Vísir Sunnudagsblað - 01.09.1940, Blaðsíða 8

VÍSffi SUNNUDAGSBLAÐ
SÍI»\\
Vitið þér
— að það tekur mann þrjár
klukkstundir að ganga Fifth
Avenue í New-York á enda?
— að Viktoría Englandsdrotn-
ing trúði þvi statt og stöðugt, að
konungsættin breska gæti rakið
ættina alla leið aftur lil Davíðs
konungs, þess sem harðist við
Golíat?
— að lengstu landamæri, sem
til eru ixiilli tveggja landa, eru á
milli Bandai’íkjanna og Kanada,
og að á þessuin landamærum
eru hvoi’ki hervörður né virki?
— að flest skáld hafa unnið
best á 30. aldursári, stjörnu-
fræðingar á 43, ári, efnafiæð-
ingar á árunum frá 28 ára ti1
32 ára aldurs, stærðfræðingar
34—48 ára, eðlisfi-æðingar 30—
34 ára, uppfinningamenn 31—
38 ára og í'ithöfundar á aldrin-
um fi’á 33 til 37 ára aldurs?
— að i svöluhreiðrum er það
algengt að tveir kax’lfuglar og
einn kvenfugl gæti eggjanna og
annist fóður fyrir ungana.
— að tveir vísindamenn frá
Vín hafa fundið upp aðferð til
að „sjóða“ mat í frosnu vatni?
— að ítalski dansinn, Taran-
tella, dregur nafn af skordýri
sem tarantel heitir? — að stung-
ur þessa dýrs voru eiti’aðar? — •
og að fólk sem hafði orðið fyrir
slíki’i eiturstungu, dansaði tar-
antelladansinn í þeirri trú, að
með snöggum hreyfingum dans-
ins gæti það vai’ist svefnsýkinni,
sem orsakast af stungu taran-
tellanna?
— að í Abessiníu vex jurt, sem
innfæddir drekka sevði af þegar
þá svengir en geta ekki aílað
sér matar? — að seyði þessarar
jurtar deyfir sultartilfinning-
una?
„Eg treysti konum aldrei
framar. Aldrei “
„Hversvegna ekki?“
„Veistu nú hvað. I gær aug-
lýsti eg eftir konu í Vísi, og hver
heldurðu að hafi gefið sig fyrst
f ram ?“
„Hvernig ætti eg að vita það?“
„Það var unnustan mín.“
Ancliégur afkomandi heim-
spekinganna og rökfræðinganna
Descartes og Pascal’s hefir ný-
F1I18TI 8HJOR
SuriiariS hefir
veriö kalt og
haustblærinn
er óöuni aö
færast yfir
jöröina. í fjöll
snjóar stund-
unt á nóttunni.
og þessi mynd
sýnir sumar-
snjó á Skriöu
fyrir sunnan
Skjaldbreið. —
Myndin var
tekin þar uni
síöustu helfifi.
lega látið til sin lieyra i frönsku
hernaðartímariti á þessa leið:
Fyrir karlmann er um tvenl
að ræða. Annaðhvort er hann
kallaður í herþjónustu, eða liann
er það ekki. Sé maður kallaður
í lierþjónustu er aftur um tvent
að ræða: Annaðhvort er maður
kominn til vígstöðvanna eða
maður er á leiðinni þangað. Ef
maður er á leiðinni lil vigstöðv-
anna, er ekkert við þvi að segja.
Sé maður á vigstöðvunum er
um tvent að ræða: Maðurinn er
annaðhvorl i framsveitunum
eða i varaliðinu. Ef maður er í
varahðinu er ekkert við þvi að
segja, en ef maður er í framlið-
inu er um tvent að ræða: Annað-
livort herst maður eða lierst
ekki. Berjist maður ekki, er ekk-
ert við því að segja, en ef maður
herst er aftur um tvent að ræða:
Annaðhvort særist maður eða
særist ekki. Ef maður særisl
ekki, er ekkert við því að segja,
en særist maður hinsvegar, þá
er um tvent að ræða: Annað-
hvort særist maður mikið eða
lítið. Særist maður lílið, er ekk-
ert við því að segja, en særisl
maður mikið er um tvent að
ræða: Annaðhvort lifir sjúk-
lingurinn eða deyr. Lifi sjúk-
lingurinn er ekkert við því að
segja, en deyi hann, er óhætt að
ganga út frá þvi sem vísu, að
hann berjist aldrei framar.
•
í London er lil leikhús eitf,
sem er með því marki brent, að
Jiað varð í hvert sinn sem leikið
var í þvi, að teikna hring á miðju
gólfi sem leikendurnir máttu
ekki ganga inn í, eða með öðrum
orðum, ekki segja eitt einasta
orð inni í hringnum. Ef þeir
gerðu það, endurkastaðist hljóð-
ið aftur til nokkurra hekkja á
áhorfendasvæðinu á þann liátt,
að það heyrðist þar ekkert nema
ískur og hræðileg óhljóð.
Orsökin til þessa óhljóðs er
hergmál inni í salnum. Þelta er
allvíða til í stórum salarkynn-
um, þó að ekki sé það í jafnrík-
um mæli, sem i þessu enska leik-
Iiúsi.
Þar sem bergmálsgallar eins
og þessi eru með öllu óhæfir
taldir í nýtísku kvikmyndahús-
um, hljómhöllum og leikliús-
um, þá eru sérfræðingar fengnir
lil þess að mæla áhrif hljóðs á
loft og veggi, og ef það er ekki
nema lítill punktur sem veldur
hergmáli, þá er bætt úr Jiví, með
Jiví að einangra þenna hlett með
sérstöku hljóðeinangrunarefni.
Þetta er kallað að „di’epa“ berg-
málsbylgjuniar, eða með öðrum
orðum að breyta þeim i hita.
Einhver léttlyndasti skóli sem
sögur fara af, er í Mohacs i
Ungverjalandi. Þar eru Sigeunar
ncmendur og Sígeunar kennar-
ar. Það sem vekur el'tirtekt
l'lestra sem koma í skólann ei-
Jiað, að næstum allir nemend-
urnir — Jieir eru á aldrinum frá
5—12 ára — reykja vindlinga
í kenslustundunum. Það er ekki
kent inni í húsi, lieldur úti í
geypi-stórum garði og hörnun-
um er skift eftir aldri og náms-
hæfileikum niður í sitt hvert
horn eða skika í garðinum. Það
eru ekki gerðar aðrar kröfur til
nemendanna en þær, að Jieir
geti lesið, skrifað og reiknað
stórslysalítið. Nenni eitthvert
barnanna ekki að læra eða sé
Jiað óþekt, bíður Jiess sú hræði-
lega hegning, að vindlingurinn
er tekinn af því, og það fær ekki
að reykja fyr en Jiað hefir hætt
ráð sitt. Hótunin um Jiessa hegn-
ingu er í augum harnanna svo
mikilvæg, að hún ein nægir til
þess, að Jiað hlítir skipunum
kennarans.
Börnunum er leyft að laka
uppálialds leikfangið með sér í
kenslustundina — en Jiað er
fiðla. Og bæði í kenslustundun-
um sjálfum, og eins utan þeirra,
leika börnin á fiðlu eða Jiau
dansa hringdansa.
•
Stórkaupmaður einn hauð
negrajijóni sínum staup af vín-
hlöndu, sem hann hafði búið til.
„Hvernig hragðast þér drykk-
urinn?“ spurði kaupmaðurinn.
„Ágætlega, kaupmaður góð-
ur“, svaraði negrinn, „ef hann
hefði verið ofurlítið verri, hefði
hann gert út af við mig, ef hann
hefði verið ofurlítið betri, hefði
eg ekki fengið hann.“
í Hollywood voru blaðaljós-
myndararnir svo ósvífnir, að
taka ekki nægilegt tillit lil liinn.
ar nýju upprennandifilmstjörnu
Gloriu Stewart, svo það fauk í
hana og hún hét því með sjálfri
sér, að hún skyldi vekja á sér svo
milda athygli, að hlaðaljós-
myndarar yrðu snarvitlausir af
löngun lil að taka af sér mynd-
ir og Hollywood færi öll á ann-
an endann.
Að svo húnu vigtaði hún sig,
og sá á vogarmælinum að liún
vó 59 kg. Hún fékk ennfremúr
vitneskju um það, að burðar-
gjald undir 59 kg. Jiungan
böggul kostar 245 dollara með
flugpósti í Bandaríkjunum.
Einn góðan veðurdag kom
ungfrú Gloria Stewart spígspor-
andi inn á ílugvöllinn í Holly-
wood og sagðist ætla að senda
sjálfa sig í flugpósti. Til frekari
itrekunar tók hún 24.500 1 sents
frímerki upp úr vasa sínum og
sýndi þau. Flugmennirnir, sem
orðnir voru vanir allskonar sér-
visku og uppátækjum hjá kvik-
myndasljörnunum í Hollywood,
stóðu gapandi af undrun og
gersamlega ráðþrota frammi
fyrir Jiessari kvensnift. Þeir
tóku í skyndi saman ráð sín Jiar
sem ekki var gert ráð fyrir lif-
andi póstpökkum í pósllögum
Bandaríkjanna, og ákváðu lolcs
að flytja liana í högglapósti,
samkvæmt ósk hennar.
Það leið heldur ekki á löngu
uns tugir Ijósmyndara söfnuð-
ust utan um þenna nýstárlega
flugböggul og ljósmynduðu
hana frá öllum hliðum. Gloria
Stewart var í einni svipan orðin
fræg og draumur hennar rættur.