Vísir Sunnudagsblað - 15.06.1941, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
Sigurboginn í París.
Frá þingfundi í Versölum fyrir stjórnarbyltinguna 1789.
Jólaliald 1 lierteknii
landi.
Kafli úr bréfi frá frú Steinunni Hayes, kristniboða í Kína.
•
Lesendum blaðsins mun kunnugt, að frú Steinunn Hayes frá Mið-
felli er elzti íslenzki kristniboðinn, og er enn við störf í .stórborg
í þeim hluta Kínaveldis, sem verið hefir í Jiöndum Japana síðústu
árin. Þau hjónin Hayes eru bæði læknar og veita forstöðu stóru
sjúkrahúsi þar eystra. — Síðasta bréf frúarinnar er dagsett 15. jan.
s.L, og var tæpa 3 mán. að komast til íslands. S. Á. Gíslason.
og einn þeirra, sem eg þóttist
þekkja, benti á mig og sagði:
„Þetta er auðsjáanlega Hollend-
ingur! Við skulum þefa og vita
hvort ekki er ostlykt af hon-
um.“ — Óku þeir svo af stað í
vagninum.
Það var komið undir morgun,
þegar mér tókst um síðir að
fijina hinn virðulega gististað
minn, og hafði eg þá haft langa
og harða útivist. — Um morg-
uninn svaf eg nokkru lengur en
venjulega. En þar sem mér datt
í hug, að vera kynni að eg hefði
elcki gengið tillilýðilega liljóð-
lega um, er eg kom, dubbaði eg
mig upp m,eð bezta móti, til að
láta á engu bera, og arkaði inn
í borðstofuna, með sakleysis-
legu brosi. Fyrir borðendanum
sat húsmóðirin, venju fremur
k'uldaleg i viðmóti, ásamt hirð
sinni, virðulegum hóp gamalla
piparmeyja, sem tuggðu baut-
ann „upp á dönsku“, eins og
Jónas Hallgrímsson kallaði það
(þ. e. með framtönnunum). —
Meðal þeirra var einnig fullorð-
inn maður á síðfrakka, heldur
bragðlaus á svip. Sýnilega and-
legrar stéttar maður.
Enginn þeirra sagði orð. En
hið áhyggjufulla augnaráð
þeirra sagði meira en löng á-
minningarræða. Mér fannst eg
vera auðvirðilegt úrhrak. Eg
komsl hrátt að þvi, að það er
algengt í London, ef prúðbúinn
hefðarmaður reikar eftir göt-
unni, að meðlimir bindinc^sfé-
laganna veita þeim, sem þannig
er ástalt fyrir, eftirför, og mála
grænan kross á gangstéttína
fyrir framan húsið, þar sem
sökudólgurinn býr! (Væri ekki
rétt fyrir„Áfengisvarnarnefnd“,
bann- og bindindisfrömuði, >ð
reyna þessa aðferð hér í okkar
kæru liöfuðborg?) Þetta tákn
„yfirsjónanna“ er ekki auðið að
,þvo burt með vatni, þar þarf
róttækari aðgerða við. Og elcki
er við það komandi, að vinnu-
stúlkurnar fáist til að fást við
það. — „Heiðarlegt“ fólk, sem
á leið þar um, staðnæmist, til
að láta vanþóknun sína í ljósi.
Árla næsta morgun fékk eg ein a
af „ringustu“ þegnum Viktoríu
drottningar til þess, undir minni
eigin umsjá, þrátt fyrir misk-
unnarlitið augnatillit nágrann-
anna, að afmá þetta tákn um
nætursvall mitt.
Þegar grqeni krossinn var
horfinn, varð húsmóðirin ástúð-
in sjálf við mig. Piparmeyjarn-
ar brofjtu eins og á bernsku-
dögum og klerkurinn heilsaði
mér með handabandi.
S. K. Steindórs
þýddi lausl.
Frú Steinunn skrifar:
Aðalstarf okkar undanfarið
er að seðja fátæka og sinna
sjúkum.
Jólahaldið var i fáum orðum
á þessa leið: Á heimili okkar
var enginn viðhafnar jólaverður
né jólagjafir, eins og áður var.
En við reyndum að hjálpa fá-
tækum og sjúkum eins og unnt
var. Við keyptum dálítið af keti
til að bæla upp hrísgrjónagraut-
inn, sem venjulega er veittur
eintómur. Þótti þeim, er þáðu,
það mikil tilbreyting og góð.
Þetta var jólamaturinn á öllum
6 úthlutunarstöðvunum okkar.
Fjölsóttasta matarstöðin er á
kirkjulóðinni okkar. Þar fengu
1336 fátæklingar ókeypis mál-
tið á jóladagsmorgun, var á-
nægjulegt að geta satt svo
marga, en þvi miður urðu 600
fná að hverfa, því að ekkert var
eftir handa þeim. — Venjulega
fá 1000 manns eina máltíð á dag
á þessari stöð.
Kcma, sem starfað hefir hér
nokkur ár á vegum kristniboðs-
félags okkar, hefir stofnað dag-
Jieimili fyrir börn flóttamanna;
hún bauð þeim 75 til jólafagn-
aðar heima hjá sér og þar fengu
þau posa með kölcum og öðru
góðgæti. Þeggr þau fóru, gengu
þau í skipulögðum röðum eftir
götunni og sungu við raust kín-
verskan barnasálm, er byrjar á
orðunum: „Jesús Kristur elskar
mig.“
Okkur fannst það bæði hríf-
andi og átakanlegt, að heyra og
sjá blessnð börnin, fátæk, töfra-
leg og mörg munaðarlaus
syngja lofsöngva á almanna-
færi. Það minnti oss á, að Jvrist.
nr mælti: „Fagnaðarerindið er
fátækum boðað.“
Jóladagskvöld veittum við
hjónin starfsfólki sjúkraliúss-
ins og fjölskyldum þess, 75
manns alls, einfalda máltíð.
Það liefði ekki þótt veglegur
jólaverður fyrrum, en nú var
honum tekið með fögnuði.
Annars er ástandið hér svipað
og þegar eg skrifaði síðast. Þér
skiljið, að eg get ekki skrifað
neitt greinilega um það.
Margir kristniboðar hafa far-
ið héðan heimleiðis til Norður-
Ameríku. (Þó hefir „Upplanda-
kristniboðið í Kína“ ekki kallað
kristniboða sína heim, lieldur
látið þá fara allmarga inn til
vestur-fylkjanna frjálsu, þegar
allar dyr lokuðust þeim í her-
teknu fylkjunum).
Við hjónin erum ekki farin
ennþá að búast til lieimferðar.
Við verðum hér meðan vært er;
því að hér er þörfin svo afar
brýn. Norsku kristniboðshjónin
ungu eru enn lijá okkur. Þau
geta enga fjárhagshjálp fengið
frá Noregi til að komast lil
kristniboðsstöðva sinna við
landamæri Tíbets og Kína, og
eru alveg févana.
Ef einliverjir Islendingar
hefðu í huga að styðja norska
kristniboða á meðan stríðið
stendur, þá veit eg enga, sem
fremur ættu þann stuðning
skilið en þessi hjón. Þau eru
áhugasöm, dugleg og'guði helg-
uð. Okkur langar ekkerk til að
losna við þau, en við sjáum
hvað þau þrá að -komast til
stöðva sinna og vinna þar að
köllun sinni. Þau eru bæði lút-
ersk og eg treysti þeim svo vel
að mér væri ljúft að kosta starf
þeirra að öllu ’leyti, ef eg ætti
nokkurt fé til þess. Síra Jóhann
Hannesson*) þekkir þau vel.
Frú Westerborg er ekki nema
21 árs að aldri, mesta fríðleiks-
kona, og allt dagfar hennar
samsvarandi y tra litliti. Hr.
Westerborg er liraustur og karl-
mannlegur og fús til að fórna
lifi og kröftum fyrir drottinn.
.... Berið öllum kristniboðs-
vinuni á íslandi kveðju okkar
hjóna. Við minnumst oft ís-
lands......
Steinunn Hayes.
*) Ái’itun sira Jóhanns var
nýlega birt alröng í Kristilegu
vikublaði og set eg liana því hér
í’étta: R. Jóh. Hannesson,
c/o Noi’wegian Lutheran Mis-
sion. Yiyang, Hunan. China.