Vísir Sunnudagsblað - 12.10.1941, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Briissel.
AXEL THORSTEINSON
Hermamalíf
|— Götuæfintýri í Briissel —
eg vera langorður uni liana hér.
En tilkomumikið er að standa á
brúninni og horfa út á sjóinn
með Iiáum og einkennilegum
dröngum, eða til lands vfir ós-
inn með græn engi og há fjötl
í haksýn og hvítan jökulskall-
ann þar uppi yfir.
Þá var farið í Loftsalahélli,
senií er vafalaust með einkenni-
legustu hellum á landinu, i
mörgum hæðum. Þar var lengi
þingstaður og aftökustaður,
steináhna er stendur lóðrétt út
úr herginu í mynni liellisins var
gálginn. Margt fleira bar fyrir
augu þennan dag og allir voru
dagarnir, er dvalið var i sýsl-
unni, viðhurðaríkir og ógleym-
anlegir gestunum.
Síðasta kvöldið á Hvoli var
eitt af þessum yndislegu síð-
sumarskvöldum. Gengum við þá
niður að sjó, meðfram flæðar-
málinu, um sólsetur, og til l)æj-
arins í tunglsljósi. Þá var fag-
urt að líla yfir hin sléttu tún i
kringum hæinn hans Eyjólfs, öll
náttúran töfrandi fögur.
Eiginlega var svo til ætlazt,
að þessi ferð Einars Jdnssonar
og frú Önnu tæki 5—7 daga. En
svo vel tókst hún, að í 12 nætur
voru þau í Vestur-Skaftafells-
sýslunni og dagarnir voru fljót-
ir að líða þar. Undu þau sér meö
ágætum vel hjá Skaftfellingum
í hinni tignarlegu sýslu. Ekkert
varpaði skugga á i för þessari og
veðrið var yfirleitt hið hezta;
viðtökur allstaðar blátt áfram
og alúðlegar, Skaflfellingum, til
sóma.
Pál á Ileiði skildum við við
á Hvoli, liann fór þaðan lil Vík-
ur. Eyjólfur á Hvoli fylgdi Ein-
ari út undir Eyjafjöll og kvaddi
hann þar fyrir hönd Skaftfell-
inga og hélt svo austur aftur
með Eiriki frá Svinadal, sem
hafði ekið okkur um fagrar leið-
ir án þess að minnsta óhapp
lienti i litla „gamla Ford“.
Um kvöldið lcomu þau hjón
svo heirn i sumarbústað sinn, á
Galtafelli. Hygg eg að þeim verði
för þessi lengi i minni, og veki
góðar endurminningar í hvert
sinn, sem þau hugsa lil hennar.
Og þannig er það með okkur
hin, sem fengum að „fljóta"
með.
15. sept.
Koua ein var fyrir rétti í Lond-
on og sagði dómaranum : — Eg
sagði manni hennar, a‘ö konan
hans heföi slegiö mig utan undir
oröalaust. Hann svaraöi: — Ó-
mögulegt, frú mín góö. Ef hún
hefir ekki sagt neitt, þá hefir þaö
ekki veriö konan mín, því aö hún
hefir alltaf nóg til aö tala yin,
Alltaf!
Við höfðum ekki verið lengi
á götum úti, er við urðum þess
varir, að það var mikið sótzt
eftir því af stúlkunum í Brúss-
el, að komast í kunningsskap
við hermennina, sem þangað
flykktust nú daglega. Á fjöl-
förnum götum vorunt við og
aðrir ávarpaðir af þeim livað
eftir annað, og við sáum dæmi
þess fleiri en eitt, að deilur risu
á götum úti milli stúlkna um
dáta, sem þær töldu sig hafa
náð í. Þær voru kornungar
sumar þessar stúlkur og þetla
var um hábjartan dag í einni
merkustu borg álfunnar. En
fjögurra ára styrjöld var að-
eins farin hjá garði.
„Það er allt saman eðlilegt,“
sagði Hlick. ,,Það gengur vist
svona til í stórborgunum og
jafnvel smáborgunum líka,
þegar stríðstimar eru, og all-
lengi á eftir. En við skulum
halda okkar striki og láta þær
eiga sig.“
Það var ekki hinn gamli
Hlick, sem talaði. Hann virtisl
enga löngun hafa lil þess að
Ivfta sér upp og þetta minnti
mig á annan félaga, vínlineigð-
an nokkuð, sem kom heim aft-
Ur frá Brúsel, án þess að hafa
drukkið eilt staup. Það var svo
auðvelt að ná sér í drykk, sagði
hann, að löngunin hvarf alveg.
En Hlick komst eklci hjá því,
að lenda í smáævintýri þennan
fiag. En það var með allt öðrum
hætti en flest önnur, sem liann
liafði lent í.
Við gengum inn í hliðargötu
eina, en þar hafði allmargt
manna safnazt saman og grátur
og reiðiyrði barst að eyrum okk-
ar. Við gengum nær og mikil
var undrun okkar, er sáum við-
ureignina, sem þar fór fram. í
miðri þvögunni voru piltur og
stúlka. Hún var hágrátandi og
hann jós yfir hana skömmunum
og virlist hafa leikið hána all-
hart, en enginn hreyfði legg eða
lið lienni til varnar. Áliorfend-
urnir sýndu henni enga samúð
og sáu um, að „elskendurnir“
hefði nóg svigrúm.
„Það er líkjega unnustan
hans,“ sagði Hlick, „og hefir
farið á bak við hann.“
Stúlkan var nú farin að
svara fyrir sig allmyndarlega,
en við það espaðist unnustinn
og þreif í hár hennar og skók
hana alla, en nú fannst stúlku
nokkurri í þrönginni augsýni-
lega nóg komið, þvi að hún
snéri sér að okkur, sennilega
af því að við vorum í einkenn-
isbúningi, eða af því að hún
vissi, að enginn áhorfendanna
mundi veila stúlkunni lið. Hún
lalaði á frakkneskublandmni
ensku og bað okkur að hjálpa
stúlkunni.
„Ilvað er um að vera?“ spurði
eg.
„Það er unnustan hans. Við
vorum saman pjðri í bæ —
með hermönnum. Hann kom að
okkur og er alveg óður. Hann
drepur hana.“
„Verið þér rólegar,“ sagði
Hlick. „Þau sættast aftur. En
hvar er lögreglan?“
„Lögreglan,“ sagði stúlkan
fyrirlitlega, „hún er alltaf
fjarri ef eitthvað kemur fyrir.
Og ef hún kemur tekur liún
þau bæði.“
„Af hverju hjálpar ykkar
fólk henni ekki?“
„Skiljið þið ekki,“ sagði
stúlkan æst og með grátstafina
í kverkunum, „því finnst, að
hún hafi sjálf til þess unnið, að
hann leikur hana svona grátt.
En þið getið gengið á milli. Þið
eruð Canadamenn.“
Það var svo sem auðheyrt,
að hún har traust til Canada-
manna, stúlkutetrið.
„Ræflarnir,“ ■ sagði Hlick,
„sem með ykkur voru, hafa vit-
anlega stungið af. Sannast að
segja þykir mér leitt að geta
ekki hálpað ykkur. En við meg-
um það ekki. Það er brot á öll-
um heragareglum, skiljið þér.
Ef herlögreglan okkar kemur á
vettvang verðum við teknir.“
Stúlkan snéri sér frá okkur,
nærri örvingluð að ])ví er virt-
ist, og horfði frá einum til ann-
ars, en hvergi var samúð að
finna, nema ef til vill í svip
okkar Hlicks, þvi sannast að
segja fannst okkur framkoma
unnustans fyrir neðan allar
hellur. Enu var ekkerl lát á
fólskdorðum hans og gráti
Iiennar og nú espaðist hann á
ný um allan helming, þreif í
hár hennar og keyrði liana nið-
lii’ 1 götuna og bjóst til að sparka
í hana,