Vísir Sunnudagsblað - 03.05.1942, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
ar í Hotel Saint Pierre, án allr-
ar undankomu. En -—■ var um
ást að ræða hjá henni, fyrst hún
vildi ekki giflast honum? Var
það ekki prófsteinninn. Ef til
vill var það heppni, að hann var
ekki óháður!
Kvöld nokkurt kom Oscar i
heimsókn, og sagði henni tíð-
indin: Muriel var orðin veik. —
— „Alvarlega veik?“ — „Eg er
hræddur um það. Þetta er
brjósthimnubólga, sem vel get-
ur snúist upp í lungnabólgu.
Næstu dagar ráða úrslitum.“ —
Hræðilegur ótti gagntók Harri-
ott. Muriel kynni að deyja úr
brjóstliimnubólgu — og færi
svo, þá yrði hún að giftast Osc-
ari. Hann horfði einkennilega
á hana, rétt eins og hann læsi
hugsanir hennar, og hún þóttist
sjá, að að Iionum hefði hvarflað
sama hugsun —■ sami ótti.
Muriel fékk heilsuna aftur,
en hæltan liafði opnað augu
þeirra. Lif Muriel varð nú þeim
báðum óumræðilega dýrmætt.
Hún stóð á rnilli þeirra og þeirr-
ar varanlegu sameiningar, sem
þau skefldust en höfðu þó eigi
lmg til að afneita.
Svo kom sprengingin. Ilún
kom frá Oscari kvöld eitt er
þau sétu í herbergi hennar. —
„Harriott, veiztu það, að eg er
farinn að hugsa um að gera
upp reikningana.,‘ „Hvað mein-
ar þú?“ — „Við verðum að taka
tillit til vesalings Muriel ....
í því horfi, sem það nú er —
verður aldrei haldið áfram til
lengdar?“ — „Þú vilt sjálfur
láta því verða lokið?“ — „Um-
fram allt — engan hégómaskap;
— við skulum vera hreinskilin
og reyna að komast að heiðar-
legri niðurstöðu.“ — „Nú skil
eg. Þú vilt Iosna við mig.“ —
„Það er nú nokkuð djarft til
orða tekiö. —- „Ó, það er eitt-
hvað dýrslegt við þetta allt sam-
an. Eg get hugsað mér að þú
hafir komizt að þessari niður-
stöðu nú — er þú hefir sjálfur
fengið nægju þína. Ást þín hef-
ir aldrei verið hrein, lnin hefir
aldrei flutt mér þá heiðríkju og
fegurð, sem hjarta mitt þráir.“
„Þetla er fjarstæða — þú
varst hræsnarinn, en eg sannur.
Og þú ei-t hræsnari ef þú heldur
þvi fram að þú hafir ekki notið
hamingju með mér.“ — „Eg var
aldrei virkilega hamingjusöm.
Ekki eitt andartak. Það var allt-
af eitthvað, sem á vantaði, eitt-
hvað, sem þú aldrej veittir mér.
Ef til vill var það ekki á þinu
valdi.“ —■ „Já, eg var víst ekki
nógu andlegur,“ hreytti hann
út úr sér. — „Nei, þú varst það'
ekki og þú færðir mig niður á
vesæla auðn tómleikans. — „Eg
veitti þvi eftirtekt að þú gerðist
altaf svo andleg eftir að þú
hafðir fengið það sem þú vild-
ir!“ — „Það sem eg vildi!“ —
hrópaði hún. „Ó, guð minn góð-
ur!“ — „Það er að segja, hafir
þú nokkurnthna vitað hvað þú
vildir.“ — „Hvað eg vildi,“ end-
urtók hún með sárri beiskju.“
— „Heyrðu,“ sagði hann „við
skulum nú vera heiðarleg — og
horfast i augu við blákaldar
staðreyndir. Eg var bráðhrif-
inn af þér — og þú bráðhrifin
af mér einu sinni. Við urðum
þreytt hvort á öðru — og öllu
er lokið. En hvað sem öðru líð-
ur hlýtur þú að viðurkenna að
við áttum saman marga ljúfa
stund.“ „Ljúfa stund?“ — „Já
hvað mig snertir.“ — „IJvað þig
snertir. Einmitt. Ást að þínum
dómi táknar aðeins eitt. Allt
sem í henni er háleitt og göfugt
dróst þú niður í skarnið — svo
að eftir varð einungis fullnæg-
ing frumstæðra hvata. Þannig
hefir þú meðhöndlað hið dýra
hnoss — ástina.“ —
Tuttugu ár liðu.
Það var Oscar, sem dó á und-
an henni; þrem árum ’ eftir
skilnaðinn. Það skeði kvöld
eitt. Slagaveiki varð honum að
aldurtila. -— Dauði hans reynd-
ist Harriot óumræðilegur létt-
ir. Fullkomið öryggi var ó-
hugsandi meðan hann var á
lifi. En nú vissi engin lifandi
sála um leyndarmál hennar.
Fyrst eftir andlátsfregnina
fannst henni Oscar vera sér
nálægari en nokkuru sinni fyrr.
Henni gleymdist að í lifanda lifi
hafði hún næsta litið þráð nær-
veru hans. Og löngu áður en
liðin voru tuttugu ár liafði henni
tekizt að telja sér trú um, að í
raun réttri hefði hann aldrei
verið henni nálægur. Það var
ótrúlegt að hún skyldi nokkurn-
tíma hafa þekkt mann eins og
Oscar Wade. Og hvað viðvék
ástasambandi þeirra, þá átti hún
bágt með að hugsa sér Harriott
Leigh sem þátttakanda i þeim
auðvirðilega leik. Veitingahús
Schnebbers og Hotel Saint Pier-
re voru ekki lengur áberandi
stærðir í minningasafni fortið-
arinnar. Minningar hennar voru
vissulega í skerandi ósamræmi
við þann orðróm hreinleika og
helgunar, sem nú fór af henni.
Þvi að Harriott — fimmtíu og
tveggja ára — hafði gerzt vinur
og hjálparmaður séra Clements
Tanners,aðstoðarprests við Mar-
íukirkjuna i Maida Vale. Hún
starfaði sem díakonyssa í
prestakalli hans, klæddist ein-
kennisbúningi þeirra og brosti
eins og þær. Hún hafði einnig á
hendi skrifarastörf fvrir Maida
Vale og Kilbum Home, hæli
fyrir fallnar konur.
Eldur tilfinninganna læstist
um hana cnn á ný. er hún horfði
á Clement Tanner, sem líktist í
útliti Steplien Philotte. — Það
voru hrífandi augnablilc er
presturinn kom hempuklæddur
inn í kirkjuna eða þá er hann
stóð frammi fyrir altarinu og
lýsti blessun guðs yfir söfnuð-
inn. En hámarki náði hrifning
hennar, er hún neytti sakra-
mentisins úr hendi hans. í huga
hennar hvíldi yfir atburðum
þessum hátíðlegur og helgur
blær.
Og þó voru þeir næsta lítil-
vægir i samanburði við andláts-
í tund hennar. — Hún lá og
mókti í hvíta rúminu sínu, en
yfir þvi hékk dökkur kross með
Kristsmynd. Af borðinu böfðu
verið teknar skálar og meðala-
glös, en á það breiddur dúkur.
Það átti að veita henni hina síð-
ustu þjónustu. Presturinn gekk
hægt um gólf í stofunni, undir-
bjó ljósin og opnaði bænabók-
ina. Úldeiling sakramentisins
skyldi hefjast. Þvínæst dró hann
stól að rúmstokknum hennaiy
horfði á liana og beið þess að
hún vaknaði af mókinu.
Allt í einu opnaði hún augun.
Hún starði á hann. Það var eins
og ljósgeisli skilnings og með-
vitundar brytist fram á yfir-
borðið. Já, liún var að deyja,
og dauði hennar var mikilvæg-
ur í augum Clement Tanner’s.
„Eruð þér tilbúnar?“ spurði
hann. — „Nei, ekki enn. Eg
held að eg sé hrædd, gjörið mig
ekki hrædda!“ —
Hann stóð upp og kveikti á
kertunum á borðinu, tók kross-
inn niður af þilinu og reisti hann
upp við fótagaflinn.
Hún andvarpaði. Ekki var
það þelta,, sem hún þráði.
„Nú verðið þér ekki hræddar
lengur," mælti hann. — „Eg
óttast ekki það sem við tekur.
Maður venst því sjálfsagt fljótt.
aðeins dálítið erfitt í fyrstu“. —
„Líðan mannsins, er hann
vaknar, er mikið undir þvi kom-
in, um hvað hann liugsaði síð-
ustu augnablikin. — „Nú vil eg
skrifta“, sagði hún. — „Og því
næst neyta sakramentisins. —
Að þvi búnu skuluð þér ein-
göngu hugsa um guð og endur-
lausnarann. Álílið þér yður
nógu styrka til að skrifta nú,
systir? Allt er reiðubúið“. —
Hugur hennar hvarflaði til lið-
inna ára, og nam staðar við
Oscar Wade. Átti hún að játa
allt í sambandi ^dð hann. Aðra
slundina fannst henni það
mögulegt hina ómögulegt.
Hún gat það ekki — þess gerðist
ekki þörf. Um tuttugu ára skeið
hafði hann ekki verið hluti af
lífi hennar. Nei. Hún vildi ekki
minnast á Oscar Wade. Það
voru fleiri yfirsjónir og syndir,
sem henni bar að skrifta.
Hún kafaði í djúp liugans og
valdi úr. — „Eg hefi liugsað of
mikið um fegurð þessa heims.
Eg hefi ekki verið veslings
stúlkunum minum nógu góð,
vegna þess að mig hefir hryllt
við synd þeirra. Og eg hefi liugs-
að of mikið um þá sem eg elska
— i stað þess að hugsa um guð“.
— Svo meðtók hún hið heilaga
sakramenti. Þá sagði hann: „Nú
þurfið þér ekki að óttast neitt
framar". — „Eg myndi ekki
vera hrædd, ef þér hélduð i
hendina á mér.“ — Og hann tók
i hönd hennar. Hún lá lengi
grafkyrr — með lokuð augu. Þá
heyrði hann varir hennar hvisla.
Hann laut niður að henni: —
„Svo þetta er dauðinn — eg liélt,
að hann væri hræðilegur — en
mér reyndist hann dýpsta sæla
— Handtak prestsins linaðist —
undrun greip hann. Hún rak
upp lágt óp. — „Ó, sleppið ekki
hönd minni!“ — Hann þrýsti
hana aftur.
„Revnið,“ sagði liann, „að
hugsa um Guð. Haldið áfram að
horfa á krossinn.“ — Hún
hvíslaði: „Og ef eg horfi — ætl-
ið þér þá ekki að sleppa hönd
minni“. — Nei, það mun eg ekki
gera.“ —■ Handaband þeirra
hélzt órofið, unz síðasta þján-
ingin losaði um hönd hennar.
Hún dvaldi um stund í stof-
unni, þar sem allt hafði skeð.
Utlit alls þar inni kom henni
sumpart ókunnuglega fvrir
sjónir — og við lá, að henni væri
það ógeðfellt. Altarið, krossinn,
logandi kertin á ljósastikunum
vöktu hugboð um einhverja
stórfelda og ægilega raun, sem
hún liafði orðið að ganga í gegn-
um, enda þótt einstök atriði
væru henni óljós. En hún
mundi, að hlutir þessir voru á
einhvern hátt í sambandi við
likamann, sem lá þarna undir
línvoðinni. Hugmyndatengsl
hennar voru óljós og ruglings-
leg og líkið setli hún ekki í sam-
band við sjálfa sig. Þegar
hjúkrunarkonan kom inn og
veitti því nábjargh'nar sá hún
að þetta var lík af miðaldra
konu. — Hvorki fortið né fram-
tið var til i huga hennar, engar
samfeldar, afmarkaðar minn-
ingar, engin ákvörðun um, hvað
næst skyldi gera.
Allt i einu fór herbérgið að
verða óskýrl fyrir augum henn-
ar og leystist upp í annarlegar
stærðir,