Vísir Sunnudagsblað - 08.12.1940, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
FÉLAGAR
Eftir BEVERLY BAXTER.
Mr. A. Beverly Baxter hefir setið í breska þinginu síðan 1935
fyrir íhaldsflokkinn. Auk stjórnmálastarfa sinna, hefir hann
gefið sig mjög að ritstörfum og er þektur blaðamaður. Hann
var ritstjóri „Daily Express“ frá 1929 til 1933, en síðan forstjóri
breska Gaumont-kvikmyndafélagsins.
Baxter er Kanadamaður að uppruna og barðist með Kanada-
herrium í heimsstyrjöldinni 1914—18.
Saga sú, sem hann segir hér, er sannsöguleg, þó að nöfnum
hafi verið breytt, og ekki sé getið heimilda.
Það var engum Ijóst, hvernig
á því stóð, að hann liafði gerst
hóseti á tundurduflaslæðara.
nú skil eg orðin: „Milli manns
og hests og hunds hangir leyni-
þráður." Mér líður vel, undur
samlega vel; hugsunin verður
skýr og lundin létt. Eg veit ekki
livað eg hef legið þarna lengi,
en eg hygg, að það liafi verið á
annan klukkutima. En alt i einu
heyrist mér eg heyra hundgá,
lengst í fjarska. Hundurinn þýt-
ur upp og hesturinn reisir
makkann og lötrar út í móana
og fer að bita. Hér er víst hljóð-
næmt. Þögnin er rofin, æfin-
týrið húið. Eg skreiðist á fætur
og rölti upp á borgiria, og lengst
í suðri sé eg eftir langa mæðu
hilla undir fjárbreiðu. Eg verð
að hverfa úr riki draumanna til
veruleikans. Eg verð að fara að
hafa mig á kreik.
Smalamenskunni er nú .brátt
lokið. Hringurinn smá þreng-
ist, og að síðustu lokast mann-
faðmurinn um safnið við Pét-
urskirkju. Smalamenskan hefir
tekið 10—12 tíma. Við Péturs-
Sennilega var honum það ekki
fyllilega ljóst sjálfum — en það
var þá hér um bil Iiið einasta,
sem honum var ekki fyllilega
ljóst. Honum lét það betur en
nokkrum öðrum manni að út-
skýra hlutina. Hann gat frætt
skipverjana á því, að enn væru
til hjólför eftir rómvérska her-
vagna á grassléttunum þar, sem
hann var alinn upp, og það ein-
kennilega var, bætti hann við,
að þessi hjólför voru með ná-
kvæmlega sama millibili og
förin eftir nútima kerrur bænd-
anna.
„Einhvern veginn hafa málin
iialdist,“ hélt hann áfram. „Og
það minnir mig á enskuna lians
Shakespeares. Hún er ennþá
töluð vestur í Kentucky. Fólkið
þar er talið vera afkomendur
fólksins sem Sir Walter Ra-
leigh sendi til að rækta tóbak i
Virginiuhéraði. En þetta fólk
lifði á afskektum stað, og þess
vegna hélst tungan óbreytt. Ja
— margt er skrítið.“
Stundum sagði hann skip-
verjum frá ferðalögum álsins.
„Vitið þið það, að allir álar eru
fæddir í Mexicóflóa? Eg trúi því
tæpast sjálfur, en þetla segja
vísindin.“
Auðvitað vissi enginn um
borð neitt um þessa hluti. Þeim
datt aldrei áll í hug, nema þegar
hann var borinn á borð, steiktur
eða soðinn. En þeir hlýddu
hugfangnir á fræðaþulinn.
„Þú hefðir getað orðið fvrir-
taks rithofundur, Jim,“ sagði
einhver. „Hvers vegna fórstu til
sjós?“
„Þetta er manni í blóð borið,“
svaraði Jim gáskalega. „Blóðið
í mér er með seltukeim, og eg
ræð ekkert við tilhneiginguna.
Fáðu þér sigarettu!“
„Það er ekki til neins að
sPyi'ja hann,“ sagði kokkurinn
spekingslega. „Honum þykir of
vænt um sjóinn til að geta talað
um hann.“
Einn af skipshöfninni jiekti
ofurlítið meira til lians Jim en
allir hinir. Hann hafði séð til
hans fyrir stríð, þegar Jim lagði
leið sina, eins og svo margir
aðrir, á vinnumiðlunarskrifstof-
una.
„Jim hefir komist í ’sitt af
Iiverju, það er ekki að efa,“ sagði
hann. „En þið skuluð bera mig
fyrir því, piltar, að hann lætur
ekki bugast, þó á móti blási.
Ifann ber svo sem ekki lífs-
reynsluna utan ó sér, þvi að
hann lítur ekki út fvrir að vera
meir en liálf-þrítugur.“
„Það getur skeð að hann beri
mótlætið svona vel, «f því að
hann talar aldrei um það.“
Þessu varpaði kokkurinn fram
— og við það sat. Þeir gerðu sér
ekkert far um að grenslast fyrir
um liagi Jim’s. En þeir undu sér
vel við a^ð lilusta á hann tala —
og það munaði minstu að liann
lalaði sleitulaust allan tímann
á milli vakta. Það var ýmist ein-
lal eða samtal, því að hann
kunni lika að ræða málin; og
hann skeggræddi alt milli him-
ins og jarðar, livort heldur sam-
talið snerist um síldarverð eða
livað Rúmenía ætlaðist fyrir.
Utarlega í hópnum kring um
Jim stóð hann vanalega eða
sat, stói'i, sterki hásetinn, sem
var altaf hálf upp með sér af
Jim. Það var besti vinur hans.
Það var þetla, sem enginn
skildi um borð, hvers vegna
Jim nafði einmitt valið Bill fyrir
einkavin, því að Bill var treg-
gáfaðasti, en jafnframt geð-
prúðasti maðurinn um borð.
Hann var vanur að skella
upp úr, svo sem tveim mínút-
um eftir að allir viðstaddir
höfðu hlegið að einhverri fyndn-
inni, svo að maður tali nú ekki
um, hve lengi hann var að skilja
fyrirlestra um Shakespeare eða
ála, ef hann þá skildi það
nokkurntíman. En hann hlust-
aði á alt. Hann var vanur að
horfa aðdóunaraugum á Jim,
þegar Jim var að. tilfæra setn-
ingar eftir Rupert Brokke, eða
útskýra, hvernig í loftskeyta-
útbúnaði lægi. Það leil líka út
fyrir að Jim ætlaði aldrei að
þreytast á að útskýra hlutina
fyrir Bill, hversu illa sem það
gekk og hversu litið sem hann
fylgdist með, enda þreyttist Bill
aldrei á að lilusta á útskýringu,
sem hann aldrei gat skilið.
Þannig geklc það. Jim var
skarpur, grannvaxinn, úrræða-
góður, ungur og kátur. Bill var
kirkju er nú hvilt úm tíma og
síðan haldið með safnið í áttina
lil bygða, og tekur það auðvit-
að langan tíma, þö þvi verði
ekki lýst hér. Vorgöngur þessar
laka venjulega um og yfir 40
klst., og er aldrei sofnað í þeim.
En að haustinu taka sömu göng-
ur 3 daga, en þá er sotið i
gangnal^ofunum á nóttunni.
Mér þótti gaman að eiga þess
kost, að taka þátt í slíkri öræfa-
ferð. Hún jók á þekkingu mína,
opnaði mér nýtt og áður óþelct
útsýni og um leið varð einum
hlekknum' fleira i minninga-
keðju minni.
Að síðustu vil eg því segja
þetta: Þið, sem ekki hafið ferð-
ast um óbygðir þessa lands, lát-
ið ekki tækifærið ónotað, eí
það býðsl ykkur, því eg er sann-
færður um, að það verður eitl
af því, sem þið aldrei iðrist eftir.
1 baráttunni
kafbátunum