Vísir Sunnudagsblað - 19.04.1942, Page 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ -
byggja þax- hús. Þetta voru
fyrstu en ekki siðuslu fréttirn-
ar, sein við fenguin af þessunx
manni. I hvert skipti seni faðir
niinn fór til hæjarins, liafði
liann nýjar frétlir að segja af
Englendingnum. Yfirleitt var
niikið uin hann rætt og allt, sem
hann afhafðist, þótti nierki-
legt og frásagnaryert. Og svo
einn góðan veðurdag var húsið
lilhúið, og þá var húsgögnuni
skipað' upp, — því allan þenna
tíina hafðí skipið legið hér við
festar — en næsta dag lét það
úr Jiöfn. Englendingurinn selt-
ist að í liúsinu, ásamt einuni af
þeim mönnum sem komið Jiafði
með honum lil landsins, og var
Iiann sagður vera íslendingur.
Allskonar tröllasögur gengu um
þenna Englending og vin hans,
enda þótt liann væxú jafnan
aukapersóna. Margar sögurnar
voru líkastar æfintýri úr þúsund
og einni nótt. Ein sagan var t. d.
á þá leið, að Mr. Charles War-
ham, en það var nafn Englend-
ingsins, væri þjófur og jafnvel
morðingi, sem gerður liafði
vcrið útlægur. Hanu hafi svo
ferðast land úr.Iandi og komizt
að lokum til Afríku. Þar liafi
hann lent hjá hálfvilllum kvn-
flokki og orðið fyrir því láni
að bjarga höfðingjanum úy
klóm hungraðs Ijóns. Að laun-
um hafi hann svo hlotið gull og
gersemi sem voru milljón króna
virði. Aðrar sögur voru dálítið
hversdagslegri. Ein sagði að
hann hefði verið gullgrafari
norður í Alaska og þar hefði
hann hilt þenna Islending, sem
með honum var. Já, hörnin mín,
þó Reykjavík væri fámennari
þá en nú, urðu ekki síður lil
allskonar slúðursögur. Seinna
fékk eg svo að heyra allan sann-
Ieikann af vörum Mr. Warham’s
sjálfs, og sannfærðist um, að all-
ar sögurnar, sem gengu um
hann, voru uppspuni frá rótum.
— En gð Jxví kem eg nú seinna.
Næst er að segja frá Jxví, að einn
dag Jxegar faðir minn fór í kaup-
staðinn, hað eg hann leyfis að
fara með honum. Yið liöfðum
Jxá að mestu lokið við að liirða
af túnunum og engjasláttur var
að hefjast. Eaðir minn átti hrýnt
erindi við kaupmanninn, en eg
átti auðvitað ekkert erindi.
Pabhi var ákaflega eftirláts-
samur við mig, af því eg var
eina dóttir hans, og eg viður-
kenni að eg notaði mér það ofl-
ar en eg hefði áll að gera. Og i
Jxetta sinn fékk eg líka að fara,
og við lögðum af stað í hrak-
andi sólskini og hlæjalogni.
Hestarnir voru fjörugir og ferð-
in gekk greiðlegn, „Svartur",
uppáhaldshundurinn okkar
hljóp ýmist á undan okkur eða
eftir og gelti öðru hverju af kát-
ínu. Eg fylgdist með föður mín-
um til kaupmannsins og dvöld-
um við hjá honum nokltura
stund i góðu yfirlæti. Meðal
annars sem har á góma milli
þeirra, var liinn marg umlalaði
Englendingur og liinn íslenzki
vinur lians. Kaupmaðurinn
sagði, að þei'r byggju tveir einir
og matreiddu og hirtu húsið að
öllu leyti sjálfir. Englendinginn
sagðist liann ekki hafa séð, hann
liéldi sig oftast inni, en vinur
hans og sambýlismaður annað-
ist öll innkaup og virtist sér
hann vera allra viðfeldnasti
maður, ungur og kai’lmannleg-
ur. Að áeggjan kaupnxannsins
fórum við, ásamt honum, að
skoða hústað þeirra félaga. Ef
eg ætti að lýsa fyrir ykkur áhrif-
unum sem eg varð fyrir, þegar
eg sá í fyrsta sinn Jxað hús, sem
seinna varð heimili nxitt, gerði
eg það hezt með því að þegja í
margar nxínútur. Eg, sem var
alin upp í sveit og kom sjaldan
til Reykjavíkur, átti hágt með
að trúa Jxví, að Jxetta fagra hús
með fallegu gluggunum og
turnunum, útskornu hurðun-
um og hringmynduðu vegg-
svölununx, væri raunverulegt.
Eg veil ekki hvað við stóðum
lengi og liorfðum á liúsið, en
allt í einu konx ungur maður lit
úr húsinu og gekk til okkar.
Hann var fríður sýnuni og
glæsilegur eins og allir æfin-
týraprinsar eru vanir að vera.
En eg gladdist ósjálfrátt yfir
því, að liann var mennskur.
Þetta var senx sé íslendingurinn
Magnús Gunnarsson. Eftir að
hann hafði talað við okkur dá-
litla stund, hauð hann okkur
inn.
Að innan líktist húsið æfin-
týrahöll. Alll var fagurt og
smekklegt og öðruvísi en eg
álti að venjast.
Mr. Wai'ham var lxinn alúð-
legasli og lalaði íslenzku nxjög
vel. Hann liafði viðfeldið en
fremur ófritt andlit, aðeins aug-
un voru óvenju fögur. Allur
svipurinn lýsti djiipri, en mildri
sorg. Ilann lalaði lágt og ha'gl
og hrosti öðru hvoru fjarlægu
brosi. Áður en við kvöddum
hafði faðir inuin orð á Jxví við
Jxá félaga, að þeir heimsæktu
okkur i sveitina. Mr. Warham
þakkaðí boðið og kvaðst Jxiggja
Jxað vegna Magnúsar. Það vai’ð
að samkomulagi, að faðir minn
sendi mann með hesta, til að
sækja Jxá næsta sunnudag. Það
varð Jxeirra fyrsta, en ekki síð-
íista heimsókn til akkar. Yið
Magnús urðum hrátt heztu vinir,
enda þó við þekktumst litið og
vissunx litið hvort um annað.
Hann talaði sjaldan unx Mr.
Warhanx eða fyrra líf lians, og
eg spurði einskis. En Jxað er
skemmst frá að segja, að eftir
einn mánuð, — eða þegar eg
var nýlega orðin átján ára —
var eg lofuð Magnúsi Gunnars-
syni. Við unnumst liugástum og
okkur fannst lífið dásamlegt.
Sanxa daginn sem við heitbund-
unist, sagði -eg foreldrum nxín-
um tíðindin og lét Jxess jafn-
framt getið, að Magnús hefði í
liyggju að koma næsta dag, til
Jxess að hiðja foi-mlega um hönd
mína. En undrun nxin vai’ð ekki
lítil, Jxegar eg sá föður nxinn
sixretta upp af stólnum, eldrjóð-
an og nxeð reiðilegum svip.
— Það skal aldrei verða, sagði
hann og röddin skalf. — Þetta
eru æfintýramenn, senx við vit-
um engin deili á. Eg iðrast Jxess
stórlega að eg skyldi sýna Jxeinx
góðvild, Jxvi nú sér maður
hvernig Jxeir launa mér liana.
Eg ætlaði að segja eitthvað,
en gat Jxað ekki. Eg liafði aldrei
séð föður minn reiðan fyrr, og
eg óttaðist hann.
Þegar Magnús kom daginn
eftir, var eg lokuð inni í herbergi
minu og faðir minn tók sjálfur
á nxóti lionum. Eg gekk eirðar-
laus um gólfið og vissi ekki livað
til hragðs skyldi laka. Eg hafði
aldrei óhlýðnast foreldrum
mínum, en þann dag ákvað eg
að gera Jxað ef eg gæti. Þegar eg
var að hrjóta heilann unx Jxað,
hvernig eg ælti að fara að Jxvi
að lála Magnús vita um ákvörð-
un mína, lieyrði eg að lyklinum
var stungið í skráargatið, og
móðir nxín kom inn. Hún sagði,
að Magnús væri að fara og
spurði, hvort nxig langaði ekki
til Jxess að skrifa honuni noltk-
ur kveðjuorð. Hún sagðist
skyldi lauma Jxví til lians, án
Jxess að faðir minn sæi. í mesta
flýti náði eg i skriffæri og bréfs-
efni og skrifaði Jxessi orð:
Eg kem til Jiin við l'yrsta
tækifæri.
Svo skrifaði eg nafn mitl und-
ir, lét hréfið í umslag og lokaði
Jxvi. Eg stóð' við gluggann og sá,
jxegar Magnús reið úr lilaði.
Einu sinni leil Iiann við og veif-
aði, eg svaraði kveðju lians og
skildi að hann hafði fengið bréf-
ið niitt.
Nokkurir dagar liðu. Eg sá og
fann á öllu, að faðir minn hafði
grun um hvað eg hafði i hyggju.
Hann gælti mín eins og eg vaérl
smábarn og aldrei féldc cg að
vera ein. Einn mánuður leið, og
eg var orðin voplaus um að mér
tækist að komast á hurt. Eg
Jxekkti pahha og vissi, að Jxað
var Jxýðingarlaust fyrir nxig að
reyna að fá hann til Jxess að
breyta um ákvörðun; þess
vegna minntist eg aldrei á
Magnús eða vin minn Mr. War-
liain. En svo einn dag kom for-
sjónin mér til hjálpar. Eg
heyrði, að pahhi bað einn vinnu-
manninn að fara upjx á skemnxu-
loft og ná i stóra kistu, sem þar
var. Hann sagðist vera búinn
að lofa að láta kaupmanninn
fá liana.
— Kaupmaðurinn 'sendir vagn
Jiingað í dag með timhrið, senx
eg ætla að liafa í nýju hlöðuna,
sagði hann, — og Jxað er hezt
að kistan fari Jxá lil haka með
vagninum.
I sama hili tók eg ákvörðun-
ina. Eg kannaðist við Jxessa
kistu og vissi að hún var gríðar
stór; þar að auki nxundi eg að
skráin var dottin úr, svo eg
þurfti ekki að óttast loftleysi.
Eg titraði af spenriíngi yfir því,
að fá að vita livernig Jxetla
myndi heppnast. Mér varð oft
litið út um gluggann og lolrs
rétt fvrir nón kom vagninn.
Byggingarefni föður míns var
lekið af og kistan látin upp á
í staðinn. Nú átti eg aðeins eftir
að laumast ofan i hana. Eg sa
að faðir nxinn var að tala við
ökumanninn og virtist hann um
stund liafa gleymt mér, og þeg-
ar liann fór með liann inn í bæ,
skauzt eg upþ í vagninn og faldi
mig í kistunni. Eg var svo hepp-
in, að hún snéri Jiannig að eg*sá
heinx að bænum gegnunx skrá-
argatið. Mér fannst óralangur
tínxi líða Ixangað til eg sá Jxá
koma aftur út. Faðir nxinn gekk
nxeð manninum niður á veginn
og kvaddi liainx Jxar, Jxvi næst
klappaði liann liestinum og
varð svo lilið á kistuna.
— Heyrðu, sagði hann og
gekk aftur til nxannsins. — Það
er verst að kistan er skráarlaus,
Jxú nxinnist á Jxað við kaupmann-
inn, og afsakar það fyrir nxig.
—- Já, já, lxlessaður vertu,
sagði maðurinn.
— Að öðru leyti cr kistan
ágæt, hún er slerk og vönduð,
sagði faðir minn.
Þeir gengu altur fyrir vagn-
inn og hurfu sjónunx minum,
en eg lieyrði og fann að Jxeir
stóðu alveg hjá kistunni og að
Jxeir struku meira að segja yfir
lokið. Svo hevrði eg föður minn
segja:
— Kamfske að þú viljir líta á
kistuna að innan. Hún lxefir eitt
fjári gotl leynihólf í lxotninuin.
Eg kippist við og hjartað tók
nð lemjast i hrjósti mér hraðar