meö
okkur frá Tipperary. ViS nem-
um staSar hjá langhúsi einu
meS háu risi og stráþaki, sem
stendur spölkorn frá veginum.
ViS þurfum ekki aS drepa á
dyr, því húsiS stendur opiS, og
inn í eldhúsinu sitja bóndi og
húsfreyja. Á gólfinu spígspora
nokkrir liænuungar, og grá-
bröndóttur köttur liggur fram-
an viö arininn og malar á ís-
lensku.
„Mjólk, eg held nú þaS. Ger-
iS þiS svo vel,“ og konan, sem
er liá og grannvaxin meö smá
mórauS augu og miklar þver-
hrukkur á enninu opnar stáss-
stofuna upp á gátt og ætlar aS
drífa cijkkur þar inn. „Þakka
ySur fyrir, megum viö ekki
lieldur sitja liérna í eldhúsinu
lijá ykkur,“ segjum viS. Og svo
er strax komin mjólkurkanna
og glös á borSiö, og ekki nóg
meö þaS: Konan vill endilega,
aS viS hrögSum á kökunum
hennar. En eftir aS liafa skotiS
aftur fyrir sig einum 40 ensk-
um mílum, er maSur meira gef-
inn fyrir heilhveitibrauSiS frá
Tipperary, sem viS eigum í
töskunni okkar, svo viS afþökk-
um sætabrauSiö húsfreyjunnar.
Og svo er tekiS aS spjalla sam-
an. Og þaS er ekki aS sökum
aS spyrja, umræSuefnin fyrst
í staS eru altaf þau sömu, livar
sem maSur kemur viS í þessu
landi: KappreiSar og aftur
kappreiSar, þar næst „hurling“
kappmótiS í Roscommon, sem
háS er þessa dagana. En „hur-
ling“ er nafniS á boltaleik, sem
írar iSka sem þjóSaríþrótt. Og
léti maöur nú á sér heyra aö
maSur hefSi engan áhuga fyrir
„hurling“ eSa kappreiöum,
myndi þetta fólk kenna afskap-
lega í brjósti um mann fyrir
fáfræSina, svona hérumbil eins
og ýmsir hér mýndu kenna í
hrjósti um þá, sem hvorki
heföu heyrt getiS um Heims-
sýninguna i New York né
minkapláguna. Næsta umræSu-
efniS er svo dýrtiöin og skatt-
arnir. ÞaS er liiö sjálfsagSasta
dagskrármál, livort sem talaS
er viS efnaSa borgara í Dýfl-
inni, smábændur vestur í
Connemera eSa „belri bændur“
á sléttum MiS-írlands. Öllum
þykja opinberu gjöldin bá, en
þó þykir þeim öllum gaman aö
geta sagt „lýSveldiS okkar“, og
þaS er altaf nolckur bót í máli.
Þetta má teljast efna-lieimili.
Þar eru 10 kýr, tveir hestar og
asni, sín lijöröin af hvoru, svin-
um og sauöfé, og þá má ekki
gleyma öllum kalkúnhænsnun-
um og venjulegu hænsnunum,
sem spígspora þar alt í kringum
bæinn og jafnvel inni í honum.
Húsaskipun er þarna lík því,
sem okkur virtist algengust á
þeim bæjum, sem viS komum
heim á. í miÖhluta hússins er
allrúmgott eldhús, sem er einn-
ig borSstofa og setustofa
heimafólks. 1 öSrum enda húss-
ins er svefnherbergi og yfir þvi
loft, sem einnig er svefnher-
bergi. Upp á þaS loft er gengiS
upp mjóan stiga úr eldhúsinu.
I hinum endanum er svo „stáss-
stofa“ meö viShafnarhúsgögn-
um og öSru „fíniríi“. í þeim
vegg eldhússins, sem aö stáss-
stofunni veit, er eldstæSiS, þar