Vísir Sunnudagsblað - 07.04.1940, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Annemarie ClarK:
Brúðarránið
varpa bensínflösku á vélina og
bíða átekta.
Fyrir nokkurum dögum
brendu Finnar skiðabirgðir fyr-
ir fjandmönnunum. En í stað
þess að forða sér, hlupu Rúss-
arnir að eldinum og ornuðu sér
við hann.
Hver einstakur okkar manna,
vel klæddur í hvítri yfirhöfn,
vel skóaður og mettur af kjarn-
mikilli og góðri fæðu, er jafnoki
tuttugu Rússa, sem hálf krókn-
aðir eru úr kulda og lifa i eymd
og óþrifum. En þessir menn eru
óteljandi að heita má, og enda
þótt að fullyrða megi, að tutt-
ugu Rússar hafi fallið á móti
hverjum einum Finna, þá hæt-
ast altaf nýir í hópinn. Og þegar
okkar síðasti maður er fallinn,
hafa Rússar enn nóga hermenn
til að leggja landið okkar undir
sig. Bara að okkur herist hjálp
fyrir vorið! Ef okkur bærist
tveggja eða þriggja daga vopna-
framleiðsla styrjaldarþjóðanna,
myndi það hafa mjög mikið að
segja fyrir okkur!
--------Þann 30. desembet-
mánaðar fylgdi eg ungri konu
til Abo, en hún var að flýja með
nýfætt barnið sitt til Svíþjóðar.
Járnbrautarlestirnar fara aðeins
að nóttu til en þrátt fyrir það
hafa flugvélar fjandmannanna
iðulega varpað sprengjum á
þær. Fyrir nokkurum dögum,
urðu farþegarnir að yfirgefa
lestina fjórum sinnum á sömu
nóttinni og flýja til skógar. Það
gekk kraftaverki næst, að eng-
inn skyldi svo mikið sem sær-
ast, því að flugvélarnar vörpuðu
sprengjum á flýjandi vopnlaust
fólkið er það forðaði sér út úr
járnbrautinni.
Við hlökkum til þegar mána-
skinslaust er, því þá eiga flug-
vélar fjandmannanna erfiðara
með að sjá okkur. Okkur fanst
Fauas ólst upp í tjöldum afa
sins, hann var voldugur Bedu-
inafursti, sem fluttist með ætt-
legg sinn frá Damaskus við
jaðar sýrlensku eyðimerkurinn-
ar alla leið til Nedsch í Arabíu.
Tvisvar á hverju ári var lagt
upp i þessa ferð og altaf á sama
tíma árs, rétt eins og ferðum
farfuglanna er háttað. Það var
ekki farið eftir landabréfum né
að ferðinni til Abo ætlað aldrei
að lykta. Járnbrautarvagnarnir
vo'ru troðfullir og þeir voru lýst-
ir með daufum náttlömpum. Á
járnbrautarstöðvunum varniða-
myrkur, og ferðin varir helm-
ingi lengur en undir venjuleg-
um kringumstæðum. Við höf-
um öll hvítar yfirhafnir með
okkur ef til loftárása kæmi.
Konan flaug frá Abo til Sví-
þjóðar. Flugvélin hóf sig kl. 7
um morguninn til flugs í stafa
heiðríkju og mánaskini, en
glitrandi mjöll hvíldi yfir land-
inu svo langt sem augað eygði.
— En það mátti ekki seinna
vera, því eg var ekki fyr komin
heim í gistihúsið en loftvarna-
blistrurnar gáfu loftárás fjand-
mannanna til kynna. Eg varð að
bíða fjórar klukkustundir sam-
fleytt í loftvarnarbirgi og eg
notaði tíman á meðan til að
slcrifa sendibréf — nýjárskveðj-
ur til vina og kunningja. Þetta
eru einkennileg áramót! Hvað
skeður á komandi ári og hvar
verð eg stödd um næsta nýár?
áttavitum, en þó viltist flokkur-
inn ekki af leið; og i Arabíu
sameinaðist hann hinum ætt-
legg Anezi, þeim sem hann
endur fyrir löngu hafði skilið
við vegna matvælaskorts og
hungursneyðar.
Arabía var heimkynni allra
Bedúína og í hinni ófrjóu jörð
hennar urðu þeir að næra sig.
Eins og hverjir aðrir Arabar
höfðu Anezarnir eitt sinn barisf
undir merkjum Múhameðs. Það
höfðu Aremearnir líka gert og
fjölda aðrir þjóðflokkar, sem
ekki er lengur vitað um nafn á.
Anezi-hedúínarnir kunna
sagnir af því, að þeir hafi fyrir
mörg hundruð árum yfirgefið
heimkynni sín í Arabíu og lagt
undir sig hálft Sýrland. Og það
var satt, að þeir höfðu altaf ver-
ið flökkuþjóð, þeir slóu upp
tjöldum sínum á einskis manns
landi innan tyrkneska ríkisins
og lifðu án nokkurs heimilis og
algerlega lausir við búslóðir
eða fasteignir, aðeins sam-
kvæmt þeim lögum, sem þeir
settu sér sjálfir. Þeir fyrirlitu
vinnu í sérhverri mynd og alla
kyrrsetu eða það er minti á ró
og næði. Öll skepnuhirðing var
þeim fráhverf og þeir livorki
nentu né kunnu að yrkja jörð-
ina. Þeir veiddu, en ef veiðin
hrást, þá réðust þeir á aðra
kynstofna og rændu þá sér til
fjár og skemtunar. Bardagar
var þeirra mesta yndi — það
var köllun þeirra. Það var vit-
að mál, að hver ránsferð og
liver bardagi kostaði hefndar-
árrás þess ættstofns, er orðið
liafði undiroka í viðureigninni.
Þess vegna voru styrjaldir og
óeirðir óútreiknanlegir og óend-
anlegir viðburðir í þessum
miklu eyðimörkum. Og þessi
rán (menn rændu vopnum, úlf-
öldum, skartgripum — og
stundum konum) og þessir ei-
lífu hardagar í sambandi við
þau, það var liið eina sanna og
fullkomna líf!
Fauas var barn heimsstyrj-
aldarinnar. Á meðan hún geys-
aði ólst hann upp og þroskað-
ist. Faðir hans var ungur, þeg-
ar Fauas fæddist, en liann var
eftirlætisbarn föður sins, liins
aldna Arabahöfðingja, og hann
hjálpaði hinum tiu hræðrum
sínum til að stjórna ættleggn-
um, því öldungurinn sjálfur sat
orðið um kyrt í höll sinni í
Damaskus og ráðgerðist við ev-
rópiska herforingja.
Það var á þessum árunum
sem Colonel Lawrence, Ara-
híulávarðinum fræga, skaut
upp í Arabíu. Hann uppgötvaði
þjóðrækniskend Arabanna og
réðist gegn einrikisstefnu Mú-
hameðstrúarmanna undir for-
ustu Tyrkja. Hann vakti stolt
Bedúinanna, þessara manna er
öldum saman höfðu átt í inn-
byrðis óeirðum, dýrkuðu jrán
og blóðhefndir. Hann samein-
aði þá í þrunginni og eldheitri
sjálfstæðisbaráttu og vann þá
jafnframt fyrir hagsmunabar-
áttu Englendinga.
Gamli Arabahöfðinginn, sem
i 70 ár samfleytt hafði stund-
að kænlega hagsmunapólitík
Bedúinanna, lét ekki þokast um
háx-sbreidd. Hann skipaði syni
sínum að halda hollustu við sol-
dáninn, en halda sér annars
hlutlausum í styi’jöldinni. En
það rann ungt blóð í æðum son-
arins.
Dag nokkurn þrjóskaðist
liann við skipun þýsks foringja
um að fylgja honum og tyrk-
neskum hermönnum í gegn um
eyðimörkina — en í stað þess
kom liann boðum til nági-anna-
fursta síns, sem var í þjónustu
arabiskra þjóðernissinna, og
hjálpaði honum síðan til að
koma Tyrkjunum að óvörum og
í'áða niðurlögum þeirra. Þessi
dáð gerði hann frægan.
Ax'abaliöfðinginn stefndi syni
sínum fyrii' sig og hauð lionum
að koma til Damaskus. Þar var
hann settur í varðhald í liöll
furstans, uns ættardómstóllinn
feldi úrskurð sinn. Dómurinn
féll og einn góðan veðui'dag í
bakandi sólarglóð var farið með
hann út í eyðimörkina, hann
var grafinn lifandi niður í gló-
andi sandinn, nema höfuðið eitt
stóð upp úr; það var smurt hun-
angi. Hann dó kvalafullum en
langvinnum dauðdaga — dó úr
þorsta, en flugur og pöddur
söfnuðust saman á hunangssætu
andlilinu og grófu sig inn í hold
þess.
Sonur lians Fauas ólst upp og
óx í tjöldunum á eyðimörkinni,
undir umsjá bræðra og hálf-
hræðra liins myrta föðurs. Þar
læi'ði hann einustu dygðir Bedú -
ína: visku og hreysti. Viskan,
sem Bedúínar kenna, er það,
sem við köllurn undirfei'li og
Særöum hermönnum var kornið fyrir í sérstökum járnbrautarklefum með
sjúkraútbúnaði og fluttir í þeim til sjúkrahúss.