Vísir Sunnudagsblað - 10.08.1941, Blaðsíða 8

I
§ÍBM
Tvær ungar og laglegar
lcennslukonur frá New York
4 tóku sér ferð til Mexico, og af
því að þær vildu kynnast hinu
raunverulega Mexico, forðuö-
ust þær alla þá staði, sem ferða-
menn fóru helzt til. — Þeim
varð að ósk sinni. Þær komu til
lítillar borgar, langt frá alfara-
leið og fóru að skoða sig um.
Von bráðar komu þær að stræti,
sem hét þessu langa en töfrandi
nafni: „Gata liinna fögru upp-
sprettna og fossins og brúarinn-
ar, sem er hljómlist höggin í
stein.“ Þær beygðu inn í götuna,
en áður en þær varði kom lög-
regluþjónn skálmandi. Tók
hann þær fastar og fór með þær
á lögreglustöðina.
Varðstjórinn útskýrði fyrir
þeim, að þær hefði brotið það
af sér, að fara í leyfisleysi inn
í hverfi „rauðu ljóskeranna“.
Hver sú stúlka, sem var hand-
tekin á „Götu hinna fögru upp-
sprettna og fossins og brúarinn-
ar, sem er hljómhst höggin i
stein“ og hefir ekki „leyfi“, er
selctuð um 300 pesos.
Stúlkurnar mótmæltu, sögðu
að þær væri bara að skoða sig
um, og kæmi ekki til hugar að
fara að reyna að hafa atvinnu
af öðrum, en varðstjórinn sagði,
að þær yrði að borga sektina.
Þá datt honum ráð í hug: „Sekt-
in er 300 pesos, en leyfið kostar
aðeins 25 pesos. Hvers vegna
sækið þið ekki um leyfi ?“ spurði
hann. Stúlkunum fannst þetta
þjóðráð. Fyrir 5 dollara fékk
hvor þeirra fagurlega prentað
skjal, sem veitti þeim aðgang
að „Götu hinn afögru upp-
sprettna" o. s. frv.
•
Eftirfarandi tillaga birtist í
vikublaðinu „The New Yorker“,
ekki alls fyrir löngu:
Fyrsta skrefið í vörnum okk-
ar ætti að vera að gera okkur
far um að vera ægilegir og ógn-
andi. Baudarikin eru voldug-
asta rílci heims, en jafnframt
það riki, sem skýtur mönn-
um sízt skelk í bringu. En
Þýzkaland og ítalía, sem eru
ekki nærri eins voldug, þeim
tekst að láta menn vera sí-
lirædda. Þegar Hitler hittir sam-
særisfélaga sína, fer hann til
Brenner-skarðs, og þegar nafn
þess er nefnt i útvarpi, tryllast
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
ÞOKUNJOR
Eitt hið fegursta fyrirbrigði í fjöllóttu og tindóttu landi er
þokusjór. Það er naumast hægt að hugsa sér undursamlegri sýn
en hrikalega og brotna fjallstinda gnæfa upp úr sólvafinni þoku,
en sjálfa þokuna hrannast og byltast áfram eins og úfið haf í
stormi. Myndin er af Botnssúlum. Þoka lykur um hliðarnar, en
tindarnir gnæfa upp úr.
milljónir hlustenda af skelf-
ingu.
Bandaríkin gætu vissulega ,
fundið sitt Brennerskarð. Hvað
um Dauðadalinn? Það er skoð-
un vor, að Roosevelt forseti ætti
að fara tíðum til Dauðadalsins
og sitja þar ráðstefnu með Mac-
kenzie King. Síðan ætti að gefa
út tilkynningu um að þessir 2
þjóðleiðtogar sé alveg sammála
um olíuvandamál sín (þeir voru
að ræða hvaða olía væri bezt
til að steikja einræðisherra í!)
•
Paul Cézanne komst aldrei að
því, að hann var „faðir málara-
listar nútímans“. Hann reyndi
að öðlast frægð í 35 ár, en settist
þá í helgan stein í Aix, gamall
maður og óþekktur — og gaf
meistaraverlc sín nágrönnum,
sem höfðu ekkert vit á þeim.
Þá var það að málverkasali
einn i París safnaði saman
nokkurum málverkum eftir Cé-
zanne og hélt sýningu á þeim.
Þeir, sem vit höfðu á list, ráku
upp stór augu, því að þarna var
snillingur á ferð.
Cézanne kom til sýningarinn-
ar og studdist við arm sonar
síns. Hann starði hugfanginn á
myndirnar og honum vöknaði
um augu.
„Sjáðu,“ sagði hann, „þeir
hafa sett þær í ramma!“
•
Það er gamall siður í Ame-
ríku, að menn hafi skipti á
munum, og tímarit eitt í Nýja-
Englandi birtir i hverju hefti
inargar síður af skipti-auglýs-
ingum. Hér eru nokkur sýnis-
horn:
„Eg á 15 ára gamlan páfa-
gauk, sem getur drukkið úr
t'lösku, borðað með skeið, sung-
íð, talað, blístrað og gelt eins og
hundur. Vil skipta á honum og
góðum fiskveiðatækjum.“
„Eg á öll verk Shakespeares í
einu hefti í góðu ásigkomulagi.
Eg vil fá í staðinn eintak af „Á
liverfanda liveli" og nokkrar
gamlar matreiðslubækur.“
„Eg vil skipta á einhverju,
sem er jafn mikils virði og 21
manns bill.“
„Eg á 10 dúfnapör. Vil fá tví-
lileypta haglabyssu fyrir þær.“
„Eg vil skipta á hvítu, pers-
nesku fressi og svím, sem kann
listir.“
„Hver vill fá tvær ágætar
gulltennur fyrir stóran hörpu-
disk?“
•
Árið 1819 tólcu Bandaríkin
upp þann sið, að kalla orustu-
skipin eftir fylkjum í samband-
inu. Nú er skipunum gefin nöfn
eftir svolátandi reglum:
Orustuskip .... Fylki.
Beitiskip .... Borgir.
Flugvélastöðvarskip .. Fræg
herskip eða sjóorustur.
Tundurspillar .... Liðsfor-
ingjar eða óbreyttir menn í sjó-
liðinu, fyrrverandi flotamála-
ráðherra, þingmenn og uppfinn-
ingamenn.
Kafbátar .... Fiskar.
Tundurduflaslæðarar ....
Fuglar.
Fallbyssubátar .... Litlar
borgir.
Kafbátamóðurskip .... For-
vígismenn í kafbátasmíðum.
Stórir dráttarbátar .... Indí-
ánakynflokkar.
•
Af Abraliam Lincoln, Banda-
ríkjaforseta árin 1860—65, eru
sagðar margar sögur, m. a. þær,
sem hér fara á eftir:
Prestur einn mætti Lincoln á
förnum vegi og tóku þeir tal
sarnan. Sagði klerkur meðal
annars, að hann vonaði að
Drottinn væri með þeim.
Lincoln svaraði: „Eg er yður
ekki sammála.“
Klerkur og þeir, er á hlýddu,
urðu undrandi.
Lincoln sagði þá: „Eg hefi
engar áliyggjur af því, af því
að við vitum allir, að Drottinn
er alltaf réttlætisins megin. En
það, sem eg óska heitast og inni-
legast, er að eg og þjóðin sé
með Drottni.*
Einu sinni sagðist Lincoln
hafa lesið um konung, sem
langaði til að fara á veiðar og
spurði hann ráðgjafa sinn um,
hvort rigningar væri von. Ráð-
gjafinn spáði góðviðri.
Konungur lagði því af stað
með friðu föruneyti, og von
bráðar mætti hópurinn bónda
einum, sem reið asna. Hann
varaði konung við því, að rign-
ing væri i aðsigi. Konungur hló
og liélt leiðar sinnar, en litlu síð-
ar gerði úrhellisrigningu, svo að
konungur og allt fylgdarlið hans
varð holdvott. Hann snéri við,
rak ráðgjafann á dyr og kallaði
bóndann fyrir sig.
„Seg mér, hvernig vissirðu, að
hann mundi rigna?“
„Eg vissi það ekki, yðar há-
tign. Það var ekki eg heldur
asninn. Hann sperrir eyrun,
þegar rigning er í aðsigi.“
Konungurinn lét bónidann
fara, lét sækja asnann og gerði
hann að ráðgjafa sinum.
„En í því gerði konungurinn
villuna,“ sagði Lincoln, er hér
var komið sögunni.
„Hvernig þá?“ spurðu sumir
þeirra, er á hlýddu.
„Nú — æ síðan hefir hver
asni viljað komast í embætti.
Herrar mínir, sltiljið umsóknir
yðar eftir hjá mér; þegar strið-
inu er lokið, munu þið heyra
frá mér.“
•
Tveir írar ræddust við:
„Þú ert drukkinn,“ tekur ann-
ar til máls.
„Nei,“ svarar hinn.
„Ef þú værir ódrukkinn,
mundirðu hafa vit til að sjá, að
þú ert drukkinn,“ sagði sá fyrri
þá.
•
„Eg skyldi með glöðu geði
fara í stríðið,“ sagði Iri einn, „ef
eg væri neyddur til þess.“