Vísir Sunnudagsblað - 15.06.1941, Blaðsíða 3

VÍSIR S UNNUDAGSBLAÐ
3
Elinborg Björnsdóttir:
¥OBMÓTT
Velkomin sértu, vorsins milda nótt,
sem veitir þreyttum hvíld í faðmi þínum.
Eg alein vaki, allt er kyrrt og hljótt,
frá önnum dagsins lyfti huga mínum.
Er svalur blærinn svífur yfir grund,
eg sit nú hér og um það læt mig dreyma:
hve væri gott að sofna síðsta blund
og svífa frjáls til Ijóssins björtu heima.
*
* 1 grænum hvammi, litla lækinn við,
sem léttur streymir út að bláum sænum,
** eg finn að nýju þennan þráða frið,
s , sem þekkti eg forðum heima á dalabænum.
'■ Velkomin sérlu, dýrðleg draumanótt,
hvert dapurt hjarta fagnar komu þinni.
j Þú veitir huggun, von og nýjan þrótt,
* og vekur allt hið bezta í sálu minni.
ræða. En hann heyrði þetta aft-
ur, ‘tvisvar, þrisvar. Hann stóð
upp og gekk að glugganum og sá
lykil, sem hékk í bandi og dingl.
aði til og frá og slóst í glugga-
póstinn annað veifið. Við lykil-
inn var bundin hjartamynduð
piparkaka, keypt á markaðs-
torginu. Það var næstum kyrrt
orðið, enda komið undir mið-
nætti, nema í fjarska heyrðist í
bifreiðum við og við, og söngur
ítalsks verkamanns, sem lék
undir á mandolin. — -—
„Við fórum á markað“, var
hvíslað úr efri glugganum, —
„og þegar eg minntist þess, að
þér voruð einir keypti eg þetta
handa yður. Eg á eklci heima
hérna. Eg er frönsk kona og lít
á það sem mestu ógæfu, að vera
einmana. Eg var sannfærð um,
að yður hlyti að liða ákaflega
illa þarna, í þessum stóru
dimmu lierbergjum.“
„Þakka yður fyrir, þakka yð-
ur fyrir,“ sagði liann og losaði
lijartað af lyklinum. Hann var
enn allur á valdi minninganna,
sem höfðu vaggað honum inn á
land svefns og drauma. Hann
var klökkur, rödd hans titraði.
Og nú teygði hann sig enn bet-
ur út og Iiann horfði á liana,
þar sem hún stóð fegurri en
nokkuru sinni, umvafin bleiku
mánaskini.
„Ó, hversu fagrar þér eruð,
yndislegi nábúi minn, og ef þér
vissuð hversu þakklátur eg er
fyrir kökuna en kannske
liefðuð þér liugsað yður um
tvisvar, ef þér vissuð, að þegar
eg held á þessu þurra lijarta
finnsl mér að eg hafi náð tökum
á hjarta yðar og sál.“
„Talið eklci svona hátt, ná-
grannarnir kynnu að heyra
það.“
„Hafið engar áhyggjur, íolkið
á neðstu hæðinni er alll af á
fe'rðalagi.“
Og í þessum svifum stökk
Tkalac sem hinn æfðasti fim-
leikamaður upp í gluggakist-
’ una og seildist upp i gluggakis.tu
hins fagra nábúa, náði taki á
henni, og sveif nú í lausu lofti.
„t guðs nafni, hvað eruð þér
að gera, eruð þér genginn af vit-
inu. Ef þetta gamla, rotnaða tré
bilar, dettið þér og hálsbrjótið
yður. Eg bið ýður eins og bróður
minn, son minn, guð almáttug-
an, farið inn í herbergi vðar,
sjáið aumur á mér.“
Hún fór að gráta og hann
næstum missti takið á sillunni.
Það lá við að hann hrapaði. Og
nú kom eitthvað rakt á enni
lians, eins og tár.
„Ó, yndislegi nábúi, ef það
bakaði yður ekki sorg, mundi
eg steypa mér á þessu augna-
bliki niður i garðinn umvafðan
myrkri, eins og þar væri vatn,
svalandi vatn —- að eins af þvi,
að eitthvað draup á enni mitt
sem daggardropi af hvarmi
liinna bláu augna yðar.“
„Hugsið um yður sjálfan —
og mig —“, sagði hún og fékk
vart mælt — af samúð og ótta.
„Eg skal — allt skal yður levfi-
íegt, ef þér bara hlýðið mér og
farið inn í herbergi vðar og látið
skynsemina ráða.“
En í þessu brakaði í sillunni,
en hann sveiflaði sér inn í her-
bergið glaðlega og ldó. -
Hann hallaði, sér fram og
horfði upp til hennar, cn yfir
henni var stjörnubjartur, heiður
himinn, og það var sem nóttin
legði um hana hlýján feld. Þau
horfðust i atigu langá lirið, án
]æss að mæla orð af vörum, og
er hún hafði virt lengi fyrir sér
þennan einkennilega mann, sem
var öðru visi en allir aðrir, sem
hún hafði kynnst, sagði hún:
„Mér geðiast vel að yður, þvi
að þér hafið ekki beðið mig að
lofa neinu — biðiið ekki um
neitt. Góða nótt. Við skulum
gevmá minninguna um jiessa
stund. Góða nótt, og þökk, ná-
granni.“
„Æ. verið dálítið lengur. Seg-
ið mér að minnsta kosti hvað eg
má kalla vður?“
..Eg heiti Valenlina.“
..Fagurl iiafu. Einu sinni. ef
eg man rélt, var prinsessa, sem
hét þessu nafni.“
,,.Tá, Valentina prinsessa af
Milano. Og hvað heilið þér?“
„Pétur — bara Pétur!“
„Góða nótt, elsku Pétur —
og hittumst heil. Bráðum kemur
maðurinn minn“.
„Hver?“
„Maðurinn minn.“
„Ó,“ — það kom eins og and-
varp — „góða nótt“.
Eiginmaður! Út í þetta hafði
hann aldrei hugsað. Honum
spratt kaldur sveiti á enni. Hann
eirði ekki inni. Hann fór út og
reikaði fram og aftur með fram
vatninu, sem stjörnurnar spegl-
uðust í, og líktust eldflugum er
þær endurspegluðust i því.
Undir morgun kom liann inn
og ætlaði að leggjast fyrir, en þá
var barið á gluggann, með sama
hætti og fvrr. Hann leit upp, og
hann sá vinkonu sina hina
fögru, hún var ljómandi og
frískleg sem hinn nýrunni dag-
ur, i kinnum hennar var rósa-
roði og bún var i mjallhvitum
morgunkjól, sem Iagður var
fíngerðustu blúndum, en hin
fögru bláu augu hennar voru
enn hulin til hálfs, því að áhrifa
svefnsins gætti enn. Hún bar lít-
inn fingur að hinum fögru,
syndugu vörUm sín'um, ])að var
þagnarmerki sem hún þannig
gaf honum.
..Eg var eirðarlaus, gat ekki
sofið,“ hvíslaði liann, fölur og
mæðulegur.
„Óltist ekki, eg skil. Hafið
engar áhyggjur, Pétur. Eg er
vður trú — yður einum.“
T'kalae lyfti örmum sinuin
lil heiinar og barmur hennar
hneig og sleig, en fyrstu geislar
niorgunsólarinnar féllu á hana
og blóm hennar, en svo tók ein-
hver til máls fyrir aftan hana,
og röddin var hrjúf og óviðfeld-
in, og Tkalac veitti því eftirtekt,
hve sterk áherzlan var á r-un-
um. —
Og þannig gekk þetta til í
hálfan mánuð.
— Valentina varð alveg for-
viða, þegar Tkalac hvarf án þess
að kveðja hana . Enginn vissi
hvað af honum var orðið. Henni
leið illa. Hún kvaldist af áhyggj-
um. En kvöld eitt, er rigning
var, sagði maðurinn hennar við
hana, að hann ætti von á gesti,
sem kæmi í áríðandi erindum.
Hún hélt, að uxn einhver leiðin-
leg viðskiptamál væri að ræðav
en er þau sátu að kvöldverðar-
borði lá við, að liði yfir hana,
er hún kannaðist við fótatak
Péturs í stiganum, en þrátt fyrir
allar spurningar hafði maður-
inn liennar engar skýringar
gefið á heimsókninni sem hann
átti von á.
Og svo kom það yfir hana
eins og þruma úr heiðskíru lofti,
er þjónninn kom og sagði, að
„herra Tkalac“ óskaði viðtals.
Hún þekkti hann ekki fyrst í
stað. Hann var svo fölur og ör-
væntingarlegur. Eiginmaðurinn
stóð upp. Nöldurssvipurinn
hvarf af andliti hans, en þetta
var i rauninni viðfeldnasti
maður. Hann hafði ljóst efi'i-
vai-arskegg og gekk með gler-
augu, en hann virtist þjást af
brjóstmæði, þvi að hann dæsti
er hann stóð upp og rétti Tkalac
höndina. Gesturinn hneigði sig
stirðlega að hermanna sið og
kyssti hönd liúsfreyju, all
klunnalega, og eftir stutta,
vandræðaþögn, tók hann til
máls:
„Eg þakka drengskap yðar,
herra Collignon, að veita mér
láheyrn, og eg sé, að þér hafið
skýrt konu yðar frá komu
minni. Ef nokkur riddaraskapur
er til nú á dögum kemur hann
fram í því, er menn eyða allri
óánægju á þann hátt, að sem
minnst beri á.“
„Gott og vel, feott og vel,“
dæsti liúsráðandi og greip fram
í fyrir honum. „Eg hefi kynnt
mér allt varðandi yðui’, og eg
veit, að viðskipti yðar ganga
vel, og að yðar biður frægð, en
vitanlega nokkurir erfiðleikar.
Þar sem eg er kaupsýslumaður
skilst mér hvert erindi yðar er.
Þér eruð útlendingur, þekkið
enga, sem geti hjúlpað yður, og
þess vegna kornið þér til mín
sem nágranna yðar, og bjóðið
enga tryggingu nema áhuga yð-
ar og heiðai'leik. Þér hafið ósk-
að, að kona mín verði viðstödd,
til þess að sýna, að þér hafið, í
þessu viðkvæma máli, algerlega
lireinan skjöld. Það var ekki
vilji forsjónarinnar, að eg eign-