Vísir Sunnudagsblað - 07.09.1941, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Það er síðla kvölds um mið-
sumarskeið, og sólin á aðeins
örskamman spöl ófarinn að
öldudjúpúm Ægis.
Lognsléttur fjörðurinn og
fjallahliðarnar fyrir botni iians
loga í rauðgullnum bjarma frá
hnígandi sól, en giljadrög og
bamraskorur hverfa i húmbláa
skugga. Aftankyrrðin, boðfari
næturinnar, fer um dalinn, svíf-
ur niður af silfurroðnUm tind-
um, niður hlíðarnar, þar sem
slegin og nýbirt tún, blika sem
rauðgulir silkireflar við græn-
dökkan flosgrunn óslegins eng-
is. Úti í vallendismóunum
hljómar stakt og angurvært
kvak lítiilar beiðlóar, sem enn
finnst elcki kominn timi til þess
að taka á sig náðir, og ofan úr
dimmum gljúfrunum fyrir ofan
bæinn á Hömrum, hljómar
þungur fossniður,--------annárs
er allt hljótt.
Við baggadyr beyhlöðunnar á
Hömrum, stendur aldurhniginn
maður. Hann styðst fram á hrífu
sína og horfir gráleitum, róleg-
um augum til vesturs, — í átt
til sólarlagsins. Hann er snogg-
klæddur, andlit hans er magurt,
sólbrennt og veðurtekið en
hraustlegt; mótað djúpUm
dráttum er gefa því svip þreks
og festu. Hár hans er tekið að
grána, það er þvalt af svita og ó-
greitl og ekki laust að heystrá
og mosakusk loði við lokka
þess. Skyrtan flakir frá sterk-
legum, sinaberum hálsinum og
hvelfdum, loðnum barminum,
þar sem svitadroparnir glitra
eins og dögg á grasi. Hann
kreppir hendurnar að gljáfægðu
hrifuskaftinu, — stórar þrek-
rammar hendur með hörðum,
hnúamiklum fingrum og þykku
siggi í lófum. Þær hendur lýsa
ævi hans og skapgerð, stórum
betur þó að með þöglum hætti
sé, en mörg orð fengju gert.
Og Björn bóndi horfir lil
vesturs, — i átt til sólarlagsins.
í dag Iiefir liann lokið við að
koma töðunni undir þak; heitúr
ilmur hennar berst til hans út úr
hlöðunni, sem nú er jafnfyllt að
veggsillum. Þessi dagur hefir
verið erfiður, — erfiður að átök-
um, en þó um leið gleðiríkur
uppskerudagur ótal handtaka,
óska og vona. í kvöld, er hann
lauk við að sópa baggaflána og
bar síðustu heystráin milli
handa sinna, inn i hlöðuna, liafði
liann fengið tuttugu og fimm
töðuköplum meira af túninu,
en nokkru sinni fyr og rösklega
tveim hundruðum fram yfir
það, sem það gaf af sér, er hann,
fyrir hartnær f jörutíu árum, tók
við jörðinni af föður sínum.
Nú er sól hnigin að hafi.
Fjallahlíðarnar, sem fyrir
skammri stundu loguðu í báli
aftanbjarmans, hjúpast nú
húmdimmum bláma. Yfir hafs-
rönd brenna þó skýjajaðrarnir
enn í eldi sólarlagsins og gullna,
kvikandi geislaröst leggur inn
eftir firðinum. Loftið verður
svalara og dögg tekur að falla.
Lóan er þögnuð og lögst til
hvíldar í vallendismóanum.
Fóssinn í gljúfrunum fyrir ofan
bæinn, er einn um þá dirfsku að
rjúfa næturkyrrðina. Það er
skylda hans að vaka, — hann
hefir staðið vörð um sveitina frá
ómunatíð. — Ef til vill finnUr
hann seiðmagn friðar og hvíld-
ar, læðast umhverfis sig i kyrrð
kvöldsins og knýr þess vegna
liörpustrengi sína til hærri
hljóma en áður.
Án efa finnur Björn bóndi á
Hömrum til hins sama seið-
magns, en þó stendur hann kyrr
og hallast fram á hrifuna. Ann-
að heimilisfólk var fvrir nokkru
gengið til bæjarins, ef til vill
sofnað, — það hlaut að vera
þreytt eftir erfiði dagsins.' 1
nótt er leið vakti það lengi við
að sæta upp töðuna og vaknaði
þó eldsnemma í morgun, sökum
þess að veðurútlit var tvírætt,
gat eins brugðist til regns, sem
framhaldandi þerris. En taðan
var lika öll komin undir þak. Á
morgun fengi það að sofa út og
hvíla sig, hátíðarbrigði dags-
ins mundi kona Iians sjá um
að öðru leyli en því, að hann
ákvað að lána fólkinu hestana
fram i dalsbotna. Hann minntist
þess nú, að hann hét á .Tónsa litla
í sláttubvrjun að lána homun
bann brúnskjótta, töðugjalda-
daginn, ef töðuhevskapurinn
gengi vel.-------
Björn leggur frá sér hrifuna,
gengur að hlöðukampinum, tek-
ur peysuna sína, sem hann lagði
]>ar i morgun, en hún er köld og
rök af dögg, svo að hann hættir
við að fara í hana, en leggur
hana lauslega um axlir sér. Síð-
an heldur hann af stað, ekkj
þó í átt til bæjar, heldur stefnir
hann upp túnbrekkuna í átt til
fjalls. ,
Fyrir ofan túnbrekkuna er
dálítill hvammur. í honum
nemur Björn bóndi staðar og
lítur til baka, yfir túnið, bæjar-
húsin og engjarnar. Það er
venja hans, ef hann er léttur í
skapi, og eins ef hann er þreytt-
ur og þarfnast aukins þreks og
kjarks, að ganga þá þennan spöl,
sem hann nú *hefir markað
beinni slóð á daggarfeld
grænnar brekkUnnar, og nema
síðan staðai* um stund í
hvamminum, þar sem hann
stendur nú. Þá venju hafði fað
ir hans einnig haft, Björn man
þegar hann i fyrsta skipti trítlaði
upp brekkuna við hlið hans. Þá
var Björn litill snáði, og þá var
brekkan honum hærri og bratt-
ari en nú. Þá liafði honum virst,
sem hann sæi veröld alla þaðan
úr hvamminum. Síðar varð
hvammurinn leikvangur hans,
þar átti hann fjárhús full af
sauðaleggjum, hornum og
kjálkum og var rikasti bóndi
landsins. Er hann eltist varð
hann að láta sér nægja minni
auðæfi, en hvammurinn var þó
alltaf staðurinn, sem hann leit-
aði til, ef liann fýsti að vera einn
um gleði sína eða sorgir.
Björn leit yfir túnið, — næst
hvamminum þótti liónum
vænst um túnið. Það var honum
elvki aðeins sláttur og ræktaður
völlur er gaf af sér svo og svo
marga töðukapla og kýrfóður.
Túnið var honum allt annað
og meira, það var þelgur reitur,
vígður striti, baráttu og sveita
hans og feðra lians, — fvrir
þrotlausa styrjöld við grjót og
þúfnakarga, höfðu þeir hrifið
það úr viðjum móa og gróður-
snauðra mela. Á hverju vori og
liverju haUsti höfðu þeir lagst i
víking og herjað hið seinunna
ríki fjallahlíðarinnar fyrir ofan
Hamrabæinn, borið vopn sín til
sigurs í vinnulúnum, sigghörð-
um, hnýttum höndum, til sigurs
gróandanum og lífinu.
Björn hefir herjað í aðra ált
með betri og fljótvirlcari vopn-
um og glæstari árangrí. Hann
herjaði á fúaflóka mýrarinnar,
fyrir neðan túnið. Er hann leit
þangað, blasti stór og fögur sáð-
slétta við augum hans. Já, hann
hafði barist og Unnið sigra, —
— — enda bera hendur hans
þess merki, að ekki hafi þær oft
legið hvítþvegnar og hreyfing-
arlausar í skauti. Enn á hann
vonandi mörg ár framundan til
frekari átaka, en jafnvel þótt að
svo yrði ekki, er hann ánægður
með dagsverk sitt. Hann.hefir
alltaf notað hvert líðandi augna-
blik til hins ýtrasta, hann getur
þvi, hvenær sem vera skal, lilýtt
því kalli, er alla kveður frá or-
ustu fyrr eða siðar.
Það var þessi kafbátur, er sést hér á myndinni, sem sökkti am-
eríska skipinu Robin Mobr í S.Atlantshafi. — Á stjórnpalli kaf-
þátsins er máluð mynd af hleejandi hundi.