Vísir Sunnudagsblað - 10.03.1940, Page 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
lag hennar? Hvað var þessi
unga, og að þvi er mér endilega
finst, mjög laglega stúlka, að
göltra þarna á veginum alein
um hánótt á ljóslausu hjóli?
Hafði hún orðið sein fyrir með
að komast heim úr langferð og
séð sig neydda til að lialda á-
fram um nóttina, þótt hún
væri Ijóslaus? Og hvílíkur
kjarkur í unglingsstúlku, að
vera þarna alein á ferð! Og
hversvegna liafði hún ekki vilj-
að lofa okkur að ná sér? Hvers
vegna hafði hún, að þvi er hest
varð séð, farið í felur til þess
að losna við samfylgd? Var hún
á flótta? Hafði hún, þessi
stúlka, sem var svo falleg, að
það sást jafnvel í myrkri, verið
að laumast áfram þennan langa
veg, lirædd við alt og alla, eins
og liún ætti það yfirvofandi að
henni yrði veitt eftirför? Og
spurningarnar ryðjast fram ein
eftir aðra, því svefnleysi, þreyta
og náttmyrkur hefir smeygt
beislinu fram af ímyndun
manns, svo hún bregður sér á
leik og skoppar út i færur og
ófærur eins og í ölvun eða hita-
sótt.
Við hröðum olckur af stað.
Við hjólum liratt næsta spott-
ann, en á veginum er ekki ein
lifandi sál. Eg geri þá broslegu
uppgötvun með sjálfum mér,
að mig langar til að sjá liana
aftur, þessa dularfullu mey. En
það er nú engu líkara en að
jörðin hafi gleypt hana. Nei,
þarna er hliðarvegur og þarna
er annar hliðarvegur. Hún hef-
ir sjálfsagt beygt út á annan
hvorn þeirra. Þó finst mér öðru
hvoru, að eg heyri skröltið i
hjólinu hennar. Það læðist inn
í sál mína eins og slitrótt hvísl,
brot úr einhverri raunalegri
sögu, sem er þó spennandi, af
því aðalpersónan í sögunni er
falleg írsk stúlka, sem fæðist út
úr glórulausu náttmyrkri og af-
holdgast við fyrstu morgun-
skímuna á endalausum þjóð-
vegi, þar sem alt getur gerst,
einnig það, að ekkert gerist.
Svo morgnar hægt og hægt.
Bjax-minn frá „dynamo“-lukt-
inni verður að villuljósi. Lauf-
trén við veginn eru grá af dögg'.
Manni sviður í augun af að
stara fram á veginn, og hugur-
inn stirðnar í þeirri óskiftu at
hygli, sem beinist að þvi einu,
að stýi’a rétt, svo maður álpist
ekki út í gras og göturæsi. Mað-
ur bei’st við þá eðlisgi’ónu ó-
liugnustu, sem ætíð er því sam-
fara að mætamorgni eftirsvefn-
lausa nótt. Maður er í fullu ó-
samræmi við ger\’alla náttúr-
una, hefir það fyrir seint sem
hún hefir fyrir snemma. Maður
er i óendanlega miklum minni-
hluta.
En á hæðarhrún einum átta
mílum vestan við Dýflina sést
til hafs. Og framundan kemur
nú í ljós höfuðborg írlands,
sveipuð dökkum þokuslæðum á
köflum. I norðaustri læðist
feiminn morgunroði upp á
himininn.
Burðamiklir vagnhestar
standa á veginum framan við
sofandi búgarða. Geispandi,
sinaberir mjólkurpóstar rogasl
með þunga dunka. Hér er þá
mjólkin til Dýflinnar ennþá
flutt á hestvögnum álika leið
og til Reykjavíkur ofan úr Mos-
fellsdal.
Meðan morguninn breiðir
bláma og gull yfir Bæjarflóa og
lævirkjar hefja söng sinn í
trjánum,nálgumst við takmark-
ið liægt og hægt. En eitt veldur
okkur þó áhyggju: Við vitum
ekki, hvar við munum koma
inn í horgina. Mér liefir láðst,
er við fórum af stað, að taka
með mér Dýflinnarkortið, svo
við höfum enga hugmynd um,
hvernig við eigum að komast á
Drumcondra Road, þar sem við
höfum bækistöð okkar.
Við látum þetta þó ekkert á
okkur fá, en liöldum inn í
borgina. Öll götunöfn, sem við
sjáum, eru okkur allsendis ó-
kunn. Við förum gegnum mjög
vistlegt hverfi með nýlegum,
snotrum smáhúsum. Við virð-
um það fyrir okkur og látum
okkur ekkert liggja á. Svo kom-
um við all i einu inn á stórt
torg. Þar standa nokkrir bekk-
ir. Og Jjað var alveg nákvæm-
lega, eins og við hefðum liitl á
óskaslundina. Við setjumst
náttúrlega á einn bekkinn, og
bíðum þess, að lögregluþjón
eða einhvern trúverðugan út-
lítandi mann beri þar að, sem
hægt sé að spyrja til vegar.
Mínúturnar liða, og mér
finst um leið, að eg heyri þreyl-
una leka új- liðamótum mín-
um í dropatali. Ekki ein mann-
rola sésl á ferli. Kyrðin í borg-
inni er alt að' því ískyggileg.
Þetla er þó mánudagsmorgunn
og klukkan orðin sjö. Hafa eí'
til vill allir sofið yfir sig? Það
rifjast nú upp fvrir okkur, að
dagurinn beitir 7. ágúst og er
„Bank IIolidav“, — almennur
frídagur. Það er því engin
furða, Jiótt fólk væri ekki að
rifa sig upp fyrir allar aldir.
Sei, sei, þarna er þó einhver
á fótum. Það heyrist fólatak,
og þó ekki fótatak, eitthvert létt
og reglubundið tipl á gangsétt
i greudinni. Lítíll, flekkóttur
hundur kemur skoppandi í átt-
ina til okkar. Hann flaðrar upp
um okkur af svo miklum fegin-
leik, að okkur finst nóg um.
Mér dettur í hug, að þetta ein-
mana dýr ætlist lil einhvers á-
kveðins af okkur. Eg stend upp
og reyni að komast á snoðir um,
livort hundgreyið vilji láta okk-
ur elta sig í einhverja vissa átt.
Það rifjuðust upp fyrir mér
einhverjar sögur um vitra
liunda, sem við viss söguleg
tækifæri fóru á stúfana og leit-
uðu mannhjálpar, þegar hús-
bændur þeirra voru í nauðum
staddir. Ef til vill var, liér ein-
hver slík saga að gerasl. En
hvernig sem eg lét, varð ekk-
erl ráðið af tilburðum liunds-
ins. Hann liélt bara áfram aö
flaðra upp um okkur til skiftis
og varð því aðsópsmeiri og
gráðugri, sem við kjössuðum
liann meir. En eitthvert brjóst-
umkennanlegt umkomuleysi í
fari lians gerði okkur það ó-
hugsanlegl að reka hann frá
okkur.
Eftir stundarkorn hefir inér
þó tekist að gera liann spakan.
Og' þegar liann kúrir þarna á
bekknum og hjúfrar sig upp að
mér, get eg ekki varist þvi að
brjóta um það heilann, live
margvíslegar orsakir kunni að
liggja til þess, að þetta mann-
elska dýr er þarna komið. Iiafa
ef til vill hin síkviku, gljáandi
augu þess horft svo að segja ný-
lega upp á einhverja atburði, á-
takanlegar örlagastundir á
mannlega vísu? Hversu óend-
anlega margt getur liafa orðið
til jiess að l'Iekkótt rakkakríli
varð viðskila við eiganda sinn,
i borg, jiar sem liálf miljón
manna býr, þar sem Jiað kem-
ur fyrir ekki ósjaldan, að mcnn
hverfa, og aldrei spyrst til
mannsæfi, sem hefir haft óend-
óg handtökur eru hversdagsleg
tiðindi, þar sem ökuslys eða
sjálfsmorð binda svo að segja á
hverri nóílu, enda á einliverja
mansæfi, sem hefir haft óend-
anlega litið gildi frá sjónarmiði
mergðarinnar, — en gat verið
óendanlega dýrmæt frá sjónar-
miði lítils hunds. Ef til vill hef-
ir nethimnan í augum jiessa
umkomulausa dýrs ljósmynd-
að fyrir fáum klukkustundum
eitthvað það regindjúp hörm-
unga, sem venjulegur mannleg-
ur áhorfandi myndi hug'sa til
með skelfingu Jiað sem hann
ætti eftir ólifað. Ef lil vill
geyma nokkrar af heilafrumun-
um í þessum litla hundshaus,
sem eg er að klappa öðru hvoru,
ráðninguna á einhverjum leynd-
ardómi Dýflinnar, sem aldrei
verður mönnum kunn.
Og meðan eg lofa syfjuðum
huganum að reika milli ótelj-
Hittog þetta
Megan Taylor, skautamærin
heimsfræga, hefir nú ákveðiS aS
gera skautahlaup aö atvinnu sinni.
Gerir hún þetta til þess að geta
leikið aðalhlutverk í kviktnynd,
sem fa'öir hennar er aÖ láta taka,
og á aö heita „Sviss“.
*
Siðastliöiö ár rituðu íbúar
Montrealborgar í Kanada 182.-
?99-55° bréf. Er þaö um 28 milj.
fleiri bréf en áriö áður.
*
Uppíinningamenn . Pittsburgh í
Bandaríkjunum hafa fundið upp
málmblöndu, sem er svo sterk, að
stál er „mjúkt“ í samanburði viö
hana. Þessi málmblanda er nefnd
„K-42-B“ af þeim, sem fundu hana
upp, og hún er talin 100 sinnum
Sterkari en stál. Eftirfarandi níu
efni eru í blöndunni: Nikkel, ko-
bolt, krom, titanium, járn, inang-
an, aluminium, kísill og karbon.
Dýrustu sólgleraugu, sem fram-
leidd hafa verið, eru nú til sölu
í New York. Þau eru sett demönt-
um umhverfis glerin, en ferhyrnd-
ur tveggja karata demantur er á
nefspönginni. Gleratigun kosta
2000 dollara.
★
Tveimur einhverjum mestu
skáldsnillingum Þýskalands, þeim
Goethe og Nietzsche, kemur ekki
saman um gildi hjónabandsins.
Goethe segir:
Hver sá, sem dirfist að ráðast
á gildi hjónabandsins, hann hefir
'mér aö mæta. Hjónabandið er
upphaf og hámark allrar menn-
ingar.
En Nietzsche segir:
Þaö liggur í hlutarins eöli, að
gildi hjónabandsins er álika mikið
og gildi þeirra, sem í það ganga.
Eða meö öðrum oröum, að það er
vesældarlegt og ósæniilegt, og aö
hvorki neinn prestur né lögreglu-
stjóri megnar aö brevta J>vi né
bæta ])aö á nökkurn hátt.
*
Lögreglan í Alasundi hefir haft
uppi á þjófafélagi sem i eru 12—
13 ára drengir. Forsprakkinn er
tólf ára gamall blaðasölustrákur.
Síöasti Jijófnaðurinn er þeir
frömdu áður en komst upp um þá,
var að þeir stálu 150—160 krón-
um af stýrimanni nokkurum á
skipi. Hann gat vísað til þeirra,
en áður en Jieir náðust voru Jieir
búnir að eyða peningunum í alls-
konar veitingar eða þeir keyptu
ýmsa muni fyrir þá. Meðal þeirra
muna, sem þeir höfðu keypt, voru
nýja testamenti.
andi hugsanarnöguleika, sem
hækka gengi Jiessa framandi
flækingshunds upp úr öllu
valdi, rætist síöasta ósk okkar
í Jiessari ferð: Risavaxinn lög-
regluþjónn kemur skálmandi
yfir torgið. Hann gefur okkur
þær leiðbeiningar, sem við höf-
uto beðið eftir, og fyrir bænar-
stað oldvar tekur liann hundinn
i sínar vörslur.