Vísir Sunnudagsblað - 16.02.1941, Blaðsíða 3

t
ræður í því tilefni, en ekkert
skildi eg af þeim annað en að
eg væri góður íslenzkur„fysak“!
Endaði sú veizla 'á mjög svo
skemmtilegu „Zardas“ (veil-
ingahúsi, eiginlega gistihúsi.
Zarda er ungverska orðið yfir
klaustur). Leyfi eg mér að
segja að þeir sem ekki hafa ver-
ið fullir á ungverskum Zardas,
viti ekki livað fyllerí er!
Ungverjar eru mjög kurteisir
/ínenn. En laus er þeim höndin
og jafnvel hnifurinn, ef í það
fer. Þó er vandalaust að um-
Ungversk stúlka
við rokkinn sinn.
gangast þá, ef gáetni er við höfð,
þvi aldrei hef eg orðið þess var
að þeir réðust að mönnum án
saka, raunar lief eg aldrei orðið
fyrir þeim búsifjum nema í
höfuðborg íslands. Kann það
nokkuð að stafa af þeim orsök-
um sem lýst er í vísunni al-
'kunnu: „Þar sem enginn þekkir
mann,“ o. s. frv.
Af þeim borgum sem eg' hefi
séð, þótti mér Búdapest
skemmtilegust og æfintýraleg-
ust. Bar margt til þess. Ung-
verjar eru hressir menn og fjör-
ugir, en jafnframt menntaðir og
sérlega prúðir, þó blóðið sé lieitt
og funi í skapinu. Þá er hljóm-
lisl landsins ógleymanleg, vínið
gott og konurnar fagrar! En
það er þó líklega ekkert af þessu,
sérstaklega, sem gerir ferða-
inönnum Búdapest sérstaklega
minnisstæða, því víða eru
skemmtilegir menn, gott vín og
laglegar stúlkur. Heldur mun
það vera „stemning“ sú spm
sérkennileg er fyrir borgina.
Pétur karl lýsti henni á þessa
Jeið: „Fari það hoppandi að
mér finnist eg vera komin til
útlanda fyrr en eg er komin til
Búdapest. Það er einliver skratt-
inn i loftinu liérna sem gerir
mig kendann, jafnvel þó eg
smakki ekki neitt!“
Msib SUNNUDAGSBLAÐ
3
Við Pétur urðum samferða
frá Ungverjalandi. Nokkrir vin-
ir okkar fylgdu okkur á stöðina
í I?est. Og þegar eg hlustaði á
kveðjuliróp þeirra fann eg i
fyrsta og síðasta sinn til sakn-
aðar við burtför úr mér óskyldu
landi. — „Elien, elien, elien!“
hrópaði ungur rithöfundur, sem
nokkrum árum síðar varð
heimsfrægur. „Isten Önnel!
Vissonllalasra!“ (Góðar stundir,
hittumst heilir). Hann rétti okk-
ur að gjöf stóra tágaflösldi inn
um lestargluggann.
„Ivöszönum, igen jol!“ (Kær-
ar þakkir) svaraði eg, og gat nú
borið þetta skiljanlega fram. —
Pétur karl var reiðulegur á svip,
en tár voru samt í augum hans,
því á stéttinni stóð heldur lagleg
stúlka, brosandi út undir eyru
og endurtók í sífellu: „Zairat
lek! Zairat lek!“
„Hvað segir hún?“ hvislaði
Pélur með grátstaf í kverkun-
um.
„Ilún segist elska þig, Pétur.“
Þá tók karl upp vasaklútinn og
þurrkáði sér um augun. „Guð
blessi hana,“ mælti liann klöklc-
ur. „Þetta verður nú líklega
seinasta æfintýrið mitt. Og lum
eískar mig áreiðanlega, því liún
vildi ekki taka við nema einum
skítnum þúsund pengö.“
„Iíysstir þú hana, Pétur?“
spurði eg. — En |)á varð karl
byrstur og hvessti á mig augun.
„Ertu vitláus,“ sagði hann.
„Heldurðu að eg sé einhver
bölvaður flagari!“
Krossgáta.
Skýring á krossgátunni í síðasta
Sunnudagsblaði Vísis.
Lárétt:
1. Blesi, 5. Öskur. 9. Kró, n.
Ark, 13. K.J., 14. Borgarnes, 15.
Ar, 181 Skar, 20. Munur,,22. Kæst,
24. Sog, 26. Nær, 28. N.K.A., 29.
Innfrá, 32. Nuddar, 34. Uss, 35.
Seinn, 38. Ósk, 39. Sje, 41. Allar,
44. Mjó, 46. Stólar, 48. Skjóna,
51. Kór, 52. Mót, 54. Rær, 55. Ár-
ar, 56. Letra, 57. Ramt, 60. Af, 61.
Ljósafoss, 64. A11, 66. Ósa, 67. Art.
69. Grunt, 70. Marís.
Lóðrétt:
2. Lú, 3. Skot, 4. Irr, 5. Örn, 6.
Skeð, 7. Um, 8. Skussi, 10. Ógnun,
xi. Argur, 12. Krítar, 16. Vagn-
stjórar, 17. Landstjórar, 19. Konu,
21. Næöi, 23. Skar, 25. K.R., 27.
Au, 30. F.S., 3r. Ás, 32. N.N., 33.
Dó, 36. E.Æ.L.. 37. Nóa, 39. Stór,
40. El, 41. Ar, 42. Ljót, 43. R.S.,
44. M.J.. 45. Ónæni, 46. Skátar,
47. Ál. 49. K.M., 50. Artina, 52.
Messá, 53. Trafa, 38. Hjón, 59.
Ásta, 62. Ost. 63. 'Orm, 65. M.R.,
68. I.I.
EDGAR ALLAN POE:
UKAllALMMÐ
Þar sem illra vætta vegi
vísar enginn bjarmi af degi,
þar sem ríkir Gríma grá
grafarmyrkum leiðum á,
heim úr norðurhjarans löndum
hélt eg- burt frá eyðiströndum,
þar sem ógn og undur glíma
utan rúms og tíma.
Rökkurhellar, hamrarið,
hroðafenjum gnapa við;
gljúfurelfa fimaflóð
flæmd um risaskógaslóð,
daggarmóðu drungalá
drýpur hnípnum greinum frá;
reginfjöll með fannahjúp
faðma strandlaus marardjúp,
stormtryllt höf, sem hrannast á
himinvangans roðagljá;
flæðilönd í Fúlutjörn
fóstra snjóhvít liljubörn.
Fúlutjarna flæðiland,
forardýki um kvikan sand,
snjóhvít blóm við doðadá
dreymir skriðufjöllum hjá,
þar sem ísgrá öspin rís
yfir frosksins paradís.
Illra vætta einkabyggð,
augans mikla viðurstyggð,
vota, fúla froskagröf,
fáránleikans hefndargjöf,
ferðamannsins furðusjón
flögrar um þín gráu lón;
minninganna flóttafans
flækist þar um götu hans;
ástvinir, sem gistu gröf
ganga þar með heljartröf,
andvarpandi af illum beyg;
endurminning nærð af geig.
Hverjum þeim, sem þekkir sorg,
þessi röku vofutorg,
verða líkt og gestum góð
gróðurvin á eyðislóð.
Vökulúinn huga hans
heillar dul þess kynjalands.
Mannlegf auga aðeins má
undur þessi í leiðslu sjá.
Vörður þessa leynda lands
leyfir þjáðri sálu manns
gegnum litað gler að sjá
gullin sín þar vfirfrá.
\
Eftir dimmum eyðisöndum,
illra vætta heimalöndum,
þar sem ríkir Gríma grá
grafarmyrkum stóli á,
heim af norðurhjarans vegi
hélt eg þegar lýsti af degi.
Pétur Benteinsson,
frá Grafardal þýddi.
I