Vísir Sunnudagsblað - 05.05.1940, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
CHRISTIAN MUNK:
Krókódíllinn
á Manhattan.
„Við heyrum drunurnar af fallandi snjóskriSunum, þegar þser losna of-
an úr fjallatindunum og bruna meS örskotshraSa niSur hlíSarnar, niSur
björg og hengjur og niSur i djúpa dalbotna.
Þegar klukkan var nærri tvö
um nóttina vöknuðum við allir
samtímis -— við vorum að
kafna. Þegar við sofnuðum,
skildum við eftir logandi kerta-
ljós, en nú var að deyja á kert-
inu af súrefnsskorti. Annað-
hvort hafa loftgötin verið of lít-
il eða það hefir fent í þau. Við
stækkum þau, leggjumst aftur
til hvíldar og sofnum eins og
forðum lieima í dúnmjúkum og
hlýjum rúmunum oldcar.
Klukkan var sex um morgun-
inn þegar eg reis á fætur og rak
höfuðið upp um snjóskaflinn.
Eg fékk bylgusu beint framan i
andlitið svo að öll vit mín fylt-
ust og eg hröklaðist i ofboði nið-
ur í skýlið aftur. Félagar mínir
ráku upp skellihlátur þegar þeir
sáu mig allan fannbarðan í
framan svo hvorki sá í augu né
munn. Okkur kom saman um
að hætta okkur ekki út fyr en
skipun væri gefin um að stilla
okkur upp. Þangað til röbbuðum
við saman, undrandi yfir því,
hvað okkur hafði liðið vel um
nóttína, þrátt fyrir óveðrið og
kuldann.
Hríðin hélst óbreytt. Við klæð-
um okkur, snæðum og búumst
til ferðar. Ferðinni er heitið nið-
ur f jallshlíðina, og niður í bæki-
stöðvarnar okkar í þorpinu.
Við eigum beint í fangið að
sækja og kuldinn er svo nístandi
að marga okkar kelur á hönd-
um, fótum og eyrum á leiðinni
niður.
Þrátt fyrir snarbrattar brekk-
ur, hengjur og snjóskriðuhætt-
ur lendum við heilu og höldnu
í þorpinu daginn eftir. En okk-
ur er það liér eftir ljóst, hve örð-
ugt lif hermannsins lilýtur að
vera, hve óendanlega mikið
hann verður að leggja í sölurn-
ar fyrir ættjörðina, fyrir líf sitt
og limi. Vð vitum á hverju við
eigum von ef við drögumst inn i
styrjöld, en einmitt þess vegna
er aðstaða okkar þúsundfalt
betri en ella — ef við værum ó-
viðbúnir og engu vanir.
„SAMA GAMLA LYGIN“.
Gamall inaður kom eftir tugi
ára fjarveru i háskólaborgina,
þar sem hann hafði stundað
nám á æskuárunum. Hann kom
í húsið, sem liann liafði búið í
sem stúdent, og þegar hann
kom inn í gamla herbergið sitt,
vöknuðu endurminningar um
löngu liðnarstundir í hugalians.
Hann sagði við húsmóðurina
með hrifningu i röddinni:
„Sama lierbergið, sömu gömlu
húsgögnin, sama útsýnið og
sömu fjöllin.“ í þessum svifum
kom stúdentinn, sem bjó í her-
berginu, inn í það og í fylgd
með honum ung stúlka. Hann
fór allur hjá sér þegar hann sá
húsmóðurina og flýtti sér að af-
saka sig með því, að þetta væri
frænka sín, sem komin væri í
heimsókn til sín. — „Já, og
sama gamla lygin!“ bætti gamli
maðurinn við og brosti ísmeygi-
lega.
I Gaucho-harnum á Manhat-
tan stóð gamli hnefaleikamað-
urinn O’Hara, tugði möndlur
með bjórnum og sagði mér
allskonar sögur.
„Það ske hér ákaflega und-
arleg atvik stundum, vinur
minn. Ef það kemur upp eldur
í vefnaðarvöruverslun, sem nær
að komast upp í aðra hæð, og
þú liringir upp eitthvert dag-
blað til þess að vinna þér inn
fimm dollara fyrir fréttina, þá
ertu umsvifalaust spurður hve
margir hafi brunnið inni; og
verði þér fátt um svör, og þú
vitir ekki til að neinn maður
hafi farist, þá hringja þeir af
og þú stendur uppi slyppur og
snauður sem áður. En ef hund-
ur hnerrar á Park Avenue, þá
stendur það letrað með feitum
bókstöf um í samkvæmislífa-
dálkunum. Eg tala nú ekki um,
ef krókódíll ....
Hvað um það! Ég átti vin,
sem liét Jeremy. Hann var ó-
heppinn í ástamálum, greyið.
En loksins komst hann þó í
kynni við Blossy Ayres, lag-
lega stúlku, fjörlega og þokka-
lega. Hún var jarpliærð, og
átti lieima í 114. götu. Jeremy
var snarvitlaus eftir henni, en
liann fékk ekkert tækifæri til
að tala við hana í einrúmi —
ekki eitt einasta. Og allir þeir,
sem einhverja reynslu liafa i
þcssum efnum, vita, að það
þarf næði, þegar tilraun er
gerð með fyrsta kossinn. En
hvað um það! Hann grátbað
Blossy um að vera einhvers-
staðar með sér einum, en hún
fékst ekki með nokkuru móti
til að ergja móður sína. Og það
var nú kerling sem sagði sex,
hún manima hennar! Hún var
með skeggtoppa á efri vörinni
og einglyrni, sem oftast hékk á
gullfesti niður á maga. Auk
þess var hún forseti í „Vernd-
unarfélagi gegn pyntingum
villidýra í New York“. Þegar
henni varð litið á Jeremy ís-
köldum augunum sinum, nötr-
uðu lærin á honum og skulfu
af einskærum ótta. En við villi-
dýr í húrum var hún sem eng-
ill. Jeremy óskaði þess oft og
einatt, þegar hann lá andvaka
í rúminu sínu, að hann væri
orðinn að villidýri í búri. En
óhepnin var með honum. Hann
var heldur ekki nein fyrir-
myndarpersóna, ólaglegur og
aumingj alegur. Ég fékk held-
ur ekki skilið, að neinni stúlku
gæti litist á hann. Hann fékk
ekki nema þrjátíu og fimm
krónur á viku og vann á skrif-
stofu kvikmyndahúss. Stund-
um fékk hann ókeypis að-
göngumiða. En hvað sem þvi
leið, þá hugsaði hann ekki um
annað en slúlkuna sína og
hvernig hann gæti fengið tæki-
færi til að vera með henni
einni. „Ef mér hlotnast að tala
við hana undir fjögur augu,
eru mér allir vegir færir,“ sagði
hann við mig, og litlu músar-
augun lians glóðu, þegar liann
mintist á hana Blossy.
Nú, sögunni víkur að tveim-
ur gömlum konum ,sem tóku
sér skemtigöngu eina kvöld-
stund meðfram Riverside-ánni
og ráku alt í einu upp sker-
andi angistaróp, eins og þær
Iiefðu gengið i eld. Já, þér
þekkið náttúrlega ekki River-
side-ána, hún liggur meðfram
Hudson, á árbökkunum er
mikið af runnum og rjóðrum,
og eftir hádegið leikur sér urm-
ull af krökkum í sandgryfjum
þarna í umhverfinu. Þetta er
allra skemtilegasti blettur. —
Hvað um það! Kerlingarskríp-
in ráku upp öskur og langhent-
ust í burtu. Það voru ósköp
að sjá. Þetta skeði á heitu júlí-
kvöldi, eitt af þessum venju-
legu sumarkvöldum, þegar
maður getur varla dregið and-
ann, vegna þess, hve loftið er
mollulegt og þungt.
Þegar einhver æpir hér í
borginni, þá skiftir sér annað-
hvort enginn af því, eða þá að
lieilt borgarliverfi kemst i upp-
nám. Þarna á árbakkanum
komu tveir prúðbúnir menn
hlaupandi og spurðu hvað um
væri að vera. Kerlingarnar
höðuðu út höndunum, görguðu
eins og nýorpnar hænur, og
bentu inn í næsta rjóður. Báð-
ir mennirnir brugðu upp vasa-
ljósum sínum og lýstu inn í
myrkt rjóðrið. Svo hopuðu þeir
skelfdir aftur á bak.
Inni í rjóðrinu lá krókódíll,
þetta viðurstyggilega og
grimma kvikindi, með gulum
rafsteinsstarandi augum.
New York-borgarbúar eru
öllu illu vanir. Það er hægt að
fylla heila fötu á hverjum ein-