Vísir Sunnudagsblað - 17.08.1941, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
AMA MHiiUA
Hjónin standa upp frá borð-
uin, færa sig inn í betri stof-
una og fá sér sæti i mjúku,
flosklæddu hvílustólunum. Þau
voru a'ð ljúka morgunverði, og
konan segir alltaf, að ekki sé
liægt að sjá óhuggnanlegri
sjón, þegar maður er orðinn
mettur, en borð þakið diskum
með matarúrgangi, leyfum og
óhreinum mataráhöldum. Það
er þess vegna föst venja lijá
þeim hjónum að setjast inn i
betri stofuna, þegar er þau
hafa matazt og drekka kaffið
þar.
Maðurinn tekur að lesa dag-
blaðið. Hann er nokkuð farinn
að reskjast; er sköllóttur, feit-
ur í andliti og á líkama og not-
ar gleraugu í dökkri, sterklegri
gerfihornsumgerð.
Konan liorfir út um glugg-
ann. Frú Sigurbjörg, sem býr
i litla steinhúsinu handan göt-
unnar, hefir fyrir skömmu sett
ný tjöld fyrir glugann hjá sér.
Þau eru dökkgræn með stórum,
skjannagulum rósum. — En sá
smekkur.----------
Og án þess að líta frá glugg-
anum, teygir konan arminn
hægt og seint yfir að reykborð-
inu, sem stendur við hlið hvilu-
stólsins er hún situr i. Grannir,
hvítsnyrtir og hringskreyttir
fingur hennar með gljároðnum
nöglum, grípa vindling úr opn-
um stauk, er stendur á rósa-
flúraðri koparplötu borðsins.
Hún ber vindlinginn að munni
sér, stingur öðrum enda hans
hægt og varlega á milli rauðra
vax-anna, kveikir á eldspýtu og
ber loga liennar að hinum enda
hans og sogar ilmandi reykinn
djúpt að sér, unx leið og hún
með snöggi'i anrxhreyfingu,
slekkur logamx á eldspýtunni
og kastar -henni í lítinn ösku-
bakka á í-eykborðinu. Síðan
tekur liún vindlinginn frá vör-
unx sér, heldur honum nokkuð
frá sér, lætur olnbogann, kreppt-
an til hálfs, hvíla á stólbríkinni
og starir stöðugt út unx glugg-
ann.
Konan er fríð sínum; á feg-
Urðai-snyrtu andhti hennar er
ekki auðið að sjá, hvort liúxx
stendur nær þrítugs- eða fer-
tugsaldrinum. Hreyfingar
hennar eru mjúkar; nxótaðar
langvarandi samkvæmisæf-
ingu og orðnar nokkui-skonar
þögul tjáning kæruleysisrósemi
lífsreyndrar tizkukonu, er
slendur i eiixkennilegri aiidstöðu
við svipfar hennar, sem undir
hjúp ávaniðs túlkunarleysis,
ber vott um þorstakennda óró.
Vangar hennar eru óeðlilega
í-jóðir, varirnar þvalar og heit-
ar; augu hennar björt, rök og
starandi.
— Mér þykir þú Iiafa stei'kar
taugar, — segir hún skyndilega
við mann sinn og horfir enn út
um gluggann. Rómur hennar er
lár og tvíræður; ógerniixgur að
vita hvort heldur að hún segir
þetta i viðurkenningarskyni, eða
það á að skiljast senx ásökun.
Maðurinn les stríðsfréttirnar
og litur ekki upp fi'á blaðinu. —
Nú, — segir hann aðeins sem
honum sé nákvænxlega á sama
um, liversvegna að kona hans
álítur hann liafa sterkar taugar.
Ef til vill rennir hann grun í
orsökina.
— Að þú skulir hafa eirð til
að lesa, eftir þá atburði, senx
gerðust hér á lieimilinu í nótt,
— segir konan eftir nokkura
þögn xneð sama raddblæ og áð-
ur.
— Nú, þú átt við það, — svar-
ar maður hennar, áhugalausl
senx fyrr. Nokkur þögn. Haixn
flettir við hlaðinu og byrjar að
lesa aðra síðu þess. — Déskoti,
hvað þessir Grikkir eru harð-
vítugir bardaganxenn, — segir
bann frekar við sjálfan sig, en
konu sína. — Líklega tekst þeim
að gera út af við ítalann. —- Og
enn er nokkur þögn.
Konan starir án ^fláts á dökk-
SmÁscuja. efttih.
Qub.mimcLjon
grænu gluggatjöldin með stóru,
skjannagulu rósunum, — Ef eg
hefði ekki sjálf verið sjónarvott-
ur að þessu, myndi eg ekki hafa
trúað því, — hver svo, sem hefði
sagt mér það, — segir liún lágt
og líkast því, sem liún talaði við
dökkgrænu gluggatjöldin, hand-
an gölunnar.
Maðurinn svarar ekki.
— Að hún,-----------að hún
skuli þá vera þannig. — Hún, —
bætir konan við.
Þögn stutta hríð. — Sennilega
fara Þjóðverjarnir ítölunx til að-
stoðar, — segir maðurinn svo.
Þá snýr konan andliti sínu
skyndilega frá glugganum og
lxorfir athugunaraugum til
manns sins. — Hvað eigum við
að gera? — spyr liún án þess þó,
að hún tali i spurnarrómi. —
Reka hana úr vistinni? —
Maðurinn svai-ar ekki þegar i
stað. Hann flettir enn \ið blað-
inu og gætir þess vandlega, að
kjólbrotið raskist ekki, síðan
athugar hann fyrirsagnirnar á
fjórðu síðunni. — Reka liana, —
svarar hann Ioks. — Nei, — slíkt
væri illa gert. Hún hefir aðeins
fallið fyrir augnabliks freist-
ingu, einhverra orsaka vegna.
— Það er engu líkara, en að
liann lesi þetta úr einhverri
greininni á fjórðu síðunni, þvi
liann lítur ekki upp. — Anna er
í rauninni óspilltur og vandaður
unglingur. Það þori eg að
ábyrgjast. —
— Það liefi eg líka alltaf álit-
ið, — segir konan. — Þar til i
nótt er leið, að minnsta kosti.
Þess vegna finnst mér einmitt
svo afar einkennilegt, að hún,
Konan þagnar án þcss að
Ijúka setningunni. Djúpu, star-
andi augun hennar hafa nú
fundið sér nýtt viðfangsefni; að
þessu sinni innan stofuveggj-
anna. Eða nánar tiltekið: — a
stofuveggnum andspænis henni.
Málverk eftir Kjarval. Hún vext
hvorki livað það á að tákna, né
af hverju það er, en einmitt
þess vegna, getur hún starað á
það langar stundir. Hún veit að
gáta þess verður aldrei ráðin.
Dökkgræn gluggatjöld með
stórum skjannagulum rósum,
geyma enga leyndardóma upp-
runa, eðlis eða tilgangs. En þetta
málverk,------—
— o—
Anna-Sigga stendur við raf-
suðuvélina framnxi í eldhúsi, og
liellir öðru’ hvoru heitu vatni á
kaffikönnuna. Anna-Sigga er
náföl í andliti; hvarmar liennar
eru grátbólgnir og bládökkir
liálfbaugar fyrir neðan augun.
Við og við gengur hún yfir að
ýatnshananum og fær sér kalt
vatn að drekka; hún berst við
uppköst, hefir ekld getað bragð-
að á mat í morgun, finnur til
krampakénnds lierpings innyfl-
anna, undir bringsmölunum og
viðbjóðslegs óbragðs í- munn-
inum.
Nú sýður á könnunni. — Guð
nxinn góður! — Hversu mikið
vildi ekki Anna-Sigga gefa til
þess að hún slyppi við að færa
hjónunum kaffið. Enn finnst
henni sem á sér hvíli hið dula,
spyrjandi augnaráð, sem konan
sendi henni, er hún bar þeim
inorgunverðinn.
REGNBOGABRÚIN. — Fyrir 3 ái-um tólc af brúna fyrir neðan Niagarafossinn, en þaðan var sér-
staklega fagurt útsýni upp eftir St. Lawrence-fljótinu til fossanna. — Myndin sýnir nýja Regnboga-
brú, sem átti að vera fullgerð i júlí. Boginn er 950 fet á lengd.