Vísir Sunnudagsblað - 07.09.1941, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Ein af þeim bækistöðvum, sem Bandaríkin liafa fengið frá Bretum er Puerto Rico i Vestur-Indí-
um. Þar ætla Bandaríkin að reisa rammgert vígi, sem á að heila Miles-vígi. — Á myndinni scsl yf-
irmaður herforingjaráðs Bandarikjanna, George C. Marshall, hershöfðingi, vera að kanna setuliðið.
Birni verðnr litið út eftir firð-
inum, til norðvesturs. Eldar sól-
arlagsins eru nú með öllu
slokknaðir, -—- geislarákin inn
eftir firðinum, ■—■ — hin gullna
braut sem hinnstu geislar hnig-
andi sólar lögðu frá eilífðar
sviði dagsins til húmhlárrar
strandar liverfuls veruleika eftir
kvikum, blikandi hárum, er
horfinn og hleikfölv skýjadrög
hylja hvarfrönd sjóndeildar-
hringsins,þar sem haf og himinn
mætast. í skugga strandarinnar
liggja tveir dökkvir stálnökkv-
ar, dulir og uggvænlegir og
Björn getur ekki dulið áhyggju-
svip sinn er honum verður litið
til þeirra. Þarna liafa þeir legið
í tvo sólarhringa, án þess að
hafa nokkurt samband AÍð íbúa
sveitarinnar. Ef til vill fara þeir
í nótt, með jafn hljóðlegum og
leyndardómsþrungnum hætti og
þeir komu.---------Ef til vill
liggja þeir þarna svo dögum eða
mánuðum skiptir. — — —
í vor frétti Björn eins og aðrir
landsbúar, um ótrúlega og geig-
vænlega atburði, sem gerðust í
höfuðstað landsins. Erlendur
her hafði tekið sér aðsetur þar
og víða í næstu héröðum. Her-
deildir gengu með alvæpni um
allar götur þar, vélknúin hern-
aðartæki hrunuðu um alla vegi
en vopnaðar flugvélar svifu í
loftinu yfir húsþökum horgar-
innar.
Og Björn hafði fundið mar-
tröð kvíðans og óvissunnar læð-
ast með skotum og kimum.
Drápsæði styrjaldanna,--------
þessi kalda heiptþrungna vitfirr-
ing, sem öðru hvoru geysaði um
hinar víðu lendur stórveldanna,
þarna langi úti i heimi, — gat
það verið, að það hefði í raun og
veru teygt sína blóðgu arma
Jiingað, Það var jafn ótrúlegt,
eins og það var eðlilegt, að heyra
fréttir af hamförum þess á meg-
inlandinu handan hafsins. En
nokkrum dögum eftir að þessar
fregnir bárust, hafði Björn með
eigin augum séð í'isavaxna, er-
lenda hei'naðai-flugvél svífa um
sólbjart heiði yfir sveitinni og
föllunum og þá,-------;----þá
varð geigur óvissunnar i liuga
hans að kaldri, liótandi vissu.
Og nú lágu þessi skuggalegu
skip skammt undan ströndinni,
þar sem hann lék sér í æsku og
týndi skeljar og kufunga i vasa
sina. Hvaða erindi áttu þau
hingað, — upp að strönd hins
friðsæla starfs, þar sem sólin
lmeig til-viðar á hvei'ju kvöldi,
eftir að hafa séð nýja sigra í
þjónustu lífs og gróanda, unna
á vígvöllum engja og túns. Það
afl, sena stýrði för þessara skipa,
var ekki í þjónustu gróandans
og lífsins. Að þeim lágu örlög,
þyngri en nokkur mannlegur
máttur fengi við ráðið,----— —
öi’lög, seni villráfandi mannkyn,
öflugt til eyðileggingardáða fyr-
ir sinn sjúka vanmált, hafði
bundið sér og niðjum sínum. —
En hverjum dugði að vera að
hugsa um þessi skip. — Ef til
vill yrðu þau farin á morgun.
Og til hvers var það að vera að
ergja skap sitt með heilabrotum
um öfugstreymi nútíðarinnar
og uggvænleik framtíðarinnar?
— Hvaða áhrif gat einn afdala-
hóndi haft á rás viðhui'ða þeirra
sem gerðust utan við landamörk
ábýlisjarðar hans? - Mátti liann
ekki þakka fyrir, á meðan hann
fékk að ganga óáreitlur að starfi
sínu, þakka fyrir aukinn töðu-
feng og hagstætt veðurfar? —
Jú, vissulega.
Birni er orðið hrollkalt. Næl-
ursvalinn leikur um fáldæddan
líkama hans, rákan af svita eftir A
erfiði dagsins. Hann hrindir frá
sér öllum döprum heilahrotum
og heldur af stað til hæjar. Hann
er þreyttur,--------hann finn-
ur það nú að einnig honum er
þörf hvíldar og svefns. Hann
verður var máttleysislúa í hnés-
hótunum, er hann gengur niður
túnhrekkuna, sem liann áður
fyr hafði lilaupið niður í gáska-
fenginni dirfsku unglingsins,
sem finnur ótamda krafta titra
í hverri taug og hverjum vöðva
sins vaxandi likama. Hann er
tekinn að lýjasl og eldast, en sú
tilfinning veldur lionum frekar
ánægju en angurs. Hann veit að
hann hefir hvorki þreylzt eða
elzt til einskis.
Skvndilega nemur hann stað-
ar og lilustar. Úr norðurátt, ut-
an frá ströndinni, herst veikur
titrandi niður að eyrum hans.
— Þessi niður færist óðfluga
nær og eykst að styrkleika. Nú
heyrir hann glöggt að hann
kemur utan frá þjóðveginum.
Vélargnýr hifreiðar. —
— -— Nú, ekki annað! Og Björn
heldur áfram göngu sinni niður
hrekkuna.
En á næsla augnabliki nemur
hann enn staðar og hlustar. Það
er eitthvað óeðlilegt við þenna
vélagný, — eitthvað óeðlilega
þungt og sterkt. Hann híaut að
slafa frá möi-gum bifreiðum.
Bezt að hinkra aðeins við og sjá.
Og hann þarf ekki að híða
lengi. Nú eykst gnýrinn um
helming.-------— Slór, grádökk
bifreið kemur hrunandi á hæð-
inni. yztu sem lil sést út með
ströndinni, - á næsta augna-
bliki er hún horfin niður í láut,
enásama vettvangi kemurönnur
í ljós á liæðinni og ekur í livarf
með sama hrgða. -------- •— Og
enn ein, - - sú þriðja — f jórða
— fipimta og sjötta, m ^
Nú sést sú fyrsta aftur á næsta
leyti og síðan hinar sex. Þær
færast óðfluga irær eftir þjóð-
veginum, svo að Björn getur
innan skamms nokkurnveginn
greint lögun þeirra og lit þó að
húmskýggt sé; — þetta eru
livorki venjulegar áætlunarbif-
reiðar né einkahifreiðar,------
—• þetta eru skuggadökkir, há-
reistir kassar. — „Að einhverju
í ætt við dimmu slálnökkvana,
sem liggja undan ströndinni“,
—■ fjýgur Birni í hug, og skilur
í sömu andrá, hverskonar far-
artæki þar fara.-------- — Her-
flutningahifreiðar.
„Hvert skulu þær ælla?“
spyr hann sjálfan sig með
nokkurri undrun.
Hann fær svarið fyrr en var-
ir. Foi’ystubifreiðin hægir á
ferðinni um leið og hún beygir
af þjóðveginum, inn á afbraut-
ina, sem liggur heim að Hömr-
um. Og hinar sex koma á eftir
henni.
Er þær koma á móts við nýju
sáðsléltuna fyrir neðan túnið,
nema þær staðar.
Björn stendur grafkyrr, þög-
ull og starandi i sömu sporum.
Þó að líf hans lægi víð, myndi
liann ekki megna að hreyfa sig
úr stað; hann finnur til nístandí
kuldakenndar i harmi sinum,
viljalamaður og vitundarbund-
inn heyrir hann háreysti og
skipandi köll kveða við úr bif-
reiðunum og sér fjölda manns
sliga út úr þeim. Nokkurir af
þeim ganga inn á sáðsléttuna;
skipunarköllin kveða við á ný,
og þeii’, sem beðið hafa hjá bíf-
reiðunum, taka þaðan allskon-
ar hyrðar og hafurlask og bera
inn á sléttuna. Enn kveða við
köll og skipanír,-------- — köll
og skipanir.--------Innan fárra
augnablika, sem Bímí finnst
lengri en öll sin fyrri æfi, eru
þessir óboðnu gestir teknir að
reisa tjöld inni á miðri slétt-
unni. Þung, dimm högg hljóma
út í kvöldkyrðina, — — —
högg frá hömrum, er knýja
tjaldhælana niðnr i mjtika og
raka gróðurmoldina, — lHöld-
ina, sem hann liefir vakið íií
lifsins, plægt, herfað og bland-
að frjóefnum. Sú gróðurmold
var honum nátengdari sifja-
höndum starfsfórnar og stai'fs-
árangurs, en nokluir annar
hlettur jarðarinnar. Það finnur
liann hezt nú. Við hvert högg
er hann heyrir finnst honum,
sem sársauki moldarinnar nisti
•sjálfan ltann gegn um merg og
bein.
1 einni svipan hverfur kuld-
inn frá harmi Björns hónda;
hann liitnar allur við og hjarta
lians herst, sem þvi liggi við að