Vísir Sunnudagsblað - 15.06.1941, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Domedes Invalides,
ein af frægustu byggingum París-
ar, og þar sem ýmsir mestu menn
Frakklands' eru grafnir.
ur, sumir þeirra, eins og Ar-
mand Sylvéstre, Catulle Mendés
og Henri Lavedan, náðu mikl-
um árangri og viðurkenningu.
Meðal þessara blaðamanna
kynntist eg einum amerisk-
um, John Brass að nafni. Hann
var að fara í veiðiferð til Skot-
lands, og bað mig að taka við
starfi sínu á meðan hapn væri
fjarverandi, sem fréttaritari
bJaðsins „Tlte World“, sem Jos-
eph Pulitzer stjórnaði. Hanu
sagði, að starfið væri einkum
fólgið í ])ví, að senda skemmti-
iega orðuð fréttaskeyti á hverj-
um morgni. Er eg bað hann að
skýra starfið nánar fyrir mér,
sagði Iiann: „Ef engar fréttir
eru, þá býrðu til lygasögu og
sendir Pulitzer. Það liefir iiann
sjálfur sagl okkur að gera.“
Brass fór á refaveiðar ti!
Skotlands, en eg sendi Pulitzer
fjölda af fréttaskeytum, sem
vöktu mikla eftirtekt. — Þau
voru m. a. á þessa leið:
„Geysistór loftsteinn kom i
nótt, svífandi niður og lenti_ i
Signu með svo miklum gaura-
gangi, að turnarnr á Notre
Dame kirkjunni gengu úr
skorðum. Næturdrósirnar, sem
Iialda sig við Signu-brýrnar,
urðu svo skelkaðar, að þær
hröðuðu sér heim og fóru einar
í háttinn. Iljá iúnum kunna
stórbónda Qhanleloup í Asni-
éres átti cin kýrjn folald í nótt
sem leið. — Kl. 5% í morgun
slöðvaðist straumurinn skvndi
lega í Signu. Hún rennur þó é
ný, en af einhverjum m.isgán
ingi,öfuga leið við það sem áðui
var. Frá Trakhar i Lillu-Asíu
kémur frétl um, að nýtt guð-
spjall liafi fundizt, sem bætir
upp Lúkasar og Markúsar guð-
spjöllin, og líkist einna mest
guðspjalli Jóhannesar. (Þessi
frétt virtist falla Pulitzer sér-
lega vel; hann sendi hraðskeyti;
„Splendid, more!“ = ágætt,
meira!). •— Lyfjafræðingur i
„Rue de Mozart 67“ hefir frám-
leitt skeggsmyrsl, sem er mesta
undra lyf. Margir drengjanna í
Trocadero skólanum, komu aft-
ur úr sumarfriinu með 8 þuml-
unga langt yfirskegg. —- Hinn
stóri og vel vaxni api, semFerr-
on hershöfðingi kom með frá
Kambodja, klæddi sig um dag-
inn í einkennisbúning hershöfð-
ingjans, sem hékk til þerris.
Hann fór með þríkantaða hatt-
inn og stórlcross heiðursfyllc-
ingarinnar á brjóstinu, til her-
skálans; valctirí heilsaði að her-
mannasið. — Spenningurinn
meðal þýzlcra fursta, sem elck-
ert furstadæmi hafa til umráða,
fer stöðugt vaxandi, því heyrst
hefir, að Yiktoria drottning ætli
að giftast aftur.-----“
Margar af þessum lygasög-
um, sem voru ætlaðar hinni svo
kölluðu „Gulu pressu“, voru
svo endursímaðar til blaða i
Evrópu. — Þessu fréttaritara-
starfi mínu laúlc þó fy7r en til
stóð, með því að .Tohn Brass
lcom fvr en búist var við, í öng-
um sinum, og stórskelkaður yf-
ir símskeyti, sem Pulitzer hafði
sent honum. Ilann leit á mig
með torlryggnislegu augnaráðí,
og tók sjálfur við fréttasending-
unum á ný.
Annars voru þetta viðburða-
rílcir límar og góðir dagar fyrir
blaðamenn. Tengdasonur lýð-
veldisforsetans, Jules Crévy
(forseti 1879—1887) varð upp-
vís að því að selja heiðurs-
merki. Allt komst á annan end-
ann, — „hitabylgjan“ náði há-
marki sínu með allmiklum róst-
um, í þinginu. Crévy var ncydd-
ur til að láta af embætti, en í
hans stað var Sadi Carnot kos-
inn forseti (Carnot var forseti
1887-^-1894. Hann var verlc-
fræðingur að menntun, fæddur
í borginni Limoges 1837, en var
myrtur í Lvon árið 1894).
Um vorið 1888 varð eg svo
að halda heimleiðis, en átti þá
um leið viðdvöl nolckra í Lon-
on. Kom þar fyrir mig lítið at-
vik, sem eg ætla að skýra nánar
frá. Kvöld eitt var eg i sam-
kvæmi „Skandinaviska félags-
ins þar í b'orginni, það hafði til
húsa i Strandgötu. Helztu menn
félagsins voru nolckrir sænslcir
timbur-heildsalar. Það voru
mestu kjarna karlar, sem höfðu
góða matarlyst og drukku mik-
ið. Eg var næsta óvanur neyzlu
sterkra drykkja, og hafði aldrei
bragðað „whisky" eða brenni-
vín, en lét að þessu sinni til leið-
ast, fyrir áeggjan þeirra, að
drelcka nolckur glös, en varð
brátt all forviða, er mér fór að
finnast gólfið ganga í bylgjum
undir fótum mér, og sá þann
kost vænstan ,að kveðja og
lialda af stað heimleiðis. En er
eg lcom út á götuna, fannst mér
bylgjugangurinn ágerast að
mun, og það kom, heldur ekki
að notum, þó eg leitaðist við að
styðja mig við ljóslcersstólpa,
— hann geklc lílca í bylgjum! —
Eg var ringlaður, en leitaði þó i
fraklcavasanum að gatnaleiðar-
vísi, en fann í hans stað nýj-
asta blað „Times“ — og rýndi
í blaðið, þrátt fyrir öldugang-
inn og reyndi að finna gististað
minn í Hunterstræti.
Til allrar bölvunar bar að í
þessum svifum náunga, sem rið-
aði ískyggilega milcið, er hann
gelck. Hann horfði á mig um
stund, eins og hann ætlaði að
talca mynd af mér, lók af mér
pípuhattinn og setti á hausinn
á sér, en tróð sínum, gamla,
gráa, skítuga hattlcúf á mig. Eg
kallaði á lögregluþjón, en eng-
um þeirra þólcnaðist að vera á
þessum slóðum. Svo „sigldi“ eg
af stað, og að gömlum og góð-
um sjómannasið stýrði eg eftir
stjörnunum. Er eg slangraði
þannig, voru dyrnar á „lclúbb-
húsi“ einu opnaðar, og út komu
þrír dálitið „svinlcaðir“ spjátr-
ungar, þeir ætluðu að stíga upp
í vagn, sem beið þeirra. Mér
virtist sem einn þeirra væri
gamall kunningi minn, svo eg
sagð kumpánlega: „Gott kvöld
Sophus! — How do you do !“
Við þessa óvæntu kveðju fóru
mennirnir að gefa mér gaum,
Eiffelturninn.
Eiffelturninn er hæsta bygging Parísar, eöa réttra 300 metra hár. Hann gnæfir yfir borgina, og er þaðan
útsýni nrílciö, bæöi yfir París og nágrenni. Stundum hafa þeir, sem lífsleiSir voru, gengið upp í turninn og
kastað sér niöur.
Fyrir rétturn 70 árum komst Gambetta og nokkrir aörir leiötogar Frakka undan í loftbelg, er Frakkar sátu
um París. Þessi loftbelgur, sem myndin er af, er eftirlíking af hpnum.