Vísir Sunnudagsblað - 19.04.1942, Qupperneq 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
en nokkuru sinni fyrr. Skyldi nú
allt ætla að mistakast? Mér lá
við að fara að skæla, en stillti
mig og beið með öndina í háls-
inum eflir því sem næst skeði.
Mér fannst maðurinn hugsa sig
óralengi um, áður en liann svar-
aði föður mínum. Loks sagði
hann:
Nei, nei, eg get alltaf séð kistu-
skömmina, eg verð að fara að
hraða mér heim núna.
Eg heyrði að hann seltisl upp
í vagninn, kvaddi-föður minn
einu sinni enn; svo rann vagn-
inn af stað. Gleðitilfinning fór
snöggvast um mig. Eg var frjáls
og á leið til unnusta míns. Eg
vissi það, að þó mín yrði fljótt
saknað,yrði eg samt á undanföð-
ur mínum til hæjarins. Og þeg-
ar eg væri á annað borð komin
til Magilúsar, trúði eg því að
enginn gæti aðskilið okkur. Það
er óþarfi að tala mildð um það,
að eg feldi tár, þegar mér varð
hugsað til þess, að ef til vill
myndi faðir minn alls ekki elta
mig. Þá myndi eg aldrei sjá
móður mína framar eða hræð-
ur. Bæiiin sem eg hafði alist upp
á, átti eg kannske aldrei að fá að
sjá lreldur og ekki skepnurnar
sem mér þótti svo vænt um.
Áfram liélt vagninn eftir -
vondum veginum. Kistan hrist-
isl til og l'rá og eg með, svo þið
getið gert ykkur i hugarlund að
mcr leið ekkert vel. Þegar eg sá
grilla í fyrstu húsin í Reykjavík
ákvað eg að reyna að yfirgefa
felustað minn. En það var hæg-
ara ort en gjört. Ökumanninn
vildi eg ekki fyrir nokkra muni
láta sjá mig. En allt virtist snúa
mér í liag þenna dag. Eg varð
vör við að vagninn nam slaðar'
og eg gægðisl út. Mér til mikill-
ar gleði sá eg. að maðurinn steig
niður úr vagninum og gekk út
af veginum og hvarf á bak við
stóran stein. Eins og elding þaut
eg upp úr kistunni og faldi mig
á bak við vörðu hinumegin á
veginum. Fáum augnablikum
síðar heyrði eg að vagninn liélt
áfram. Eg beið dálitla stund, en
hljóp svo af stað eins og íeið lá,
yfir holt og hæðir. Eg var þreytt
og þjökuð þegar eg harði að dyr-
um hjá Mr. Warham, en glöð
og sæl. Magnvis hafði léeypt
.leyfisbréfið, og við hröðuðum
okkur til prestsins. Þegar við
komum aftur heim, var faðir
minn þar fyrir, og ætlaði að fá
mig með sér heim. En eg neitaði
að yfirgefa eiginmann minn. Þá
hað Mr. Warham pahba að tala
við sig. Hvað þeir töluðu saman
veit eg ekki, en þegar pabhi
kvaddi, liafði hann fyrirgefið
okkur.
Kontrakt-Brídge
Eftir Kristínu Norðmann
Spiladagur í Reykjavík.
Þegar við Magnús vorum hú-
in að vera gift í tólf ár, lagðist
Mr. Warham veikur og nokkr-
um dögum áður en hann dó,
sagði hann mér sögu sína. Ilún
var afar liversdagsleg en sorg-
leg.
Hann var sonur auðugskaup-
manns í Englandi. Hlaut gott
uppeldi hjá ástríkum foreldrum
og gekk á heztu skóla, er þá voru
til. Einu sinni í aftaka roki,
strandaði skip, rélt fvrir utan
þar sem faðir hans hjó. Meðal
þeirra farþega sem hjörguðust
voru tvö íslenzk systkini, sem
voru ásamt foreldrum sínum,
er bæði drukknuðu, á leið til
Vesturheims. Mr. Warham eldri
bauðst til þess að taka að sér
hina munaðarlausu unglinga,
þangað til eitthvað annað yrði
gert fyrir þau. Stultu síðar kom
ungi sonurinn lieim frá London.
Innileg viniátta tókst með hon-
um og systkinunum, og svo fór,
að þegar það loks var ákveðið,
að systkinin héldu áfram ferð
sinni, hað hann þau að vera
kyrr. Hann vissi að án ástar
systurinnar var líf lians snautt
og litlaust, og hin fölskvalausa
vináttu hróðurins var honum
nauðsyn. Skipið sigldi til Amer-
íku, en systkinin voru ekki á
meðal farþeganna. Mánuði
seinna slóð hrúðkaup hins unga
auðmannssonar og hinnar rn.un-
aðarlausu stúlku, er alist liafði
ujip á afskektum íslenzkum
sveitahæ. Álta liamingjurík ár
liðu, en svo veildist unga konan,
og eftir aðeins eina viku, vann
dauðinn sigur. Sorgin settist nri
i öndvegi á hinu fagra heimili
og að lokum tólc hinn ungi
ekkjumaður þá ákvörðun, að
flytja til landsins, sem fælt hafði
og alið upp það dýrmætasla er
lífið hafði gefið honum, en sem
öll hans auðæfi gátu nú ekki
veitt honum aftur. En hann vildi
ekki seljast að uppi í sveit, held-
ur þar sem hún hafði alltaf þráð
að húa, í Reykjavík, þar sem
gleðin og fjölmennið ríkti.
Mr. Warham dó sem sæll
maður. Á andlátsstundinni
hvíslaði hann nafn hennar, sem
hann aldrei hætti að elska. Hún
slóð við hlið hans og leiddi
hann vfir landamærin til eilifs
lífs.
Mr. Warham gaf okkur húsið
og allt sem í því var, ásamt álit-
legri fjárupphæð. Þannig lagði
hann í raun og veru grundvöll-
inn að okkar ytri hamingju, en
innri hamingjuna skapar liver
sjálfur og liana áttum við í rik-
um mæli. Og ennþá finn eg
geisla þeirrar gæfu umvefja
mig. Þeir hafa leitt mig yfir all-
Maður, sem eg þekki, hefir
lýsl spiladegi konunnar sinnar
á eftirminnilegan hátt.
„Það er sólskin og sunnan-
vindur. Vorið er að koma. Allt -
er að.grænka, jörðin ilmandi og
fuglarnir t'arnir að láta til sin
hevra.
Eg er í sólskinsskapi.
Eg er að ganga heim til matar,
eg hlakka til að sjá konuna
mína. Mig langar til að fara með
henni eitthvað iit í vorið i dag.
Já, nú veit eg livað við gerum.
Fyrst förum við úl að ganga og
síðan hýð eg henni kaffi á Hótel
Borg. Þetta verður skemmtileg-
ur dagur. Eg lilakka til.
Við erum að drekka kaffið og
reykja sigaretturnar okkar eftir
matinn.
„Heyrðu, elskan mín. Viltu
ekki drekka með mér kaffi á
Hótel Borg í dag. Þú ferð í nýju
kápuna þína og setur upp nýja
hattinn, og svo verðum við sam-
ferða niður í bæinn.“
„Þakka þér kærlega fyrir.
Það er vel boðið, en í dag get eg
það alls ekki. Manstu ekki, að
það er spilað hjá mcr i dag?“
„Geturðu ekki sleppt spila-
deginum í þetta eina sinn og
komið heldur út með mér?“
ar torfærurnar, sem niér hafa
mætt siðan Magnús dó, og eg
veit að þeir munu fylg.ja mér,
á meðan eg lifi.
Já, börnin mín, þannig er
mín saga. Eg hefi líka verið ung
og átl mínar óskir og drauma,
þess vegna veitist mér svo létt
að skilja æskuna og allar henn-
ar vonir, j>ó þær séu ef til vill,
að ytra útliti frábrugðnar von-
um minnar æsku. En eitt ráð vil
eg gefa ykkur. Verið sönn og
hreinskilin. Látið ekki leiðast
af vondurn öflum. IJIýðið köll-
un ykkar og svikið ekki þau lof-
orð sem þið hafið gefið sjálfum
ykkur og öðrum. En hugleiðið
vandlega áður en þið frant-
kvæmið. Eg óhlýðnaðist for-
eldrum mínum, af því eg vissi
að það var mér fyrir beztu, og
eg iðraðist þess aldrei. Eg vil
ekki þar með hvetja ykkur til
þess að sýna þeim mótþróa sem
eldri eru, heldur til að hugsa
sjálfstætt, því stundum getur sá
sem yngri er, séð betur hvað ber
að gera.
„Sleppt spiladeginum? Nei,
nú held eg að þcr sé farið að
förlast. Fyrr vildi eg fara itl í
hæ að þvo þvott, en að hætta við
að spila.“
Eg varð hálf niðurdreginn.
„Jæja, elskan mín. Ekki dug-
ir að fást um það. En mig langar
nú samt lil að sjá þig í eftirmið-
dag og því mælist eg til að þú
hjóðir mér í kaffið í staðinn. Eg
kem kl. liálffjögur.“
Stundvíslega kl. hálffjögur
kom eg inn i forstofuna. Það
ríkti dauðakyrð í húsinu. Eg
hlakkaði til að fá kaffið og
pönnukökurnar og að sjá kon-
una mína. Skapið var orðið
ágætl. Eg raulaði og leit inn í
eldhúsið.
Stúlkan kom ussandi og suss-
andi á móti mér. „Usssss. Ekki
hafa hátt. Það er verið að spila
inni.“
„Manni er nú liklega ekki of
gotl að raula í sínu eigin húsi.“
Eg lirökklaðist út og gekk inn
í stofu. l'm leið og eg opnaði
hurðina sagði konan mín: „Einn
tígull.“
„Góðan daginn.“ Það var
dauðaþögn. Þær sátu fjórar við
spilahorðið og voru svo'áhyggju-
fullar á svipinn, að það var cngu
líkara, en að allar heimsins
hvrðar lægju á þeirra Iierðum.
„Þrír tíglar.“ — „Pass“.
Eg hrýndi raustina. „Góðan
daginn.“
Ekkert svar.
„Fjögur grönd. ■— Fimm
hjörtu. Fimm grönd.
„Góðan daginn.“
„Sex hjörtu. — Sjö tíglar.“
Eg settist. Það var spilað út.
Ein lagði spilin á horðið. Hún
einblindi á þau samt. Konan
mín starði á þau líka. Það hefði
mátt heyra saumnál detta.
Það greip mig einhver minni-
máttarkennd. Eg var ekki til. Eg
varð svo litill. Eg hugsaði með
mér. „Bara að þær vildu lala um
hvað sem væri, um hattana og
kjólana, stúlkuvandræðin,
hettusóttina, kíghóstann og
kvefið og golfið, Gullna Hliðið
og Cocktailklúhbinn, hrærivél-
arnar og ísskápana, hara tala,
tala, tala!“
Það heyrðisl ekki hósti né
stuna.
Eg læddist lit. Eg stækkaði i
forstofunni. Eg flýtti niér í
frakkann og út og gekk niður
götuna.
Þarna komu tvær yndislegar