Vísir Sunnudagsblað - 29.03.1942, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSgLAÐ
Heimsírægur Norðmaður látinn
Tónskáldið
Chrístian Sinding
Lögreglustjórinn gerði boð
eftir lækninum, gaf skrifstofu-
mönnum sínum skipanir við-
víkjandi störfum dagsins, og
lagði siðan af stað ásamt lækn-
inum og tveimur hermönnum.
Leið þeirra lá eftir vegleysum
til að byrja með, en síðar eftir
þröngum og bröttum slóða, sem
lá til rjóðursins, þar sem likið
lá.
Lögreglustjórinn hóf rann-
sóknina þegar í stað. Á því
bvernig bann grannskoðaði Jík-
ið og jörðina, sem það lá á
stundum í gegnum stælíkunar-
gler — var auðséð að maðurinn
bafði að vissu levti æfingu i
slíkum rannsóknum. En þrátt
fyrir allan sinn mikla ákafa
virtist bann ekki uppgötva neitt,
er úrslitaþýðingu gæti haft fyrir
rannsókn málsins, fyrr en hann
loks rakst á samanbrotinn bréf-
miða inni í einum runnanum
þar rétt lijá.
Hann sléttaði vandlega úr því
og las.
„Á vorin verður grasið grænt
og blómin slinga kollinum upp
úr jörðinni. Sólin hlær og fugl-
arnir syngja. Þá fer amma
gamla út og sleikir sólskinið“.
„Dulmál,“ sagði annar her-
maðurinn, sem hlustað Iiafði á
og langaði til að sýna lögreglu-
hæfileika sína.
Leems lögreglustjóri hló.
„Fjarstæða. Sjáið þér ekki að
þetta blað er rifið úr stílabók
einhvers krakka. Við þurfum
ekki annað en spyrja barna-
kennarann, bvort liann þekki
skriflina, sem eg persónulega
efast ekki um, og við munum
vafalaust geta rakið ferilinn til
morðingjans.“
Bóndinn, sem liafði fylgt
þeim, hafði meðan á rannsókn-
inni stóð, lagt sig til svefns, en
nú vöklu lögregluþjónarnir
liann til að liann gæti fylgt þeim
niður í þorpið aftur.
Kennarinn kannaðist á auga-
bragði við rithöndina á blað-
sneplinum. „Þetta er stíll, sem
Henry Blomberg gerði um vor-
ið. Ákaflega lélegur still“.
Lögreglustjórinn lét sækja
Henry litla. Það var átta ára
gamall drenghnokki, sem var
hræddur við svona mikla menn
og var að því kominn að fara
að skæla. En Leems gaf honum
súkkulaðibita og vann með þvi
vináttu Henry. Eftir alllanga
slund sýndi hann honum stílinn
og spm-ðí hvort hann hefðí
skrifað hann.
Þá fór snáðinn að gráta. „Eg
fékk ekki nema fjóra i einkunn
fyrir hann, ,og til að pabbi
skyldí ekki sjá einkunnina reif
eg blaðjð úr bókínnj/4
Leems lögreglustjóri sá vonir
sinar blikna. Hann var örmagna
orðinn af þreytu eftir bina erf-
iðu skógargöngu og hann lang-
aði mest til að hvíla sín lúnu
bein. Þrátt fvrir það, píndi hann
sjálfan sig til að lialda rann-
sókninni áfram:
„Hverjum gafstu blaðið?“
spurði bann drenginn.
„Gwendy Loopers,“ svaraði
Henry.
Að nýju vaknaði von í brjósti
Leems. Gwendy var dóttir bónda
eins í nágrenninu, að því er hon-
úm var sagt, og leiksystir Henry
litla. Það lék grunur á föður
hennar og frændum — eins og
reyndar flestum öðrum bænd-
um á þessum slóðum — fyrir
veiðiþjófnað. Netið var að nýju
farið að þéttast utan um söku-
dólginn.
Gwendy var fjörleg lítil
stúlka, á að gizka níu ára göm-
ul. Hún kannaðist strax við
stílinn.
„Já, þetta er stillinn lians
Henry. Það var vondur stíll. Eg
er alltaf að segja honum . .. .“
„Mér er alveg sama um stíl-
inn, hvort liann sé illur eða góð-
ur,“ greip lögreglustjórinn fram
i, „en það sem mig langar til að
vita er, livað þú gerðir við
hann.“
Litla slúlkan kinkaði kolli.
„Að sjálfsögðu veit eg það. Eg
hafði ekki neift annað bréf utan
um matarbitann bans frænda i
morgun en stílinn. Þess vegna
tók eg hann.“
„Mannstu hvað klukkan var?“
spurði Leems.
„Það var um sjöleytið í morg-
un“.
Lögreglustjórinn hafði færst
miklu nær takmarki sínu. Eftir
því sem læknirinn hafði úr-
skurðað, bafði morðið verið
tramið um klukkan átta. Morð-
inginn hefði því átt að geta
framið morðið, þó liann hefði
ekki farið af stað úr þorpinu
fyrr en klukkan sjö. •
En frændinn var bvergi sjá-
anlegur. Lögreglustjórinn gaf
skrifara sínum, Francis Steed,
skipun um að hafa uppi á hin-
um horfna sökudólg. Leikurinn
væri unninn þegar fra-ndinn
væri handsamaður. Að svo búnu
lagðist lögreglustjórinn til
livílu og sofnaði áuægður að ai'-
loknum glæstum sigri.
Fi'ancis Steed hóf ákafa leit.
Frændinn fannst !öks í hlöðu
einni á afskekktunx stað, þar
sem hann þóttist vera að taka
til.
„Kannist þér við þenna bréf-
miða?“ spurði lögreglumaður-
jpn Yglcjsxnannslega og hróðug-
Þegar eg ritaði þáttinn um
tónskáldið Christiaix Sinding,
sem birtist í vikublaðinu „Fálk-
inn“ 2. janúar þ. á. (í greinarfl.
„Merkir tónsnillingqr“) vissi eg
ekki að hann var látinn, þessi
víðfrægi tónsnillingur , Norð-
manna. Og hafi Jxess verið getið
i blöðum hér, þá hefir svo lítið
borið á þeii'ri fregn, að hún hef-
ir alveg farið frarn lijá mér og
eflaust fleirum. En Sinding er
kunnur hér sem annai’sstaðar
flestum þeim, senx eittlivað fást
við tónlist, — þó ekki væri fyrir
annað en hina alþýðleg-„klass-
isku“ tónsmíð „Frúhlings-
rausclien“, senx prentuð er svo
að segja í öllum pianó-„laga-
söfnum“ og einhverntima hefir
verið uppálialdslag allra píanó-
leikara, fyrst og fremst, og fjöl-
margra annara.
í nýkomnum amerískum
músik-tímaritum, sé eg það nú
fyrst, að Sinding hefir andast að
heimili sínu i Oslo, lxinn 3. des-
ember síðastliðinn, nær 86 ára
að aldri. Ekki er þess getið, að
liann bafi oi'ðið fyrir áreitni af
Nazistunx, en næi'ri má geta, að
hai'inur hefir honum verið í
ur í senn, og hélt bréfinu á nxeð-
an fyrir framan lxann.
Bóndinn rýndi á miðann. „Jú,
eg lield nú það,“ sagði hann þeg-
ar lxann var búinn að glöggva
sig á hvaða miði þetta var.
„Ái’bíturinn minn var eirxmitt
vafinn inn í þetta bréf.“
„Svo-o!“ sagði Steed, sigri
hrósandi, „og með leyfi að
spyrja, hvar voruð þér i morg-
un?“ .
„1 skóginum, rétt lxjá varðar-
byrgimx", svai’aði bóndinn ofur
einfeldnislega, en nokkuð undr-
andi yfir þessari einkennilegu
yfii’heyrslu.
„Hvex’S vegna voruð þér þar?“
spui’ði lögreglumaðurinn byrst-
ur. Nú var lxann búinn að
hremnxa fuglinn, og nú var um
að gera að láta hann ekki
fljúga.
„Eg fylgdi lögreglustjóranúm
þangað; hann bað nxig um það,
til að finna likið af skógarvex’ð-
inum, sem var myrtur þar x
morgun. En það tók lögreglu-
stjórann þann eilífðar tima að
skoða þenna eina mannsskrokk,
að mig tók að svengja og át bit-
ann minn á meðan — en hann
yqp yafinn inn í þenna miða,“
Christian Sinding.
lijarta, liinum þjóðrækna og
þjóðlega öldungi, yfir því að sjá
þjóð sina fjöti’aða og kúgaða af
ei-lendu valdi.
Sinding var einn hinn víð-
fiægasti Noi’ðmaður síðari ára,
og einn þriggja hinna merkustu
og frægustu nori’ænna tón-
sktxlda. Hinir eru þeir Grieg (f.
1813, d. 1907) og Sibelius (f.
1865), og eflaust vex-ða þessir
þrenxenningar teknir í „dýrð-
lingatölu“ þegar tínxar líða, þ. e.
að þeiixx verði skipað í floklc
klassiski'a tónskálda. Má heita,
að það sé þegar oi’ðið unx Grieg.
Allir hafa þeir vei-ið fyrst og
freixxst þjóðleg íxorsk tónskáld,
hver með sínunx liætti og áunnið
sér frægð erlendis og vinsældir
lieima, fyrir frábæra hug-
kvæixxni og sixilli á þessu sviði
séi-slaklega, en jafnfranxt Iiafa
þeir þó vei’ið atkvæðamiklir
heimsbo^garar í riki tónlistar-
innai’, einkum Sibelíus og Sind-
ing.
í þætti þeim um Sinding, senx
nefndur var lxér að framan, er
rakinn æfi- og listai’fei’ill lians
i stórunx dráttunx. Að vonunx er
það Iiarla ófullkomin æfisaga,
sem miða vei’ður við tvo dálka í
litlu blaði, og þá ekki sízt þegar
lýsa á lifsfei’li nxanns, sem
margt reynir og mikið liggur
eftir.
Hér gefst nxér nú kostur á og
tilefni til að bæta nokkruixi
dráttum við í myndiixa, seixx i
þættinum er di’egin.
Sinding, séixx fæddur var á
Kóngsbergi liinn 11. janxxar
1856, missti föður sinn korn-
tmgur og var siðan í fóstri lijá
fxænda sínum, sem mun liafa
ætlað að láta hann læra skó-
smíði. En drengurinn kom sér
undan því að verða skó-„lapp-