Vísir Sunnudagsblað - 06.04.1941, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
DRAUGAGANGUR
Eftir
Lestin nam staðar á lítilli
járnbrautarstöð, sem var um-
kringd af dimnnim skógi. Ung-
ur maður kom út úr einum klef-
anum. Hann var hár og grann-
ur, klæddur í grá, nýtízku sport-
föt, með ferðalcoffort í hend-
rnni. Á koffortinu voru auglýs-
ingaseðlar frá gistihúsum
margra landa. Þetta leit út fyr-
ir að vera mikill ferðalangur;
andlit hans var veðurbitið og
karlmannlegt, sterklegt nef
og liaka og festulegur munnur.
En í augurn hans, sem annars
voru róleg og grá, var eitthvað
er sýndi, að liann var draum-
lyndur og dulliugsi.
Á stöðinni hiðu lianns öku-
maður, með hest og vagn, og
útlendur þjónn. — „Nú, hvern-
ig gengur á Seierstad, John?“
spurði hann glaðlega.
„Það er svo sem allt í lagi,
herra,“ svaraði þjónninn. „En
húsið er mjög gamallt, — ákaf-
lega gamallt.“
„Og mjög fallegt, John!“
sagði ungi maðurinn og hló.
„Fallegt, ójá, satt er það,“
tautaði þjónninn og liórfði nið-
ur fyrir sig. „En undarlegt lika.
Þar er ekki alll með felldu,
herra.“
Ungi maðurinn heyrði það
ekki; hann settist upp í vagninn
og þeir óku af stað. Vegurinn
lá gegnum þykkan skóg; það
var byrjað að rökkva, en tungl-
ið var fullt og himininn heiður.
— Ferðamaðurinn ungi liallaði
sér makindalega -aftur á bak i
sætinu og brosti: Fyrir tuttugu
og sjö árum síðan liafði hann
ekið þenna sama veg, — niður
í sveitina. Þá var liann þriggja
ára gamall, en hann mundi vel
eftir því enn þá, þó það líktist
draumi. Foreldrar hans höfðu
báðir dáið með nokkurra daga
millibili, og hann, sem var eina
barnið þeirra og erfingi að
herragarðinum, var látinn fara
til ættingja sinna í Kristjaníu.
Húsunum á Seierstad var lokað,
en jarðir og skógar leigðir öðr-
um. Eigandinn var húinn að
njóta lífsins út um allan heim
og kominn liátt á þrítugs. aldur
þegar honum datt í hug að láta
standsetja herragarðinn á ný og
■fesla þar hú.
Nú var hann kominn hingað.
Gamla skozka þjóninn sinn
hafði liann sent á undan sér til
þess að sjá um, að allt væri í
lagi. — Henry Seierstad glotti:
Svo John gamla fannst undai’-
legt hérna! — Niðri i sveitinni
liafði einhver sagt honum að
það væri reirnt á Seierstad,
einkurn síðari hluta sumars.
Honum þótti það nú ekki lak-
ara, því hvers virði var gamall
fínn herragarður, ef þar voru
engir draugar! Það var ekki
amalegt að geta sagt ensku
kunningjunum hans frá þessu,
þegar þeir heimsæktu liann urn
veiðitímann. Þetta myndi áreið-
anlega gleðja hezta vin lians,
Skotann Mac Dougald, sem var
indæll piltur, þó liann væri lif-
andi ósköp lijátrúaður og skrif-
aði sonnettur um löngu liðna
kvenmenn sem reikuðu um
gamlar hallarrústir!
Eftir liðugrar hálfrar stund-
ar akstur komu þeir allt í einu
út úr skóginum og höllin á
Seierslad blasti við fyrir endan-
um á löngum trjágöngum. Hið
stóra liús var dimmt og
draugalegt í tunglskininu, þar
sást ekki ljós í nokkurum
glugga. Allt í kringum það var
gríðarstór lystigarður, og hak
við hann risu lágar hæðir,
klæddar þéttum skógi.
Þjónninn fylgdi Henry inn i
borðsalinn; — ráðskonan hafði
heyrt til þeirra og var húin að
kveikja. — Matur var á hoi-ð
boi'inn, kjai'ngóð norsk sveita-
fæða, og eldur snarkaði á arin-
inum. Þarna var rnjög vistlegt.
Heri'agai'ðseigandinn ungi fékk
sér vænan snaps af Lysholnx-
ákavíti og dæsti af vellíðan.
„Jæja, Jolm,“ sagði liann við
þjóninn, senx gekk nnx beina.
„Það er gott að vera lcominn
lieim! — Nú, livað eg vildi
nxér segja, liefirðu séð nokkui'a
drauga liénxa, vinur sæll?“
„Drauga, — það er eftir því
hvei'nig það er tekið, herra,“
svai’aði John, sem var Háskoti
á miðjum aldri og fjarska mag-
ur.
„Mér þætti mjög leiðinlegt,
ef við værunx alveg vita aftur-
göngulausir á þessuxn hæ,“ hélt
Henry Seierstad áfram. „Því
eins og þú veist, Jolui, þá eru
draugar og vofur ónxissandi á
livei'ju menningarheimili. —
En þú trúir kannske ekki á þess-
háttar?“
„Trúi og trúi, herra.“ Þjónn-
inn vaggaði til höfðinu. „Mr.
Dear í Little Glen trúði ekki á
hvítu frúna, en eigi að siður
nxætti hann lienni í stiganum
eitt kvöldið. Hann hélt það væri
einlxver af stúlkununx senx hefði
klætt sig í hvítt lak, svo liann
nam staðar og spurði livort hún
vildi ekki gefa sér einn koss.
Velkomið! sagði hvíta frúin, og
í sama bili lj'fti hún blæjunni
frá andlitinu. — Mr. Dear sagði
aldi’ei neinunx frá því hvað
liann hafði séð, en næsta morg-
unn var liár lians oi'ðið silfur-
livítt! Og eftir þetta sást liann
aldrei hrosa.“
Heni-y Seiei'stad liló hjartan-
lega. „Það er eitthvert bragð að
þessu, Jolin. Svona kvenmann
þyrftum við að liafa hérna! —
En meðal annara orða, livernig
er hún í liátt, vofan okkar?“
„Það er nú svo margt sagt,
herra; en eg hefi heyrt að það
sé kona í hvítum klæðum. Hún
kvað halda sig í nánd við garnl-
an bjálkakofa hérna hinumeg-
in við vatnið.“
„Hm, hefirðu séð lxana,
John ?“
„Eg get nú varla sagt það,
herra.“
„Blessaður láttu það koma!“
„Nú jæja, það var fyrir stuttu,
að eg féklc mér kvöldgöngu
niður við vatnið. Eg settist á
stein og fór að liugsa um Skot-
land, lierra, og Locli Ness, þar
senx eg er fæddur.“
„Ágætt, Jolin vinur; þú ert
þá reyndar uppeldishróðir Loch
Ness-skx-ímslisins! Eg vei’ð að
bæta við launin þhi frá næstu
mánaðamótum! — Nú og lxvað
svo?“
„Já, svo sat eg þai’na og átti
mér einskis ills von. Þá sé eg
allt í einu hvar livítklæddur
kvenmaður er á gangi lxinumeg-
in við vatnið. Og lierrann nxá
gera livort sem hann vill að trúa
nxér eða ekki, en hún var bæði
gegnsæ og sjálflýsandi!“
„Hvert þó í þreifandi, John!
— Hvað tókstu til hx-agðs?“
„Eg — eg var ókunnugur í
þessu landi, lierra: eg gekk
lieinx.“
„Þú gekkst heim! Hm.“
„Nú, gekk og gekk, herra;
það má svo sem vel vera að eg
liafi farið dálítið liðugt. En
herrann myndi skilja nxig hetur
ef liann hefði nokkurntíma
mætt hvítunx kvenmanni, liöf-
uðlausum, í dimmum skógi!“
„Ha — höfuðlausum? — Já,
eg segi nú eins og nxaðurinn, að
þessu trúi eg, en það er ekki víst
að eg trúi þér ef þú lýgur
meiru!“
„Well, eins og herranbm
þókpast!“ Þjónninn varð hátíð-
Kriitmann
Gndninntlsion.
legur á svipinn „Ef herrann
óskar, þá slcal eg fylgja lierran-
um til svefnherbei'gis hans?“
„Já, Jolin; eg er dálítið ferð-
lúinn, það er bezt að fai'a að
sofa.“
Gluggar svefnherbergisins
voru á bakhlið lxússins, og það-
an var gott útsýni yfir liinn
fagra og illa lxirta lystigarð. —
Heiirv Seierstad sat lengi og
liorfði út. Hann var feginn því,
að vera nú loks kominn heim til
ættlands síns og lxeimilis. Hér
vildi hann nú staðfestast og
evða æfi sinnar dögunx; hér var
allt, sem hann óskaði séi'.
Áður en hann fór að liátta
skrifaði hann vini sinum Mac
Dougald langt bréf: — »Svo
vænti eg þín hingað unx miðjan
september, gamli garpur,“
skrifaði hann að lokum. „Hér
er Ijómandi fallegt, og eg hugsa
að þér muni ekki leiðast, því
herragarðsdraugux'inn okkar er
einmitt í fullu fjöri um þetta
leyti árs! Það er livítklædd
kona; Jolin segir raunar að hún
sé hauslaus, en því tx-úi eg ekki
að svo stöddu. Sjálfur liefi eg
ekki séð liana enn þá!“
Þegar liann var húinn að ljúka
við bréfið fór hann aftur út að
glugganum og horfði um stund
á liið fagi'a landslag i mána-
skininu. — Allt í einu liröklc
hann við og hjarta lians tók að
slá örar, — því þarna hinumeg-
in við vatnið stóð hvítklædd
vera!
Hann lioi-fði á liana langa
stund; hún stóð grafkyrr og
liorfði til liimins. Svo livarf liún
allt í einu, eins og hún leystist
upp!
Hanxingjunni sé lof að lxún er
þó elclci höfuðlaus! sagði hann
og' reyndi að brosa. En lionum
var ekld glens í hug. Þetta var
í fyrsta sinn á æfi hans sem
liann sá nolckuð það er annar-
legt gæti kallast, og lionum hrá
mjög undarléga við. Undrun og
efasemd blandaðist í sinni hans
og hann var ekki alveg laus við
myrkfælni.
Næslu daga var hann önnunx
lcafinn við störf sín. Hann ætl-
aði að setja stórhú á laggirnar,
þurfti að náða til sín fóllc og
segja þvi fyrir verkunx, panta
vélar og önnur áhöld. Jörðin