Vísir Sunnudagsblað - 17.08.1941, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
að blístra stef úr danslagi, til
þess að sigrast á klökkvanum,
sem Iaumast að henni. Nú á
hún aðeins eftir að setja á sig
hattinn, sem frúin gaf henni í
jólagjöf; það tekur hana nokk-
ura stund frammi fyrir speglin-
um, en að lokum tekst henni að
ganga frá honum þannig, að
hún er ánægð með hvernig hann
fer. Að þvi húnu leggur hún af
stað út í bæinn, á leið til hennar
Dísu Fúsa, sem þénar hjá kaup-
manninum; — Dísu Fúsa, sem
er feit og hjólbeinótt og auk
þess nokkuð laus í rásinni. —
-----En, þær eru háðar úr sömu
sveit og Dísa er eina stúlkan i
horginni. sem Anna-Sigga
þekkir.
—o—
Anna-Sigga hringir dvra-
bjöllunni. Dísa Fúsa lýkúr upp
dyrunum nokkura stund; hún
er í nýju kápunni, — kápunni,
er „maðurinn, sem liún er með“
— gaf henni fyrir skömmu.
— Og barasta, iivað þú getur
verið andstyggileg að koma ein-
mitt núna, — segir hún við
Önnu-Siggu. — Eg á frí í kvöld
og við erum að fara í Bíó. —
— Hver er andstyggileg? —
spyr drafandi karlmannsrödd
inni á ganginum og á næsta
augnahliki birtist eigandi radd-
arinnar, — maðurinn, sem hún
Disa Fúsa er með, — í dyra-
gættinni. Hann er miðaldra,
feitur, rauðbirkinn og bólugraf-
inn og alltaf sveittur. Dísa hefir
;.agt Önnu-Siggu, að hann hafi
einu sinni verið giftur, en koinfii
hans var mesta skass og hélt þar
að auki fram hjá honum, svo
hann varð að skilja við hana. —
Hanh har enn ógróin sár frá
þeim árum, — segir Dísa Fúsa
stundum.
— Hver er andstyggileg? —
endurtekur hann, og ógeðslegan
víndaun leggur frá vitum lians.
— Þessi litla og fallega stúlka?
Gú bevare os! —- Nei, eg held
nú síður. — Hann lyptir liattin-
um og heilsar Önnu-Siggu með
smeðjulegri kurteisi og kreistir
hönd hennar lengi í stóru,
skvapþvölu krumlunni sinni, en
Dísa lítur til hennar augnaráði,
sem óskar henni norður og nið-
ur, innilegar, en orð fengju gert.
— Veiztu hvað við gerum!
— segir hann við Disu, er liann
loksins hefir sleppt hönd Önnu-
Siggu. — Við tökum hann
Bjössa með okkur i leiðinni.
Síðan förum við á Borgina þeg-
ar bióið er úli og drekkum og
röllum.%—
— Ætli Bjössi megi vera að
þvi, — maldar Disa í móinn og
lítur til Siggu. — Þú segir nei!
— segir augnaráð hennar.
— Hann Bjössi!--------- Þeg-
ar litil og saklaus stúlka er með
i spilinu! — Og „maðurinn, sem
hún Disa er með“, hlær hátt að
þessari fjarstæðu. — Þér eruð
til? — spyr hann Önnu-Siggu.
— Þú segir nei! — segja augu
Dísu enn greinilegar en áður.
Og hún grettir sig framan í
Önnu-Siggu, til frekari áherzlu.
Anna-Sigga vildi lika gjarnan
segja nei. En framkoma Dísu
Fúsa særir hana og ögrar henni.
Dísu, — sem er svo feit og hjól-
heinótt, að enginn strákur í
sveitinni, — ekki einu sinni
Jónsi á Kúlu, — vildi við henni
líta, — henni ferst, eða hitt þó
lieldur. Stríðnin og þráinn
blossa upp í skapi Önnu-Siggu.
Þess vegna segir hún já, n'ieð
öllum þeim fegiuhreim, sem
hún getur i það orð lagt, — hros-
ir meira að segja undur kank-
víslega, til „mannsins, sem Dísa
er með“ svo að Dísa eldroðnar
af gremju og talar ekki auka-
tekið orð við þau, á leiðinni til
Bjössa,
—o—
Kvikmyndasýningunni er lok-
ið. Anna-Sigga og Bjössi sitja
við horð í troðfvlltum veitinga-
salnum á Borginni, ásamt Disu
Fúsa og manninum, sem liún er
með.
Þau drekka vín á milli þess
sem þau dansa. Anna-Sigga hef-
ir aldrei drukkið vín áður, ekki
einu sinni komið til hugar, að
hún myndi nokkurntíma fremja
slíka óhæfu. En þegar hun sá
ögrandi og sigrihrósandi svip
Dísu, er hún bjóst til að neita
fyrsta „sjúsnum“, sá hún sig
um hönd og þáði hann. Hún vill
ekki gefa Dísu hið minnsta til-
efni til sigurhróss í kvöld. Þess
vegna þiggur húri hvern „sjúss-
inn“ af öðrum.
Anna-Sigga er þegar nokkuð
drukkin. Hún hrærist ekki leng-
ur í lífi veruleikans. Umhverfið
hjúpast draumhlárri þoku og
hljómar danslaganna, sem
hljómsveitin leikur, herast til
hennar úr fjarska með seiðandi
og svæfandi hreim. Þegar liún
dansar við Bjössa, finriur liún
ekki fætur sína snerta gólfið, —
hún svifur áfram áreynslu og ,
viljalaust. Áhrif vínsins hafa
numið alla skynjun eðlislögmála
úr huga hennar. Hún finnur
jafnvel ekki til þeirra, þegar
hún dansar við manninn, sem
hún Dísa er með. Hann trúir
henni fyrir því, að Dísa Fúsa
kunni ekki að dansa, að hann
hafi tekið kunningskap við hana
eingöngu sökum einstæðings-
skapar síns og leiðinda; — liann
sé húinn að liða svo mikið í líf-
inu. Hann segir einnig, að
Anna-Sigga dansi dásamlega og
að þau tvö verði að hittast aftur.
Svo stígur liann ofan á tær
Önnu-Siggu, hvað eftir annað,
— en henni kemur þetta eigin-
lega ekkert við. Hún er ekki
lengur í líkama sínum, — hún er
ekki lengur Anna-Sigga, heldur
er hún einhver viljalaus, svif-
andi vera sem stendur á sama
um allt og alla, — sjálfa sig ekki
hvað sízt.
—o—
Það er þessi svífandi, vilja-
lausa vera, sem situr við hlið
Björns Grímssonar umboðssala,
í bifreiðinni nokkru síðar. Það
er hún, sem tekur kossum lians
og syngur hárri raustu: — 1
horginni allt er á iði, en 1 sveit-
inni friður óg ró, þar sem bænd-
urnir hrugga í friði, á meðan
Blöndal er suður með sjó.---—
Það er þessi viljalausa vera,
sem liggur við hlið hans á legu-
hekknum í ibúð hans og leyfir
honum að strjúka líkama sinn
og lauma höndunum inn að sér
nakinni. — — Aldrei myndi
Anna-Sigga leyfa nokkrum
manni slíkt,-----—- aldrei! —
— Við skulum koma inn i
svefnherbergið, — hvíslar karl-
mannsrödd einhversstaðar óra-
langt í hurtu. — Það fer betur
um okkur þar. —• Og þegar þau
eru komin inn í svefnherbergið,
segir sama röddin: — Afsakaðu
mig sem snöggvast! — Þú hátt-
ar á meðan. —-•—
Eitt andartak er hún ein i
herberginu. Hún ætlar að fara
að lyfta upp kjólnum sinum, en
þá heyrir hún skyndilega rödd,
sem liún þekkir svo vel, kalla
nafn sitt. — —- Anna—Sigga, —
— Anna-Sigga.---------- Það er
móðir hennar, sem kallar og
Anna-Sigga hleypur út úr svefn-
herberginu, þrífur hatt sinn og
kápu af stól í stofunni og stekk-
ur út ganginn. Á næsta augna-
bliki er hún komin út á götuna.
Nætursvalinn leikur um vanga
hennar og hár. — Anna-Sigga!
--------Anna-Sigga! ----------
kallar rödd móður hennar úr
fjarska og Anna-Sigga hleypur
og lileypur.-------
Svo kemur löng, myrk eyða í
minningakvikmynd næturinnar.
Anna-Sigga veit það ekki, að
lögregluþjónninn kom að lienni
við dyr bifreiðarstöðvar einnar
i miðbænum^ — bifreiðarstöðv-
ar þeirrar, sem hafði afgreiðslu
áætlunarbifreiðarinnar, er flutti
hana í kaupstaðinn í haust. Hún
veit heldur ekki, að þegar hann
kom að henni, var hún að berja
á stöðvardyrnar og kallaði um
leið hárri röddu, að hún yrði að
komast heim, þegar i stað. Það
næsta sem hún sér, er óljós
mynd frúarinnar, þar sem hún
er að breiða yfir hana sængina
í rúminu uppi í litlu herbergis-
kytrunni.
Suðan í kaffikönnunni vekur
Önnu-Siggu af draumi.--------—
Hún herðir vilja sinn til þess
ýtrasta. Hjónin biða eftir kaff-
inu.
§KÁK
Tefld í Portsmouth 1923.
Hvítt: Aljechine.
Svart: A. West.
1. d4, Rf6; 2. c4, e6; 3. Rf3,
d5; 4. Rc3, Be7; 5. Bg5, Rbd7;
6. e3, 0-0; 7. Hcl, c6; 8. Bd3,
He8; 9. 0-0, pxp (Þetta átti
svartur að gera áður en hvítur
hr'ókaði og svo Rd5); 10. Bxp,
Rd5; 11. Re4!, BxB; 12. RfxB,
Rd7f6; 13. Rg3! (Rvítur stend-
ur hetur og því er engin ástæða
fyrir hann að fara í slétt manna-
kaup), h6; 14. Rf3, Rb6; 15.
Bb3, Rbd7? (Svartur vill nú
loksins fara að leika e5, en það
er of seint); 16. e4, e5; 17. dxe,
Rg4; 18. e6!, fxe; 19. Rd4, Bd7-
e5; 20. h3, Rf6; 21. f4, Rf7; 22.
Khl, a5; 23. Hc3l, Db6; 24. e5,
Rd5; 25. Rh5!, He7; 26. Hg3,
Rh8; 27. Dd3, Dc7;
ABCDEFGH
28.BxR!, exB; 29. Bf6-{-, gefið,
því ef 29.Kf8, þá 30. Dh7
eða 29..Kf7; 30. Hxg7+
og mát í tveimur leikjum..
Maður nokkur kom í raf-
tækjaverzlun. Hann ætlaði að
kaupa afmælisgjöf handa
tengdamóður sinni.
Búðarmaðurinn sýndi hon-
um borðlampa og sitt hvað ann_
að, en maðurinn taldi sig ekki
ánægðan með rieitt af því. Loks
spyr hann:
— Segið mér eitt, ungi mað-
ur: Hafið þér ekki rafmagns-
stóla hér, eins og þeir liafa þarna
i lienni Ameríku?