Vísir Sunnudagsblað - 29.03.1942, Blaðsíða 8

TY
v~r
-6
4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÖ
émmB
V
§IÐM
Sú saga gengur me'ðal Ax-aba,
:að einhverju sinni hafi drepsótt-
in mætt lestamönnum í eyði-
mörkinni, er ætlaði til Bagdad.
Því ertu á leið til Bagdad?“
spux-ði lestarforinginn. ,,Eg er
:að sækja þangað 5000 manns-
i líf.“ —- Þegar drepsóttin kom
:aftur úr ferðinni, mætti hún
<enn lestinni. „Þú laugst að
;mér,“ xnælti lestarforinginn og
war x-eiður: „Þú tókst 50,000
mannslif í staðinn fyrir 5000!“
— „Nei“ sagði drepsóttin, „eg
Itók 5000 en hræðslan hina.“
•
'Bit skellinöðru drepur mann
;á 6 mínútum, en bíti maðurinn í
ikjöt hennar, er það ljúffengt á
Ibragðið og líkist hrognum.
Demants-skellinaðran er
ustærst af öllum skellinöðrum.
Hún er aðeins til á vissunx
svæðum i Florida og skammt
frá Mexico-flóanum. Húxx lifir
eingöngu á kanínum, og er það
■ástæðan fyrir því lxversu hún
sjálf er Ijúffeng. Eitur hennar
er svo banvænt að kanínan
kexnst aðeins hálfan metra eftir
bitið og er þá dauð.
Menn sem veiða nöðruna,
fara vopnaðir forkum. Þegar
þeir finna nöðru, bregða þeir
hart við sem elding og hitta hana
i hausinn og lialda lienni niður
við jörðu og þrífa um bakið á
henni. Þegar svona er farið að,
er naðran varnarlaus og getur
ekki „skelt“. Eftir það er hún
flutt til verksmiðjunnar, drepin
og hengd upp og látið blæða út
að fullu, og svo soðin i dósir.
Hausinn og sá hluti lialans
sem „skellii'“ i, er hreinsaður og
undirbúinn. Síðast er liann
seldur sem höfðingjaréttur. Áður
en naðran er drepin, er eitrið
sogað út úr eitui'kirtlinum og
selt efnafræðingum, sem ná úr
því gagneitri við nöðrubiti.
Lyktarefnið, sem gefur snákn-
um svo einkennilega lykt, er selt
til verksmiðju, sem framleiðir
ilmefni. Skinnið er vex-kað og
liaft í belti, handtöskur og skó.
Mesla tekjan er þó sjálft snáks-
kjötið.
•
Mesla undra á í heimi er vafa-
laust Blek-áin í Algeríu, sem er
ekki rangnefni, heldur sann-
nefni, þvi hún er ekki svo ein-
göngu að lit sínum, lieldur að
efnasamsetningi, því áin er
reglulegt blek. Efni þessi, eru
talsvert af járnsalti og málm-
sýra. Þessi blanda framleiðir
blekið, og það er svo þykkt að
hægt er að skrifa úr því.
önnur óvanaleg á er í Ne-
bi'aska-rikinu í Bandaríkjun-
um; þar er vatnið sætt á bragðið
og hafa vísindin til þessa tima
ekki getað komizt að oi’sökinni.
Hún spratt upp óvænt 1930, og
hefir vaxið síðan; jarðfræðing-
ar ætla að þessi fágæti náttúru-
viðburður komi til af því að
vatnsmagn eitthvert neðanjai'ð-
ar hafi lyfl upp yfirboi'ði jarðai’-
innar og af þvi hafi þessi nýja á
komið fi'am.
Þriðja áin er á landamerkjum
milli ríkjanna Cliili og Ai-gen-
tínu, nefnd Sýru-á,.vegnaþessað
bragðið að vatninu er súrt sem
sítrónu-safi (lemon), sé bætt í
það dálitlu af sykri i glas, sem
fyllt er af þessu vatni, er það
oi'ðið að ljúffengum svala-
di’ykk.
Loks er í Austur-Afríku á,
sem heitir Engare Niuki, vatn
hennar er beiskt á bragðið; þó
undai’legt þyki, fælast skepnur
það ekki og vei'ður ekki meint
við. —
•
Gleymið áratölunni, því liún
liefir enga þýðingu. Mozart
stýi-ði samsöng, þegar hann var
6 ára. Michael Angelo komst
hæst í íþi'ótt sinni 87 ára. Goethe
fór að rita 10 ára og endaði við
það heimsfi'æga vei'k sitt Faust
80 ára. Leonardo de Vince var
77 ára er hann málaði þá heims-
fi-ægu rnynd sína „Kvöldmáltíð-
ina“. Jóhanna af Arc vai'ð frels-
ishetja Frakka 16 ára. Cromwell
er óbreyttur bóndi 40 ára. Kel-
vin lávarður gerði fyrstu vís-
indauppgötvun sina 18 ára og
endurbætti sjó-áttavitann 83
ái'a.
•
Ritstjóra vai'ð það á að segja
lát manns, sem var lifandi.
Sama daginn kemur maðurinn
inn á skrifslofu blaðsins, og
kvartar undan áburðinum. „Mér
fellur þetta illa,“ svarar ritstjór-
inn, „en standi það i blaðinu að
þú sérl dauður, þá ertu dauðui;.“
— Samt, eftir langt þref, kvaðsl
liann geta bjargað þessu við
með því að pi'enta nafn manns-
ins i fæðingai'dálkinum morg-
uninn eftir.
Gyðingur, sem var kaup-
maður lá fyrir dauðanum.
Momma (kona hans), 2 dætur
og 3 synír stóðu ki'ingum rúm-
ið. Sjúklingurinn las bænir sín-
Leiíað til fjalla
Bráðum fer
páskahelgin í
hönd og þá leit-
ar hópur ungra
og tápmikilla
Reykvíkinga upp
til fjalla og
jökla, þar senx
þeir geta lifað i
algerri andstæðu
við þægindi bæj-
arlífsins. Þessi
mynd er frá rót-
um Skeiðarár-
jökuls og sér inn
til Morsárdals í
Oræfum, — en
þangað mun
flestum þykja of
langt að leita í
páskavikunni.
:ar. Momma lýtur ofan að hon-
nm snökktandi og segir: „Get-
urðu heyrt til mín, poppa? Við
erum hér öll dætur þinar og
synir og biðjum öll fyrir þér.“
— „Er Milton hér?“ hvíslaði
deyjandi maðurinn. — „Já,
poppa“. — „Er Mói hér?“ — Já,
poppa.“ —■ ,„Er Abi hér?“ „Já,
poppa.“ — Poppa i-ak upp ang-
istarvein, reis upp í rúminu og
æpti: „Hver þá í heitasta liel-
víti lítur eftir búðinni?“
•
„Mademoiselle from Armen-
tiéres“ heitir einn af útbi'eidd-
ustu og vmsælustu hermanna-
söngvum Englendinga fi’á sið-
ustu styrjöld.
f þann tima hét hún Marie
Lecoq, stúlkan sem söngurinn
er um, lítil, lagleg og fjörug
yngismæi', núna er hún 52 ára
að aldri, heitir madame Mai'ie
Marceau, er oi'ðin amma og lít-
ur út fyrh’ að vei-a allmiklu
eldri en hún er. — Þar að auki
er liún ekki vel heilsuhraust —
hún hefir mjög slæman hósta
sem orsakast liefir af gaseitrun
sem hún fékk árið 1917.
Þessi ellilega Marie, er sú
•sama Marie sem gekk um beina
í kaffihúsinu í Armentiéres í
síðustu heimsstyi’jöld, og lét sér
hvei’gi bregða þótt sprengjum
og fallbyssukúlunum rigndi
niður allt í kring um liana.
Svo var mál með vexti, að
þegar styrjöldin bi'auzl út 1914
fór unnuáti liennar til vígstöðv-
anna, en liún réði sig sem
frammistöðustúlka í veitinga-
hús.
I oklóhermáuuði 1914 kom-
ust Þjóðvei'jar næsturn þvi til
' Armentiéres og þánn 13. þess
samá mánaðar lenti fyrsta fall-
byssukúlan í kaffihxxsi því sem
Marie stai'faði i. Henni var boð-
ið að liverfa á brott, en hún af-
þakkaði það, sagðist vilja sæta
sama hlutskipti og hermenn-
ii'nir.
Einn góðan veðurdag lenti
hún i deilu við liðsfoi'ingja út úr
greiðslu fyrir veitingar. Hún
var leidd fyrir liershöfðingjann,
og hann lét sér svo ruddaleg orð
um munn fara gagnvart henni,
að hún rak lionum rokna löðr-
ung svo að buldi i. Eftir þann
atburð varð Marie litla fræg, að-
'sóknin að kaffihúsinu varð
gifurleg og skáldin meðal her-
mannanna kepptust um að
yrkja um hana hetjusöngva og
einn þeirra varð „Madexnoiselle
from Armentiéres“ sem svo að
segja hver einasti brezkur her-
maður raulaði og söng í heims-
•styrjöldinni síðustu.
•
Fyrir nokkurum árum var
sýningarflokkur einn á ferð í
Danmörku, er hafði með sér
ýms dýr þ. á. m. nokkura fíla.
Er flokkurinn fór í gegnum
götur þorps nokkurs, rétti dýra-
vinur einum fílnum epli út um
glugga á annari hæð á húsinu
sem hann bjó í. Fillinn greip epl-
ið með rananum og át það, —
en ári síðar kom sami flokkur-
inn og sami fíllinn í sama þorp-
ið og framhjá sama húsinu,
sem fíllinn hafði fengið eplið úr
tólf mánuðum áður. En fíllinn
mundi auðsjáanlega eftir góð-
gerðunum, því hann staðnæmd-
ist fyrir framan húsið, teygði
ranann upp í gluggann á húsinu
og lireyfði sig ekki þaðan fyrr
en búið var að sækja lianda
lionum epli og gefa honum út
um gluggann. Þetta sýnir að
dýrin hafa minni engu síður en
menn.
i