Vísir Sunnudagsblað - 25.02.1940, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Flugvélarárás
á engisprettur.
'p.etex 'H.ctM.;
Flugmenn eða flugnaveiðarar.
„Fari það' nú í logandi, sjóð-
andi!“ krossaði Bardley flug-
foringi lijá „American Air
Company“ þegar símsendill-
inn rétti honum yfir miðdegis-
verðinum síðustu skipunina.
„Erum við flugmenn eða erum
við bara flugnaveiðarar?“
„Eftir innihaldi skeytisins að
dæma htur helst út fyrir, að
hlutverk okkar sé fólgið í því,
að veiða flugur,“ sagði eg þeg-
ar eg var búinn að lesa skeytið.
„Já, einmitt! Yður finst það!“
tautaði Bardley fokvondur.
„Það er þá best, að þér komist
að raun um til hvers þér eruð
skapaður. Búið yður út í skyndi,
og innan hálfrar klukkustundar
verðið þér að vera lagðir af stað
til — til“, — hann leit á sím-
skeytið — „til Texas, til bú-
staðar mr. James Joe Leen.
Fljótir nú.“
í það skifti fékk eg ekki
meira upp úr honum, og hálfri
stundu seinna stóð eg í flugbún-
ingi hjá vélinni minni, sem
Bardley og einhverjir með hon-
um voru að handfjatla fyrir
flugið.
„Jæja þá,“ sagði Bardley og
settist á stóran bensínbrúsa,
„nú farið þér í veiðiferð til
James Leen’s, það er stórríkur
bóndi i Texas. Eruð þér til-
búnir?“
„Veiðiferð?“ |át eg eftir og
vissi ekki hvaðan á mig stóð
veðrið. Símskeytið hafði eg ekki
skilið, en ennþá síður skyldi eg
hvað Bardley var að fara.
„Hvað á eg að veiða?“
„Engisprettur auðvitað,“
svaraði Bardley eins og það væri
sjálfsagðasti hluturinn á jörð-
inni. „Engisprettur náttúrlega.
Mér skilst að James Joe Leen
sé ekki neinn sérstakur aðdá-
andi þessara kvikinda, og enn
síður fyrir það, að þær eru að
þvi komnar að eyðileggja fyrir
honum landið. Þess vegna
heimtar hann af okkur flugvél
með innbygðum dreifara, er
ýrir frá sér einhverskonar eitur-
vökva. Eg hefi valið yður til
ferðarinnar, þvi ef þér reynist
eins ósvifinn við þessi kvikindi
eins og við mig, þá treysti eg
þvi, að yður hepnist fyrirtækið.
Farið þér til fjandans!“
Þetta var hinsta kveðjan.
Bardley fór leiðar sinnar, eftir
að hafa rétt mér landabréf, þar
sem landareign Leen’s bónda
var alveg sérstaklega auðkent.
Fáum mínútum seinna voru
tveir baneitraðir blikkbrúsar
skrúfaðir fastir við vélina og
nú stefndi eg nefi flugvélarinn-
ar i áttina til bóndabæjar Leen’s
í Texas.
Mér hafði að visu skilist það,
samkvæmt blaðafregnum, að
það væri viss landshluti í Texas
sem væri bnáðri eyðileggingu
undirorpinn vegna þess, að
engisprettuurmull legðist á
hann og skildi hina frjósömu
jörð eftir sundurtætta i flögum.
Hitt skildi eg eklii til fullnustu,
livaða hlutverk það var sem
mér var ætlað að leika i þessu
sambandi.
Á bænum.
Þegar eg sat á móti Leen
bónda, makindalegum manni
sem reykti pípu sér aðeins til
leiðinda og kvalar og lét hana
þessvegna nær aldrei upp í sig,
en fylti hana hinsvegar jafnt og
þétt, fékk eg loks vitneskju um
hvernig i þessu lá. Það var i
fyrsta lagi þannig, að um vorið
liöfðu engisprettur lagst á ná-
grannabýli eitt og eyðilagt það
svo gjörsamlega, að þar var
ekki stingandi strá eftir og af
þeim slcepnum sem ekki varð
bjargað í tæka tíð, sást eklci
annað eftir en beinagrindurnar
einar.
í öðru lagi bentu allar líkur
til, að engisprettumar myndu
ráðast á landareign Leen’s
bónda, þær virtust vera á leið-
inni þangað og af því að bónd-
ann langaði ekki til að flýja bú-
jörð sína, kanske slippur og
snauður, þá hafði hann gert boð
eftir flugvél til að granda þess-
um illvættum. Hlutverk mitt
var fólgið i einhverju af þessu
þrennu, eitra jörðina, drepa
engispretturnar eða reka þær á
flótta.
„Til allrar liamingju er flug-
vélin yðar með lokuðu stýris-
húsi,“ bætti svo James Joe
Leen við.
„Hvers vegna?“ spurði eg af
vanþekkingu minni.
„Svona stórir engjusprettna-
hópar náðast venjulega á fóllc
líka og hætta þá ekki fyr en að
eins beinagrindin er eftir. Og ef
þér hefðuð lent í opinni flugvél
í engisprettamergð---------“
Það skaut hræðilegri liugsun
upp hjá mér, en eg hafði ekki
tíma til að hugsa hana til enda,
þvi Leen hélt áfram:
„Við skulum ekki tala meii’
um það; en nú ætla eg að láta
vísa yður á svefnherbergið yðar,
því þér byrjið ekki á starfinu
fyr en á morgun.“
1 hættu.
Morguninn eftir vaknaði eg
við óhljóð og skarkala fyrir
framan dyrnar lijá mér. „Engi-
spretturnar eru á leiðinni!“
heyrði eg að var hrópað.
Eg klæddi mig í skyndi.
Flugvéhn lá altilbúin á víðáttu-
miklum grasvelh fyrir framan
ibúðarhúsið. Hreyflarnir byrja
að snúast, mér er sýnd áttin
sem eg á að stefna í, og véhn
hefur sig til flugs.
Þessi landareign er jafnvel á
amerískan mælilcvarða risastór.
Það er liálfrar stundar flug til
landamerkjanna sem mér er
bannað að fljúga yfir. Eg verð
einskis var og hækka flugið.
Alt í einu virðist mér sólskinið,
sem til þessa liafði verið svo
glampandi skært, dofna, líkast
því að ský hefði dregið fyrir
sólu. En alt í einu verður mér
ljóst hvað er á seiði. Eg sé hvar
biksvart ský eða mölckur hefur
sig æ hærra til lofts og byrgir
gersamlega alla sólarsýn. Það
eru engispretturnar!
Fáum sekúndum seinna,
reka fyrstu framverðir þessa
risahers sig á flugvélina. Heildin
fylgir fast á eftir. Það er tími
til kominn fyrir mig að hefja
starf mitt. Eg læt vélina hallast
á vinstri vænginn og gríp ann-
ari hendinni i stillistöngina sem
opnar fyrir dreifurum eitur-
brúsanna. Að því loknu beygi
eg til hliðar og flýg meðfram
endilöngum fylkingaraz-mi
fjandahersins. Eitrið rýfur stórt
skarð í hinn dimma mökk og
þúsundir engisprettna falla
meðvitundai’lausar til jarðar.
En hér eru miljónir — tugir
miljóna liungraðra fleygra í'isa-
skordýra á ferð, sem hungrið
rekur áfram í blmdni.
Eg reyni nýja aðferð. Eg
hækka flugið uns véhn svifur
fyrir ofan hina myi'ku herskara,
sem virðast óendanlegir að
stæi-ð. Nú læt eg eiturvökvann
ýra yfir þessa óendanlegu
breiðu. Þessi aðferð ber enn
betri árangur. Hin dauðu dýr
þekja kílómeti-a bz-eið svæði á
jörðinni. Yonandi endist mér
eiturvökvinn uns eg liefi náðið
niðurlögum allrar þessarar
fylkingar, þessa dimma mökks,
sem nú byrjar að leysast ofur-
lítið í sundur. Eg flýg eins lágt
yfir mergðinni og mér er unt
til að láta engan dropa fara til
ónýtis.
Skyndilega liættir hreyfillinn
að ganga — eitt, tvö, þrjú
augnablik og eg hrapa. I sörnu
svipan er orðið myrkt umhverf-
is mig, og þegar lireyfillinn
kemst aftur i gang skella þús-
undir engisprettna á skrúfunni,
deyja og detta til jarðar. Það er
einna líkast því sem skrúfan
gangi í gegnum þykka leðju og
vélin sjálf gengur æ liægar og
liægar. Útlitið er orðið ískyggi-
legt — eða með öðrum orðum,
]>að er ekki neitt, því eg sé ekki
faðmslengd frá mér fyrir engi-
sprettnamergðinni sem umlyk-
ur flugvélina mina.
Óvænt lending.
Vélin hægir stöðugt á sór.
Sennilega er það engisprettna-