Vísir Sunnudagsblað - 20.10.1940, Blaðsíða 2

2
VÍSIR S UNNUDAGSBLAÐ
innar, og einnig prófessor við
háskólann í Berlín.
En nú vildi svo illa til, að
það lenti í hlutskifti Morells
Mackenzie, að taka þetta stykki
úr meininu, og tókst það svo
óhönduglega (talið sennilegt, að
stykkið hafi verið of lítið), að
þróf. Virkow gat elcki fundið
nein glögg einkenni illkynjaðs
meins, og réði þetta þeim úrslit-
um, að Friðrik keisaraefni fór
sér til lieilsubótar til Englands,
eftir ráðum enska læknisins.
Það munu vera alveg ókunn-
ar ástæður fyrir því, livernig á
því stóð, að mörg ensk blöð
gerðu að' umræðuefni „glappa-
skot“ hinna þýsku lækna í máli
þessu, eins og komist var að
orði. — Þýsku blöðin tóku einn-
ig í sama streng, og álösuðu
m.jög þýsku læknunum. Fullyrt
var síðar, að liinn enski læknir,
Mackenzie, hefði blásið mjög að
þessum eldum.
Annar þáttur þessa sorgar-
leiks gerðist svo í fögru htlu
þorpi suður við Miðjarðarliaf, í
San Remo. -— Þangað fór Frið-
rik keisaraefni frá Englandi, þá
við sæmilega heilsu. Lét liann
óspart ánægju sina í ljós yfir
góðum hata og ágætri meðferð
hinna ensku lækna. — En það
er kunnugt, að á milli snarpra
bilja er oft logn. Slíkt er ein-
kenni krabbameinanna, að þau
með köflum láta lítið á sér
bæra. Það er ekki óalgengt, þar
sem krabbamein myndast á
stöðum í líkamanum, sem með-
fædd þrengsli eru fyrir, t. d. í
hálsi, að alt í einu koma í ljós
köfnunareinkenni, er útheimta
skyndiaðgerðir.
Svo fór pinnig í þetta sinn.
Keisaraefni versnaði skyndi-
lega meðan hann dvaldi í San
Remo, og var enski læknirinn,
Mackenzie, kallaður frá London
samstundis. Einnig voru fengn-
ir þangað sérfræðingar frá Vin-
arborg, en algerlega gengið
fram hjá læknunum í Berlín.
En það reyndist nú svo, að
læknarnir frá Wien voru ó-
sammála Mackenzie og hölluð-
ust að skoðunum próf. von
Bergmanns, og töldu víst, að
hér væri um krabbamein að
ræða. — En þrátt fyrir álit allra
þessara lækn-a hélt Mackenzie
þvi enn sem áður fram, að eng-
in hætta væri á ferðum, og réði
eindregið frá því, að próf. Berg-
mann væri sóttur til Friðriks
keisaraefnis.
Þetta skeði í nóvembermán-
uði, árið eftir að hin fyrstu ein-
kenni sjúkdómsins komu í
ljós. Heilsufar keisaraefnisins
vernsaði nú til muna, og i lok
mánaðarins veiktist hann enn á
ný svo alvarlega, að prófessor
von Bergman var kallaður þá í
skyndi frá Berlín, og mun, að
vörmu spori hafa séð, hvers
kyns var. — Krafðist hann nú
að fá að gera barkaslcurð, eins
og gerður er t. d. á börnurn,
sem að dauða eru komin úr
barnaveiki. Er það lítil aðgerð,
sem gerð er aðeins til að forða
þessum sjúklingum frá köfnun.
Þó ótrúlegt sé, hófst nú hin
mesta rimrna í sjúkralierbergi
liins dauðvona manns. Próf.von
Bergmann heimtaði að svæfa
sjúklinginn með kloroformi,
sem þá var nýfarið að nota, en
Mackenzie taldi það liættulegt,
og studdi Victoria prinsessa
mjög mál liins enska læknis,
samlanda síns, í því efni. —
Var nú úr vöndu að ráða fyrir
von Bergmann. Er sagt, að litlu
hafi munað, að handalögmál
yrðu milli hans og enska lælcn-
isins. — Stóðu þau, Mackenzie
og Victoria prinsessa, náföl í
herberginu, á meðan von Berg-
mann gerði aðgerð sína á Frið-
rik keisaraefni, lítt deyfðum.
Lagði liann silfurpípu inn í
barlca sjúklingsins og breyttist
þá líðan hans að vörmu spori
til liins betra.
Er sagt, að þegar prófessor
von Bergmann kom lil Berlínar
úr þessari för sinni, hafi Bis-
mark —- sem allan tímann hafði
fylgst með málum þessum af
mikilli athygli — kallað liann
fyrir sig og sagt: „Hinn enska
lækni ú að liengja á hæsta
gálga.“
Maður skyldi nú halda, að
orðum þýsku læknanna hefði
verið trúað, ekki síst eftir að
blóð gekk daglega út úr liáls-
pípunni, er próf. von Bergmann
lagði inn, og að heilsu ríkiserf-
ingjans fór enn á ný lmignandi.
Sérstaklega þjáðist hann af
stöðugum höfuðverk, sem hin
sterkustu lyf gátu vart haldið í
skefjum.
En svo reyndist ekki. Enski
læknirinn tók nú til einkenni-
legra bragða. — Hann taldi, að
silfurpípa sú, sem von ’Berg-
mann hefði lagt inn í barka
í'íkiserfingjans, væri orsök bæði
í blæðingunni og höfuðverkn-
um. Útskýrði hann þetta alt
fyrir blaðamönnum, er daglega
leituðu upplýsinga.
Næsta ráð, sem gripið var til,
var að taka barkapípuna út, og
leggja aðra inn, er Mackenzie
sjálfur hafði búið til. Var pipa
sú ekki alveg eins bogin og hin,
sem áður hafði verið notuð, og
fanst ríkiserfingjanum sér eitt-
hvað skána í svipinn.
Keyrði nú alveg um þverbak
með svívirðingar blaðanna, sér-
staldega þeirra ensku, í garð
þýsku læknanna, einkum próf.
von Bergmanns. Mátti nú eng-
inn stunda keisaraefnið nema
enski læknirinn, og virtist sér-
staklega Victoria prinsessa, og
reyndar þau hjónin bæði, bera
ótakmarkað traust til hans.
Þegar frá leið, gekk þó upp
og niður með heilsufar ríkis-
erfipgjans, eins og við var að
búast. Meðal annars hóstaði
hann upp brjósk-stykki, sein við
rannsókn, er fram fór i Berlín,
leiddi i Ijós, að ekki gat verið
um annað að ræða en krabba-
mein.
En nú var teningunum alvar-
lega kastað hjá enslca læknin-
um. Hann gaf út opinbera yfir-
lýsingu þess efnis, að um
krabbamein væri alls ekki að
ræða, beldur stafaði vanheilsa
Friðriks keisaraefnis af klaufa-
skap þróf. vou Bergmanns,.
er liann lagði barkapípuna inn.
Og hann lcunngerði jafnframt,
að héðan í frá fengju engir aðr-
ir læknar en hann sjálfur, að
stunda ríkiserfingjann. — Hin-
ir þýsku læknar hefðu ekki gert
annað en óróa sjúklinginn og;
aðstandendur hans. Við góða
hvíld inyndi keisaraefnið ná
hata fljótlega.
Vilhjálmur keisari, faðir rik-
iserfingjans, var, eins og fyr
getur, orðinn fjörgamall mað-
ur, er atburðir þessir gerðust.
Iiafði hanu miklar áliyggjur
vegna þessara veikinda sonar
sins, vissi sem var, að Iiinn
væntanlegi ríkiserfingi, sonur
Friðriks keisaraefnis — síðar
kunnur sem Vilhjáhnur II. —
var fullur hroka og sjálfbyrg-
ingsháttar og óreyndur að öllu
leyti. — Lögðust þessar áliyggj-
ur svo mjög á gamla manninn,
að er próf. von Bergmann kom
í síðasta sinni frá sjúkrabeði
sonar hans i San Remo, var
hann tafarlaust kallaður til
gamla keisarans, er lá aðfram

Þegar forsetakosningarnar í Mexikó fóru fram í sumar biðu 50 manns bana o'g 300 særðust í
Mexiko Cíty. Forsleaefnið, Manuel Camacho, hershöfðingi sagði i því tilefni að hann gleddist yfir
því, að svo „fáir“ hefði beðið bana. — Myndin er af blaðasöludreng, sem særðist til ólífis.