Vísir Sunnudagsblað - 02.02.1941, Side 3

YÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Hún er glöð, þessi móðir. Það er heldur ekki að furða, því hún var svo heppin að eignast
Jjríbura.
legt að vera í návist þeirra.
Morguninn eftir kom skipið
til hafnar í New York Bay og
varpaði akkerum í Quarant-
ane-skipakvínni. Á eftir bát
hafnarlæknisins, sem fór um
borð til sjúkraeftirlits, kom
annar«bátur. Það var lögreglu-
bátur. Og hver skyldi svo sem
ekki sitja í honum annar en
Mae Namara i eigin persónu,
og tveir lögregluþjónar í fylgd
með honum.
Einn Iiinna hraðskreiðu báta
strandgæzlunnar hafði fundið
ódauðlega Mac, er báturinn
sendi kastljós frá sér út til
hafsins. Báturinn sigldi á fullri
ferð til New York, var kominn
þangað á undan skipinu og'þar
gaf Mac Namara lögreglunni
skýrslu um sjóferð sína og til-
drög hennar.
Hafi Mac Namara ekki ver-
ið „ódauðlegur" áður, þá varð
hann það núna. Það var sann
hvar sjómenn voru staddir,
hvorl þeir voru á hinum risa-
vöxnu farþegaskipum, sem
sigldu yfir Atlantshaf þvert,
eða livort þeir voru á litlum
fiskifleytum uppi við íslands-
strendur — hvarvetna sögðu
þeir sögurnar um Mac Namara
— ódauðlega manninn, sem
ekki gat drukknað og manninn,
sem leiddi ógæfu yfir félaga
sina livar sem hann fór.
En svo eru lil skip, sem ekki
geta farizl. Það eru stóru far-
þegaskipin, sem allir eru ör-
uggir á, livernig sem viðrar og
hvað sem á gengur. Þar er
Iilegið að bábiljum lijátrúar-
fullu sjómannanna, sem halda
þvi fram, að ógæfa elti suma
menn. og að það sé óheillavæn-
Eitt af þessum stóru skipum
var „Pocahontas“ og þar fékk
Mac Namara atvinnu. En
hvernig sem á því stóð, þá
þurfti „Pocahontas“, sem húið
var að sigla hundrað sinnum
yfir þvert Atlantshaf, alltaf
undir stjórn sama mannsins og
ávallt án þess að nokkur lilut-
ur kæmi fyrir það, endilega að
sigla á sker uppi við írlands-
strendur og stranda á því.
Að þessu sinni björguðust
liæði skipshöfn og farþcgar, en
engu að siður töldu menn þetta
vera enn eina og skýlausa
sönnun þess, hvílíkur óhappa-
maður Mac Namara væri.
Skipverjarnir litu hann ögr-
andi augnaráði — augnaráði,
sem í fólst hótun. Mac Nam-
ara hafði ekki gleymt árás
negranna á sig og lionum sýnd-
ist að skipverjarnir litu á sig
sömu augum nú og negrarnir
gerðu þá. Hann lét afskrá sig
-— ekki af því að liann óttað-
isl hafið, heldur mennina.
Mac Namara byrjaði að
vinna á landi, og vann þar í
nokkur ár. En útþráin gerði
vart við sig áður en langt um
leið — hann langaði út á haf-
ið og sigla til ókunnra og fjar-
lægra landa, eins og hann
hafjði forðum gert. Og hann
réði sig á stórl farþegaskip, er
sigldi til Austurlanda.
í Port Said fór hann í land,
ásamt öðrum skipverja, á með-
an skipið stóð þar við. Af ein-
hverri hendingu rákust þeir
inn til Hindúakerlingar einn-
ar, sem spáði í spil. Félagi Mac
Namara’s var hjátrúarfullur
og vildi endilega láta spá fyrir
sér. Hann hafði siglt um öll höf
heimsins, hann hafði viðsveg-
ar lálið spá fyrir sér og fæst
af því liafði komið frgm, „en
mórauðu kerlingarnar i Port
Said vita jafnlangt nefi sínu“,
sagði hann við Mac hinn „ó-
dauðlega“.
Mac leiddist hjátrúin i vini
sínum, en vildi ekki vfirgefa
hann. Þess vegna lét liann til-
leiðast að bíða, og þar kom
einnig, að bann rétti kerling-
unni hönd sína.
„Geturðu lesið í lófa, svarta
norn?“ Spákonan rýndi lengi
i útrétta liöndina, leit svo á
Mac og sagði á ensku: „Gættu
þín fj'rir skipi með nafni, sem
hefst á , B. Al’ þess völdum
muntu deyja!"
Mac Namara rak upp skelli-
lilátur. „Þú segir, að eg muni
deyja af völdum skips? Veiztu
við livern þú talar, svarta
norn? Veiztu það, að eg er ó-
dauðlegi Mac?“
„Reittu völvuna ekki til
reiði“, sagði félagi Mac’s og
togaði liann út úr dyrunum.
Oti á götu nam Mac allt í
einu staðar og stóð þar drykk-
langa stund hugsi. „Heyrðú fé-
lagi, hvað heilir skipið okkar
annars?“
„Það heitir Benares.1
„Það er gott. Gamla nornin
spáði mér ])ví, að af þess5,völd-
um ætti eg að deyja. Eg skal
veðja við þig heilu sterlings-
pundi um það, að eg skal kom-
ast lifs af úr þessu dallræksni.
Þorirðu það? Eigum við ekki
að reyna í eitt skipti fyrir öll,
hvort eg er raunverulega hinn
„ódauðlegi“ Mac?“
Þegar „Benares“ lagði af stað
heimleiðis frá Chittagong, tók
Mac upp á því, sér til dægra-
styttingar, að smíða likan af
„Benares“. Hann hafði ánægju
af þessari dægrastyttingu, en
smiðin tók liann all-langan
tím.a, þvi hún var vandasöm.
Skrokkinn sjálfan smíðaði
hann úr járni, en við þá smíði
skarst hann ofurlitið á fingri.
Það var skejna, sem liann tók
vart eftir sjálfur, og því síður,
að orð væri á henni gerandi,
þetta var ekki annað og meira
en daglega kemur fyrir sjó-
menn. Skeinan gerði honum
ekkert til, hann vann sína
vinnu, skipið kom til London
og Mac Namara var afskráður.
„Þarna sérðu, eg vann ster-
lingspundið", sagði Mac við fé-
laga sinn, er þeir komu frá
skipinu og gengu eftir einni
götu Lundúnaborgar. „Ferðin
er á enda og eg er þrátt fyr-
ir það heill á liúfi, enda þótt
nafn skipsins hafi byrjað á
stafnum B. Þú sérð það vinur
sjálfur, að dauðinn vill mig
ekki, hvað svo sem hún segir,
svarta nornin i Port Said. En
til þess að spádómur hennar
rætist aldrei, ætla eg ekki að
ráða mig framar á skip, sem
hefir B sem upphafsstaf í nafni
sínu.------Og nú skulum við
setjast hérna inn á knæpuna
hans Kellys og drekka skiln-
aðarskál. En eg sit þar ekki
lengi, þvi eg er ekki vel frisk-
ur. Eg fæ heiftarlega sársáuka-
kippi í fingurinn og það er eins
og að eldur lielvítis sé tekinn
að loga þar i öllum. sínum
mætti.“
Tveimur dögum seinna var
„ódauðlegi“ Mac liðið lík. Blóð-
eitrun hafði orðið lionum að
bana, — blóðeitrun, sem hann
hlaut á skipi, er liafði B aé
up])bafsstaf í nafni sinu.
Hann: Hvaö ætli þér nú ati
gera, ef eg kyssi yður? Kalla á
móður ySar?
^Hún: Nei. Eg kalla á hana syst-
ur mína. ViS veSjuöum nefnilega
10 kr., því hún hélt aö þér munduö
ekki þora til viö mig!
*
Heldur regnhlíf!
Frúin kenuir heim í hellirign-
ingu og skilur regnhlífina sína
eftir í forstofunni. Vatniö streym-
ir af henni og bráðlega er kom-
inn pollur á gólfiö. Sonur hjón-
anna horfir á þetta um hríð og
segir svo við móður sína:
— Mamma! Eg vildi eg væri
regnhlíf — þá heföi eg fengið að
vera úti í allan dag!