Vísir Sunnudagsblað - 10.05.1942, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÖ
SÍI»A\
Tveir litlir strákar voru aíi
deila:
Jón: Það er víst.
Siggi: Nei, það er ekki.
Jón: Jú, það er víst. Mamma
segir að það sé og hún segir oft
að það sé, þó að það sé ekki.
•
Húsbóndinn er að skoða
lieimilisbókhald konunnar sinn-
ar: „Á einum stað er liðurinn
G. m. v. t. h. 17.45. Hvað er það,
góða mín?“
Frúin: „Það er skammstöfun
og þýðir: Guð má vita til hvers.
•
— Það kemur aldrei dropi af
víni á borðið í minu húsi.
— Þá hlýturðu að hella afar
varlega.
•
Hún: — Einu sinni sagðir þú,
að eg væri þér allur heimurinn.
Hann: — Eg hefi lært mikið
í landafræði, síðan eg sagði það.
•
• — Hefir þú heyrt þá nýjustu
um Skotann? Hann var svo
nizkur, að hann tók orð sin
aftur.
•
Hún: — Finnst þér það ekki
fara mér vel að vera með
drengjakoll. Nú er eg ekki fram-
ar eins og roskinn kvenmaður.
Hann: — Nei, nú líturðu bara
út eins og roskinn karlmaður.
•
Telpan: — Eg ætla að fá lakk-
rís fyrir 10 aura.
Búðarmaðurinn: — Hann er
ekki til, en viltu ekki eitthvað
annað i staðinn?
Telpan: — Nei, því að við er-
um í sorg heima.
•
Margir prófessorar við brezka
háskóla byrja enn fyrirlestra
sína með ávarpinu „Gentlemen“
þó nú orðið sé töluvert af kven-
fólki meðal stúdenta. Einn há-
skólakennari gekk svo langt, að
byrja fyrirlestur sinn með á-
varpinu „Sir“, vegná þess, að
meðal stúdenta, sem á hann
hlýddu, var aðeins einn piltur.
•
Þegar Rualættflokkurinn, sem
er arabiskur hirðingjaflokkur,
skiptir um. dvalarstað, flytja sig
búferlum um 35.000 manns með
350.000 úlfalda og 10.000 hesta.
Fólkið hefir meðferðis 7000 stór
tjöld og 1500 smálestir af mat-
vöru á ferð sinni um eyðimörk-
ina.
•
Þeir voru nábúar; annar var
þrekinn, búlduleitur, með stutt-
an og digran háls, en hinn var
langur og renglulegur, með
mjóan og langan háls.
Þeir voru alls ekki óvinir, síð-
ur en svo, en þeir gerðu oft
grín hvor að öðrum, þegar þeir
mættust.
— Eg vorkenni þér, vesaling-
urinn, sagði sá hálslangi, einn
góðan og heitan sumardag, við
þann hálsstutta. — Þú hefir það
vist ekki gott núna, þvi þeir
feitu munu ekki hafa það sem
bezt í miklum hita.
— Eg held að eg ætti heldur
að vorkenna þér, sagði sá liáls-
stutti; en það vildi sá hálslangi
nú ekki viðurkenna.
•— Jú, sjáðu nú til, sagði sá
feiti, — þú veist alls ekki hvað
það er, að vera heitt.
— Nú, hvers vegna ekki?
spurði sá langi.
—Vegna þess, var svarið,
— að heita loftið kólnar á leið-
inni, þegar það fer í gegnum
þinn langa háls.
•
Fyrir nokkrum árum skeði
eftirfarandi saga. Borgfirðingur
einn sendi kunningja sínum liér
í Reykjavik, sem var hestakaup-
maður, svohljóðandi símskeyti:
„Sendu mér þrjár gráar mer-
ar með næstu skipsferð.“
Hestakaupmaðurinn varð lals-
vert hissa við móttölu* þessa
skeytis, en hugðist samt að at-
huga möguleikana fyrir því, að
verða við beiðni Borgfirðings-
ins. Það sem honum þótti kyn-
legast við þetta skeyti var það,
að allar þrjár merarnar áttu að
vera gráar, en þannig stóð á, að
hann átti þær alls ekki í svip-
inn.
Nokkrum dögunx seinna hilti
hann annan kunningja sinn á
gölu hér í bænum og sýndi hon-
um simskeytið eg lét um leið
undrun sína í ljós jTfir því, og
þó sérslaklega þessu, að merarn-
ar skyldu eiga að vera gráar.
„Skilurðu þetta ekki, mað-
ur?“ sagði Reykvíkingurinn,
„auðvitað vill maðurinn, að þú
sendir sér þrjár flöskur af
„White Horse Whisky“
„Þarna kemur það,“ svai’aði
hestakaupmaðurinn, „míkið
skrambi var eg heppinn, að hitta
þig, kunningi, annars hefði eg
sent honum þrjár gráar merar,
strax og eg var búinn að útvega
þær.“
•
Loftvarnamerki var gefið, en
sendillinn var ekkert að flýta
sér. Hann ákvað að koma öllum
Islenzknr sveitabær
Myndin, sem birtist hér í blaðinu í dag, er talandi tákn gamla tímans
á Islandi. Gömlu íslenzku sveitabæirnir, sem áöur fyrr voru heirn-
kynni flestra íslendinga, eru nú aö veröa úr sögunni, en í þeirra
staö rísa stór og reisuleg timbur- og steinhús. Þó eimir enn eftir af
þessum húsakynnum islenzkrar alþýöu, en víöa má lítiö annaö sjá
en rústirnar einar. — Þessir torfbæir voru aö vísu ekki alltof fallegir
utan frá séö, rnóts við suma arftaka þeirra, steinhúsin, en engu aö
síður voru þeir hlýir og viðkunnanlegir í fyllsta máta. — Margir
islenzkir menn og konur, sem nú eru komin til fullorðinsára, muna
æsku sína í þessum húsakynnum, og eru bezt til frásagnar um þau.
vörum á sinn stað áður en hann
færi í loftvarnabyrgi.
Hann hringdi dyrabjöllunni á
síðasta húsinu og beið. Loksins
kom þjónustustúlkan til dyra.
Hún var í kápu utan yfir nátl-
kjólnum sínum.
— Hvað er þetta, segir send-
illinn, — vitið þér eklci, að það
er loftárás? Hvers vegna eruð
þér ekki i loftvarnabyrgi?
— Eg veit það, svaraði stúlk-
an, — en það er fridagurinn
minn í dag.
• '
Það var á hóteli í Aberdeen.
Skoti nokkur var vakinn upp
um miðja nótt.
— Hvað er að? kallaði liann
upp yfir sig.
— Fljótt, fljótt, sagði þjónn-
inn, — á fætur. Það er loftárás.
— Loftárás, er það? sagði
Skotinn. Síðan bætti hann við:
—- Jæja, maður minn, ef eg verð
að fara fram úr rúminu um
miðja nótt, þá þarf eg alls ekki
að horga nema helming gjalds-
ins. i
•
Hér segja menn: Við skulum
labba út á morgun, ef hann
rignir ekki.
Á Malta segja menn: Við skul-
um labba út á morgun, ef það
verður ekki loftárás.
•
Ungur læknir var nýbúinn að
opna Iækningastofu sína. Þegar
hann var búinn að starfa í
nokkrar vikur sagði lyfsalinn:
— Eg get ekki gert að þvi, en
eg held að þyssi nýi læknir sé
alls ekki góður læknir.
Sjúklingurinn: — Hvers
vegna haldið þér það?
Lyfsalinn: — Vegna þess, að
enginn reglulega góður læknir
skrifar svona læsilega lyfseðla,
eins og hann.
•
Erlandsen kaupmaður, sem
rak litla lita- og límverzlun í
Strandgötu, var mjög mikill
háðfugl.
Dag nokkurn, þegar lítið var
að gera í búðinni hjá honum,
datt honunx i hug að lima krónu-
pening fastan á neðsta þrepið á
búðartröppunum. Sér til mikill-
ar ánægju sá hann, að næstum
allir, sem áttu leið fram hjá,
beygðu sig niður til þess að taka
peninginn upp, en hann var svo
vel límdur niður, að allir gáf-
ust upp við það.
Og þegar fólkið leit upp við
svo búið, sá það brosandi and-
litið á Eidandsen í glugganum
og skilti, sem á var ritað:
„Reynið fiskilímið hér! Þér
hafið séð, að það er gott!“
•
— Svo nú eruð þið Sigga gift.
Einu sinni sagðist hún akh'ei
ætla að giftast.
— Já, það var lxún lika búin
að fullvissa mig um.
•
— Þegar eg var veikur, voru
einlægar heimsóknir til nxín —
allir vinir mínir konxu til mín
á sjúkrahúsið — — það var
nefnilega svo ljómandi lagleg
hjúkrunarkona, sem stundaði
mig. —
•
Nonni: — Ósköp bi-akar mik-
ið í nýju skónum þínuni, (ÚlIi.
Þú ert víst ekki búinn að boi'ga
jxá?
Úlli: — Vitleysa. Ef eg væri
ekki búinn að því, þá mundi
braka í öllum sla'okknum, á
mér.