Vísir Sunnudagsblað - 03.08.1941, Síða 4

4
VÍSIR SUNNI3 DAGSBLAÐ
Og eins og menn liöfðu forðum
setið við arinelda á kvöldin
heima við Plattenvatn og sagt
sögur, eins var gert hér. Sér-
hver iagði fram sinn skerf.
Samræðurnar beindust frá
varðeldum og negrasöngvum
að hástéttalífi Lundúnaborg-
ar og að grammófónplötum.
Grammófónninn var settur af
stað.
Allt i einu fór Kissa að
syngja. Það hafði enginn vitað
fyr, að hún gat sungið, og þaö
undruðust alhr hvað hún hafði
þjálfaða og fagra alt-rödd. Aust-
in, sem var mjög hrifinn af
konu sinni, bað liana að syngja
eitt eða annað. Allt í einu fór
hún lijá sér og vildi ekki syngja
meira.
WiMiam, sem sat einn liti í
Iiorni, hrökk við, þegar Mann
heyrði þessa rödd. Hann hafði
heyrt þetta viðkvæma raul i
konubarka einhverntíma áður.
Það voru að vísu margar slikar
raddir til, en einhvernveginn er
þó liægt að greina raddir hverja
frá annari, því það eru meira
en tónar, sem þær framleiða,
það er eitthvað persónulegt við
þær, sem Ijóstrar upp um
hverja einstaka þeirra. Og allt
í einu mundi hann eftir þvi, að
hann hafði heyrt þessa konu
syngja þetta lag einhversstaðar
og einhverntima áður. Hann
mundi hara ekki hvar.
Alla nóttina á eftir reyndi
hann að rifja þetta upp fyrir
sér, hvar hann hefði heyrt mág-
konu sina syngja áður. Smám
saman skaut einstökum atvik-
um upp í huga hans, sem beindu
hopum á hina réttu slóð. Dag-
inn eftir, þegar þau voru komiu
á veiðar, fór hann með mág-
konu sinni út af veginum og út
á hMðarstíg. Þegar liún var orð-
in villt fór hann með hana út
að skógarjaðrinum, sýndi henni
sveitaþorpin í ljóma morgun-
sólarinnar og beindi samtaMnu
að nætursvaMi, Parísarlifi, söng-
leikahúsum og ferðalögum. —
Hún svaraði öllum spurningum,
sem hún fann að gætu orðið sér
hættulegar, út í hött. Hún vék
sér undan hættunni með kven-
legri glöggskyggni, en WilMam
fann þó, að hún var hrædd, og
að hann var á réttri leið.
Hann har líka ýmsar dulbún-
ar spurningar fram við Austin
viðvikjanldi forfcíð hennar, án
þess að hann grunaði nokkurn
hlut, livert bróðir hans væri að
fara. En William hafði gætur á
Kissu, og honum virtist ótíi
hennar aukast smám saman.
Og eitt kvöldið, skömmxi síð-
ar, kom William öllu fólkinu í
einstætt galsaskap. Sjálfur tók
hann að sér hlutverk gestgjaf-
ans, lék við livern sinn fingur
og kom hinu fólkinu til að
drekka, hlæja og syngja. Þá
gleymdi Kissa sér, gleymdi því,
að hún þurfti að standa á verði
gagnvart hættulegum fjand-
manni. Austin þurfti ekki að
gangá Iengi á eftir henni unz
hún tók að syngja fullum hálsi.
Söngur hennar varð æ frjálsari
og unga fólkið réði sér ekki fyr-
ir hrifningu.
Austin varð ekki um sel, þvi
að þvilíkar ástriður hafði hann
aldrei séð í augum Kissu áður.
En nú var William í essinu
sínu og hann hvatti Kissu í sí-
fellu til æ djarfari söngva og
hemjulauss látæðis. Hún settist
upp á slaghörpuna, krosslagði
þar fætur sína og söng livert
dægurlagið á fætur öðru. Loks
sleppli hún sér alveg, reif í hár-
ið á sér, gretti sig og skældi og
röddin varð hás og skerandi.
„Odette!“ — kallaði William
skyndilegai Nú mundi hann allt
i einu hver söngkonan var og
hvar hann hafði séð. hana og
heyrt.
Kissa lientist niður af slag-
hörpunni. Hún var náföl i and-
liti — en hún var fljót að ná
sér aftur. Hún strauk hárið frá
andlitinu. Hún var aftur tigu-
leg og fögur, þegar hermi var
ljóst hvernig komið var og hvað
koma myndi.
Austin áttaði sig ekki á neinu.
Engan grunaði hvað skeð hafði.
William gekk inn í miðjan hóp-
inn. Kissa og hann horfðust
þegjandi í augu. í svip hennar
lýsti sér háð, en úr augum
Williams brann bræði og harka.
Þá dregur hann — maðurinn,
sem á að halda uppi heiðri ætt-
arinnar — upp marghleypu.
Hann ætlar að skjóta þessa
manneskju, sem hefir vanlieiðr-
að og svívirt nafn fjölskyld-
unnar. Kissa hreyfir sig ekki,
hún stendur óttalaus á miðju
gólfi og segir honum að gera
það, sem honum þóknist.
Mennirnir ráðast á William
til að afvopna hann, og bjarga
lifi Kissu. En Kissa veit það, að
það er ekki verið að bjargá
lienni. Það er verið að bjarga
William frá því að fremja
morð. En leikurinn var á enda.
Þegar William skýrði það fyrir
systkinum sínum, sem hann
vissi um Kissu, las hann það úr
augum Austins bróður síns, að
einnig ‘hann myndi taka heiður
ættarinnar fram yfir eiginkon-
una.
Þessa nótt tók Kissa saman
pjönkur sínar. Austin kom til
liennar, en hann þagði. Þegai*
hann lét á sig hattinn og dró á
sig glófana, horfði hún rólega á
hann.
„Það er alveg rétt af þér,1"
sagði hún, „að draga þig í hlé.
Við getum hvort sem er ekki
hlaupið undan skugganum okk-
ar.“ —
Einn vina WilMams ók henni
á járnbrautarstöðina, en liann
forðaðist að taka eftir því, til
hvaða staðar hún keypti farmið-
ann. Hún skyldi Dartmore að
eilífu glötuð.
Þorsteinn Valdimarsson:
Haustljóð á heiði.
Sól skín
á sævarleiðum.
Sól skín
á austurheiðum.
Sefbrár
við svalans kossa titra.
ístár
í tjarnaraugum glitra.
Sól skin
um sund og móa.
Sól skín
um brúna flóa.
Hrim, læst
í höllu sólarlagsins,
fleggt slæst
í för með geislum dagsins.
Þú,
sem ég þrái í lotning,
þú,
sem varst Ijóðsins drottningr
þú annt mér —
og örbirgð mína lcaustu.
Þú annt mér!
Og klippta vængi hlauztu.
Ást skín
úr augum þínum.
Ást skín
úr svipsins línum.
Starljá
þú stolt í fangi heldur.
Söngþrá
svíður barm sem eldur.
Daglangt
er dregmt og barizt.
Daglangt
er sótt og varizt.
Tveir svanir
tárin höfgu bgrgja.
Tveir svanir
vetrarkomu sgrgja.
Tungl skín
frá tindbrún gstri.
Tungl skín
í rosamistri.
Stormhrgnur
að stráum slegnum leika.
Þungt stgnur
heiðabrjóstið bleika.
í Douglas-flugvélaverksmiðj unum í Santa Monica, Kaliforniu,
sem vinna af fullum krafti að flugvélaframleiðslu handa Bret-
um. — Á myndinni sjást í smíðum léttar sprengjuflugvélar, sem
verða með 3ja manna áhöfn og geta farið með um 500 km.
hraða á k-lst.