Vísir Sunnudagsblað - 26.05.1940, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
inn viss um stefnuna.“ Þessu
ráði var lilitt, og siglt vestur. Er
þeir höfðu siglt um stund gerð-
ist sjór svo úfinn að Snæbjörn
gat engan veg varið bátinn,
sagði hann, að hann hefði búisl
við, að hann gengi undir í
hverri báru. Hann segir þá: „Nú
erum við á Þörunum1) út af
„Skjaldmeyjareyjum“. Hann lél
þá ryðja sjö fullorðnum sköt-
um og nokkuru af öðrum fiski.
Lét svo einn manna sinna vera
fram á, til að vita hvort hann
yrði var við brot. Skömmu síð-
ar kallar stafnbúinn: „Nú grenj-
ar boði hér á kulborða." „Það
er ágætt,“ segir Snæbjörn, „það
er Loftsboði; við eruin á góðri
leið.“ Eftir stundarkorn liafa
þeir enn landkenningu og þektu
að það var svo nefnd Skarfey,
yst í Sauðeyjalöndum. Vai- þá
liðinn hálfur annar tími frá því
að þeir undu upp segl i Bjarn-
eyjaál, en vegalengd sú mun
vera sem næst 16 sjómílum. Er
þá felt segl og tekið til ára. Náðu
þeir lendiugu í svo nefndum
Eldhúsvog, yst á Sauðey eftir
hálfrar annarar klst. barning.
Vegalengdin sem þeir reru, mun
vera tæp liálf vika sjávar (en
hálfan annan klt. voru þeir að
komast þann spöl).
í Sauðeyjum bjó þá Árni Jóns-
son vinur Snæbjarnar, drengur
hinn besti og höfðingi heim að
sækja, enda skorti ekkert á
bestu viðtökur og aðhlynningu.
Á sunnudaginn sátu húsráðandi
og gestir hans að sumbli og öðr-
um fagnaði og mintust fyrri
svaðilfara og mannrauna. Árni
þessi var bróðir Jóns Sauðey-
ings.
Nú er löngu hætt að róa í
Oddbjarnarskeri. Endurminn-
ingin ein varir enn sem liálf-
gleymdur draumur í hugum
einstöku gamalmenna, sem
þektu sjómannalífið þar af eigin
raun, og höfðu kynst þar mörg-
um dugandi sægarpi, og fjölda
kátra og tápmikilla félags-
bræðra.
Heill og heiður sé minningu
Oddbj arnarskers.
— Mamma, eg get ekki þrætt
þessa nál.
— Hvers vegna, góða mín?
— í hvert skifti, sem þráður-
inn nálgast augað, lokar hún því.
+
Smiðurinn: — Jæja, Villi, ertu
bumn ab hvessa óll verkfærm?
Lærlingurinn; — Já, öll nema
sögina. Hún var svo ansi skörtS^
ótt.
1) Þarar eru grunnspevtsfláki
um 10-r-16 mc dýpí,

EÐ HVORUM er samúð Mexíkó-manna?“
cr eftir William H. Lander, fréttastjóra
United Press í Mexíkó. — Leiðir hann rök að þvi,
lwernig samúð Mexíkóbúa skiftist milli Banda-
manna og Þjóðverja í styrjöldinni, sem nú stend-
ur gfir, og gerir jafnframt grein fyrir ústæðum
hverra aðila fyrir sig.
FRÁ STRÍÐINU:
Margir þeirra, sem voru hlyntir
Þjóðverjum 1914—18, urðu það
ósjálfrátt, vegna hinnar miklu
aðdáunar, sem sjóliðasveit ein
þýslc vakti á sér á aldarafmæli
lýðveldisins 1910. Kom hún til
Mexikoborgar i lieiðursskyni
við lýðveldið.
— Meðan borgarastyrjöldin
spænska geisaði var stjórnin
mexikanska lilynt Madrid-
stjórninni, en flestir liinna
Með hvorum er samúð
Mexikómanna ?

gAMÚÐ Mexikobúa með ó-
friðarþjóðunum í Evrópu
er mjög skift. Það er fremur
erfitt að dæma um það með
nokkurri vissu, livort Þjóðverj-
ar eða Vesturveldin eigi samúð
meirihlutans.
Þetta var öðruvísi 1914—18.
Venustanio Carranza, hershöfð-
ingi, sem sat að völdum mest-
an hlula styrjaldartímans þá,
var vinur Þjóðverja og sama
var að segja um flesta opinbera
embættismenn. Óhætt er víst
einnig að fullyrða, að flestir
þeirra, sem mynduðu sér ein-
hverja skoðun á málinu, fylgdu
Þjóðverjum að málum. Auðvil-
að voru allmargir embættis-
menn fylgjandi Bandamönnum
og sumir þeirra sögðu af sér,
vegna þess, að þeir gátu ekki
fallist á utanrilcisstefnu Carran-
zas.
Það er erfiðara nú að dæma
um það, hvorum meiri hlutinn
er fylgjandi. Sumir segja að
flestir sé hlyntir Bandamönn-
um, en aðrir að samúðin með
Þjóðverjum sé raunverulega
mun meiri en menn gruni. Einn
maður hefir sagt við mig:
Þriðjungur landsmanna hefir
enga skoðun í málinu, þriðjung-
ur er með Bandamönnum og
þriðjungur með Þjóðverjum.
Þetta álit manna ætti að sýna, að
hvorugur styrjaldaraðila hefir
yfirgnæfandi meirihluta.
!
I
Þjóðverjar
standa á gömlum merg'.
jþJÓÐVERJAR liafa lengi átl
nikla samúð Mexikómanna.
Þýsku innflytjendurnir — rikir
sem fátækir — liafa jafnan get-
að samlíkt sig umliverfinu. —
Margir þeirra liafa kvongast
mexikönskum konum, og þeir
hafa ekki litið á sig sem æðri
menn en landsbúa. Auk þess
dást Mexikóbúar að dugnaði og
nákvæmni Þjóðverja og hinum
vel æfða og agaða her þeirra.
„flibbaklæddu“ fylgdu Franco.
Sá tími var því góður til þýsks
undirróðurs í Mexiko, því að
Ilitler var annar aðalstuðn-
ingsmaður Francps. Það er t. d.
talið mikilvægt tímanna tákn,
að eina uppþotið gegn Gyðing-
um, sem orðið hefir í Mexiko-
borg, varð þegar Þjóðernissinn-
ar héldu upp á fall Barcelona í
janúar 1939.
Þýsku landnemarnir í Mexi-
lcó eru álirifamiklir. I Chiapas-
héraði ráða þeir yfir allri kaffi-
framleiðslunni, alveg eins og
þeir gera það í Guatemala, sem
Iiggur alveg að landamærum
Chiapas. Um alt landið stjórna
þeir lyfjaversluninni, járnvöru-
versluninni og yfirleitt öllum
innflutningi. Á friðartímum
gengu skip Hamborg-Ameríku-
línunnar milli VeraCruz, Tam-
pico og Hamborgar.
Sum tímaritin fjandsamleg
Bandamönnum.
Við þýsku sendisveitina hefir
í mörg ár verið útbreiðslu-
málaráðunautur — en slíkan

Panamaskwrðurinn í MiÖ-Ameríku,