Vísir Sunnudagsblað - 19.10.1941, Blaðsíða 6

VlSÍR SUNNUDAGSBLAÐ
ir liér á landi í þessum efnum.
Það var mikið skrifað um þessa
sýningu í blöðin og fólk
streymdi svo þúsundum skipti
til að njóta þeirrar „paradísar-
sælu“ sem hún liafði að bjóða.
Á þessu liausti gekksl garð-
yrkjufélagið enn fyrir sýningu.
Var byggður sérstakur skáli í
þessu augnamiði og sýningin
stóð yfir í lengri tima en allar
aðrar garðyrkjusýningar á veg-
um félagsins samanlagt eða á
þriðju viku. Það voru að mestu
leyti hinir sömu sem sáu um
þessa sýningu og sýninguna
1938. Verkaskipling mun þó
liafa verið með nokkuð öðru
móti. Að sumu leyti átti öll að-
staða að vera betri að þessu
sinni en 1938, þar sem sýningar-
skálinn var nú beinlínis byggð-
ur með garðyrkjusýningu fyrir
augum. Nú var ekkert stein-
gólf að stríða við, birtunni mátti
haga á skemmlilegri liátt o. s.
frv. Aftur á móti gerði fólk
fullt eins miklar kröfur til sýn-
ingarinnar í ár eins og 1938 og
var það ekki ósanngjarnt.
Það má lengi finna að og setja
út á og ekki sízt þegar um garð-
yrkjusýningar er að ræða, en ef
sanngjarnlega er litið á þessa
hluti }>á má gera ráð fyrir að
flestum', sem sáu háðar sýning-
arnar liafi þótt meira til hinnar
fyrri koma en sýningarinnar
við Garðastræti nú í haust. Hér
skal með örfáum orðum vikið
nánar að þessu.
Það, sem sá er þelta ritar,
hafði einkum út á sýninguna í
haust að setja er í stuttu máli:
Að, hún var ekki nógu vel skipu-
lögð, að matjurtunum var gert
allt of lágt undir höfði og að
hún virðist ekki hafa verið á-
kveðin með nægum fyrirvara.
Á erjendum garðyrkjusýning-
um er venja að tjalda því sem
til er á sviði garðyrkjunnar í
viðkomandi landi eða lands-
hluta. Á þessa sýningu kom ís-
lenzkt bananatré og var það
mjög vel þegið af sýningargest-
um, en hvar voru aprikosu- og
peru-lrén úr Fagrahvammi?
Þau kváðu vera með fjölda
fullþroskaðra aldina. Hvar voru
kjörsveppirnir frá Lauga-
brekku í Haukadal? Hvar voru
Asíu-gúrkurnar frá Syðri-
Fieykjum í Biskupstungum og
var ekki full ástæða til að nefna
einhversstaðar á nafn Sölufé-
lag garðyrkjumanna og í sam-
bandi við það hefði gjarnan
Játvarður prins, sonur hertogans af Kent, er nú 6 ára gamall.
Hér sézt liann með foreldrum sinum og systur, Alexöndru. —-
mátt sýna flokkun á grænmeti
o. m. fl.?
Hér hefir verið bent á ýmis-
legt sem afla^a fór, en þá má
heldur ekki gleyma því sem vel
var gert og ber þar fyrst að
nefna sýningarliorn liúsfreyj-
unnar í Blátúni, sem var með
þeim ágætum að það bætti upp
ýmsar yfirsjónir. Sýningar-
hornið frá Flóru var einnig ó-
gleymanlegl og ekki má gleyma
líkaninu, sem vakti óskipta að-
dáun sýningargesta.
Garðyrkjufélagið hefir ann-
að slagið gefið út ársrit. Fyrstu
7 heftin komu út á árunum
1895—1901. Þá varð Iilé á út-
gáfunni fram til ársins 1920.
Síðan 1920 hafa ársritin komið
út að undanskildum 0 heftum
(1926, 1931 og 1934,—1938).
Þegar blaðað er í gegnum þessi
ársrit þá láta þau flest lítið yfir
sér, en engu að síður er hér um
merkilegar bókmenntir að
ræða. Sumar greinarnar mega
teljast afburða merkar eins og
greinin „Notkun jarðhitans“,
sem birtist í ársritinu 1923 og er
eftir danskan garðyrkjufræð-
ing, H. C. Larsen að nafni, sem
hér ferðaðist sumarið 1922. I
grein þessari hvetur liöf. lands-
menn til að færa sér jarðhitann
í nyt í þágu garðyrkjunnar. Má
fastlega gera ráð fyrir að grein
þessi hafi hvatt til fyrstu átaka
í þessum málum. Einmitt um
þetta leyti eru fyrstu gróðrar-
skálarnir reistir hér á landi, að
Reykjum í Mosfellssveit.
Síðasta ársrit garðyrkjufé-
lagsins kom út fyrir skömmu.
Er það þeirra stærst, tæpar
hundrað blaðsíður í Sldrnis
broti. Ritið er prentað á góðan
pappír og prýtt fjölda mynda.
í ritinu eru um 20 greinar um
ýmsar greinar garðyrkjunnar
o. fl. Sérstaka eftirtekl vekur
greinin „Kirkjugarðar“, eftir
Ole P. Pedersen, danskan garð-
yrkjufræðing, sem dvelur hér á
landi. Er þess fastlega að vænta,
að grein þessari verði gaumur
gefinn.
Bogi Th. Melsteð skrifar í
„Ársrit Fræðafélagsins“ 1927—
28 góða hugvekju um kirkju-
garða á Islandi. Segir hann þar
m. a. frá rithöfundi einum, sem
ferðast hafði til Islands. Hann
kom í lítinn kirkjugarð og lýs-
ir lionum svo: „Kjötbein, er
hundur hafði nagað, er hinn
eini minnisvarði. Ekki einu
sinni hin ferliyrndu grasleiði
eru friðuð.“ Ætli ástandið sé
mikið betra nú en þegar þetta
var skrifað? Bogi Th. Melsteð
segir ennfremur: „Kirkjugarð-
arnir eiga að vera friðhelgir.
Þeir eiga að vera öllum kærir.
Þeir eiga að vera fríðasti blett-
urinn hver í sinni sókn og betur
hirtir en nokkur annar blettur
undir berum himni.“ O. P. Pe-
dersen vill styðja að því að svo
verði. Grein hans er að vísu
ekki löng en all-ítarleg. Aftur á
móti finnst mér það fátæklegt
hjá ritstjóra ritsins að þurfa að
sækja greinarstúf tíu ár aftur
Þinghúsið brezka hefir orðið fyrir miklum skemmdum í loft-.
árásum Þjóðverja. Sézt hér hvernig eyðilagzt hefir gluggi í sál
í þinghúsinu, sem kenndur er við Stefán helga.