Vísir Sunnudagsblað - 07.04.1940, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
stórum sal, niðri í honum voru
mörg hundruð manns er sátu
þar við bjór — vin — og kaffi-
drykkju. Hljómsveit lék fjöruga
þjóðdansa. Eg var einn uppi á
svölum, hátt fyrir ofan gólf-
flötinn, og eina leiðin fyrir mig
að komast niður var að ganga
eftir þröngum stíg sem lá í
mörgum skörpum hlykltjum
niður i sjálfan salinn. Eg hafði
strax á tilfinningunni að þessi
stígur væri eitthvað viðsjár-
verður, en átti þó ekki annars
úrkosta en leggja út á hann.
Það kom líka á daginn, sem mig
grunaði. Alt í einu byrjar stíg-
skrattinn að lireyfast. Eg sekk
með flughraða, mig verkjar í
magan, grip andann á lofti og
finst að innyflin ætli upp úr mér.
Á næsta augnabliki hækkar
maður, sekkur — h'ftist og síg-
ur. Eg flýti mér að ná næstu
beygju — þar er eg öruggur.
En hver fjandinn biður mín
svo á næsta áfanga? Eg vissi að
það var eitthvað — en hvað ? —
Það hafði eg ekki lmgmynd um.
Eg legg út á brautina, viðbúinn
öllu þvi versta. Þegar eg er kom-
inn ofurlítinn spöl, tekur braut-
in að renna áfram með flug-
hraða, snarstoppar, rennur aft-
ur á bak, svo áfram og aftur á
hak til slciftis. Eg tek bakföll,
hnýt áfram, er livað eftir annað
kominn að því að missa jafn-
vægið — og loks, boms. Eg skell
kylliflatur á bakhlutann, svo að
bergmálar í salnum. Eg sit með
tárin í augunum af sársauka, en
niðri í salnum glymur dynjandi
hlátur mörg hundruð mans. Nú
fyrst verður mér Ijóst, að eg er
hafður að fifli, að eg verð að
horga heilan túkall til að verða
mér til skammar og atlilægis,
að eg er óviljandi orðinn að
sprellugosa, sem orkar þeim
mun hlægilegar og bjánalegar
að framkoman og hreyfingamar
eru ekki nein uppgerð, lieldur
knýjandi nauðsyn, blönduð ó-
úlreiknanlegri sálarangist.
Mér er hjálpað á fætur og eg
er studdur að næstu beygju. Þar
bíður mín ný braut, auðvitað
með nýjum óútreiknanlegum
pyntingum. Eg stend rjóður og
sveittur af blygðun. Eg finn a'ð
að allra augu stara á mig og
allra augu hlakka yfir væntan-
legum óförum mínum. Eg
óska þessu hyski allra bölbæna
af hjartanlegri einlægni, hit
bölvandi á jaxlinn og lield út á
brautina.
Jú, auðvitað eru þarna djöf-
ullegar ráðstafanir í frannni til
að glata mannorði mínu og virð-
ingu. Eina lánið mitt var, að
þarna þekti mig enginn. Án þess
að eg fengi við nokkuð ráðið,
var fótunum kipt undan mér.
Annar rann áfram, hinn aftur.
Eg varð gleiðsiga og féll á gólf-
ið. Eg reyndi að hrölta á fætur.
Á endanum tókst mér það,
en eg var ekki fyr staðinn upp,
en eg skall i annað sinn og nú
lá sá fóturinn fram sem áður
lá aftur, og öfugt. Svitinn
streymdi í lækjum niður and-
litið, eg skammaðist mín alveg
hræðilega. Eg þorði ekki að
líta upp, en eg heyrði hlátrana
og gleðilætin i fólkinu — og það
var mér nóg.
Mér er hjálpað á fætur og nú
kemur síðasta brautin. Eg liélt
hana verri en hún var, þvi liana
komst eg slysalítið — og það
fyrir þá sök að eg var i buxum,
liöfuðfatslaus og í aðhneptum
jakka. En fyrir siðavandar —
svo eg tali nú ekki um buxna-
lausar konur — er þetta einhver
ógurlegasti viðburður sem fyrir
þær getur komið.
Og af hverju?
Af þvi að þegar þær eru bún-
ar að líða allar þær andlegar og
likamlegar þjáningar sem eg
varð fyrir, og eg hefi þegar lýst
hér að framan, þá komust þær
á fjórðu og síðustu brautinni í
raun, sem frekar mætti kalla
eldraun en þrekraun. Hún var í
því fólgin, að þegar lcvenfólkið
var komið út á síðustu brautina
kom vindhviða aftan að þeim
og feykti pilsunum upp yfir liöf-
uð. Þegar þær voru komnar of-
urlítið lengra, kom önnur vind-
liviða — og hún kom framan að
þeim. Hviðan fór með 12 vind-
stiga hraða — með öðrum orð-
um — það var fárviðri inni.
Pilsin þyrluðust upp fyrir liöf-
uð á aumingja greyunum, liatt-
urinn þyi’laðist liátt upp í loftið
og það var lireinasta mildi ef
liann lenti ekki niður á rjóma-
tertu eða niður i bjórkollu ein-
hvers gestsins í salnum. Kven-
fólldð rak upp ógurlegan,
lijartaskerandi skræk, reyndi að
fálma með höndunum, en þær
voru flæktar inni í pilsunum,
svo við ekkert varð ráðið, og
það skammaðist sín langt nið-
ur fyrir allar hellur.
Mér fanst það von. Eg skildi
það svo hjartanlega vel, að lcven-
fólkið skyldi flýta sér eldrautt
af blygðun út í eitthvert hornið
— einkum ef eitthvað var í ó-
lagi með buxurnar — og byrgja
andlitið í gaupnum sér.
En von hráðar hrestist sálin
— í mér lika — og það af þeirri
einföldu, en ofur skiljanlegu
ástæðu, að allir þeir sem á eftir
komu, urðu fyrir þessari sömu
ógæfu.
Og nú var það okkar að njóta
ánægjunnar og lilæja — en
þeirra að roðna og svitna af
blygðun.
Þá loksins var mér skemt.
Amerískur prófessor þyldst
liafa fundið sannanir fyrir þvi,
að púður liafi verið notað í skol-
vopn árið 1250 í fyrsta skifti.
Heldur jjrófessorinn því fram,
að á því ári hafi munkurinn
Schwarz í Freiburg á Þýska-
landi, fundið upp púðrið — ef
hann hefir þá á annað borð ver-
ið nokkuru sinni til. Schwarz
var að reyna að búa til gull, þeg-
ar hann fann upp púðrið.
í Massachussats í U. S. A. er
borg, sem heitir Otis. Þegar
menn koma akandi þangað, eru
skilti við alla vegi, sem liggja til
borgarinnar og á þau er letrað:
„Velkomin til Otis-paradís nátt-
úrunnar. Þetta er land drottins.
Akið ekki eins og skrattinn sé á
hælunum á ykkur.“
I borginni Kyoto i Japan fanst
nýlega tvíhöfðaður snákur. Var
það skóladrengur, sem fann
liann og náði lionum.
Til skáldgyðjunnar.
Oft þú hefur yljað mér,
eftir kalda daga;
hafi’ eg lúinn lotið þér,
listadisin Braga.
Oft mér hefur orðið rótt
undir þínu skini,
er þú vært um vökunótt
vaggar þreyttum syni.
Bent þú stundum hefur hátt,
haldið sinni glöðu,
er við höfum orðið sátt,
úti’ i túni’ og lilöðu.
Þó eg hafi stundum stirt
strokið minum boga,
hefur oft í bænum birt
brags af veikum loga.
Þó að næði nótt og dag
nepja’ á kofa mínum,
sífelt muntu syngja lag
særðum vini þínum.
Úr því ást eg festa fékk,
fyrst að enn við megum.
Skáldgyðjunnar skál eg drekk
skírða Braga-veigum.
Guðm. Þórðarson
frá Jónsseli.
„Storkurinn kemur með börnin", er ungum krökkum sagt til skýringar á því merkilega fyrirbrigði,
hvernig systkini þeirra koina i heiminn. — Myndin er tekin í dönsku þorpi og sýnir fjóra storka
spígsporandi úti á götu — en ekki sjást þeir samt meö neitt barnið.