Vísir Sunnudagsblað - 26.05.1940, Page 7

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
I
7
Trygðapanturinn.
Sögnbrot eftir Haiina.
Hann Eyþór var einn af þeim
ungn mönnum, er láta hverjum
degi nægja sína þjáning, og
sjaldan bar hann miklar á-
hyggjur fyrir morgundeginum.
— En liann var vinnusamur,
röskur og iðinn, en ekki að
sama skapi forsjáll um aflað fé.
Ungir menn vilja líka njóta
skemtilegra stunda. Skála við
fagrar konur, og kynnast æfin-
týrum næturinnar — þó það
kosti peninga.
Við Eyþór vorum oft saman,
og á laugardagskvÓldin drukk-
um við stundum portvín og
„landa“, því annað var ekki að
fá í þá daga. Samvera okkar
endaði þá oftast á dansleik i
„Iðnó“, þvi Eyþóri þótti gaman
að dansa, enda dansaði hann á-
gætlega, ef ekki var of mikið
í kollinum.
Það var á dansleik, að hann
kyntist henni Gunnfriði. Hún
var þá í vist í fínu húsi í „mil-
jónahverfinu“. Gunnfriður var
eldri en Eyþór. Myndarleg
stúlka, en ekki smáfríð, og
rauðhærð.
★
Það var eitt laugardagskvöld,
löngu eftir að Eyþór hafði hafn-
að í hjónabandinu. Eg var einn
heima. Dyrabjöllunni er hringt
og Eyþór stóð í dyrunum.
Hann var nokkuð ölvaður, og
er hann kom inn i stofuna, tók
hann nærri tóma flösku af
„Svartadauða“ upp úr vasanum.
„Mig vantar meira,“ sagði
hann og tej’gaði úr flöskunni.
„Lánaðu mér fimm krónur."
Svo að það var erindið. — Eg
var þá eins og oftar auralítill.
Þó hafði eg stundum lánað Ey-
þóri nokkrar krónur og hann
var skilsamur, eftir því sem get-
an leyfði. En siðan að hann
giftist, var mér orðið ver við
það, að lána honum peninga, ef
eg vissi, að þeir áttu að fara
fyrir áfengi.
Eg neitaði því, að verða við
bón hans. Honum likaði það
miður og marg bað mig að lána
sér. Að lokum dró hann lind-
arpenna upp úr vestisvasanum
og sagði:
„Þú getur haft þennan sem
„pant“. Hann er tuttugu og átta
króna virði. Afmælisgjöf frá
konunni.”
Án þess að eg girntist penn-
ann, lét eg að vilja hans og lán-
aði honum fimm krónur.
Það leið langur tími og oft sá ['
eg Eyþór, en ekki gat hann
leyst út pennann. Hann hafði
hka litla vinnu um þær mundir.
Heimilið hafði sín útgjöld og
svo var altaf einhverju fórnað
„Bakkusi“.
Eitt sunnudagskvöld fór eg
heim til Eyþórs. Hann var ekki
lieima, en konan beið með mat-
inn á eldhúsborðinu. Mér virt-
ist hún óvenjulega raunaleg og
andlitið duldi ekki kvíða og erf-
iðleika.
Eg spurði um Eyþór.
Konan hristi höfuðið. „Hann
unir sér víst betur annarsstað-
ar en heima.“
Eg tók upp lindarpennann.
„Þennan penna á vist Eyþór.
Penninn hefir legið hjá mér
nokkuð lengi, en líklegast verð-
ur Eyþór aldrei svo efnum bú-
inn, að geta leyst hann út.“
„Eg skil ekki,“ sagði Gunn-
fríður. „Og þetta er sami penn-
inn, sem Eyþór tapaði í vetur.
Og sárt hefir hann saknað hans,
því penninn er fyrsta gjöfin,
sem Eyþór fékk frá mér.“
Víst hafði eg sagt of mikið,
þvi Eyþór hafði sagt konunni
ósatt um hvarf pennans. Mér
dalt því í hug, að bæta fyrir
frumhlaup mitt og látast hafa
fundið pennann. En Gunnfriður
hafði skilið. Og það var ekki
laust við, að henni vöknaði um
augu, er liún sagði, að þetta
væri ekki í fyrsta né síðasta
sinni, er Eyþór segði sér ósatt.
Um leið og eg afhenti penn-
ann, sagði eg Gunnfríði frá því,
hvernig liann væri til mín konv
inn.
Eg fór án þess að sjá Eyþór.
— En nokkrum dögum síðar
kom liann heim til mín.
„Það var afmælið mitt í
gær,“ sagði hann, „og konan
færði mér afmælisgjöf. Sömu
afmælisgjöfina, sem hún gaf
mér fyrir fimm árum, lindar-
pennann. Hann átti þá að verða
trygðapantur. En eg lét hann i
„pant“ fyrir hálfri flösku af
brennivíni. — En nú er all fyr-
irgefið og í gær fann eg aftur
það, sem tapað var — ekki ein-
ungis pennann — heldur ást og
umhyggju góðrar konit.“
Og áður en Eyþór fór rétti
hann mér brosandi fimm krón-
ur. —-
Ár er liðið. — Eyþór hefi eg
aldrei séð drukkinn. Eg er líka
orðinn sannfærður um það, að
nú elskar hann konuna meira
en flöskuna, og lindarpennann
skilur hann aldrei við sig.
GAT EKKI GREITT
FARMIÐANN.
Árið 1904 varð sprenging i
amerísku herskipi, en einn sjó-
liðanna, Monsen að nafni, gat
sér dæmafáa frægð fyrir fífl-
djarfar hjörgunaraðgerðir, þar
sem hann lagði líf sitt hvað eftir
annað i hættu. Fyrir skömmu
ákvað flotastjórn Bandaríkj-
anna, að biðja ekkju Monsen’s
að gefa nýju herskipi þeix-ra
nafn. Kom þá í ljós að ekkjan
var svo fátæk, að hún átti ekki
fyrir farmiðanum til skipa-
smiðastöðvarinnar. Sendi flota-
stjórnin þá eftir lienni einka-
flugvél, og tók jafnframt á-
kvöi'ðun um að sjá lienni far-
boi’ða það sem eftir væri æfinn-
ar.
OF MIKIÐ í EINU.
Vesalings kvænti maðurinn
boi’ðaði súpuna sína eins og
hann var vanur, en súpan var
hi'æðilega sölt og liann gretli sig
ámátlega í hvert skifti sem liann
kyngdi. „Súpan er altof sölt,
Selma,“ sagði maðurinn i angist
sinni.
En Selma var nú ekki alveg á
því. „Salt er holt!“ sagði hún.
„Eg hef lesið, að maður ætti að
boi'ða átta pund af salti á ári,
til að halda góðri heilsu.“
„Það má vel vera,“ stundi
maðurinn upp, „en mér þykir
það nú samt sem áður of mikið
að fá það alt í einum einasta
súpudisk.“
Nýtt sprengiefni. — Myndin er tekin, um leið og 200 grömm af nýju rennandi sprengiefni,
Glmite, bútar símastaur í sundur.