Vísir Sunnudagsblað - 08.12.1940, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
stór, luralegur og treggáfaður.
En það kom aldrei til, að Bill
lenti i neinum vandræðum,
vegna klaufaskapar eða sein-
lætis, því að Jim tókst alltaf að
lijálpa honum. Ef Bill gelck illa
við vinnu sína, þá var Jim kom-
inn þar lil hjálpar. Og vináttan
óx, eflir ]>vi sem lengur leið.
Togaranum gekk vel á tundur-
duflaveiðunum. Vinnan var erf-
ið og hættuleg, en alt bjargaðist,
og skipshöfnin gleymdi brátt
öllum erfiðleikum styrjaldar-
innar og var næstum búin að
gleyma því, að hún lagði dag-
lega líf silt í hættu, þangað til
leifturstríðið hófst og þeir
vöknuðú við vondan draum.
Nú voru Þjóðverjar teknir til
sinna ráða. Þeir tóku að steypa
sér úr húalofti jdir vitaskipin
og skjóta á þau úr vélbyssum.
Blöðin sögðu, að þeir ættu það
til að hella olíu á sjóinn, þar
sem skipsmenn voru að synda
og kveikja síðan í með íkveikju-
sprengju. Þetta lásu þeir í blöð-
unum, heyrðu það i útvarpinu,
og einn daginn komust þeir í
það sjálfir.
Þýsk flugvél kom alt í einu
fljúgandi út úr skýjaþykni og
stefndi beint á togarann.
Jim liafði gert fleira en að
lesa um Rómverja og Walter
Raleigh. Hann hafði líka lærl
að fara með vélbyssu. Bill hafði
skilið ennþá minna ívélbyssunni
heldur en í öllu skrafi Jim’s um
Shakespeare og ála. Einu sinni
hafði liann reynt að handleika
hana, en þá hafði hann meitt
sig í fingri, og síðan vildi hann
ekki nærri þessu koma. Það var
öðru méli að gegna um Jim.
Þarna var eitlhvað, sem hægt
var að læra og skilja, enda
komst hann fljótt upp á lagið.
Það var meira en að hann
hafði fengið áhuga fyrir íþrótt-
inni. Hann var meistari í henni.
Hann beið þess rólegur að flug-
vélin nálgaðist og gætti þess vel
að skjóta ekki, fyr en hún væri
komin í golt færi. Það leit út
fyrir að hann ætlaði aldrei að
skjóta. Loks fanst honum þýska
flugvélin vera nógu nærri og þá
lileypti hann af. Logarnir stóðu
út úr vélinni, þegar hún steypt-
ist i sjóinn. En vinur hans fagn-
aði ]>essu með sama hægláta
brosinu og hann hafði sett upp
þegar Jim var að tala um álana.
„Vel gert, kunningi,“ sagði
hann. En í þetta sinn var hann
sá fyrsti, sem til máls tók.
„Vel gert! Þetta er bara það
fínasta, sem eg bef nokkurn
tíma séð,“ sögðu hinir, en þeir
höfðu varla lokið við setning-
una, þegar dynur heyrðist í
annari flugvél og hinni þriðju.
í þetta sinn var það togarinn,
sem var skotinn í kaf. Jim mátti
nú einskis á móti tveimur óvin-
um, sem kunnu að verjast skot-
fimi hans. Togarinn fór að hall-
ast og byrjaði að sökkva. En
Jim hélt éfram að skjóta, þang-
að til óvinirnir héldu heimleiðis.
Þá sparkaði hann af sér stíg-
vélunum og steypti sér til
sunds. Það var enginn eftir um
borð, þegar hann lagði af stað.
Skamt frá höfðu skipverjar
komið auga á skip, sem barst
nær gegnum þokukent mistrið.
Þangað tfar ferðinni heilið, en á
meðan Jim var að berjast áfram
yfir háar öldurnar, fanst honum
skipið ótrúlega langt í burtu.
Hinir voru komnir um borð,
sumir hverjir, aðrir voru að
komast þangað, en þeir voru ó-
þreyttir og höfðu ekki verið i
æðisgengnum hardaga við tvær
flugvélar með einni vélbyssu.
Öldurnar lömdu andlit lians, og
honum lá við svima. Stundum
fanst honum hann vera að því
kominn að gefast upp. En liann
braust hraustlega áfram, þó að
hann væri hættur að finna til í
höndum og fótum. Hann synti
úfram rólegur og taktfast, og
hann sinti því eklci, þó að hann
klæjaði ákaft i nefið, af þvi að
Iiann mátti ekki vera að því að
strjúka sér í framan með ann-
ari hendinni.
Loltsins komst hann upp að
hliðinni é skipinu og heyrði
vingjax-nleg köll. Hann hné
máttlaus niður á þilfarið, þegar
hann liafði verið dreginn upp
úr sjónum, en hann brosti hlýtt
og glaðlega, þegar liann hafði
fengið heitt romm. En liann
varð strax aftur alvarlegur i
bragði:
„Hvar er Bill?“ spurði hann.
Honum varð litið á kokkinn
sem hallaði sér að honum og í
augum hans las hann svarið.
Hann leit snögt kring um sig.
Allir þögðu.
„Hvar er Bill ?“ spurði hann
aftur.
„Bill var ekki með okkur,“
heyrðist honum einhver segja.
Hann beið ekki boðanna, heldur
steypti sér þegar til sunds aftur.
Hann bai'ðist áfram, alla leið-
jna til baka, og þó að honum
hefði þótt fyrri förin erfið, þá
þótti honum nú keyra um þvert
bak. En það vildi honum til, að
hann varð hálf rænulaus af vos-
búð og sinti engu öðru en
því, að bjarga vini sínUm, ef
hægt væi’i. Það kornst að eins.
ein hugsun að: Hann varð aði
komast um borð í togarann aft-
ur, livernig sem alt fæi'i. „Hægl
og i’ólega“ tautaði hann aftur og
aftur við sjálfan sig, i takt við:
sundtökin — og loksins komst
hann alla leið.
Togarinn flaut ennþá, en
hann man ekki lengur, livernig
hann komst um borð. Sennilega
hefir annar borðstoklturinn
vei’ið í kafi. Honum fanst liann
vera að kalla hástöfum: „Bill,
lxvar ertu, Bill?“ en Bill hefði
éreiðanlega ekki heyrt til hans
þó að hann hefði verið ofan
þilja, svo veik var í’öddin.
Hann klifraði niður í véla-
rúm og fór að synda þar, sem
hann komst ekki áfi’am öðru-
visi. Loksins fann hann hlýjan
straum fara um sig, því að í
einu horninu var Bill. Hann var
illa saerður, en lifði þó — hafði
jafnvel meðvitund. Það bráfyrir
gamla brosinu sem snöggvast á
andlili bans, en það dó jafn-
harðan.
„Alt í lagi, Bill,“ sagði Jim og
byrjaði að drasla honum upp á
þiljur. Honum tókst það með
ótrúlegi’i fyrirhöfn, því að Bill
var með stæi’stu mönnum og
þar að auki töluvert máttfarinn.
Hann vissi upp á hár, hvað gei’a
þurfti og hann gerði það án þess
að flýta sér, þó að togarinn gæti
sokkið eins og steinn á hvaða
augnabliki sem væri. Hann vafði
bandleggjum Bill’s um liáls sér
og rendi sér niður i sjóinn með
Bill é bakinu.
„Er alt í lagi, Bill?“
„Alt í Iagi, Jim.“
Síðan héldu þeir af stað aftur.
Jim þorði tæpast að hugsa til
þess, sem hann hafði tekið út,
við að synda þessa leið tvisvar
áður. Hann liugsaði um það eitt,
að nú væri Bill að verða borgið.
Hvað eftir annað lá honum
við yfirliði, en hugsunin um Bill
lxélt honum vakandi. Hann var
löngu hættur að spyi'ja Bill
nokkurs, því að liann liafði ekki
lengur krafta til þess. Einu sinpi
lá honum við drukknun. Það
hlýtur að liafa Ijðið yfir hann
andartak, en hann rankaði við
'sér við það, að hann spýtti út úr (
sér gúlfylli af sjó. Eftir það
seiglaðist liann áfram, þangað
lil hann vissi ekki lengur af sér.
Þeim var bjargað.
Jim lá meðvitundarlaus á
dekkinu, en vonbráðar hresstist
liann við, hristi höfuðið, eins og
hann vildi dreifa myrkrinu, sem
sest hafði að augum lians. Síð-
an settist hann upp.
„Hvar er Bill?“
SkipiS sekkur!