Vísir Sunnudagsblað - 16.03.1941, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
ingurinn kominn lil skila. Og
seint um kvöldið, sagði Norð-
maðurinn, að nú væri bezt að
fara „heim á liótelið“. Það var
í Fríhöfninni, þetla hótel. Og
þar var búið að loka öllum gátt-
um, — en svo átti það einmitt
að vera, sagði sá norski. En nú
urðum við að fara í gegnum
varðstofuna. Og þá fór að fara
um mig.
— Við erum hásetar á
„Kristine To,“ ef um er spurt,
hún liggur í Fríhöfninni, hitti í
kvöld strák, sem er á henni.
Bara að vera sakleysislegur og
f rekur.
Og þetta gekk að óskum. Við
skálmuðum i gegnum uppljóm-
aða varðstofuna, í halarófu.
— Kristine To, sönglaði Norð-
maðurinn til þeirra, sem þar
voru fyrir, en þeir litu varla við
okkur. Eg var þó feginn, þegar
út var komið aftur, hinu megin.
Gengum við nú hratt spöl-
korn. En svo fór sá norski að
hægja á sér og lita í kringum
sig.
— Fljótir nú, i skuggann!
hvíslaði hann allt í einu, en við
hlýddum.
Og skammt þaðan, var svo
„hótelið“, opið skýli, þar sem
geymdur var lilaði mikill af
úlfaldahári. Var það reyrt í
bagga, vírbenta, á stærð við lítið
heyband, en svo fast reyrt, að
baggarnir voru þnngir. Noi'ð-
maðurinn klifraði upp á hlað-
ann og við á eftir. Tók hann síð-
an í hönd mér og leiddi mig inn
að vegg. Þar þreifaði hann eitt
hvað fyrir sér, en kippti svo upp
einum bagganum og sagði Fær-
eyingnum að fara niður og eg
skyldi vera á hælum hans. Mér
leizt ekki á þetta, en vildi ekki
vera að malda í móinn. Við urð-
um að mjaka okkur áfram, á
maganum, eftir þröngum göng-
um og hlykkjóttum, all-langt
ofan í og inn i hlaðann. En svo
rýmkaði allt í einu. Þá var Norð-
maðurinn búinn að ná mér.
—^>Nú er eg búinn að Ioka úti-
dyrunum, sagði liann, — því að
þetta er „prívat-hótel“. Og liér
eru rúmin mjúk, hér er hlýtt og
hér er engin lús, því að mínir
gestir verða alltaf að vera hrein-
ir.
Einhvern veginn hafði þarna
verið kippt úr, nokkrum bögg-
uin, og farið með þá upp á lilað-
ann, og var þarna vel rúmt um
þrjá menn, — flejri máttu þar
ekki vera. Og þarna fór vel um
oklcur. En talsvert erfiði hafði
það verið, að „byggja“ þetta hó-
tel og ekki áhættulaust, þvi að
lögreglan var stundum á ferð-
inni þarna, — og jafnvel með
sporhunda, og var þá vís vist í
steininum, ef við hefðum fund-
izt. En þarna var eg flestar næt-
ur i fimm vikur. Verst var við
þessa vistarveru, hvað við vor-
um illa til reika þegar við kom-
um út á morgnana. Venjan var
sú, að fara úr jökkunum, áður
en við skriðum inn i gististaðinn
á kvöldin, og vefja þeim saman
þannig, að fóðrið sneri út, —
það hrinti frá sér. Og mín föt
voru líka úr efni, sem tiltölulega
auðvelt var að þrífa. En hinir
piltarnir voru oft lengi að ná
loðnunni úr sínum fötum, og
það þurfti að gera sæmilega, og
áður en nokkur sæi til okkar
ferða, hvern morgun.
Eg get ekki sagt, að mér liði
nokkurn tíman verulega illa,
eftir að eg hitti þennan Norð-
mann. Hann reyndist mér sem
bróðir. Stundum fengum við
vinnu fáeinar stundir í senn hjá
verkstjóranum, sem áður er
nefndur. Þrifum við okkur þá
upp sem bezt á eftir, fengum
okkur góða máltíð og sváfum
þá í sæmilegum rúmum, eina
eða tvær nætur. Stundum höfð-
um við jafnvel ráð á, að fá okk-
ur ölglas og snaps, en það var
sjaldan. Og piltarnir, sem eg
kynntist, sem svipað var ástatt
um og okkur, voru fæstir drykk-
feldir úr liófi fram. En grun
hafði eg um, að sitthvað væri
gruggugt unl þá suma. Eitt var
þó sameiginlegt um þá alla, og
að því dáðist eg, og það var
greiðviknin. Ef einhverjum á-
skotnaðist eitthvað umfram það,
sem hann þarfnaðist nauðsyn-
legast í svipinn, bauð hann þeim,
sem liann hitti fyrst, að borða
með sér, livort sem það var nú
þurrt rúgbrauð og hálfflaska af
hvítöli, — og það þótti sæmilegt,
— eða þá heit niáltíð, eftir því
sem efni voru til í hvert sinn.
Þau voru mörg æfintýrin, sem
þessir piltar lentu í og ekki er
rúm fyrir hér, en kunningi minn
þakkaði það forsjálni og snar-
ræði Norðmannsins, að aldrei
lentu þeir í neinu klúðri. En illa
kvað hann sér liafa liðið sér-
staklega í tvö skipti, sem þeir
heyrðu til lögreglumanns með
geltandiogsnuðrandi sporhunda
fyrir utan „hótelið“. Til láns var
það í bæði skiptin, að þeir komu
ekki að skýlinu þar, sem það var
opið, heldur gengu þeir fram hjá
þvi laiigveggsmegin. Hundarnir
liöfðu að vísu staðnæmst eitt-
hvað gellandi, en ekki virzt
verða neins varir, sem lögreglu-
mennirnir tækju mark á. Piltur-
inn skrifaði skvldfólki sínu með
næstu ferð Bolniu, og var það
undir hælinn lagt, hvenær hon-
um bærizt hjálpin þaðan. Mikið
undir því komið hve lengi bréfið
tefðist í Reykjavík og hvort
peningarnir yrði sendir sím-
leiðis. En þá átti að senda hinum
heimilislausa manni poste
restante. Ekki annað fyrir hann
að gera, en að híða þolirimóður
átekta.
— En svo lýkur þessum ljóta
draumi með því, •— segir kunn-
ingi minn að lokum, — að einn
góðan veðurdag geng eg beint i
fangið á stærsta iitgerðarmann-
inum í mínu „plássi“, í Hafnar-
götu. Hann þreif um herðarnar
á mér og hrissti mig:
— Hvert þó í — livað er að
sjá þig, drengur?
Eg bilaði alveg og sagði hon-
um hálfkjökrandi, hvernig á-
statt var og bar ótt á. Eg gleymdi
því ekki að Norðmaðurinn hefði
hjálpað mér, — en liann stóð á-
lengdar. Maðurinn þessi var
vinur foreldra minna og hafði
verið beðinn að líta eftir mér, ef
hann fyndi mig. Hann bauðst
þegar til að lijálpa mér út úr
vandræðunum og „fínansera“
mig, þangað til eg fengi peninga
að heiman. En fyrst af öllu yrð-
um við að fá okkur góða máltíð.
Hann kreisti liendina á Norð-
manninum lijartanlega, — og
sá norski komst allur á loft.
Síðan skipaði hann mér að hafa
upp á hinum landanum og koma
með liann fljótlega i tiltekinn
kjallara, þar sem gott var að
borða.
— Eg skammast mín fyrir að
koma með svona „slúbberta“
inn á almennilega knæpu, sagði
hann hlæjandi, — en meinti
ekkert með því.
Piltinn liitti eg fljótlega. Hafði
liitt hann öðru hvoru og vissi að
liann spjarði sig einhvern veg-
inn, þó að eg vissi ekki gjörla,
á hvern hátt. Eg sagði lionum,
að hann væri boðinn í veizlu.
Og þetta varð líka veizla, því að
útgerðarmaðurinn skar ekkert
við nögl sér. Landanum lofaði
hanri því að skilnaði, að kosta
hann heim, — og gerði það, og
Norðmanninn gladdi hann eitt-
hvað, áður en við skildum, —
en eg kvaddi Norðmanninn
klökkur, jiví að mér er enn ó-
skiljanlegt, livað um mig hefði
orðið, ef eg liefði ekki hitt hann.
Útgerðarmaðurinn fór nú
með mér til hinnar örgu kerl-
ingar. Fékk liann mér peninga
til að fleygja í liana, um leið og
eg heimtaði farangur minn, en
las sjálfur yfir lienni óþveginn
lestur á slæmri dönsku. Var hún
því fegin, þegar hún gat lokað
dyrum á liæla okkar. Mér kotíi
þessi góðgerðamaður minn
fyrir á góðu „pensiónati“ og
greiddi fyrir mig tveggja íiián-
aða- vist þar.
Viku siðar, var Norðmaður-
inn búinn að fá skipsrúm, og
við höfum ekki sézt siðan að eg
kvaddi liann ferðbúinn. Og ís-
lenzki pilturinn fór heim með
næstu ferð „Botniu“.
Lýkur svo þessari frásögn.
Mönnum er e. t. v. forvitni á
að vita live heitar eldingar eru.
Þessu er því miður ekki enn þá
unnt að svara, en liitt er vitað,
að þær verða meira en 2000
gráðu heitar. Við vitum þetta
af því, að áður voru oddar eld-
ingaleiðaranna búnir til úr plat-
ínu, sem bráðnar við 1690 stiga
hita. En það nægði ekki, og
jilatínan bráðnaði. Þá voru þeir
búnir til úr iridium, sem þolir
2000 gráðu liita, en það liefir
heldur ekki dugað.
Það er ekki algengt að sjá kvenfólk i hnefaleikum a. m. k.
ekki Iiér í álfu. En ef það skeður, er það frekar í æfintýra-
skyni en af löngun lil að herjast — enda eru hnefaleikarnir ein
ókvenlegasta íþrótt, sem til er,