Vísir Sunnudagsblað - 16.02.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍ1»A\
Söngkennari nokkur, sem
jafnframt lék mikið ;á selló, fór
til Johannesar Brahm’s og
bauöst til að leika með honum
sellósóló, ef Brahms annaðist
undirleikinn.
Brahms settist við hljóðfær-
ið og samleikurinn hófst. En
Brahms lék af þvilíkri áfergju,
að söngkennarinn liætti allt í
einu og lirópaði:
„Þetta getur ekki gengið! Eg
lxeyri ekki einu sinni til sjálfs
mín.“
„Hamingjusami maður!“
svaraði Brahms þurrlega og
hamraði með sömu áfergju á
slaghörpuna eins og ekkert
befði i skorizt.
Þrátt fyrir það, að flestöll
menningarlönd jarðarinnar
berjast öflugri baráttu gegn
ópíumneyzlu eru þó nokkrar
opinberar ópíum-verksmiðjur
til, sem framleiða ópíum — að-
allega í lækningaskyni.
Hollenska ríkið starfrækir
eina slíka verksmiðju — stærstu
ópíumverksmiðju í heimi i
Batavia.
Framleiðslan kostar offjár,
ekki aðeins vegna þess hve tæk-
in eru dýr, heldur og sökum
þess hve mikillar og nákvæmr-
ar aðgæzlu þarf við fram-
leiðsluna.
Eitt sem meðal annars kemur
til greina i þessu sambandi, er
gæzlan á mönnum þeim er að
framleiðslunni vinna.
Á hverjum morgni verður
starfsfólkið að ldæða sig úr
hverri spjör i sérstöku herbergi
og fara nakið yfir í annan sal,
þar sem þvi eru fengin töiusett
vinnuföt.
Á meðan fólkið er við vinnu,
er dyrum verksmiðjunnar liarð-
læst og enginn fær að koma inn
né fara út. Þegar starfsfólkið fer
út, klæðir það sig úr fötunum í
sama salnum og það fór i þau,
afhendir verkstjóranum þau og
númer sitt, svo hann geti séð
að enginn verði eftir. Þegar það
hefir afklætt sig verður það að
stökkva allsnakið og með gal-
opinn munn yfir trébekk á gólf-
inu í viðurvist verkstjórans, en
að því loknu fer það yfir í stof-
una þar sem fatnaður þess er
geyindur. — Þessar varúðar-
reglur þykja ef til vill helzt til
yfirdrifnar, en r.eynslan hefir
sýnt, að þetta starfsfólk neytir
allra bragða til að smygla ópíum
og tekst það undarlega oft. —
Hið tilbúna ópíum er látið í tin-
túbur og starfsfólkið —- sem að-
allega eru Malajar — eiga að
gæta þess að túburnar séu held-
ar. Þetta gerir það með því, að
þrýsta túbunum inn i einskonar
trépressu, en hraði fólksins við
þetta starf er svo mikill, að liver
einstaklingur getur prófað allt
að 25000 túbum á dag.
•
í sérhverju menningarlandi
heims, stendur lögreglan alveg
sérstalclega á verði gegn ópium
smygli. En smyglararnir liafa
allar klær í frammi og oft ná
þeir undraverðri leikni í starfi
sínu.
Einn liinna alræmdustu og
leiknustu smyglara var kona
ein í Singapore, Molly Vander-
loor, að nafni, en gekk venju-
lega undir nafninu „nornin frá
Singapore“.
Hún var hvarvetna alkunn þai-
sem eitthvað þekktist til óp-
íumeiturs. Yfirvöldin liöfðu
aldrei hendur i hiári hennar.
Malajarnir báru lotningu fyrir
henni, sem einhverri yfirnátt-
úrlegri veru. 1 þeirra augum
hafði hún sex skilningarvit.
Sjötta skilningarvitið var hæfi-
leiki til að skynja svik — ávallt
það snemma að þau komu henni
ekki í koll.
Ef að einhver maður hvarf
skyndilega og á dularfullan liátt,
án þess að koma noklcurn tíma
fram aftur, þá vissu allir hvers
sök það var. Nornin frá Singa-
pore hafði glæpinn á samvizlcu
sinni. En sannanir fengust ald-
rei neinar. Það óttuðust allir
sjölta skilningarvitið og hina
hræðilegu hefnd sem beiö
þeirra. Hún losaði sig líka í
tæka tíð við öll hættuleg vitni.
Molly Vanderloor — norn-
in frá Singapore — var undur
fögur. Hún bjó i mjallhvítri liöll
er gnæfði við himinn á hæð
einni utanvert við Singapore.
Útsýn var þaðan víðáttumikil
og fögur — en það sem mest
um vert var, að þaðan var ágæt
yfirsýn yfir höfnina og strand-
lengjuna svo langt sem augað
eygði.
Molly Vanderloor var vell-
auðug. Hún græddi á öllu —
hún græddi ó ópíumsölu og sölu
annarra eiturlyfja, hún græddi á
hvítri þrælasölu og hún græddi
á sölu hernaðarleyndarmála.
Að vísu komu kærur á hend-
ur Molly Vanderloor og lög-
Á myndinni sjá'iS
þið hvernig- birtan
af eldspýtunni lýs-
ir u'pp andlit
stúlkunnar, sem er
að kveikja sér í
vindlingi. — Þeir,
sem eiga góðar
myndavélar ættu
ab spreyta sig á
svona myndatöku.
ÞaS er skemmti-
legt, og oft hægt
aS ná ágætum og
fágætum myndum.
Svavar Hjaltested
blaöamaSur tók
myndina.
reglan vissi reyndar um feril
hennar -— en í hvert einasta
skipti er hún gerði húsrannsókn
hjá „norninni frá Singapore“,
fór lögreglan erindisleysu, því
þar fannst ekkert er bent gæti
til glæpsamlegra starfa. Og það
var ekki nóg að lögreglan færi
erindisleysu, lieldur og varð
hún að biðja Molly Vanderloor
afsökunar á frumhlaupum sín-
um og frekju. Molly sat með
trompin í höndunum, og svo
slæg var hún, að í hvert sinn
sem liún tókst eitthvað veiga-
mikið á hendur, leiddi hún lög-
regluna ávallt á villustigu með
undraverðri leikni.
En örlög „nornarinnar frá
Singapore“ urðu hræðileg. Hún
var að flýja ásamt sex innfædd-
um smyglurum á hraðskreið-
um vélbáti undan lögreglunni í
Singapore. Trylltur eltingar-
leikur liófst fyrir utan hafnar-
mynnið. Allt í einu skall alda
yfir bát smyglaranna, hánn
fylltist og í sama vetfangi har
að hóp hákarla er bútuðu líkami
smyglaranna Sundur og átu ]iá.
Þannig urðu afdrif „nornar-
innar frá Singapore“.
•
Á frægðarárum Girardi’s var
hann lagður í einelti af rithand-
arsmölum, en það var eitt af því
versta, sem fyrir hann gat lcom-
ið — og hann var vanur að
leggja á flótta straxoghannkom
auga á einhvern rithandar-
smala.
Eitt sinn var hann að drekka
te inni i kaffihúsi, og þá sá hann
sér til mikillar skelfingar hvar
maður stóð fyrir framan hann
með rithandabók í hendinni.
Girardi var eklii undankomu
auðið og honum var nauðugur
einn kostur að sitja kyrr.
O, Sivílík naotn!
„Afsakið,“ sagði komumað-
ur. „eg heiti Trödlinger.“
„Eg votta yður samúð mína,
þetta er vissulega hræðilegt
nafn,“ svai’aði leikarinn, „en eg
veit, að það er ekki yður að
kenna.“
Komumaður stóð ráðalaus og
labbaði svo sneyptur á brott.
•
í Wínarborg var eitt sinn
hljómsveitarstjóri, sem ekki var
vinsæll meðal hljóðfæraleikar-
anna. Hann sá sér því þann kost
vænstan, að láta sér nægja að
veifa taktstafnum án þess að
láta nokkurar sérstakar óskir í
ljósi.
Eitt sinn brá hann þó út af
vana sínum og lieimtaði mjög
freklega, að tónverk, sem
hljómsveitin var að æfa, væri
leikið með miklu meiri liraða
en venja var til.
Þá reis einn hljóðfæraleikar-
inn hálvondur úr • sætinu og
sagði mjög birstur:
Ef þér segið eitt einasta orð
í þessa átt framar, hljómsveit-
arstjóri góðui’, skal yður ekki
hlíft við því, aðihlusta á verkið
eins og þér heimtið að það sé
leikið.
Faðirinn: „Hvað getið þér
boðið dóttur minni?“
Biðillinn: „Má eg ekki biðja
yður að vera svo góðan og bjóða
fyrst.“
„Sælinú Láki! Yeistu það, að
eg ætla ennþá á grímudansleik.
En segðu mér hvernig í ósköp-
unum eg á að búa mig út svo að
enginn þekki mig?“
„Eg get sagt þér það Pétur,
þú skalt bara vera eins og al-
mennilegur maður.“ '
/