Vísir Sunnudagsblað - 18.05.1941, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
ur lieima þar og að þaS hefSi
ekki hugmynd um livar liann
væri niSur Ijoininn. Tvö sein-
ustu bréfin sín fékk hún endur-
send í sama skipti; fólkiS hafSi
tekiS viS þeim í þeirri trú aS
hann mundi vitja þeirra, og nú
hafSi liann ekki komiS, svo þau
endursendust hér meS. Hin bréf-
in sex hafSi hann eftir þessum
upplýsingum fengiS en ekki
svaraS. ÞaS var tilgangslaust
fyrir liana aS skrifa oftar; bréf
'liennar mundu hvort sem væri
ekki komast til skila, nú gat hún
ekkert gert nema beSiS. ....
MeS liverjum mánuSi, sem
leiS, varð hún fölari og veiklu-
legri, og aS síSustu var eg orS-
inn alvarlega hræddur um heilsu
liennar. Hún hreyfSi sig ekki út
nema þaS allra nauSsynlegasta,
og hirli livorki um ávítur minar
né bænir móSur sinnar. Eina
manneskjan, sem virtist geta
lileypt ofurlitlu lífi í liana, var
kunningi minn. Vinátta þeirra
fór nú vaxandi, og eg var hálft
um hálft aS vona, aS hinar
gömlu ástir tækjust meS þeim á
ný. Eg þóttist þess hvort sem
var fullviss, aS læknaneminn
liefSi fengiS sér annaS hugSar-
efni og nærtækara en unnustu
uppi á íslandi.
Eg varS jiess áskynja, aS vin-
ur minn leit likt á máliS. En þaS
kvaldi hann auSsjáanlega aS
liorfa á þessa yndislegu stúlku,
sem honum þótti vænt um,
veslast upp og veiklast vegna
tryggSar sinnar. — Ef eg gæti
bara sannaS henni, sagSi hann,
aS hún á engan unnusta lengur,
þá ••••
— Nú? spurði eg. Að livaða
gagni kæmi það?
— Jú, sagði hann, máske er
það bara tryggð en ekki ást, sem
bindur hana þessum manni; eg
held það sé ekki lengur ást. En
þessi tryggð hennar gerír hana
óhamingjusama, bæði hana og
.... jæja, það er sárgrætilegt
að hugsa til þess.
Eg spurði einskis framar þvi
eg vissi alveg livernig honum
var innanbrjósts, og svo leið
nokkur tími. Eg liitti hann einu
sinni niður við höfn þegar skip
kom utan, og hann sagði mér
að hann liefði liaft tal af manni,
sem gat fært honum fréttir af
læknanemanum. Þær voru ekki
margar, þaS var gamla sagan,
liann hafði lagst í óreglu og var
orðinn peningalaus en bjó nú
með ungri ekkju, sem átti búð
og sá fyrir honúm.
— Hvað ætlarðu að gera?
spurði eg.
— Segja henni sannléikann,
afdráttarlaust, svaraði liann.
Eg efast ekki um að hann
hafi gert það, en það virtist ekki
hafa mikil áhrif. Að vísu vlssi eg
að hún grét stundum í einrúmi,
en samt var eins og hún tryði
ekki því, sem henni var sagt.
Hún var kannske að bíða eftir
einhverju.
Um vorið ótti hún afmæli og
við vorum hoðnir til þeirra
mæðgnanna — það er að segja,
eiginlega vorum það við, sem
buðum okkur til þeirra, þvi við
vildum reyna að liafa ofan af
fyrir henni eina kvöldstund og
lyfta henni upp úr drunganum.
Yinur minn færði .henni blóm
og bók, en eg silfurmortél undir
vindlinga. Stautui’inn fylgdi
meS sem prýði og var liaglega
gerður og greyptur myndum.
Þetta voru mikiísvarðandi
tímamót i æfi hennar, því liún
var tuttugu og finim ára görnul,
og okkur langaði til að gera
lienni daginn minnisstæðan.
Þegar við komum heim til
hennar, var þar fleira fóllc sam-
an komið og gleðskapur all-
mikill. Eg var sendur út af örk-
inni til að ná í vin, sem eg átti
heima, og gerði það með glöðu
geði, enda þótt eg væri liálf-
hræddur um kunningja minn,
ef hann mundi smakka nokkuð.
Þessi þrotlausa hið hans hafði
farið illa með hann, eg vissi að
hann var ástriðumaður og ást
hans til frænku minnar óx og
efldist með liverjum degi sem
leið. Fyrir mánuði hafði eg
talað við hann og þá var liann
með víni; eg hafði séð, að hann
hafði lítið sem ekkert taumhald
á sjálfum sér, og þess vegna var
eg hræddur. Samt sótti eg vinið,
það hefði fengizt hvort sem
var, og fólk var ahnennt kátt
og í veizluskapi þetta kvöld.
Frænka mín liafði verið ó-
venju glöð í bragði, hún hafði
sungið og dansað, mest við vin
minn, en allt í einu daijraðist
yfir henni. Hún smakkaði aldrei
vín,' og ekki frekar nú en áður,
svo það var ekki hægt að lcenna
því um, en alll í einu dró eins og
skugga yfir andlit liennar. Yið
höfðum beðið hana að spila fyr-
ir okkur, sárbænt hana um að
spila, og loksins lét hún til leið-
ast og settist við liljóðfærið.
Fyrst spilaði Iiún létt danslög,
en allt í einu og fyrr en nokkurt
okkar varði var hún farin að
spila mansöng eftir Schuhert.
Andlit liennar breytti um svip,
hún, sem hafði verið rjóð og
heit varð nú föl og alvarleg og
jafnvel sorgbitin á svipinn.
Eg leit á vin minn, hann slóð
við hnoluviðarborðið, sem hafði
verið fært út í liorn, og studdi
hnefanum á plötuna. Eg sá að
hnefinn hvítnaði, munnur hans
varð samanhitinn, vöðvarnir á
kjálkunum hnykluðust, kinnar
lians voru rjóðar og augun
glömpuðu i skímunni, sem féll
á hann. Annars var liann að
miklu levti í myrkri. Eg horfði
lengi á hann og hann leit
snöggvast á mig, hart og kalt,
svo snéri eg mér að pianóleikar-
anum, sem tekinn var til við
annað Iag.
Þá skeði það. Hún snart nót-
urnar hratt og tónarnir
streymdu fram í hæzta diskant,
skærir og klingjandi eins og
ljósustu bjölluliljómar. Allt í
einu kvað við brothljóð, liún
liættÍL’ að spila, liendur hennar
falla niður á stólinn og hún snýr
sér hægt við, hún er eins og
steingerfingur í framan.........
Við lítum öll við, vinur minn
stendur teinréttur en fölur við
borðið og horfir á krystalkerið
brotið. - Hvernig vildi þetta til?
spyr einhver, — eg spilaði of
hratt og hátt, svarar frænka
mín, það er allt saman mér að
kenna. Hún fer skyndilega að
grála, það skilur liklega enginn
þeirra, sem viðstaddir eru,
hvers vegna, nema við.þrjú, hún
fer að gráta og segir með kökk
í hálsinum: — Það var allt sam-
an mér að kenna. Eg lék mér að
því að spila þetta lag', enda þótt
eg vissi að kerið þyldi það ekki,
eg hefi gert það áður en lægra
og hægara, og þá blátt áfram
hrópaði það. Eg hefi sprengt
það, það er allt saman mér að
kenna.
Eg stóð upp og gekk til henn-
ar, en vinur minn var þá kom-
inn að lilið hennar á undan mér.
Eg tók eftir því að hægri linef-
inn var krepptur, hnúfarnir
livítnuðu, —• viltu ekki leiða
hana inn til móður sinnar?
sagði eg.
Hann anzaði ekki, en lyfti
henni upp og studdi liana inn
til móðurinnar, með krepptan
hnefa undir armi hennar. Við
biðum nokkur augnablik, en
þar eð hann kom ekki strax til
baka, fór eg inn til þess að ná í
Þarna koma þeir’! Þegar Banda íkin héldu fyrstu stór kostlegu íoftvarnaræfinguna lil að vernda
iðnaðarhérðuðin i Norðurríkjunum fyrir innrásarflugvélum, héldu meðlimir hermannafélags-
skaparins vörð á þaki Empire State Building'.