Vísir Sunnudagsblað - 09.02.1941, Blaðsíða 4

4
rannsaka þessa holu. Hún hlýt-
iir að vera allstór og í henni er
ef til vill dýrmætur forði af
„guano“. Þegar leðurblökurnar
voru farnar, var tilkenning min
í fótunúm einna likust þvi eins
og húið væri að laka þá af um
mjaðmirnar. Blóðrásin var
stöðvuð og eftir klukkustundar
braiik og braml komst liún í lag
aftur.
Hræðilegar voru þær kvala-
stundir, er lif tólc að færast i
fætur mína aftur.
Talsvert hafði kólnað í lofti
um nóttina, en eg hafði ekki
þjáðsl af kulda vegna hinna
miklu hlýinda flugfata minna.
En dýru verði varð eg að borga
þessi litlu næturþægindi eftir að
sólin var búin að vera á austur-
loftinu í tvær stundir.
Hitinn steig mjög ört og um
hádegi held eg að hann hafi
ekki verið undir 40° C. Hita-
bylgjur stigu upp frá gjárbotn-
inum og klettunum í kring eins
og gustur úr bökunarofni, og
von bráðar var eg orðinn löðr-
andi sveittur. Einnig þjáðist eg
mjög af þorsta. Tunga mín var
einna líkust haðhandklæði, og
eg hafði misst allan mátt lil þess
að gefa frá mcr hljóð. Um ld. 2
á þessum endalausa degi fór eg
að lieyra hljóð sem eflaust voru
fjarlægar flugvéladrunur. Það
nálgaðist stöðugt. Fyrst heyrði
eg að eins í einni flugvél síðar
í fleirum. Þar eð hljóðið jókst
stöðugt, liafði eg það á tilfinn-
ingunni, að allar flugvélar
heimsins væru suðandi yfir
höfði mínu. Skyndilega komu
sex land- og sjóhersflugvélar og
lækkuðu flugið yfir f jallstoppin-
um, en hurfu þvi næst bak við
klettana handan jarðfallsins.
Eg gerði allt sem eg gat til þess
að vekja eftirtekt þeirra á mér,
en árangurslaust.
Fram að lcvöldi flugu far-
þega- og sprengiflugvélar og
litlar einka skemmtiflugvélar
einhversstaðar fyrir ofan. Allt
sem eg gat gert til þess að gera
vart við mig, var eins þýðingar-
lítið eins og ef mennirnir hefðu
verið í tunglinu.
Þá sá eg, að skugginn, sem eg
hafði fagnað svo mjög þegar
hann kom í fyrstu, var í raun
og veru mér til skaða, ]>ví hans
vegna sást eg síður.
Skömmu eftir sólarlag flugu
hinar síðustu af flugvélunum
burtu. Eg sá fram á aðra kvala-
nótt fyrir mig að minnsta kosti.
Sléttuúlfar tóku að ýlfra ein-
hversstaðar meðal klettanna.
Þá voru kvalir mínar svo mikl-
ar, að hefði eg getað komið
nokkuru hljóði upp, þá hefði eg
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
eflaust yfirgnæf't þá með hróp-
um minum.
Enn þá hafði eg eitt tromp á
hendi, sem eg ætlaði að spila út
til þess að vekja á mér eftirtekt.
Eg vissi það, að ef eg gæti að
eins tendrað stórt bál á botni
gjárinnar, myndi það eflaust
breiðast óðfluga út og sjást úr
margra milna f jarlægð. Skógar-
verðir myndu þá bráðlega koma
á vettvang. Til ]xíss að koma
þessu í framkvæmd, tíndi eg
saman allan þann pappír, sem
eg hafði í vösum minum, bjó lil
úr honum þrjár kúlur vafðar
gúmmíteygjum.
Klukkan níu, er svo dimmt
var orðið sem verða mátti, áður
en máninn átti að koma upp,
kveikti eg í fyrstu kúlunni, beið
þangað til vel logaði og kastaði
henni því næst langt út i gjána.
Strax er hún kom niður, kvikn-
aðí í grasinu, og stutta stund
virtist mér ráðagerð mín ætla
að heppnast. Þegar eldurinn
hafði breiðst út yfir nokkura
fermetra slokknaði hann
skyndilega og dó úl í reykjar-
mekki. Önnur tilraunin bar
næstuin því sama árangur.
í þriðja og síðasta skiptið
kveikti eg í síðustu bréfkúlunni,
mjög vandlega og kastaði henni
langt til liægri, til þéss staðar,
sem grasið hafði notið sólar
betur um daginn. Eg hélt and-
anum niðri í mér i nokkurar
sekúndur á meðan eg horfði á
pappirinn brenna með síminnk-
andi loga. Vonin vaknaði á ný
þegar grasið tók að loga. Hæg
gola hlés í eldinn og gej'stist
hann yfir gjárbotjninn með
miklu braki og breslum. Eftir
nokkurar mínútur virtist gjár-
botninn vera eitt öskrandi eld-
haf, sem sleikti um klettana og
þaut upp eftir þeim. Eg fylltist
fögnuði þegar skiðlogaði i
nokkurum ormviðarrunnum og
enn þá glaðari þegar eg sá að
eldurinn þaut frá runna til
ruiina i áttina að stóru júmper-
tré. Tréð sprakk bókstaflega og
gaus þá upp stór eldsúla og
mikið neistaflug.
Þegar síðuslu logarnir dóu út
hafði eg góða von með það að
íkveikjutilraun mín hefði
lieppnazt. Langt i austri í hlíð-
um Pacificiofjalls, sá eg litla
glóð, sem virtist vera varðeldur.
Þegar eg gætti vel að, sá eg eld-
inn hverfa nokkurum sinnum,
eins og einn eða fleiri menn
hefðu gengið fyrir framan hann.
Síðan kom lítill hvítur ljós-
geisli — óefað einhver með raf-
magnslukt eða vasaljós.
Á svipslundu náði eg í vasa-
Ijósið, sem var í vasa á flugföt-
um mínum. Eg beindi ljósinu
beint á hinn fjarlæga varðeld
og stafaði orðið „hjálp‘“ með
morsestöfum.
Mér til ósegjanlegrar gleði, sá
eg fljótt að merki mitt liafði
sézt og verið skilið, því aftur
kom svarið í punktum og strik-
um: „Hver ertu, Hogg eða leit-
armaður?“
„Hjálp,“ sendi eg aftur.
„Þetta er Hogg sem sendir, i
svelti efst í Vasquesklettuin,
Iijálp.“
Glamparnir í svarinu færðu
mér vonina aftur.
„Skógarverðir með hesta
munu ná til yðar um sólarupp-
rás.“
Með því gleðisvari livarf liin
fjarlæga glóð, eins og eldurinn
hefði verið kæfður méð mold
eða slökktur með vatni. Er eg
hafði stungið vasaljósinu i vas-
ann, fann eg aftur tíl þeirra bít-
andi kvala sem nístu mig frá
hvirflj til ilja. Kraftar mínir
voru á þrotum. Eg seig í fall-
hlífarþræðina hálfringlaður og
hálfmeðvitandi.
Það næsta sem eg vissi, var að
þessar ó'geðslegu leðurblökur
skriðu á mér og voru á flugi aft-
ur. Dagsljósið var að færast upp
á austurhimininn; en þá var eg
of langt leiddur, til þess að leð-
urhlökur eða dagsljós skiptu
mig miklu.
Þegar eg heyrði raddir á
brúninni fyrir ofan mig, rank-
aði eg við mér. Eg néri augun
og leit upp; sá eg þá mannsand-
lit, sem stóð fram af brúninni.
„Hogg flugstjóri,“ heyrði eg
hann segja, „er fallhlíf yðar
góð og öriigg?“ við höf-
um fest taug í falllilífarstrengi
yðar og ætlum að láta yður síga
niður á botn gjárinnar.
,Er fallhlíf yðar góð og ör-
ugg?“ En sú spurning. Eg vildi
segja manninum, að ótætis
strengirnir væru að skera mig
inn í bein, en eg var svo radd-
laus, að eg gat ekkert sagt. Eg
gat að eins lyft höndunum til
merkis um, að eg væri sam-
þykkur hverju því, sem gæti
losað mig við kvahr mínar.
Nokkurum mínútum síðar
snertu fætur mínir jörðina, en
eg steyptist um eins og mélpoki.
Eg minnist þess óljóst, að ein-
liver hafi þrýst vatnskönnu að
vörum mínum og tekið liana
frá mér aftur, áður en eg féklt
nema einn sopa af bezta drykk
sem eg hefi nokkurntíma
smakkað. Eg man eftir þvi, að
eg heyrði raddir tala með ákafa
og sá stóra menn í mógrænum
einkennisbúningum og með
barðastóra hatta; alhr voru þeir
vopnaðir og báru gyllt einkenn-
ismerki.
Nú veit eg að þeir voru skóg-
areftirlitsmenn Bandaríkjanna.
Eg minnist þess einnig að eg
var fluttur margra mílna leið
á börum og langan veg á ein-
hverju vélknúðu farartæki. Því
næst heit og köld böð; áfengir
drykkir streymdu niður eftir
liálsi mínum; smánálar pikkuðu
handleggi og fgtleggi mína, og
að lokum högg, slög og önnur
barsmíð.
I óráðsköstunum lifði eg allt
upp aftur sem fyrir mig hafði
komið, en að siðustu rann upp
Ijós fyrir mér og eg komst að-
raun um að eg var á sjúkraliúsL
Eg hné útaf á svæflana og fann
kvenhendur, sem eg þekkti,
strjúka gegnum hár mér og
heyrði rödd konu minnar, sem
sagði blíðlega: „Kæri vinur, þú
sleppur óskaddaður úr öllu
þessu. Hitinn er búinn og Stan-
ley læknir segir, að hann komi
þér á fætur innan viku.
Já, þéir komii með mig lif-
andi til baka, en drep og liita-
sótt liöfðu næstum því riðið mér
að fullu. Það þurfti tveggja
vikna sjúkrahúsaðgerð til þess
að lagfæra hina líkamlegu á-
verka, sem eg hafði orðið fyrir
við að lianga í fallhlifarstrengj-
um í 36 klukkustundir.
Þegar eg rita þetta, er eg aft-
ur kominn til vinnu við flug-
■vélaverksmiðjuna, en í verk-
fræðingadeildinni. Eg liefi liætt
við reynsluflug i bráðina, ef til
vill að fullu.Nú vinn eg það verk
sem S. verkstjóri vann áður.
Forstjórarnir liafa ákveðið, að
það fari bezt á því, að maður
með fullkomna þekkingu og
skilning á viðfangsefnum flug-
manna liafi yfirumsjón með
reynsluflugi og sambandi
verksmiðj unnar við flugliðið.
Að siðustu er hérna lílil við-
bót við sögu mina. í gær kom
Allan Leich inn á skrifstofu
mína. Hann er einn af vngstu
flugmönnunum, sem reynh* á-
höld fyrir verkfræðideildina.
„Hogg flugstjóri,“ sagði liann,
„eg ætla að fljúga reynsluflug
með reynsluáhöld í kvöld til
Phonix og til baka aftur í WX2
hernaðarflugvél. Haldið þér að
]iað sé bráðnauðsynlegt að bafa
fallhlíf meðferðis?“
Vissulega mundi eg gera það,
Allan,“ svaraði eg. „Hefirðu
nokkurntíma heyrt hvað þeir
segja um fallhlífar i flugher
Bandaríkjanna ?“
„Ekki held eg það, herra.“
„Jæja, svona er þá sagan: Ef
maður þarf á henni að halda og