Vísir Sunnudagsblað - 17.08.1941, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Anna-Sigga átti seytján ára
afmæli í gærkveldi.
Hún andvarpar þunglega og
finnur þá enn greinilegar til
þessa viðbjóðslega óbragðs í
munni sinum,1----------og at-
burðir kvöldsins og næturinnar
rifjast upp fyrir henni; svífa
fram lijá hugskotssjónum henn-
ar með örskotshraða, líkt og
kvikinvndaratriði á sýningar-
tjaldi. — — — Hún stendur
frammi fyrir litla speglinum i
herbergiskytrunni sinni uppi á
þakhæðinni, og greiðir hár sitt.
Ljósgullnir Iokkar þess falla í
bylgjum niður háls hennar og
vanga. Eitt andartak nemur
höndin, sem heldur greiðunni,
staðar, fyrir ofan hægra gagn-
augað; Anna-Sigga horfir í
spegilinn og scr þar barnslegt
stúlkuandlit með rjóða vanga,
en blá, feimnisleg augu horfa á
hana og spyrja: — Hver ert
þú? —
Og Anna-Sigga s'varar með
sjálfri sér: — Eg er Anna-Sigga
og eg er seytján ára i kvöld. Þar
að auki á eg frí, svo —----já,
svo hvað? — Það veit Anna-
Sigga ekki, en hún finnur titr-
andi heita óþreyjukennd i öll-
um sínum unga líkama. — í
kvöld er hún seytján ára!
Anna-Sigga gengur skrefi
fjær speglinum og sér nú í hon-
um mjúkan, sterklegan liáls,
þreknar axlir, hvelfdan barm og
hvít, þrýstin og ávöl brjóst með
litluin, rauðum geirvörtum. I
einhverskonar leiðslu hefir hún
afklætt sig svo, að hún er nakin
að beltisstað.
Skyndilega gripst Anna-Sigga
kynlegri dirfsku; — liún afklæð-
ir sig að fullu og stendur síðan
allsnakin fyrir fráman spegil-
inn, feimin og undrandi. Er
þessi nakta stúlka, sem hún scr
í köldum fleti hans, í raun og
veru hún sjálf ? — Hún Anna
litla Sigga, sem er seytján ára í
kvökl.
Hún læðist að veggnum og
slekkur rafljósið, titrandi af ein-
hverjum óskiljanlegum beyg.
Bláfölv birta frá fullum mána
streymdi inn um þakgluggann.
Stundarkorn stendur Anna-
Sigga grafkyr i húminu, lieldur
niðri í sér andanum og hlerar.
—-------- Eftir hverju,--------
Það veit hún ekki sjálf.
Hvað skyldi mamma hennar
liugsa, ef hún sæi hana standa
þarna alsnakta?
Mamnia! — Grannvaxin,
þreytuleg kona i litlu, köldu og
hrörlegu timburhúsi frammi í
dalnum, langt, langt í burtu héð-
an; — hvað skyldi hún vera að
gera þessa stundina? - Um hvað
skyldi hún hugsa? — — Ef til
vill hugsar hún um litlu telpuna
síiia, — hana Önnu-Siggu, sem
nú er í vetrarvist hjá ríku fólki
i höfuðstaðnum, og er seytján
ára í kvöld.
Og Anna-Sigga man það eklci
lengur, að hún sjálf stendur
þarna á gólfinu, allsnakin. Hún
er heima hjá sér,heima í
hrörlega timburliúsinu með
ryðgaða bárujárnsþakinu og
gisnu, feysknu gluggunum. Húu
finnur ilm af heitu kaffi og ný-
bökuðum pönnukökum. —
Kaffi og pörinukökur, inaður!
Eru jólin komin? — spyr Geiri
bróðir hennar glettnislega. —
Hún Anna-Sigga á afmæli í
kvöld, — svarar mamma og
brosir til hennar sínu lilýja,
Jneytta brosi.
Bitur kuldahrollur vekur
Önnu-Siggu af draumum henn-
ar og minnir hana skvndilega
á nekt hennar. Húmið og kuld-
inn trufla hugsun hennar og
fylla sál hennar ömurleika og
ótta. Hún gengur að rúmi sínu,
fleygir sér upp í það, breíðir
yfirsængina vandlega ofan a
sig og snýr sér til veggjar.
Sængurfötin eru hráslaga-
köld og Önnu-Siggu elnar hroll-
urinn, svo tennurnar skellasl
saman í munni hennar. Hún
togar yfirsængina upp fyrir
höfuð; kreppir sig í rúminu,
unz hún finnur læri sín snerta
brjóstin. Og Anna-Sigga grætur.
—-------Hún er seytján ára i
kvölds' en litla timburhúsið
frammi í dalnum er svo langt
i burtu.
Hrollurinn rénar eftir nokk-
ura stund og því næst finnur
hún unaðslegan yl streyma um
sig alla. Hún hættir að gráta.
Hugsanirnar hvarfla frá timh-
urhúsinu frammi i dalnum;
grípa rás, svo hún fær elckert
við Jiær ráðið. — —-----Hann
Jónsi á Kúlu gekk á eftir henni
með grasið í skónum í allt
fyrrasumar. — Hann Jónsi, sem
var bólugrafinn og sköllóttur
karldurgur, er alltaf hljóp eins
og óður rakki á eftir hverju
pilsi, sem hann sá!------—
Og einu sinni hafði Anna-
Sigga ratað í æfintýri. Það var
á dansleik, sem'haldinn var í
Ungmennafélagsliúsinu, haust-
ið, þegar hún var á sextánda ér-
inu. Þá stalst ungur og laglegur
maður úr Rejkjavik til þess að
kyssa hana, i myrkrinu frammi
í ganginum. Eitt augnablik
hafði hún orðið ráðþrota sök-
um undrunar og seiðandi hita-
kenndar, sem hún þelckti elcki
áður, en i næstu andrá blossaði
reiðin upp í huga hennar; liún
gaf kossþjófnum laglega vel úti
látinn löðrung og þaut síðan inn
í'danssalinn. Hann kom |)angað
skömmu á éftir henni og dans-
aði þá hvern dansinn af öðrum
við hana Dísu Fúsa, sem var
feit og hjólbeinótt; í livert skipti
sem J)au dönsðu fram hjá
Önnu-Siggu, glotti hann ertnis-
lega; liún lét sem liún sæi hann
ekki, en gat })ó ekki að sér gert
að roðna. Siðan hefir liún livorki
heyrt liann né séð í veruleikan-
um, en tvisvar eða Jirisvar hefir
hana drevmt hann og enn er liún
ekki viss um, að hún myndi
ekki roðna, ef hún mætti honum
á götu.
Fram að þessu kvöldi liefir
enginn annar karlmaður sýnt
Önnu-Siggu ástarallot. — Sem
betur fer, — hugsar hún. — —
— Og þó.----------Skammastu
þín, Anna-Sigga, — segir hún,
með sjálfri sér. — Það er ósið-
samlegt að leyfa Jieim hugrenn-
ingum að komast að.
Nú er Önnu-Siggu orðið fun-
heitt. Hún réttir úr sér og teygir
liöfuðið upp undan sænginni. —
Að grenja eins og lítill stelpu-
krakki; hún, —- sem var seytján
ára í kvöld.
Kjarkurinn, sem Anna^Sigga
hefir tekið i arf frá kynslóðum,
er allan sinn aldur börðust við
örðug lífskjör og sem hún liefir
Jiroskað með sér í viðskiptum
við störf og viðfangsefni æsku-
áranna lieima i dalnum hrekur
alla angurværð úr huga hennar.
I einu vetfangi spyrnir liún
sænginni ofan af sér, stekkur
fram á gólfið og klæðir sig i
nærfötin óg sokkana. Síðan
kveikir hún rafljósið, lætur á
sig stigvélaskóna og fer i nýja
kjólinn, sem hún kevpti á út-
sölu í fyrradag og gaf sjálfri sér
i afmælisgjöf; Jiví næst lýkur
hún við að greiða sér, J)vær sér
vel um augun, púðrar sig og ber
rauðan lit á varirnar. En Anna-
Sigga er litt vön J)ví að fara með
slik. fegrunarmeðöl og J)ar að
auki ekki alin upp við sjálfs-
nostur; púðrinu er illa jafnað
um andlit hennar og varirnár
allt of rauðar, J)ó að liún sjálf
veiti }>vi ekki eftirtekt, er húu
brosir við spegilmyijd sinni.
Anna-Sigga tekur kápuna
sína af herðatrénu og fer í hana.
Þá kápu keypti hún i haust fyrir
lamhsverðin sín. Golsa hennar
var tvílembd í sumar sem leið,
eins og hún vissi, að ungar stúlk-
ur i kaupstaðnum yrðu að klæð-
ast fallegum kápum, til J)ess að
þær gætu taliztmenn með mönn-
um. En, í litla, Iirörlega timbur-
húsinu frammi i dalnum, er
grannvaxin, þreytuleg kona,
sem aldrei hefir eignazt slíka
flík. Aumingja mamma! Anna-
Sigga ásetur sér að kaupa eitt-
hvað fallegt og senda henni um
næstu mánaðamót og hún tekur
FLUGHERINN brezki hefir sjómenn innan vé-banda sinna. Þeir manna litla hraðskreiða vélbáta,
sem sendir eru á sjó út til þess að bjarga flugmönnum — vinum eða óvinum — sem hrapað hafa í
sjóinn.